The diagnostic efficacy and safety of stress-only supine and prone myocardial perfusion imaging with a dedicated cardiac gamma camera in patients with suspected or known coronary artery disease

BACKGROUND: Myocardial perfusion scintigraphy remains one of the substantial noninvasive diagnostic methods in coronary artery disease. Recent technological advancement allowed to create novel semiconductor, dedicated cardiac gamma camera with better spatial resolution and higher energy resolution, resulting in the reduction of radiation burden and acquisition time. The aim of this study was to evaluate the efficacy and safety of stress-only supine and prone MPS with a cardiac gamma camera in patients with suspected or known coronary artery disease. MATERIAL AND METHODS: A total number of 203 consecutive patients with suspected or known coronary artery disease, who underwent MPS were enrolled in the study. The patients without perfusion abnormalities on stress supine and prone MPS scans had no rest MPS, in the remaining patients two-day stress-rest imaging was performed. The group of 160 patients with one-year follow up was subjected to final analysis. RESULTS: Stress-only protocol of myocardial perfusion imaging was performed in 72 patients, 88 patients underwent two-day stress and rest myocardial perfusion scintigraphy. In 46 out of 72 stress-only group of patients, prone study did not affect further proceedings. However, in over 1/3 of cases (26/72), prone scans resulted in abstaining from rest imaging. One year follow-up revealed no sudden cardiac deaths or myocardial infarctions in both (stress-only and stress-rest) groups. Revascularization was performed most often in the double-positive group — patients with significant ischaemia on myocardial perfusion images and chest pain or electrocardiographic changes or both during the stress test. In this double-positive group, all 11 patients had coronary angiography (two of them prior to myocardial perfusion scintigraphy), nine of them had subsequent revascularization. CONCLUSIONS: In patients with no significant perfusion abnormalities on stress scans omitting rest study is safe with very good one-year risk prognosis of acute cardiac events and allows to limit the radiation exposure and procedure duration. Additional prone acquisitions are valuable supplements in determining the decision of safe early completion of myocardial perfusion imaging

TIMI Myocardial Perfusion Grade and ST-segment resolution in the assessment of coronary reperfusion after primary angioplasty

Wstęp: W określaniu wyniku leczenia reperfuzyjnego i wczesnej stratyfikacji ryzyka chorych z ostrym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) ważne miejsce zajmują angiograficzne parametry przepływu wieńcowego, a także ustępowanie zmian odcinka ST po pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (pPCI). Angiograficzna ocena reperfuzji na poziomie tkankowym w terytorium tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA) może być dokonywana na podstawie stopnia kontrastowania mikrokrążenia wieńcowego w skali TMPG (TIMI Myocardial Perfusion Grade). Ustępowanie zmian odcinka ST może być wyrażane przez wielkość odchylenia odcinka ST obecnego w EKG po leczeniu reperfuzyjnym (rezolucja bezwzględna) lub też przez jego redukcję w stosunku do wartości wyjściowych (rezolucja względna). W dotychczasowych badaniach relacji między angiograficznymi i elektrokardiograficznymi parametrami reperfuzji wieńcowej na ogół stosowano alternatywnie tylko jedną z dwóch wspominanych metod określenia rezolucji odcinka ST. Interesującym zagadnieniem wydaje się więc zbadanie wzajemnych zależności występujących między stopniem reperfuzji wieńcowej w skali TMPG a rezolucją odcinka ST określaną jednocześnie różnymi metodami.Cel: Celem niniejszej pracy była ocena zależności występujących między stopniem reperfuzji mikrokrążenia wieńcowego w skali TMPG a bezwzględną i względną rezolucją odcinka ST u chorych po skutecznym zabiegu pPCI.Metody: Badanie przeprowadzono w populacji chorych z ostrym STEMI poddanych skutecznej pPCI. Stopień reperfuzji mikrokrążenia wieńcowego w terytorium IRA określano w 4-stopniowej skali TMPG, w koronarografii wykonanej bezpośrednio po zakończeniu pPCI. Zmiany odcinka ST oceniano na podstawie EKG uzyskanych przed podjęciem leczenia (zapis wyjściowy) i wykonanym natychmiast po przeniesieniu chorego na oddział intensywnej terapii. Rezolucję odcinka ST analizowano na dwa zasadnicze sposoby: 1) jako sumaryczne rezydualne odchylenie odcinka ST (SSTD) w EKG wykonanym po zabiegu pPCI, sumując wartości uniesienia ST w odprowadzeniach zawałowych i obniżenia ST w odprowadzeniach przeciwstawnych (rezolucja bezwzględna); 2) jako redukcję sumarycznego odchylenia ST w stosunku do zmian w EKG wyjściowym, będące wartością procentową (rezolucja względna, SSTD%). Ponadto EKG wykonywane po pPCI analizowano pod kątem obecności zmian odcinka ST odpowiadających kategorii wysokiego ryzyka wystąpienia zgonu po zawale. Jako elektrokardiograficzne kryterium wysokiego ryzyka (Wyznacznik EKG Wysokiego Ryzyka) przyjęto obecność uniesienia ST > 1 mm w zawale ściany dolnej lub > 2 mm w zawale ściany przedniej po zabiegu PCI.Wyniki: Badana populacja obejmowała 183 chorych (64,5% mężczyzn) w wieku 58,71 ± 15,76 roku. W czasie pPCIw 90% przypadków wszczepiono stent. U połowy chorych zastosowano antagonistę receptora IIb/IIIa. Angiograficzne cechy znacznie upośledzonej reperfuzji mikrokrążenia (TMPG 0 lub 1) były obecne u 66 (36,06%) osób, zaś otwarte mikrokrążenie (TMPG 2 lub 3) w 117 (63,93%) przypadków. Średnia wartość SSTD wynosiła 7,20 ± 6,35 mm, a średnia wartość SSTD% — 50 ± 45%. Wyznacznik EKG Wysokiego Ryzyka był obecny po pPCI u 60 chorych (32,79% całej populacji). Stwierdzono istotną, ale słabą, ujemną korelację między TMPG i SSTD (r = –0,27; p = 0,0002). Wartości SSTD różniły się istotnie między grupami TMPG 0 vs. TMPG 2 i TMPG 3 (odpowiednio: p = 0,0034 i 0,0121), a także między TMPG 1 vs. TMPG 2 (p = 0,02). Zależności między stopniem TMPG i SSTD% okazały się słabsze. Wprawdzie stwierdzono istotną, choć bardzo słabą, dodatnią korelację TMPG z SSTD% (r = 0,16; p = 0,0286), jednak dalsze analizy wykazały statystyczną nieistotność różnic wartości SSTD% w poszczególnych stopniach TMPG (p = 0,1756). Reperfuzji wieńcowej odpowiadającej TMPG 2/3 znamiennie częściej towarzyszyła nieobecność Wyznacznika EKG Wysokiego Ryzyka (p = 0,0007). Jednak u ok. 34% wszystkich chorych angiograficzne cechy otwartego lub zamkniętego mikrokrążenia nie korelowały z występowaniem EKG Wysokiego Ryzyka.Wnioski: U chorych skutecznie leczonych pPCI stopień reperfuzji wieńcowej w skali TMPG pozostaje w wyraźniejszym związku z bezwzględną niż ze względną sumaryczną rezolucją odchylenia odcinka ST. U większości chorych z otwartym mikrokrążeniem (TMPG 2/3) maksymalna wartość SSTD najczęściej nie spełnia kryterium wysokiego ryzyka zgonu. Jednak w ok. 1/3 przypadków angiograficzna ocena reperfuzji wieńcowej w skali TMPG nie koreluje z występowaniem elektrokardiograficznych cech wysokiego ryzyka. Stanowi to argument za komplementarnością obu metod w ocenie skuteczności reperfuzji wieńcowej.Background: Angiographic coronary flow parameters and resolution of ST segment changes play an important role in the evaluation of reperfusion in patients with acute ST segment elevation myocardial infarction (STEMI). In previous studies on the relation between angiographic and electrocardiographic (ECG) parameters of coronary reperfusion, several alternative methods to assess ST segment resolution were used. Thus, the relation between the TIMI Myocardial Perfusion Grade (TMPG) and different methods to evaluate ST segment resolution seems to be of interest.Aim: To evaluate the relationship between TMPG and absolute and relative ST segment resolution after successful primary percutaneous coronary intervention (pPCI).Methods: We studied a population of STEMI patients successfully treated with pPCI. Reperfusion of the coronary microcirculation was determined using 4-grade TMPG scale in coronary angiography performed after successful pPCI. ST segment resolution was analysed in two manners: 1) by calculating the sum of ST segment elevation in infarct leads and depression in reciprocal leads after pPCI (absolute resolution, SSTD); 2) as a percent reduction of summed ST segment deviation from the baseline value (relative resolution, SSTD%). Maximum ST segment elevation in a single lead on the postprocedural ECG was measured to categorise the risk of death. ST segment elevation > 1 mm for an inferior infarct or > 2 mm for an anterior infarct was considered the criterion of high risk (high risk ECG).Results: The study population included 183 patients treated with pPCI. We found a significant but weak negative correlation between TMPG and SSTD (r = –0.27, p = 0.0002). Significant differences in median SSTD were observed between TMPG 0 vs. TMPG 2 and TMPG 3 groups (p = 0.0034 and 0.0121, respectively) and also between TMPG 1 and TMPG 2 (p = 0.02). A significant but very weak positive correlation was found between TMPG and SSTD% (r = 0.16,p = 0.0286). However, further analyses showed that differences in median SSTD% between patients with different TMPG values were statistically insignificant (p = 0.1756). In patients with TMPG 2/3, a high risk ECG was absent considerably more often (p = 0.0007). However, angiographic features of successfully vs. unsuccessfully reperfused microcirculation did not correspond to the presence of a high risk ECG in about 34% of cases.Conclusions: TMPG is more closely related to absolute compared to relative ST segment resolution. A high risk ECG was absent in most patients with TMPG 2 or 3. However, in about one third of cases TMPG did not correspond to the presence of ECG high risk features. These data suggest that TMPG is complementary to ST segment resolution in the assessment of coronary reperfusion

Skuteczność jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej w hiperkortyzolemii i subklinicznym zespole Cushinga niezależnych od ACTH — badanie retrospektywne na dużej kohorcie

Introduction: To assess the effectiveness of early unilateral laparoscopic adrenalectomy in ACTH-independent and subclinical hypercor­tisolaemia. Material and methods: We conducted a unicentric, retrospective study. Between 2010 and 2015, 356 laparoscopic adrenalectomies were performed in the Department of General and Endocrine Surgery of the MUW. Hypercortisolaemia was found in 50 (14%) patients, while overt hypercortisolaemia was found in 31 patients. In the hypercortisolaemia group, ACTH-dependent hypercortisolaemia was diagnosed in five (10%) and ACTH-independent hypercortisolaemia in 25 patients (50%). One patient with overt hypercortisolaemia had cancer of the adrenal cortex. The remaining 19 (38%) patients had subclinical Cushing’s syndrome. For our study, we compared patients with ACTH-independent hypercortisolaemia (n = 25) with those with Cushing’s syndrome (n = 19). Patients with ACTH-dependent hyper­cortisolaemia (n = 5) and the patient with cancer of the adrenal cortex (n = 1) were excluded. Results: Patients from both groups (n = 44) underwent a unilateral transperitoneal adrenalectomy. Good early outcomes were observed in 42 patients (93.3%). In one patient, an additional laparoscopic surgery was necessary on postoperative day 0 due to bleeding. In another patient, on day 22 post-surgery, we found an abscess in the site of the excised adrenal gland, which was drained under laparoscopic guid­ance. In three patients (6.8%) with substantial obesity, temporary respiratory insufficiency of varying degrees occurred. We did not observe any thromboembolic complications. All patients with overt hypercortisolaemia and nine patients with subclinical hypercortisolaemia had secondary adrenal insufficiency postoperatively. Conclusions: Transperitoneal unilateral laparoscopic adrenalectomy is an efficient and safe treatment option in patients with ACTH- -independent hypercortisolaemia, both overt and subclinical.Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności wczesnej jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej w niezależnej od ACTH i subkli­nicznej hiperkortyzolemii. Materiał i metody: Przeprowadzono jednoośrodkowe, retrospektywne badanie. W latach 2010–2015 wykonano 356 adrenalektomii laparoskopowych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Endokrynologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM). Hiperkortyzo­lemię stwierdzono u 50 pacjentów (14%), natomiast jawną hiperkortyzolemię u 31 pacjentów. W grupie pacjentów z hiperkortyzolemią, hiperkortyzolemię ACTH-zależną zdiagnozowano u pięciu (10%) pacjentów, natomiast ACTH-niezależną u 25 (50%) pacjentów. U jednego z pacjentów z jawną hiperkortyzolemią stwierdzono raka kory nadnerczy. U pozostałych 19 (38%) pacjentów stwierdzono subkliniczny zespół Cushinga. Dla celów niniejszego badania, porównano pacjentów z ACTH-niezależną hiperkortyzolemią (n = 25) z pacjentami z zespołem Cushinga (n = 19). Z badania zostali wykluczeni pacjenci z ACTH-zależną hiperkortyzolemią (n = 5) oraz pacjent z rakiem kory nadnerczy (n = 1). Wyniki: Pacjentów z obu grup (n = 44) poddano jednostronnej adrenalektomii przezotrzewnowej. Dobre wczesne wyniki leczenia zaob­serwowano u 42 pacjentów (93,3%). U jednego z pacjentów konieczna była dodatkowa operacja laparoskopowa z powodu krwawienia w 0. dobie pooperacyjnej. U innego pacjenta, w 22. dobie pooperacyjnej, wykryto ropień w miejscu wyciętego gruczołu nadnerczowego, który został odsączony pod kontrolą laparoskopową. W przypadku trzech pacjentów (6,8%) ze znaczną otyłością, wystąpiła przejściowa niewydolność oddechowa o różnym stopniu nasilenia. Nie zaobserwowano żadnych powikłań zakrzepowo-zatorowych. U wszystkich pacjentów z jawną hiperkortyzolemią oraz u dziewięciu pacjentów z subkliniczną hiperkortyzolemią stwierdzono wtórną niewydolność nadnerczy po operacji. Wnioski: Jednostronna laparoskopowa adrenalektomia przezotrzewnowa jest skuteczną i bezpieczną opcją leczenia pacjentów z ACTH­-niezależną hiperkortyzolemią, zarówno jawną jak i subkliniczną

Impact of air pollution on hospital patients admitted with ST- and non-ST-segment elevation myocardial infarction in heavily polluted cities within the European Union

Background: Air pollution triggered diseases have become a leading health problem worldwide. The main adverse effects of air pollutants on human health are related to the cardiovascular system and particularly show an increasing prevalence of myocardial infarct and stroke. The aim of the study was to evaluate the influence of main air pollutants on non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI) and ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) admissions to local interventionalcardiology centers.Methods: Between 2014 and 2015, a multicenter registry of 1957 patients with acute myocardial infarction (STEMI, NSTEMI) admitted to interventional cardiology departments in three Polish cities were under investigation. The air pollution (PM2.5, PM10, NO2, SO2, O3) and weather conditions (temperature, barometric pressure, humidity) data for each city were collected as daily averages. The case-crossover design and conditional logistic regression were used to explore the association between acute myocardial infarctions and short-term air pollution exposure.Results: Occurrence of NSTEMI on the day of air pollution was triggered by PM2.5 (OR = 1.099, p = 0.01) and PM10 (OR = 1.078, p = 0.03). On the following day after the air pollution was recorded, NSTEMI was induced by: PM2.5 (OR = 1.093, p = 0.025), PM10 (OR = 1.077, p = 0.025) and SO2 (OR = 1.522, p = 0.009). For STEMI, events that occurred on the day in which air pollution was triggered by: PM2.5 (OR = 1.197, p < 0.001), PM10 (OR = 1.163, p < 0.001), SO2 (OR = 1.670, p = 0.001) and NO2 (OR = 1.287, p = 0.011). On the following day after air pollution was recorded, STEMI was induced by: PM2.5 (OR = 1.172, p < 0.001), PM10 (OR = 1.131, p = 0.001), SO2 (OR = 1.550, p = 0.005) and NO2 (OR = 1.265, p = 0.02). None of the weather conditions indicated were statistically significant for acute myocardial infarction occurrence.Conclusions: The most important pollutants triggering acute myocardial infarction occurrence in the population of southern Poland, both on the day of air pollution and the following day are particulate matters (PM2.5, PM10) and gaseous pollutants including NO2 and SO2. These pollutants should be regarded as modifiable risk factors and thus, their reduction is a priority in order to decrease total morbidity and mortality in Poland

Association between dose of catecholamines and markers of organ injury early after out-of-hospital cardiac arrest

Catecholamines are recommended as first-line drugs to treat hemodynamic instability after out-of-hospital cardiac arrest (OHCA). The benefit-to-risk ratio of catecholamines is dose dependent, however, their effect on metabolism and organ function early after OHCA has not been investigated.The Post-Cardiac Arrest Syndrome (PCAS) pilot study was a prospective, observational, multicenter study. The primary outcomes of this analysis were association between norepinephrine/cumulative catecholamines doses and neuron specific enolase (NSE)/lactate concentration over the first 72 hours after resuscitation. The association was adjusted for proven OHCA mortality predictors and verified with propensity score matching (PSM).Overall 148 consecutive OHCA patients; aged 18-91 (62.9 ± 15.27), 41 (27.7%) being female, were included. Increasing norepinephrine and cumulative catecholamines doses were significantly associated with higher NSE concentration on admission (r = 0.477, p0.001; r = 0.418, p0.001) and at 24 hours after OHCA (r = 0.339, p0.01; r = 0.441, p0.001) as well as with higher lactate concentration on admission (r = 0.404, p0.001; r = 0.280, p0.01), at 24 hours (r = 0.476, p0.00; r = 0.487, p0.001) and 48 hours (r = 0.433, p0.01; r = 0.318, p = 0.01) after OHCA. The associations remained significant up to 48 hours in non-survivors after PSM.Increasing the dose of catecholamines is associated with higher lactate and NSE concentration, which may suggest their importance for tissue oxygen delivery, anaerobic metabolism, and organ function early after OHCA

The Impact of an Elevated Uric Acid Level on the Prevalence of Coronary Artery Disease in Pancreas Transplant Candidates with Type 1 Diabetes: A Cross Sectional Study

Pancreas transplantation is considered a high-risk surgery with cardiovascular complications. Early detection of all potential cardiovascular risk factors can decrease the perioperative risk and improve the pancreas recipients’ outcome. The present study aims to evaluate the association between serum uric acid (UA) levels and the prevalence of coronary artery disease (CAD) in patients eligible for pancreas transplantation. We prospectively enrolled 63 consecutive patients with type 1 diabetes (T1D) who underwent cardiological evaluation before pancreas transplantation in our center. Participants underwent clinical evaluation, laboratory assays, and coronary angiography. The median concentration of UA in patients with CAD was significantly higher than in participants without CAD (6.43 (4.93–7.26) vs. 4.41 (3.64–5.49) mg/dL, p = 0.0002). We showed the positive correlation between UA concentration and systolic blood pressure, pulse pressure (PP) and triglycerides (r = 0.271, p = 0.032; r = 0.327, p = 0.009; r = 0.354, p = 0.004, respectively). In a multivariate analysis, the concentration of UA (OR 2.044; 95% CI: 1.261–3.311, p = 0.004) was independently associated with the prevalence of CAD in pancreas transplant candidates with T1D. We demonstrated that elevated UA levels were strongly associated with the high prevalence of CAD in pancreas transplant candidates with T1D. To stratify cardiovascular risk, the measurement of the UA concentration should be considered in all T1D patients qualified for pancreas transplantation

Pulmonary vein isolation in the treatment of atrial fibrillation: how to choose the optimal technique for the individual patient?

W kolejnym odcinku dotyczącym migotania przedsionków przybliżamy techniki ablacji usuwającej najczęstsze czynniki wyzwalające (trigger) tą arytmię, jakimi są pobudzenia dodatkowe (pojedyncze lub serie, które odpowiednio długie stają się również czynnikiem podtrzymującym — driver) wywodzące się z żył płucnych. Dotychczas zaproponowano wiele technik izolacji żył płucnych (a zatem usunięcia wpływu tych ognisk na czynność elektryczną przedsionków). Każda z nich ma nieco inną charakterystykę, a co za tym idzie inne ograniczenia i korzyści względem alternatywnych metod. Dlatego znaczenia nabiera indywidualny dobór metody ablacji dla konkretnego pacjenta. Obecnie dobór ten ma jeszcze charakter subiektywny i opiera się na doświadczeniu zebranym w ośrodkach autorów niniejszej pracy. Mimo subiektywizmu artykułu, znajomość przedstawionych kryteriów może pozwolić na wysyłanie konkretnego pacjenta do ośrodka dysponującego preferowaną dla niego metodą, co może przełożyć się na większe bezpieczeństwo (bezpośrednie i odległe) i wyższą skuteczność tej formy leczenia. Omówiono techniki ablacji punktowej z użyciem systemów elektroanatomicznych (wyróżniając wśród nich techniki z użyciem wysokiej mocy), ablacji za pomocą elektrody okrężnej i technik balonowych. Zagadnienie zilustrowano przykładowymi zabiegami krioablacji balonowych u nieco nietypowych (obecnie) pacjentów, by jeszcze bardziej zwrócić uwagę na indywidualne podejście do każdego pacjenta z migotaniem przedsionków.In the current episode on atrial fibrillation, we introduce ablation techniques that eliminate the most common triggers for this arrhythmia, which are atrial extrasystoles (single or series of which are also long enough to become a driver) originating from the pulmonary veins. So far, many techniques of pulmonary veins isolation (and therefore eliminating the influence of these foci on the atrial electrical activity) have been proposed. Each of them has slightly different characteristics and thus different limitations and benefits compared to alternative methods. Hence the impor tance of individual selection of ablation method for an individual patient. Now, this selection remains still subjective, and we base it on the own experience. Despite the subjectivity of the article, knowledge of the presented criteria allows to send a specific patient to a center where the preferred method is available. This may be translated into higher safety (immediate and long-term) and higher effectiveness of the treatment. We discuss point-by-point ablation techniques with the use of electroanatomical systems (distinguishing among them the high-power short-duration techniques), ablation with the use of a circular catheter and balloon techniques. We illustrate the issue with examples of balloon cryoablation procedures in slightly atypical (as of today) patients, to further draw attention to the individual approach to each patient with atrial fibrillation

Nawrotny częstoskurcz węzłowy — najbardziej zakręcony elektrofizjologicznie wśród częstoskurczy

Przedstawiamy złożone zagadnienie nawrotnego częstoskurczu węzłowego. W ujęciu historycznym prezentujemy drogę zrozumienia budowy łącza przedsionkowo-komorowego i powiązanego z tym mechanizmu tego częstoskurczu w postaci typowej, która doprowadziła do bardzo wysokiej skuteczności i bezpieczeństwa leczenia inwazyjnego metodą przeznaczyniowej ablacji. W chwili obecnej leczenie farmakologiczne zarezerwowane jest dla pacjentów, u których nie można wykonać tego zabiegu. W dalszej części omawiamy atypowe postacie nawrotnego częstoskurczu węzłowego, które potrafią imitować inne zaburzenia rytmu. Przedstawiamy też, związany z dualizmem przewodzenia w łączu przedsionkowo-komorowym częstoskurcz z przewodzenia 1:2. Całość ilustrujemy opisem przypadku pacjentki poddanej ablacji nawrotnego częstoskurczu węzłowego