Sinoatrial Wenckebach periodicity as an independent marker for the development of high-degree sinoatrial exit block

Background: The present study of patients with Wenckebach-type second-degree sinoatrial block (W-block) evaluated the probability of the development of a more advanced grade of sinoatrial block. Data on the clinical significance of W-block are limited. It is unknown whether W-block predicts a more advanced grade of sinoatrial block. Methods: Standard ECGs of 412 patients with symptoms that might have been related to cardiac arrhythmias were reviewed for the presence of W-block. In the initial ECG W-block occurred in 29. During the follow-up period of 62 ± 35 months the main end-point was the first episode of type II second-degree sinoatrial block. An additional end-point was the occurrence of a sinus pause greater than 3 s or the development of type II second-degree sinoatrial block. Results: Of the 29 patients with W-block initially, 6 (20.7%) developed higher grade sinoatrial block, and sinoatrial arrhythmic events occurred in 9 (31%). In the 383 patients without W-block subsequent episodes of higher grade sinoatrial block occurred in 14 (3.7%) and sinoatrial arrhythmic events in 28 (7.3%). A multivariate Cox analysis identified W-block as an independent marker for developing type II second-degree sinoatrial block (HR = 3.72, 95% CI 1.39-9.99) and for the occurrence of sinoatrial arrhythmic events (HR 3.01, 95% CI 1.37-6.58). Conclusions: In patients with symptoms that might be caused by cardiac arrhythmias the presence of W-block in a standard ECG indicates a high probability of developing a more advanced grade of sinoatrial block. (Cardiol J 2007; 14: 391-395

Novel KCNQ1 mutations in patients after myocardial infarction

Background: Patients after myocardial infarction (MI) are at greater risk of sudden cardiac death (SCD) than people in the overall population. The aim of this study was to detect mutations, including intronic ones, in the KCNQ1 gene coding for proteins of cardiac potassium channels and evaluate their possible effects on the clinical course in patients after MI. Methods: The study group was composed of 100 Polish patients after MI, which included 27 women (mean age 69 years) and 73 men (mean age 67 years). All patients underwent clinical examinations and genetic tests. The genetic test results have been correlated with the clinical data. The following parameters have been chosen as endpoints for this survey: sudden cardiac arrest (SCA) or SCD, complex ventricular arrhythmia, QT interval and QT dispersion values assessed during 24-hour Holter ECG monitoring in relation to ventricular arrhythmias as well as the minimum and maximum heart rate (HR) observed during the examination. Results: Six new mutations in the KCNQ1 gene: C2505734T, A2753831C in exons and C2505846A, G2753881A, T2755854C, T2755875G in introns. Detected intronic mutations in patients after MI were related to a worse clinical course and frequent occurrence of SCA. Conclusions: The novel intronic mutations may have a significant influence on the clinical course of the disease. (Cardiol J 2008; 15: 252-260

Birth body length, birth body weight and birth head circumference in neonates born in a single centre between 2011 and 2016

   Objectives: Access to updated and accurate standards for local populations is important for the interpretation of body measurements in neonates and may have an impact on the doctor’s recommendations for monitoring early childhood development. Study aim: to present individual mean values for the most prevalent body measurements (i.e. birth body length (BBL), birth body weight (BBW) and birth head circumference (BHC)) in neonates and compare them to the duration of pregnancy. Material and methods: The measurements (BBL, BBW and BHC) were collected and analyzed from over 27,000 neonates born in a single center. All women with single pregnancies with gestation ranging from 33 to 42 weeks were included in the study. Results: Mean values and statistically significant standard deviation values from population standards of BBL, BBW, and BHC were evaluated for neonates that were born between the 33rd and 42nd week of gestation. Analysis was conducted for the lower limit (10th percentile), average (50th percentile) and upper limit (90th percentile). Conclusions: This was the first time in Polish literature when population standards were presented for three body meas­urements of neonates. With the size of the cohort, these standards can be successfully implemented into routine clinical practice, especially for screening children with body size deficits.

Fertility-conserving therapy in cervical cancer patients

Abstract Treatment of the cervical cancer patients, especially young women, is a very important clinical problem. This is related to the standard treatment methods, used in this malignancy, and the treatment complications. In most patients, the oncological treatment, be it surgery or radiotherapy, results in gonadal dysfunction with unavoidable loss of the ability to procreate. As cervical cancer affects mostly young women, fertility preserving treatment remains a considerable challenge. Due to the fact that the recent decade has brought significant progress in the diagnosis of prognostically important features characterizing the tumor biology, their precise determination enables specialists to detect a subpopulation of patients with malignancies, who do not require the total resection of the uterus and ovaries. Currently, in such cases, fertility-sparing surgery is considered in every young woman with early cervical cancer, who wishes to preserve the reproductive function. The aim of the paper is to revive the current opinions concerning fertility sparing treatment options in gynecological malignancies

Blok zatokowo-przedsionkowy typu periodyki Wenckebacha jako niezależny wskaźnik prognostyczny wystąpienia wysokiego stopnia zatokowo-przedsionkowego bloku wyjścia

Wstęp: W przedstawianym badaniu, obejmującym pacjentów z blokiem zatokowo-przedsionkowym drugiego stopnia typu periodyki Wenckebacha (dalej: blok Wenckebacha), oceniano prawdopodobieństwo wystąpienia bardziej zaawansowanego bloku zatokowo-przedsionkowego. Dane na temat klinicznego znaczenia bloku Wenckebacha są ograniczone. Nie wiadomo, czy pozwala on przewidywać wystąpienie bardziej zaawansowanego bloku zatokowo-przedsionkowego. Metody: Przeanalizowano występowanie bloku Wenckebacha w standardowych elektrokardiogramach (EKG) u 412 pacjentów z objawami klinicznymi, które mogły być związane z zaburzeniami rytmu serca. Blok Wenckebacha stwierdzono w 29 spośród początkowych EKG. Głównym punktem końcowym ocenianym w czasie obserwacji prowadzonej przez 62 ± 35 miesięcy było wystąpienie pierwszego epizodu bloku zatokowo-przedsionkowego drugiego stopnia typu II. Dodatkowym ocenianym punktem końcowym było wystąpienie pauzy zatokowej trwającej dłużej niż 3 s lub bloku zatokowo-przedsionkowego drugiego stopnia typu II. Wyniki: Spośród 29 pacjentów, u których początkowo stwierdzano blok Wenckebacha, wyższego stopnia blok zatokowo-przedsionkowy wystąpił u 6 osób (20,7%), a u 9 chorych (31%) stwierdzono pauzę zatokową lub blok zatokowo-przedsionkowy drugiego stopnia typu II. Wśród 383 pacjentów, u których nie zaobserwowano bloku Wenckebacha w początkowym EKG, wyższego stopnia blok zatokowo-przedsionkowy wystąpił w czasie obserwacji u 14 osób (3,7%), a u 28 pacjentów (7,3%) stwierdzono pauzę zatokową lub blok zatokowo-przedsionkowy drugiego stopnia typu II. W wielozmiennej analizie Coxa blok Wenckebacha był niezależnym wskaźnikiem prognostycznym wystąpienia bloku zatokowo-przedsionkowego drugiego stopnia typu II (HR 3,72; 95% CI 1,39-9,99) oraz pauzy zatokowej lub bloku zatokowo-przedsionkowego drugiego stopnia typu II (HR 3,01; 95% CI 1,37-6,58). Wnioski: U pacjentów z objawami klinicznymi, które mogą wynikać z zaburzeń rytmu serca, obecność bloku Wenckebacha w standardowym EKG wskazuje na duże prawdopodobieństwo wystąpienia bardziej zaawansowanego bloku zatokowo-przedsionkowego. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 598-603)

Wpływ spontanicznego wzrostu ciśnienia tętniczego na dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca

Wstęp: Zwiększenie dyspersji odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca wiąże się z występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca - uznanego czynnika ryzyka nagłego zgonu sercowego. Nadciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko incydentów sercowo- -naczyniowych, co może być spowodowane utrzymywaniem się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Niewyjaśniony pozostaje wpływ spontanicznych zwyżek ciśnienia tętniczego na występowanie nagłego zgonu sercowego. Celem badania chorych z nadciśnieniem tętniczym z przebytym zawałem serca lub bez niego była ocena dyspersji odstępu QT podczas spontanicznych zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w dzień i w nocy oraz wpływu częstości rytmu serca, niedokrwienia, zmian minimalnej i maksymalnej długości odstępu QT na dyspersję odstępu QT podczas wzrostów ciśnienia w dzień i w nocy. Materiał i metody: Badaniem objęto 80 chorych: 34 osoby z nadciśnieniem tętniczym i 46 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca. Wykonano jednocześnie 24-godzinną rejestrację EKG i 24-godzinny automatyczny pomiar ciśnienia tętniczego. Badanie holterowskie EKG przeprowadzono za pomocą rejestratora 12-kanałowego. Podczas jednoczesnej 24-godzinnej kontroli ciśnienia tętniczego wyznaczano epizody zwyżki ciśnienia skurczowego powyżej 30 mm Hg i rozkurczowego powyżej 20 mm Hg względem odpowiedniej wartości przed wzrostem. Pomiary odstępu QT wykonywano przynajmniej w 8 odprowadzeniach elektrokardiogramu, oddzielnie podczas zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, w dzień i w nocy. Dla każdej zwyżki ciśnienia tętniczego 3-krotnie obliczano dyspersję odstępu QT; 10 minut przed zwyżką, w trakcie zwyżki i 10 minut po zwyżce ciśnienia tętniczego. Za pomocą badania echokardiograficznego oceniano odcinkowe zaburzenia kurczliwości, frakcję wyrzutową i masę lewej komory serca. Wyniki: Spoczynkowa dyspersja QT jest istotnie większa u chorych z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca niż u osób z nadciśnieniem tętniczym bez objawów choroby wieńcowej. Spontaniczne zwyżki ciśnienia tętniczego istotnie zmniejszają dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory serca i bez objawów choroby wieńcowej oraz powodują nieistotne zmniejszenie dyspersji odstępu QT u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory i przebytym zawałem serca. Nie stwierdzono istotnego wpływu częstości rytmu serca na dyspersję odstępu QT podczas zwyżek ciśnienia tętniczego u chorych w badanych grupach. W grupie osób z nadciśnieniem tętniczym zmniejszenie dyspersji odstępu QT podczas zwyżki ciśnienia było spowodowane głównie skróceniem maksymalnego odstępu QT. Dalsze zmniejszenie dyspersji odstępu QT po zwyżce ciśnienia tętniczego wynikało zwłaszcza z wydłużenia minimalnego odstępu QT. Natomiast u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca zależności te były mniej widoczne, chociaż zachowały się zbliżone tendencje. U osób po zawale serca, u których występowało niedokrwienie mięśnia sercowego, podczas wzrostu ciśnienia tętniczego, spoczynkowa dyspersja odstępu QT podczas zwyżki i po zwyżce ciśnienia były nieistotnie większe w porównaniu z chorymi bez niedokrwienia. Wnioski: Dyspersja odstępu QT zmniejsza się istotnie podczas zwyżek ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego, zarówno w dzień, jak i w nocy, u chorych z nadciśnieniem tętniczym, a nieistotnie u pacjentów po zawale serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 61-69

Wpływ spontanicznego wzrostu ciśnienia tętniczego na dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca

Wstęp: Zwiększenie dyspersji odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca wiąże się z występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca - uznanego czynnika ryzyka nagłego zgonu sercowego. Nadciśnienie tętnicze zwiększa ryzyko incydentów sercowo- -naczyniowych, co może być spowodowane utrzymywaniem się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. Niewyjaśniony pozostaje wpływ spontanicznych zwyżek ciśnienia tętniczego na występowanie nagłego zgonu sercowego. Celem badania chorych z nadciśnieniem tętniczym z przebytym zawałem serca lub bez niego była ocena dyspersji odstępu QT podczas spontanicznych zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w dzień i w nocy oraz wpływu częstości rytmu serca, niedokrwienia, zmian minimalnej i maksymalnej długości odstępu QT na dyspersję odstępu QT podczas wzrostów ciśnienia w dzień i w nocy. Materiał i metody: Badaniem objęto 80 chorych: 34 osoby z nadciśnieniem tętniczym i 46 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca. Wykonano jednocześnie 24-godzinną rejestrację EKG i 24-godzinny automatyczny pomiar ciśnienia tętniczego. Badanie holterowskie EKG przeprowadzono za pomocą rejestratora 12-kanałowego. Podczas jednoczesnej 24-godzinnej kontroli ciśnienia tętniczego wyznaczano epizody zwyżki ciśnienia skurczowego powyżej 30 mm Hg i rozkurczowego powyżej 20 mm Hg względem odpowiedniej wartości przed wzrostem. Pomiary odstępu QT wykonywano przynajmniej w 8 odprowadzeniach elektrokardiogramu, oddzielnie podczas zwyżek ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, w dzień i w nocy. Dla każdej zwyżki ciśnienia tętniczego 3-krotnie obliczano dyspersję odstępu QT; 10 minut przed zwyżką, w trakcie zwyżki i 10 minut po zwyżce ciśnienia tętniczego. Za pomocą badania echokardiograficznego oceniano odcinkowe zaburzenia kurczliwości, frakcję wyrzutową i masę lewej komory serca. Wyniki: Spoczynkowa dyspersja QT jest istotnie większa u chorych z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca niż u osób z nadciśnieniem tętniczym bez objawów choroby wieńcowej. Spontaniczne zwyżki ciśnienia tętniczego istotnie zmniejszają dyspersję odstępu QT u chorych z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory serca i bez objawów choroby wieńcowej oraz powodują nieistotne zmniejszenie dyspersji odstępu QT u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, umiarkowanym przerostem lewej komory i przebytym zawałem serca. Nie stwierdzono istotnego wpływu częstości rytmu serca na dyspersję odstępu QT podczas zwyżek ciśnienia tętniczego u chorych w badanych grupach. W grupie osób z nadciśnieniem tętniczym zmniejszenie dyspersji odstępu QT podczas zwyżki ciśnienia było spowodowane głównie skróceniem maksymalnego odstępu QT. Dalsze zmniejszenie dyspersji odstępu QT po zwyżce ciśnienia tętniczego wynikało zwłaszcza z wydłużenia minimalnego odstępu QT. Natomiast u chorych z nadciśnieniem tętniczym i po zawale serca zależności te były mniej widoczne, chociaż zachowały się zbliżone tendencje. U osób po zawale serca, u których występowało niedokrwienie mięśnia sercowego, podczas wzrostu ciśnienia tętniczego, spoczynkowa dyspersja odstępu QT podczas zwyżki i po zwyżce ciśnienia były nieistotnie większe w porównaniu z chorymi bez niedokrwienia. Wnioski: Dyspersja odstępu QT zmniejsza się istotnie podczas zwyżek ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego, zarówno w dzień, jak i w nocy, u chorych z nadciśnieniem tętniczym, a nieistotnie u pacjentów po zawale serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 61-69

Case reportsClinical significance of muscle bridge narrowing coronary artery lumen – description of three cases

The muscle bridge is an anomaly which is found in 0.5-2.5% of coronary angiography examinations and may lead to impairment of coronary blood flow. The clinical course of the disease may be heterogeneous – from completely asymptomatic to the development of myocardial infarction or severe ventricular arrhythmia. We present three patients with muscle bridge in the left anterior descending artery. The clinical course of the disease was different in each patient – from mild symptoms to cardiac arrest during exercise test