Wpływ formuły korekcji na wyniki analizy QT w 24-godzinnym EKG metodą Holtera

Wstęp/cel: Korekcja odstępu QT jest złożonym problemem, wielokrotnie dyskutowanym i nadal nierozwiązanym. Celem naszej pracy była ocena wpływu formuły korekcji na wyniki analizy odstępu QT w rejestracji EKG metodą Holtera. Metody i materiały: U 73 pacjentów — 43 z kardiomiopatią przerostową, 19 ze zwężeniem zastawki aortalnej i 11 zdrowych — wybrano 3–4-godzinne fragmenty (godziny nocne 200–600) zapisu EKG metodą Holtera (pomiary QT metodą beat by beat), a następnie porównano wyniki QTc po zastosowaniu 3 formuł: Bazetta, Fridericia, Framingham. Wyniki: Wykazano, że choć średnie różnice pomiędzy QTc otrzymanymi za pomocą 3 formuł nie były duże, to jednak były istotne statystycznie. Zakres różnic zależał od częstości rytmu (r = 0,9). Tylko w przedziale częstości 55–67/min różnice wyników były nieznaczne. Przedstawione wyniki wskazują, że dla uzyskania wiarygodnych wartości QTc w 24-godzinnym EKG należy zawęzić przedział analizowanych częstości rytmu. Jeśli częstości rytmu serca w 24-h badaniu EKG były porównywalne, to rodzaj wybranej formuły nie wpływał istotnie na wyniki oceny statystycznej. Wnioski: Rodzaj zastosowanej formuły ma wpływ na wartości QTc mierzone metodą beat by beat w rejestracjach EKG metodą Holtera, jednakże w przedziale częstości rytmu 55–67/min rodzaj zastosowanej formuły ma nieznaczny wpływ na wartości QTc; poniżej 55/min, a zwłaszcza powyżej 67/min różnice wyników korekcji za pomocą formuły Bazetta, Fridericia i Framingham są znaczne. Rodzaj choroby podstawowej, przy zachowanych porównywalnych częstościach rytmu zatokowego, nie wpływa na ocenę statystyczną QTc, niezależnie od rodzaju zastosowanej formuły. Ocena czasu repolaryzacji w 24-godzinnych zapisach EKG w pełnym zakresie częstości rytmu wymaga zastosowania procedur analitycznych innych niż korekcja za pomocą jednej z formuł korekcji odstępu QT

Wpływ formuły korekcji na wyniki analizy QT w 24-godzinnym EKG metodą Holtera

Wstęp/cel: Korekcja odstępu QT jest złożonym problemem, wielokrotnie dyskutowanym i nadal nierozwiązanym. Celem naszej pracy była ocena wpływu formuły korekcji na wyniki analizy odstępu QT w rejestracji EKG metodą Holtera. Metody i materiały: U 73 pacjentów — 43 z kardiomiopatią przerostową, 19 ze zwężeniem zastawki aortalnej i 11 zdrowych — wybrano 3–4-godzinne fragmenty (godziny nocne 200–600) zapisu EKG metodą Holtera (pomiary QT metodą beat by beat), a następnie porównano wyniki QTc po zastosowaniu 3 formuł: Bazetta, Fridericia, Framingham. Wyniki: Wykazano, że choć średnie różnice pomiędzy QTc otrzymanymi za pomocą 3 formuł nie były duże, to jednak były istotne statystycznie. Zakres różnic zależał od częstości rytmu (r = 0,9). Tylko w przedziale częstości 55–67/min różnice wyników były nieznaczne. Przedstawione wyniki wskazują, że dla uzyskania wiarygodnych wartości QTc w 24-godzinnym EKG należy zawęzić przedział analizowanych częstości rytmu. Jeśli częstości rytmu serca w 24-h badaniu EKG były porównywalne, to rodzaj wybranej formuły nie wpływał istotnie na wyniki oceny statystycznej. Wnioski: Rodzaj zastosowanej formuły ma wpływ na wartości QTc mierzone metodą beat by beat w rejestracjach EKG metodą Holtera, jednakże w przedziale częstości rytmu 55–67/min rodzaj zastosowanej formuły ma nieznaczny wpływ na wartości QTc; poniżej 55/min, a zwłaszcza powyżej 67/min różnice wyników korekcji za pomocą formuły Bazetta, Fridericia i Framingham są znaczne. Rodzaj choroby podstawowej, przy zachowanych porównywalnych częstościach rytmu zatokowego, nie wpływa na ocenę statystyczną QTc, niezależnie od rodzaju zastosowanej formuły. Ocena czasu repolaryzacji w 24-godzinnych zapisach EKG w pełnym zakresie częstości rytmu wymaga zastosowania procedur analitycznych innych niż korekcja za pomocą jednej z formuł korekcji odstępu QT

Does contrast agent injection during trans-catheter aortic valve implantation negatively affect kidney function?

Wstęp: Zabieg przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej (TAVI) jest od niedawna stosowany w leczeniu części chorych z istotnym hemodynamicznie zwężeniem zastawki aortalnej i z wysokim ryzykiem leczenia operacyjnego. Pacjenci kwalifikowani do TAVI to zwykle osoby starsze, przeważnie powyżej 80 rż., często z upośledzoną funkcją nerek. Jednocześnie w trakcie zabiegu TAVI podaje się środek kontrastowy o działaniu nefrotoksycznym. Cel: Celem pracy była ocena funkcji nerek po TAVI oraz zbadanie, czy podanie kontrastu podczas tego zabiegu nie prowadzi do pogorszenia czynności nerek i rozwoju nefropatii pokontrastowej. Metody: W okresie od stycznia 2009 do września 2010 roku w Instytucie Kardiologii w Warszawie metodą przezcewnikową wszczepiono zastawkę aortalną u 39 pacjentów (26 kobiet i 13 mężczyzn) w średnim wieku 81,43 ± 7,39 roku. Podczas zabiegu stosowano środek kontrastowy w średniej objętości 187,95 ± 91,34 ml o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym. U każdego chorego oznaczano stężenie kreatyniny i wartość przesączania kłębuszkowego wg wzoru MDRD przed TAVI oraz w 1., 2. i 5.-8. dobie po zabiegu. Wyniki: Dwie pacjentki zmarły w 1. dobie po zabiegu. U pozostałych chorych po TAVI nie obserwowano istotnego pogorszenia funkcji nerek. Wnioski: 1. Zabieg TAVI nie pogarsza istotnie funkcji nerek. 2. W przedstawionej grupie starszych pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej, licznymi chorobami współtowarzyszącymi oraz wyjściowo upośledzoną funkcją nerek podanie kontrastu podczas zabiegu TAVI nie doprowadziło do rozwoju nefropatii pokontrastowej. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-255Background: Trans-catheter aortic valve implantation (TAVI) has recently emerged as an alternative to conventional surgery in high-risk surgical patients with haemodynamically significant aortic valve stenosis. However, patients referred for TAVI are usually elderly individuals (> 80 years) who frequently also suffer from renal impairment. Trans-catheter valve therapies require extensive use of contrast injections with a risk of nephrotoxicity. Aim: To evaluate post-TAVI renal function and to determine whether the exposure to contrast injections might cause reduced kidney function and contrast-induced nephropathy. Methods: From January 2009 to September 2010, TAVI was performed in 39 patients (26 women and 13 men). The mean age of the patients was 81.43 ± 7.39 years, and the mean volume of contrast material administered was 187.95 ± 91.34 mL. Serum creatinine and glomerular filtration rate (GFR, acc. to the MDRD formula) were estimated in all patients prior to and 1, 2, and 5-8 days after TAVI. Results: Two female patients died on postoperative day 1. Other patients did not show clinically significant reduction in renal function following the procedure (mean creatinine concentration 104.46 vs 99.77 vs 94.56 vs 93.64 mmol/L, NS and mean GFR 52.37 vs 56.63 vs 60.18 vs 61.34 mL/min/1.73 m2, NS). Conclusions: 1. The TAVI procedure, which includes contrast injection does not seem to cause a clinically significant decrease of renal function. 2. None of our elderly patients with severe aortic valve stenosis, multiple co-morbidities, and pre- TAVI renal compromise developed contrast-induced nephropathy. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-25

Transcatheter aortic valve implantation using transfemoral/transsubclavian or transapical approach: 30-day follow-up of the initial 30 patients

Background: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is a new method for the treatment of aortic stenosis (AS). Aim: To evaluate early results of TAVI using transfemoral/transsubclavian approach (TFA/TSA) or transapical approach (TAA) in patients with severe AS and high risk for surgical aortic valve replacement. Methods: Between January 2009 and May 2010, 30 high-risk patients underwent TAVI. The primary treatment option was TFA, and TAA was used if contraindications to TFA were present; one patient underwent the procedure using TSA. Reasons for selecting TAA were as follows: small diameter (< 7 mm) and/or severe calcification of the iliofemoral arteries, peripheral atherosclerosis, "porcelain" aorta and a horizontal course of the ascending aorta. Edwards-Sapien or CoreValve devices were used in all cases, and procedures were performed without the use of cardiopulmonary bypass in a cardiac catheterisation laboratory. Results: Mean patient age was 82.46 &#177; 5.79 years, mean NYHA class was 3.23 &#177; 0.41, and predicted mean surgical mortality using logistic Euroscore was 29.18 &#177; 16.9% (22.72 &#177; 12.07% in the TFA/TSA group vs 34.6 &#177; 15.4% in the TAA group; p = 0.031). Eleven patients were treated using TAA. The valve was implanted successfully in 96% of patients. Inhospital mortality was 3.3%. Mean 30-day mortality was 6.6% in the entire cohort, 0% in the TFA/TSA group and 18% in the TAA group. There were no cases of periprocedural myocardial infarction (MI), cardiogenic shock, stroke/transient ischaemic attack, or need for cardiopulmonary resuscitation. One patient died suddenly three weeks after the procedure; except for this case, there were no major adverse cardiovascular events (MACCE: MI, cerebrovascular accident, re-do procedure) at 30-day follow-up. The TAVI was associated with a significant reduction in the mean maximal aortic gradient in both groups (from 99.6 &#177; 22.07 mm Hg to 21.83 &#177; 9.38 mm Hg post-procedure and to 23.25 &#177; 9.22 mm Hg at 30-day follow up), with no cases of severe aortic valve regurgitation. The NYHA class at 30 days improved from 3.23 &#177; 0.41 to 1.72 &#177; 0.52 (p = 0.03). Conclusions: Our results demonstrate lower 30-day complication rate and mortality in the TFA/TSA group. The availability of several techniques of valve implantation in the group of non-surgical patients with severe AS potentially broadens the patient population with indications for this treatment. Kardiol Pol 2011; 69, 2: 105-114Wstęp i cel: Celem niniejszej pracy jest porównanie wyników przezcewnikowej implantacji zastawki aortalnej (TAVI), z dostępu przeznaczyniowego [od tętnicy udowej (TFA) lub podobojczykowej (TSA)] i przezkoniuszkowego (TAA) u pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej zdyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego w okresie bezpośrednio po zabiegu i w obserwacji 30-dniowej. Metody: Analizą objęto 30 kolejnych pacjentów poddanych zabiegowi TAVI z dostępu TFA (18 osób), TSA (1 chory) lub TAA (11 pacjentów). Wszystkie zabiegi wykonano w Samodzielnej Pracowni Hemodynamicznej IK w Warszawie między 8.01.2009 a 13.05.2010 r. Dostępem pierwszego wyboru był TFA, natomiast drugiego wyboru - TAA, przy przeciwwskazaniach do TFA. Przeciwwskazaniem do TFA były masywne zwapnienia, kręty przebieg lub mała średnica tętnic biodrowych lub udowych wspólnych (< 6,5 mm dla zastawek CoreValve i < 7 mm dla systemu Edwards-Sapien), tętniaki aorty brzusznej i/lub piersiowej, "porcelanowa" aorta wstępująca bądź wywiad wcześniejszych zabiegów chirurgicznych tych naczyń. We wszystkich przypadkach implantowano protezy Edwards-Sapien lub CoreValve. Zabiegi przeprowadzono bez krążenia pozaustrojowego. Wyniki: Średni wiek pacjentów wynosił 82,46 &#177; 5,79 roku, klasa NYHA przed zabiegiem 3,23 &#177; 0,41, a przewidywane średnie ryzyko zgonu operacyjnego obliczone z zastosowaniem skali logistic Euroscore 29,18 &#177; 16,9% (TAA 34,6 &#177; 15,4% v. TFA/TSA 22,72 &#177; 12,07%; p = 0,031). Skuteczną implantację protezy przeprowadzono u 96% chorych. Całkowita śmiertelność szpitalna wyniosła 3,3% (TAA 9% v. TFA 0%; p = 0,19). W obserwacji 30-dniowej śmiertelność w całej grupie wyniosła 6,6% (TAA 18% i TFA/TSA 0%; p = 0,05). W trakcie hospitalizacji nie odnotowano poważnych zdarzeń, takich jak zawał serca, wstrząs, przemijający atak niedokrwienny/udar mózgu, konieczność zastosowania resuscytacji krążeniowo-oddechowej czy krążenia pozaustrojowego. Jeden pacjent zmarł nagle 3 tygodnie po TAVI. W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano innych poważnych zdarzeń kardiologicznych. Po TAVI stwierdzono znamienną redukcję gradientu w obu grupach (z 99,6 &#177; 22,07 mm Hg do 21,83 &#177; 9,38 mm Hg po zabiegu i do 23,25 &#177; 9,22 mm Hg w obserwacji 30-dniowej), nie zaobserwowano ciężkiej niedomykalności aortalnej. Klasa wg NYHA w obserwacji 30-dniowej zmniejszyła się z 3,23 &#177; 0,41 do 1,72 &#177; 0,52 (p = 0,03). Wnioski: Na podstawie doświadczeń autorów niniejszej pracy można sądzić, że zabiegi TAVI TFA/TSA wiążą się z mniejszym ryzykiem powikłań, w tym zgonu, w obserwacji 30-dniowej. Jednak możliwość zaproponowania chorym z ciężką AS, niekwalifikującym się do leczenia chirurgicznego, kilku alternatywnych sposobów implantacji zastawki, zwiększa grupę pacjentów mogących skorzystać z tej metody terapii. Kardiol Pol 2011; 69, 2: 105-11