Characterization of patients with pulmonary arterial hypertension : data from the polish registry of pulmonary hypertension (BNP-PL)

Current knowledge of pulmonary arterial hypertension (PAH) epidemiology is based mainly on data from Western populations, and therefore we aimed to characterize a large group of Caucasian PAH adults of Central-Eastern European origin. We analyzed data of incident and prevalent PAH adults enrolled in a prospective national registry involving all Polish PAH centers. The estimated prevalence and annual incidence of PAH were 30.8/mln adults and 5.2/mln adults, respectively and they were the highest in females ≥65 years old. The most frequent type of PAH was idiopathic (n = 444; 46%) followed by PAH associated with congenital heart diseases (CHD-PAH, n = 356; 36.7%), and PAH associated with connective tissue disease (CTD-PAH, n = 132; 13.6%). At enrollment, most incident cases (71.9%) were at intermediate mortality risk and the prevalent cases had most of their risk factors in the intermediate or high risk range. The use of triple combination therapy was rare (4.7%). A high prevalence of PAH among older population confirms the changing demographics of PAH found in the Western countries. In contrast, we found: a female predominance across all age groups, a high proportion of patients with CHD-PAH as compared to patients with CTD-PAH and a low use of triple combination therapy

Lung transplantation in patients with pulmonary arterial hypertension: The opinion of the Polish Cardiac Society Working Group on Pulmonary Circulation

Pulmonary arterial hypertension is a rare but progressive disease that leads to death. Modern drug treatment slows the progression of the disease and prolongs patients’ lives, but often, even maximal treatment with parenteral prostacyclin does not prevent deterioration. In the case of inadequate clinical response to drug treatment, lung transplantation (LTx) should be considered. This article aims to analyze thoroughly indications to refer a patient for consultation with a transplant center, the optimal timing of listing for LTx, contraindications for the procedure, bridging techniques, as well as tests needed before and after transplantation. We outline the technique of the procedurę and evaluate psychological aspects of LTx

An expert opinion of the Polish Cardiac Society Working Group on Pulmonary Circulation and the Polish Society for Rheumatology on the diagnosis and treatment of pulmonary hypertension in patients with connective tissue disease

Systemic connective tissue diseases (CTDs) comprise a large group of diseases that are auto-immune in nature and characterized by the involvement of multiple systems and organs. Pul-monary hypertension (PH) of various etiologies may develop in the course of CTD, including pulmonary arterial hypertension (PAH), PH secondary to the lung disease, postcapillary PH in the course of left heart disease, and chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH). In addition, the different forms of PH may coexist with each other. Among patients with CTD, PAH occurs most commonly in those with systemic sclerosis, where it affects ap-proximately 8%–12% of patients. The prognosis in patients with untreated PAH is very poor. It is particularly important to identify the high-risk CTD-PAH population and to perform effi-cient and accurate diagnostics so that targeted therapy of the pulmonary arteries can be intro-duced. Echocardiography is used to screen for PH, but clinical and echocardiographic suspicion of PH always requires confirmation by right heart catheterization. Confirmation of PAH ena-bles the initiation of life-prolonging pharmacological treatment in this group of patients, which should be administered in referral centers. Drugs available for pharmacological management include endothelin receptor antagonists, phosphodiesterase-5 inhibitors, and prostacyclins

Role of catheter-directed therapies in the treatment of acute pulmonary embolism. Expert opinion of the Polish PERT Initiative, Working Group on Pulmonary Circulation, Association of Cardiovascular Interventions, and Association of Intensive Cardiac Care

Thanks to advances in interventional cardiology technologies the catheter-directed treatment has become recently a viable therapeutic option in the treatment of patients with acute pulmonary embolism at high risk of early mortality. Current transcatheter techniques allow local fibrinolysis or embolectomy with minimal risk of complications. Therefore they can be considered in high risk patients as an alternative to surgical pulmonary embolectomy when systemic thrombolysis is contraindicated or ineffective. They are also considered in patients with intermediate — high risk with a lack of improvement or clinical deterioration despite anticoagulation. The purpose of this article is to present the role of transcatheter techniques in the treatment of patients with acute pulmonary embolism. We describe current knowledge and experts’ opinion in this field. Interventional treatment is described in the broader context of patient care organization and therapeutic modalities. We present the organization and responsibilities of pulmonary embolism response teams, the role of pre-procedural imaging, peri-procedural anticoagulation, patients selection, timing of intervention and intensive care support. Currently available catheter directed therapies are discussed in detail including standardized protocols, definitions of procedure success and failure. This expert opinion has been developed in collaboration with experts from various Polish scientific societies signifying the role of teamwork in the care for patients with acute pulmonary embolism

Rola terapii przezcewnikowych w leczeniu ostrej zatorowości płucnej — opinia Polskiej Inicjatywy PERT, Sekcji Krążenia Płucnego, Asocjacji Interwencji Sercowo-Naczyniowych i Asocjacji Intensywnej Terapii Kardiologicznej Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego

Dzięki postępom w zakresie technologii kardiologii interwencyjnej leczenie przezcewnikowe stało się w ostatnich latach realną opcją terapeutyczną w leczeniu pacjentów z ostrą zatorowością płucną z wysokim ryzykiem wczesnej śmiertelności. Obecnie stosowane techniki przezcewnikowe umożliwiają miejscową fibrynolizę lub embolektomię przy minimalnym ryzyku powikłań. Stąd mogą być rozważane u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka jako alternatywa dla chirurgicznej embolektomii płucnej, gdy systemowa tromboliza jest przeciwwskazana lub nieskuteczna. Rozważane są również u pacjentów z grupy średniego–wysokiego ryzyka, u których pomimo leczenia przeciwzakrzepowego nie uzyskano poprawy lub nastąpiło pogorszenie stanu klinicznego. Celem artykułu było przedstawienie roli technik przezcewnikowych w leczeniu chorych z ostrą zatorowością płucną zgodnie z aktualną wiedzą i opinią ekspertów. Leczenie interwencyjne opisano w szerszym kontekście organizacji opieki nad pacjentem. Przedstawiono organizację i zadania zespołu szybkiego reagowania w zatorowości płucnej, rolę obrazowania przedzabiegowego, zasady antykoagulacji okołozabiegowej, kryteria kwalifikacji pacjentów, wyboru odpowiedniego czasu interwencji oraz rolę intensywnej terapii. Szczegółowo omówiono dostępne terapie przezcewnikowe, w tym wystandaryzowane protokoły, definicje sukcesu i niepowodzenia procedury. Niniejszy dokument został opracowany we współpracy z ekspertami z różnych polskich towarzystw naukowych, co podkreśla rolę pracy zespołowej w opiece nad chorym z ostrą zatorowością płucną

Dysphagia due to brain stroke – diagnostic and therapeutic guidelines

According to a definition by the World Health Organization from 1980, a brain stroke is described as rapidly developing clinical signs of focal (or global) disturbance of cerebral function, with symptoms lasting 24 hours or longer, of vascular origin. Aside from loss of mobility, it results with speech and swallowing impairment. Neurogenic dysphagia causes difficulties with adequate food intake and contributes to aspiration pneumonia and malnutrition. Dysphagia due to brain stroke occurs suddenly and progresses rapidly, preventing the patient from adapting to the deficits. The role of physicians, speech and language therapists and nursing staff in acute stroke units is to screen for dysphagia, and implement relevant management strategies, including an optimum feeding method (e.g. with a nasogastric tube), prompt therapy and prophylaxis of possible complications. The available dysphagia screens are characterised by high sensitivity and specificity. Management of dysphagia involves the use of various methods aimed at facilitating articulation and restoring the capacity for oral food intake. Texture-modified food, adjusted to the patient’s current condition, is an important element of treatment. Foods and fluids are modified with a thickener. Studies have demonstrated appropriate food consistency to be crucial, allowing oral intake of foods and liquids, whilst preventing aspiration and the associated pneumonia. Food-thickening is an easy management strategy, applicable for a wide range of foods and meals, helping caregivers to follow dietary recommendations in a home setting, and improving the patients’ quality of life.Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia z 1980 roku udar mózgu to nagłe wystąpienie ogniskowych lub globalnych zaburzeń czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny i mają etiologię naczyniową. Oprócz niepełnosprawności ruchowej konsekwencją przebytego udaru są zaburzenia mowy i połykania. Dysfagia neurogenna jest przyczyną trudności w przyjmowaniu pokarmów, sprzyja zachłystowemu zapaleniu płuc i niedożywieniu. Dysfagia po udarze mózgu pojawia się nagle i ma zwykle bardzo dynamiczny charakter, co nie pozwala pacjentowi na adaptację do powstałych deficytów. Rolą lekarzy i neurologopedów (logopedów), a także personelu pielęgniarskiego w oddziałach udarowych jest dokonanie szybkiej przesiewowej oceny dysfagii i wdrożenie właściwych strategii postępowania, które mają na celu wybór optymalnego sposobu podawania posiłków (np. zgłębnik nosowo-żołądkowy), wczesne rozpoczęcie terapii i profilaktykę powikłań. Dostępne narzędzia diagnostyczne przeznaczone do szybkiej przesiewowej oceny dysfagii cechują się wysoką czułością i swoistością. Terapia dysfagii jest prowadzona różnymi metodami, które służą usprawnieniu aparatu artykulacyjnego i przywróceniu możliwości doustnego przyjmowania pokarmów. W procesie leczenia ważne miejsce zajmuje właściwa konsystencja pokarmów, dostosowana do aktualnego stanu chorego. Zmianę konsystencji uzyskuje się poprzez zastosowanie zagęstnika. Badania jednoznacznie pokazują, że odpowiednia konsystencja pokarmów ułatwia połykanie, daje możliwość przyjmowania posiłków drogą doustną oraz zapobiega aspiracji i tym samym zachłystowemu zapaleniu płuc. Łatwość stosowania zagęstnika przekłada się na szerokie możliwości przygotowywania posiłków, ułatwia rodzinie i/lub opiekunom kontynuowanie zaleceń żywieniowych i zdecydowanie poprawia jakość życia pacjentów

Dysfagia po udarach mózgu – wskazówki diagnostyczne i terapeutyczne

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia z 1980 roku udar mózgu to nagłe wystąpienie ogniskowych lub globalnych zaburzeń czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny i mają etiologię naczyniową. Oprócz niepełnosprawności ruchowej konsekwencją przebytego udaru są zaburzenia mowy i połykania. Dysfagia neurogenna jest przyczyną trudności w przyjmowaniu pokarmów, sprzyja zachłystowemu zapaleniu płuc i niedożywieniu. Dysfagia po udarze mózgu pojawia się nagle i ma zwykle bardzo dynamiczny charakter, co nie pozwala pacjentowi na adaptację do powstałych deficytów. Rolą lekarzy i neurologopedów (logopedów), a także personelu pielęgniarskiego w oddziałach udarowych jest dokonanie szybkiej przesiewowej oceny dysfagii i wdrożenie właściwych strategii postępowania, które mają na celu wybór optymalnego sposobu podawania posiłków (np. zgłębnik nosowo-żołądkowy), wczesne rozpoczęcie terapii i profilaktykę powikłań. Dostępne narzędzia diagnostyczne przeznaczone do szybkiej przesiewowej oceny dysfagii cechują się wysoką czułością i swoistością. Terapia dysfagii jest prowadzona różnymi metodami, które służą usprawnieniu aparatu artykulacyjnego i przywróceniu możliwości doustnego przyjmowania pokarmów. W procesie leczenia ważne miejsce zajmuje właściwa konsystencja pokarmów, dostosowana do aktualnego stanu chorego. Zmianę konsystencji uzyskuje się poprzez zastosowanie zagęstnika. Badania jednoznacznie pokazują, że odpowiednia konsystencja pokarmów ułatwia połykanie, daje możliwość przyjmowania posiłków drogą doustną oraz zapobiega aspiracji i tym samym zachłystowemu zapaleniu płuc. Łatwość stosowania zagęstnika przekłada się na szerokie możliwości przygotowywania posiłków, ułatwia rodzinie i/lub opiekunom kontynuowanie zaleceń żywieniowych i zdecydowanie poprawia jakość życia pacjentów

Speech disorder after brain damages in aphasia – case study

Cranial-cerebral traumas are a serious sociomedical issue. Brain damages, caused by experienced injury, often lead to various kinesthetic deficits, as well as to cognitive and language disorders. Due to the damage of a nervous system, there are many deep speech disorders such as aphasia, mainly senso-motorical type. The right evaluation of the appearing deficits, the right definition of therapeutical objectives and implementing of the therapy can give brain trauma patients the chance to regain the possibility to communicate

Pacjent z uszkodzeniem prawej półkuli w pracy logopedy

A speech and language therapist’s work with a patient with damaged right hemispher