A review of the fossil record of turtles of the clade Pan-Carettochelys

Turtles of the total clade Pan-Carettochelys have a relatively poor fossil record that extends from the Early Cretaceous. The clade is only found in Asia during the Cretaceous, but spreads to Europe and North America during the Eocene. Neogene finds are restricted to Europe, Africa and Australia, whereas the only surviving species, Carettochelys insculpta, lives in New Guinea and the Northern Territories of Australia. The ecology of fossil pan-carettochelyids appears similar to that of the extant C. insculpta, although more primitive representatives were likely less adapted to brackish water. Current phylogenies only recognize three internested clades: Pan- Carettochelys, Carettochelyidae and Carettochelyinae. A taxonomic review of the group concludes that of 25 named taxa, 13 are nomina valida, 7 are nomina invalida, 3 are nomina dubia, and 2 are nomina nuda

Allaeochelys libyca, a new carettochelyine turtle from the middle miocene (Langhian) of Libya

Fossil carettochelyine turtles are well known from the Paleogene of Europe (Allaeochelys), North America and Asia (Anosteira); however, the previously known Neogene fossil record is highly fragmentary and was therefore unsuitable for taxonomic analysis. In this work, we present a new carettochelyine taxon, Allaeochelys libyca, from the Middle Miocene (Langhian) of Gebel Zelten (Libya) based on an incomplete skull and disarticulated postcranial elements. The new taxon is diagnosed relative to the extant Carettochelys insculpta based on the placement of the foramen posterius canalis carotici interni close to the fenestra postotica, the horizontal orientation of the tubercula basioccipitalis, the substantial contribution of the opisthotic to the base of the tubercula basioccipitalis, the presence of a triangular pterygoid fossa, the arrangement of the mandibular condyles along a plane and the presence of an extremely well-developed fossa at the base of the processus mandibularis. A phylogenetic analysis of pancarettochelyids confirms the monophyly of Carettochelyidae and Carettochelyinae but resulted in a paraphyletic taxon, Allaeochelys. For the sake of nomenclatural stability, we provisionally retain the genus Allaeochelys as paraphyletic relative to the extant Carettochelys insculpta

Multituberculate mammals from the Cretaceous of Uzbekistan

The first western Asian multituberculates found in the Bissekty Formation (Coniacian) of Uzbekistan are described on the basis of a lower premolar (p4), a fragment of a lower incisor, an edentulous dentary, a proximal part of the humerus and a proximal part of the femur. Uzbekbaatar kizylkumensis gen. et sp. n. is defined as having a low and arcuate p4, possibly without a posterobuccal cusp; it presumably had two lower premolars, as inferred from the presence of a triangular concavity at the upper part of the anterior wall of p4, and p3 less reduced in relation to p4 than in non-specialized Taeniolabidoidea and Ptilodontoidea. Uzbekbaatar is placed in the Cimolodonta without indicating family and infraorder. It might have originated from the Plagiaulacinae or Eobaatarinae.Praca zawiera opis pięciu okazów multituberkulatów z późnej kredy (z formacji Bissekty, należącej do koniaku) z pustyni Kizylkum w Uzbekistanie. Są to pierwsze multituberkulaty z terytorium byłego Związku Radzieckiego i jedne z nielicznych na świecie z pierwszej połowy późnej kredy. Ssaki kredowe zostały ostatnio odkryte na terenie Uzbekistanu i Kazakstanu, reprezentowane prawie wyłącznie przez ssaki łożyskowe i deltateroidy; multituberkulaty, znalezione tylko w formacji Bissekty, obejmują 1% okazów ssaków. Ta proporcja różni się bardzo od stosunków w większości odsłonięć górnej kredy Azji i Ameryki północnej, gdzie multituberkulaty z reguły stanowią 50 - 70% znajdowanych okazów ssaków, a w formacjach Lance i Bug Creek w Ameryce północnej nawet więcej. Uzbekbaatar kizylkumensis gen. et sp. n., został opisany na podstawie czwartego dolnego zęba przedtrzonowego (p4). Ząb ten ma stosunkowo niską, łukowato wygiętą koronę, z dziewięcioma grzebieniami i przypuszczalnie bez tylnego guzka policzkowego. Uzbekbaatar został zaliczony do podrzędu Cimolodonta, szczepu i rodziny incertae sedis. Cimolodonta charakteryzują się obecnością dwóch dolnych przedtrzonowych: p3 i p4, przy czym p4 jest duży i łukowato wygięty; przewiesza się on nad silnie zredukowanym p3, który jest jednokorzeniowy i ma kształt patyczka przylegającego do przedniego korzenia p4. Dwa szczepy zaliczone do Cimolodonta: Ptilodontoidea i Taeniolabidoidea różnią się budową dolnego siekacza. Ponieważ siekacz ten u Uzbekbaatar nie jest znany, przynależność nowego rodzaju do szczepu nie mogła zostać ustalona. Uzbekbaatar nie może być zaliczony do podrzędów Paulchoffatoidea lub Plagiaulacoidea ze względu na łukowaty kształt p4 i przypuszczalną obecność tylko dwóch dolnych zębów przedtrzonowych, gdy w obu tych podrzędach p4 ma kształt prostokątny i występują trzy lub cztery dolne zęby przedtrzonowe. Ponadto w pracy opisano okazy oznaczone jako Multituberculata indet. sp. A, B, C, reprezentujące bezzębną żuchwę, proksymalną część kości ramiennej i proksymalną część kości udowej. W żuchwie zachowały się zębodoły zębów przedtrzonowych i trzonowych, wskazujące że multituberkulat ten miał dwa przedtrzonowe. Porównania rozmiarów tych okazów, oraz przedtrzonowego opisanego jako Uzbekbaatar kizylkumensis wykazują, że opisane multituberkulaty należą przynajmniej do dwóch taksonów. Ponadto w pracy opisano fragment dolnego siekacza z tych samych warstw, zaliczonego z zastrzeżeniem do multituberkulatów. Zilustrowane zostały również czwarte zęby przedtrzonowe przedstawicieli Plagiaulacoidea i Taeniolabidoidea, oraz przeprowadzono porównania między nimi, z których wynika, że budowa czwartego dolnego przedtrzonowego (który często zachowuje się sam) pozwala wnioskować o budowie i rozmiarach trzeciego przedtrzonowego, a także o liczbie dolnych przedtrzonowych

A new stem turtle from the Middle Jurassic of Scotland: new insights into the evolution and palaeoecology of basal turtles

The discovery of a new stem turtle from the Middle Jurassic (Bathonian) deposits of the Isle of Skye, Scotland, sheds new light on the early evolutionary history of Testudinata. Eileanchelys waldmani gen. et sp. nov. is known from cranial and postcranial material of several individuals and represents the most complete Middle Jurassic turtle described to date, bridging the morphological gap between basal turtles from the Late Triassic–Early Jurassic and crown-group turtles that diversify during the Late Jurassic. A phylogenetic analysis places the new taxon within the stem group of Testudines (crown-group turtles) and suggests a sister-group relationship between E. waldmani and Heckerochelys romani from the Middle Jurassic of Russia. Moreover, E. waldmani also demonstrates that stem turtles were ecologically diverse, as it may represent the earliest known aquatic turtle