Pre-trial detention in the Netherlands:Absolutely low, relatively high

In this chapter, we outline Dutch legislation and practice of pre-trial detention. We also elaborate on the findings we collected in the DETOUR project that is introduced in Chapter 1. The findings are still very much relevant today and are complemented by more recent research findings in the area of pre-trial detention in the Netherlands and case law from the European Court of Human Rights (ECtHR). Although the absolute number of pre-trial detainees in the Netherlands is low compared to most other European countries, the relative part has remained rather high (between 41% and 49%) in the last ten years. We demonstrate that decision-making in pre-trial detention cases in the Netherlands is driven by a couple of important factors among which legal culture is probably the most important. A preventive approach is leading, based on assumptions about the societal impact of the release of the suspect. Government policy is aimed at an “on-the-spot” approach and the mantra is being “tough on crime”. This causes a climate in which the provisional release of suspects of so-called high impact crimes or repeat offenders is an exception. This legal culture, that is manifest in the policy on the expedited proceedings as well, seems to be deeply institutionalised and has led to a very extensive interpretation of the statutory grounds for pre-trial detention.</p

De strafrechtelijke aanpak van organisatiecriminaliteit

Hoofdstuk over de hoofdlijnen van de strafrechtelijke aanpak van organisatiecriminaliteit. Ik sta daartoe ten eerste stil bij het materiële strafrecht: welke geboden en verboden zijn er zoal op het gebied van de organisatiecriminaliteit? Daarbij besteed ik ook kort aandacht aan de normadressanten: natuurlijke personen en rechtspersonen. Vervolgens ga ik in op de handhaving (o.a. opsporing en vervolging), bij de sancties die kunnen worden opgelegd, bij de buitengerechtelijke afdoening en (kort) bij de invloed van de Europese Unie. Ik plaats daarna nog enkele vraagtekens bij de ontwikkeling dat de ‘ultimum remedium’-functie van het strafrecht op de achtergrond lijkt te raken, juist ook als het gaat om de bestrijding van organisatiecriminaliteit

Het 'nieuwe College van procureurs-generaal'

Het flink vernieuwde College van procureurs-generaal maakte daags na aantreden van de nieuwe voorzitter een mission statement wereldkundig: ‘Nieuw College, nieuwe accenten’. Vergelding lijkt daarin weer voorop te staan als doel van strafrechtelijke handhaving. Samenwerkingsverbanden die op de preventie van strafbare feiten zijn gericht krijgen minder prioriteit. Zal de soep werkelijk zo heet gegeten worden? Een welwillende lezer vindt toch enige nuance

De (niet-)ontvankelijkheid van het OM en het rechterlijk pardon

De Hoge Raad stelt hoge eisen aan de niet-ontvankelijkverklaring van het OM. De wetgever lijkt in de moderniseringsoperatie van het Wetboek van Strafvordering iets meer ruimte te willen geven voor situaties waarin de rechter al te grof is misleid, maar waarin door herstel van de vormverzuimen de waarheidsvinding niet wezenlijk is aangetast. Intussen lijken rechters soms middels een zogenaamd rechterlijk pardon (art. 9a Sr) verholen niet-ontvankelijkheid uit te spreken. Hoe zit dat

De strafrechtspleging door de bril van politie, Openbaar Ministerie en rechtspraak: Boekbespreking van: Kort, J. (2020). Politiemensen, officieren en rechters over strafrecht. Een onderzoek naar opvattingen van drie groepen professionals over de strafrechtspleging in Nederland (dissertatie Radboud Universiteit). Deventer: Wolters Kluwer.

Boekbespreking van het in 2020 verdedigde proefschrift van Jelle Kort over de opvattingen van drie groepen professionals (politiemensen, officieren van justitie en rechters) over de strafrechtspleging in Nederland

Gijzeling in het kader van de schadevergoedingsmaatregel: Nieuwe kansen voor een weloverwogen toepassing van vrijheidsbeneming als dwangmiddel

De strafrechtelijk veroordeelde die een opgelegde schadevergoedingsmaatregel niet betaalt, wordt uiteindelijk gegijzeld (art. 6:4:20 Sv). De rechtspositie van de veroordeelde is in deze procedure zwak. Net als in het civiele executierecht zou in het strafrecht het ultimum-remedium-karakter van de gijzeling benadrukt moeten worden

De aanwijzingsbevoegdheid (niet) ter discussie?

Reactie op de opinie van M. Verburg in NJB 2021/

To have your cake and eat it too: A short history of EU's failure to harmonise pre-trial detention

A reflection on the lack of an EU approach of pre-trial detention. There are many ‘success stories’ as to the harmonisation of criminal (procedural) law within the EU, such as the directives on procedural safeguards, that often build upon consistent case-law of the ECtHR. Rules on pre-trial detention are not among these succes stories. On the one hand, the European Arrest Warrant (EAW) has secured, amongst others, a practice in which pre-trial detention can provisionally start in each EU-state, not always with as much judicial scrutiny as a strictly national application of pre-trial detention would require. On the other hand, though, attempts to harmonise national rules on pre-trial detention – and, e.g., promote the use of alternatives for a detention order – so far have failed. This seems odd, as the ECHR and the ECtHR’s case-law on pre-trial detention has been consistent as well and harmonising rules and procedure in this regard would have made sense. In the following, I will shortly point at important aspects of the ECtHR case-law that could be the starting point of such harmonisation (para. 2), after which I will look back in time as I go into the development of the Corpus Juris, which tried to introduce a provision on pre-trial detention in the EU legislation. I will then show that this part of the Corpus Juris has not been followed up (contrary to some important other features) (para. 4) and that up until today, those striving for minimum rules on pre-trial detention in the EU are disenchanted (para. 5)