Learning as a way of achieving quality improvement in long-term care:A qualitative evaluation of The Story as a Quality Instrument

Aim/ObjectiveThis study aimed to evaluate the use of the narrative quality instrument ‘The Story as a Quality Instrument’ (or SQI) for learning as a way of achieving quality improvement.BackgroundLearning is a widespread aim in long-term care. If professionals share detailed information about their views on the quality of care, they can see it from each other’s perspective and create a new joint perspective that may generate a broader meaning in total. One useful source for learning and improvement is the narratives of older adults. These narratives enable reflection and learning, which encourages action. In care organizations, there is a drive to find methods that can be used to facilitate learning and encourage quality improvement.DesignA qualitative evaluation design.MethodsData collection was performed in 2021–2022 at six field sites of four large care organizations providing long-term care to older adults in the Netherlands. At each field site, SQI was applied: an action plan was formulated in a quality meeting and, 8–12 weeks later, the progress was evaluated in a follow-up meeting. The data collected was participants’ responses during focus groups: the verbatim transcripts of both meetings and the observation reports of the researchers. 46 participants took part in the quality meetings and 34 participants were present at the follow-up meetings. The data was analyzed using thematic analysis.ResultsThe results are mechanisms that help learning, participant responses, and practical challenges and conditions. Four mechanisms became visible that encourage learning among participants for achieving quality improvements: in-depth discussions, exchange of perspectives, abstraction, and concretization. The participants listed several outcomes regarding individual learning such as change of attitude, viewing older adults more holistically and the realization that possibilities for working on quality improvement could be just a small and part of everyday work. Participants learned from each other as they came to understand each other’s perspectives. The added value lay in getting insights into the individual perceptions of clients, the concrete areas for improvement as an outcome, and getting a picture of the perspectives of diverse people and functions represented. Time was found to be the main challenge when applying SQI.ConclusionsSQI is deemed promising for practice, as it allows care professionals to learn in their workplace in a structured way from narratives of older adults in order to improve the quality of care

Tell me! Learning from narratives:An evaluation of an educational programme on narrative inquiry for nursing home care students

Background: Narratives have the potential to promote person-centred practice, yet few studies have been undertaken on the impact of a narrative approach on learning for care professionals or students. With this in mind, we co-designed an educational programme on the use of older persons’ narratives for professionals in research, education and nursing. Aims: To investigate the impact of attending a narrative educational programme on the learning of nursing and healthcare assistant students, and on their person-centred practice. We also examined what factors characterised and influenced this learning. Methods: This was a mixed-methods evaluation study. We evaluated the impact of a narrative educational programme on third-year healthcare assistant students and second-year nursing students. Students were invited to complete a survey before and after the educational programme. After the programme, we performed interviews with all the educators and some of the students.Results: Students’ learning from the narratives was varied, and there were differences in the extent to which the programme raised awareness. Some students demonstrated new understandings, actions and behaviours. Students self-reported that they had experienced learning related to 12 learning outcomes and to their person-centred practice. According to educators and students, this learning was experiential and reflective, and was influenced by the students’ level of participation, personal characteristics and openness to other perspectives, as well as the educators’ guidance and the workplace conditions. Conclusion: This study shows that the educational programme ‘Tell Me! Learning From Narratives’ can contribute to the learning of healthcare assistant and nursing students in terms of their understanding of the field of narrative inquiry as well as the development of their person-centred practice. Providing support for educators is a prerequisite for the programme to work. Implications for practice: • The programme has the potential to contribute to a person-centred care curriculum• Self-evaluation, for example via the self-scan person-centred care survey in this study, prompts awareness in students• Educators should be supported in their use of a narrative approach, person-centred care values and didactic skills• Educators should reflect the values of person-centred care in their practice and in their relationships with students as role model

Community-dwelling and recently widowed older adults:Effects of spousal loss on psychological well-being, perceived quality of life, and health-care costs

This study is on the effects of spousal loss among older adults who continue to live independently after bereavement. Little longitudinal studies focus on this group, which is of special interest, since in many countries, care policy and system reform are aimed at increasing independent living among older adults. Using longitudinal data from a Dutch public data repository, we investigate the effects of spousal loss on psychological well-being, perceived quality of life, and (indication of) yearly health-care costs. Of the respondents who had a spouse and were living independently (N = 9,400) at baseline, the majority had not lost their spouse after 12 months (T12, n = 9,150), but 2.7% (n = 250) had lost their spouse and still lived independently. We compared both groups using multivariate regression (ordinary least squares) analyses. The results show that spousal loss significantly lowers scores on psychological well-being and perceived quality of life, but we found no effect on health-care costs

Developing a person-centred care environment aiming to enhance the autonomy of nursing home residents with physical impairments, a descriptive study

BackgroundEnhancing autonomy is important within the context of the care environment in nursing homes. A nursing home is a place for older adults with physical impairments, who need assistance, to live and where staff work who help them to exercise autonomy. Previous research shows that older adults and staff are influenced by the care environment to apply autonomy-enhancing activities. Therefore, organisational policies regarding the care environment seem promising for enhancing autonomy. The aim is to gain a deeper insight into the development and implementation of organisational policies aimed to enhance the autonomy of older adults with physical impairments.MethodsA qualitative descriptive design was chosen, using two methods. A document study was conducted on the policies, plans and proceedings in two care organisations. Moreover, interviews were conducted with 17 stakeholders involved in the policies, such as managers and members of the client council. The fragments of the 137 documents and 17 verbatim transcripts were coded and deductively categorised into the seven aspects (i.e., power-sharing, supportive organisational systems, appropriate skill mix, potential for innovation and risk-taking, the physical environment, effective staff relationships and shared decision-making systems) of the key domain care environment, as defined in the person-centred practice (PCP) framework developed by McCormack and McCance.ResultsThe aspect of power-sharing was used the most in the policies of the two participating organisations. The organisations expected much from the implementation of indirect interventions, such as access to the electronic care plan for residents and the development of staff towards self-managing teams. Less attention was paid to interventions in the physical environment, such as the interior of the building and privacy, and the collaboration processes between staff.ConclusionsThe PCP framework poses that all aspects of the key domain care environment are important to develop a person-centred practice. This is not yet the case in practice and the authors therefore recommend using all seven aspects of the care environment in a balanced combination with the other key domains of the PCP framework to achieve person-centred practice and as a result the enhancement of the autonomy of nursing home residents with physical impairments

The Academic Collaborative Center Older Adults:A description of co-creation between science, care practice and education with the aim to contribute to person-centered care for older adult

Long-term care for older adults is in transition. Organizations offering long-term care for older adults are expected to provide person-centered care (PCC) in a complex context, with older adults aging in place and participating in society for as long as possible, staff shortages and the slow adoption of technological solutions. To address these challenges, these organizations increasingly use scientific knowledge to evaluate and innovate long-term care. This paper describes how co-creation, in the sense of close, intensive, and equivalent collaboration between science, care practice, and education, is a key factor in the success of improving long-term care for older adults. Such co-creation is central in the Academic Collaborative Center (ACC) Older Adults of Tilburg University. In this ACC, Tilburg University has joined forces with ten organizations that provide care for older adults and CZ zorgkantoor to create both scientific knowledge and societal impact in order to improve the quality of person-centered care for older adults. In the Netherlands, a “zorgkantoor” arranges long-term (residential) care on behalf of the national government. A zorgkantoor makes agreements on cost and quality with care providers and helps people that are in need of care to decide what the best possible option in their situation is. The CZ zorgkantoor arranges the long-term (residential) care in the south and southwest of the Netherlands. This paper describes how we create scientific knowledge to contribute to the knowledge base of PCC for older adults by conducting social scientific research in which the perspectives of older adults are central. Subsequently, we show how we create societal impact by facilitating and stimulating the use of our scientific knowledge in daily care practice. In the closing section, our ambitions for the future are discussed

Hoe ziet mensgerichte zorg eruit in de praktijk?:Een onderzoek naar hoe mensgerichte zorg wordt vormgegeven in twee zorglocaties met verschillende zorgconcepten

Doel: Het doel van het huidige onderzoek was om van twee verschillende zorgconcepten in kaart tebrengen hoe zij mensgerichte zorg in de praktijk hebben vormgegeven. Uit de literatuur blijken verschillende elementen belangrijk in het bieden van mensgerichte zorg aan mensen met dementie in zorglocaties, waaronder het behouden van de autonomie, het afstemmen van de zorg op de belevingswereld van de persoon met dementie, het betrekken van naasten in de zorg en het bieden van een fysieke omgeving die mensgerichte zorg faciliteert. In het kader van het huidige onderzoek werd bestudeerd hoe deze elementen in de praktijk zijn gebracht door twee zorglocaties die langdurige zorg bieden aan mensen met dementie. De zorglocaties betroffen De Wever, locatie Satijnhof en De Leyhoeve, locatie Tilburg, beiden gevestigd in Tilburg. In het huidige onderzoek trachtten we antwoord te geven op onderstaande onderzoeksvragen: 1. In hoeverre voldoet de fysieke omgeving aan voorwaarden om mensgerichte zorg te realiseren? 2. Welke attitudes hebben medewerkers over mantelzorgverlening? 3. In welke mate bieden medewerkers mensgerichte zorg? 4. In welke mate wordt mantelzorg verleend en ervaren naasten een rol in de zorg voor de bewoner? 5. Hoe komt autonomie van bewoners tot uitdrukking in het dagelijks leven? Methode: Verschillende meetinstrumenten zijn geselecteerd voor het beantwoorden van de onderzoeksvragen. Middels observaties is in kaart gebracht in hoeverre de fysieke omgeving voldeed aan voorwaarden om mensgerichte zorg te realiseren en daarmee bijdroeg aan het welzijn van de bewoners. Tevens zijn twee vragenlijsten afgenomen: één bij medewerkers en één bij naasten van bewoners. Middels de vragenlijst voor medewerkers is onderzocht in welke mate mensgerichte zorg geboden werd en wat de attitudes van medewerkers waren over mantelzorgverlening. Middels de vragenlijst voor naasten van bewoners is de mate van mantelzorgverlening onderzocht en de attitudes van naasten van bewoners over medewerkers. Tot slot zijn bewoners van de zorglocaties geobserveerd om te onderzoeken hoe mensgerichte zorg tot uitdrukking komt in het dagelijks leven. Resultaten en discussie: In totaal vulden 68 medewerkers een vragenlijst in en 21 naasten. Twaalf bewoners zijn geobserveerd. Echter, vanwege de inclusie van een paar bewoners met alleen somatische klachten binnen De Leyhoeve blijft voorzichtigheid geboden bij het trekken van conclusies over mensen met dementie in het algemeen. De gemiddelde leeftijd van medewerkers was 42,92 jaar (SD = 11,91). Medewerkers van Satijnhof waren significant ouder, hadden meer jaren werkervaring in de langdurige ouderenzorg en waren meer jaren werkzaam in hun organisatie dan medewerkers van De Leyhoeve. Van de medewerkers was 39,7% welzijnsmedewerker (gastvrouw/heer of huiskamermoeder/vader) en was 41,2% zorgmedewerker (verzorgende of verpleegkundige). De gemiddelde leeftijd van de naasten van bewoners was 58,19 jaar (SD = 7,13; range 47-74). De gemiddelde leeftijd van de bewoners waar naasten mantelzorg aan verleenden was 85,55 jaar (SD = 6,88; range 71–97). Tot slot hadden de geobserveerde bewoners een gemiddelde leeftijd van 85,03 jaar (SD = 6,18; range = 72-98). Onderstaand wordt een korte samenvatting gegeven van de antwoorden op de onderzoeksvragen. Ten eerste bleek de fysieke omgeving van de zorglocaties te voldoen aan de meeste voorwaarden om mensgerichte zorg te leveren en draagt daarmee bij aan het welzijn van de bewoner. Er werd met name hoog gescoord op de thema’s privacy en autonomie, faciliteiten- en voorzieningenniveau en huiselijkheid en kleinschaligheid. Er werd relatief laag gescoord op de thema’s Uitzicht en Natuur en Oriëntatie en Routing. Ten tweede hadden medewerkers van beide zorglocaties vrij positieve attitudes ten opzichte van mantelzorgverlening. Opvallend was dat zorgmedewerkers een positievere attitude hadden over naasten van bewoners dan welzijnsmedewerkers. Een mogelijke verklaring kan zijn dat welzijnsmedewerkers in hun dagelijkse werk vaker omgaan met en zaken moeten afstemmen op naasten van bewoners dan de zorgmedewerkers. Dit zou kunnen betekenen dat welzijnsmedewerkers ook vaker geconfronteerd worden met lastige situaties waarin naasten van bewoners bijvoorbeeld niet tevreden zijn over de geleverde zorg of dat bewoners juist onrustig worden van bezoek door naasten. Ten derde zijn medewerkers van beide zorglocaties ervan overtuigd dat zij in relatief hoge mate mensgerichte zorg leveren aan hun bewoners. Hierin vonden we geen verschillen tussen de twee zorglocaties. Wel zien we dat medewerkers van De Leyhoeve in significant hogere mate zorg op de persoon afstemden dan medewerkers van Satijnhof. Daarnaast bleek dat een positievere attitude van medewerkers over mantelzorgverlening voorspeld kon worden door de een grotere mate waarin mensgericht gewerkt wordt, meer jaren werkervaringin de langdurige ouderenzorg en een lagere leeftijd van medewerkers. Ten vierde werd gemiddeld genomen ongeveer 6 uur per week mantelzorg verleend aan de bewoners met dementie in zorglocaties door de naasten die de vragenlijst invulden. Hierin vonden we geen significant verschil in de mate van mantelzorgverlening tussen de twee zorglocaties. Naasten van bewoners van beide zorglocaties ervaren dat zij een vrij grote rol spelen in de zorg voor de bewoner. Ook hier vonden we geen significant verschil tussen de twee zorglocaties. Ten vijfde hebben we middels observaties onderzocht hoe autonomie en mensgerichte zorg er in de praktijk uitziet bij beide zorglocaties. Ondanks dat we in detail konden observeren wat er in de dagelijkse zorg gebeurt, bleek veel informatie niet altijd op een kwantitatieve manier te vatten en mist er veel informatie door de keuze om enkel in de algemene huiskamers te observeren. In toekomstige studies zou ook geobserveerd moeten worden in eigen woonruimtes, zodat een duidelijker beeld geschetst kan worden van de autonomie van bewoners. Tevens leken de bewoners van Satijnhof erg te verschillen in de mate van dementie vergeleken met de bewoners van De Leyhoeve, waarbij de mate van dementie binnen De Leyhoeve minder ernstig leek. Gezien de grote variatie in type bewoners, is voorzichtigheid geboden bij generalisatie naar bewoners met dementie in het algemeen. De onderzoekers hebben door middel van de observaties echter wel een goed beeld van de dagelijkse gang van zaken in de algemene huiskamers van beide zorglocaties. Alhoewel evenveel uren aan observaties zijn uitgevoerd, bleken er meer (inter)acties en gebeurtenissen plaats te vinden bij bewoners van Satijnhof ten opzichte van bewoners van De Leyhoeve. Onderzoekers hadden de indruk dat bewoners van De Leyhoeve beter in staat waren te converseren dan de bewoners van Satijnhof. Bijde Leyhoeve waren gesprekken in de algemene huiskamers vaak levendiger en gevarieerder en tussen meerdere personen in vergelijking tot Satijnhof. Ook kwamen interacties tussen drie of meer personen en interacties tussen medebewoners vaker voor binnen De Leyhoeve dan binnen Satijnhof. Daarnaast merkten de onderzoekers op dat binnen Satijnhof er relatief meer reuring was in de algemene huiskamer door het in- en uitlopen van personeel en doordat de algemene huiskamer direct grensde aan de ingang van de afdeling. De algemene huiskamers bij Leyhoeve waren wat meer afgesloten waardoor er minder mensen in en uit liepen. Dit kwam ook naar voren in de studieresultaten: binnen Satijnhof werden sociale interacties vaker geïnitieerd vanuit medewerkers terwijl binnen de Leyhoeve dit vaker geïnitieerd werd door bewoners. Conclusie: Uit de huidige studie blijkt dat beide zorglocaties mensgerichte zorg bieden. Zo voldoet de fysieke omgeving van beide zorglocaties aan de meeste voorwaarden om mensgerichte zorg te leveren, hebben medewerkers van beide zorglocaties vrij positieve attitudes ten opzichte van mantelzorgverlening, zijn medewerkers ervan overtuigd dat zij in relatief hoge mate mensgerichte zorg verlenen en ervaren naasten van bewoners van beide zorglocaties een vrij grote rol in de zorg voor de bewoners. Door in detail twee verschillende zorglocaties te bestuderen worden verschillen en nuances zichtbaar, zoals dat in beide zorglocaties het zorgmedewerkers een positievere attitude hebben over mantelzorgverlening dan welzijnsmedewerkers. Tevens geeft de huidige studie inzicht in de beperkingen en uitdagingen gerelateerd aan het doen van observaties in zorglocaties die langdurige zorg bieden aan mensen met dementie. Zo zagen we dat observaties een goede indruk kunnen geven van de dagelijkse gang van zaken, de sfeer en dynamiek op een zorglocatie, maar dat het belangrijk is om niet alleen in algemene huiskamers te observeren en de mate van dementie te inventariseren om hier een volledig beeld van te kunnen schetsen