Aktualne problemy w rozpoznawaniu i leczeniu ostrego i wysiękowego zapalenia ucha środkowego

Ostre zapalenie ucha środkowego (AOM) jest jedną z najczęstszych chorób zapalnych wieku dziecięcego. Największa zachorowalność występuje w okresie od 6. do 24. miesiąca życia. Wyróżnia się: zapalenia ropne, nawracające, zapalenia u niemowląt, zapalenia wirusowe, krwotoczne oraz martwicze. Objawami AOM są: otalgia nocna, gorączka, dreszcze, szumy uszne, niedosłuch. Czynniki etiologiczne to zakażenia bakteryjne lub wirusowe. W otoskopii stwierdza się przekrwienie z pogrubieniem błony bębenkowej. W leczeniu stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, obkurczające miejscowo błonę śluzową nosa, paracentezę, antybiotyki oraz przedmuchiwanie trąbek słuchowych. Wysiękowe zapalenie ucha środkowego (OME) jest chorobą zapalną ucha środkowego z wysiękiem w jamie bębenkowej z zachowaną błoną bębenkową i zaburzoną drożnością trąbki słuchowej. Najczęstsze zachorowania występują u dzieci pomiędzy 1. a 2. rokiem życia oraz w wieku przedszkolnym. Objawami OME są postępujący niedosłuch i ucisk w uszach. Wyróżnia się postać ostrą, podostrą i przewlekłą. Rozpoznanie choroby jest możliwe na podstawie obrazu otoskopowego oraz tympanometrii. Leczenie OME polega na stosowaniu leków mukolitycznych, wykonaniu paracentezy, odessaniu wydzieliny z ucha oraz założeniu drenażu wentylacyjnego. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 4, 287–29

Ciała obce ucha Foreign bodies of the ear

Ciała obce ucha są częstą przyczyną niedosłuchu, która skłania chorego do wizyty u lekarza. W większości przypadków ciała obce ucha są rozpoznawane i leczone przez lekarza rodzinnego, otolaryngologa lub lekarza Oddziału Ratunkowego. Występowanie ciał obcych w uchu najczęściej dotyczy dzieci w wieku do 12. roku życia (51%). Rodzaj ciała obcego, czas przebywania oraz wiek pacjenta przesądzają o sposobie postępowania.Ciała obce ucha u dzieci usuwa się w znieczuleniu ogólnym, które zabezpiecza przed powikłaniami. Częstość powikłań związanych z usuwaniem ciał obcych z ucha nie pozwala podchodzić do tego problemu z lekceważeniem. Odpowiednia diagnostyka oraz umiejętności lekarzy w posługiwaniu się mikroskopem operacyjnym pozwalają zmniejszyć liczbę powikłań

Etiopatogeneza otosklerozy

Otoskleroza jest chorobą wywołującą niedosłuch. Schorzenie polega na nieprawidłowej, postępującej przebudowie tkanki kostnej błędnika. Objawami choroby są: niedosłuch przewodzeniowy, rzadko czuciowo-nerwowy, szumy uszne i zawroty głowy. Za przyczynę uważa się przetrwałą infekcję wirusem odry na podłożu pierwotnych zmian genetycznych oraz zaburzenia biochemiczne, autoimmunologiczne i hormonalne. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 4, 281-28

Perlak nabyty zatoki Prussaka jako przyczyna niedosłuchu u 3-letniego dziecka

Przyczyną niedosłuchu u dzieci w wieku 1–3 lat może być perlak. Rozpoznanie tej choroby opiera się na otomikroskopii, badaniu tomokomputerowym (CT) uszu oraz badaniu obiektywnym słuchu. Przedstawiono przypadek 3-letniego dziecka, u którego na podstawie otomikroskopii, CT uszu, badania potencjałów wywołanych z pnia mózgu oraz badania immunohistochemicznego rozpoznano perlaka nabytego zatoki Prussaka. Dziecko leczono z powodzeniem chirurgicznie z uzyskaniem poprawy słuchu. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 5, 420–42

Ropnie mózgu u chorego z przewlekłym perlakowym zapaleniem ucha środkowego - opis przypadku

Powikłania wewnątrzczaszkowe przewlekłego zapalenia ucha środkowego występują obecnie rzadko. Nie rozpoznaje się ich często, ich przebieg jest zwykle nietypowy ze względu na maskujący wpływ antybiotykoterapii. W pracy przedstawiono opis przypadku 52-letniego mężczyzny z przewlekłym perlakowym zapaleniem ucha środkowego, u którego rozwinęło się powikłanie wewnątrzczaszkowe w postaci ropni płata skroniowego i móżdżku. Chorego leczono operacyjnie (operacja radykalna, CWP) z wykonaniem drenażu ropnia mózgu oraz podawano antybiotyki dożylnie. Uzyskano poprawę stanu ogólnego z ustąpieniem objawów neurologicznych. Terapię antybiotykami kontynuowano przez 6 tygodni. Kontrolne badanie rezonansem magnetycznym głowy po 4 miesiącach wykazało ustąpienie ropni oraz zmian zapalnych w środkowym dole czaszki. Prezentowany przypadek dowodzi kluczowej roli leczenia chirurgicznego perlakowego zapalenia ucha środkowego z powikłaniami wewnątrzczaszkowymi. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 3, 216-22

Autoimmunizacyjna choroba ucha wewnętrznego - wyzwanie nie tylko dla lekarza rodzinnego

Autorzy dokonali przeglądu najnowszego piśmiennictwa dotyczącego autoimmunizacyjnej choroby ucha wewnętrznego (AIED). Dane dotyczące epidemiologii, obrazu klinicznego, współczesnej diagnostyki laboratoryjnej, sposobów rozpoznawania i leczenia tej choroby poprzedzono danymi dotyczącymi immunopatologii ucha wewnętrznego oraz informacjami na temat możliwości oddziaływania układu immunologicznego na narząd słuchu i równowagi. W podsumowaniu pracy autorzy przekazali dla lekarza rodzinnego kilka praktycznych rad dotyczących możliwości i ograniczeń lekarza pierwszego kontaktu w rozpoznaniu AIED

Złamania podstawy czaszki. Prezentacja dwóch przypadków ze złamaniem kości skroniowej

Approximately 1/3 of head trauma patients receive skull fractures and approximately 18% of all skull fractures involve temporal bone. The common sequelae of a temporal bone fracture include hearing loss, facial nerve weakness, vestibular dysfunction and cerebrospinal fluid leakage. This article reports on causes, classification, symptoms, diagnostics and management of temporal bone fractures. We have described 2 patients with temporal bone fracture recently management in our Department.Urazy głowy w 1/3 przypadków przebiegają ze złamaniem kości czaszki, w tym w około 18% obejmują kość skroniową. Następstwami złamania kości skroniowej są: niedosłuch, krwawienie z ucha, niedowład lub porażenie nerwu twarzowego, dysfunkcja błędnika oraz płynotok uszny. W pracy przedstawiono podział złamań kości skroniowej, przyczyny ich powstawania, objawy, diagnostykę oraz postępowanie. Całość zilustrowano opisem dwóch przypadków chorych leczonych z powodu złamania kości skroniowej

History of otolaryngology over the centuries

Historia otolaryngologii sięga swoimi korzeniami czasów starożytnych, kiedy człowiek po raz pierwszy próbował walczyć z chorobami. Przez wieki wiedza medyczna była przekazywana ustnie z pokolenia na pokolenie, przechodząc przez stadia rozwoju od magii i szamaństwa do nauki z jej ogromną wiedzą o ludzkim ciele, jego chorobach, sposobie ich rozpoznawania i leczenia. Podział medycyny na wewnętrzną (leczenie za pomocą leków i działań higienicznych) oraz zewnętrzną (leczenie narządów zewnętrznych) datuje się na czasy przedhistoryczne. Jedną z dziedzin, która rozwinęła się z medycyny wewnętrznej jest otorynolaryngologia.The otolaryngology history has its roots in the ancient times, since Human first tried to fight the disease. For centuries, medical knowledge was passed down orally from generation to generation, passing its development from magic and shamanism to learning from its wide knowledge of the human body, its diseases, the understanding how to recognize and treat. Division of Medicine to the internal (treatment with drugs and hygienic measures) and external (treatment of external genital) dates back to prehistoric times. One area that has developed from the internal medicine is otorhinolaryngology

Zaburzenia głosu w chorobach neurologicznych

We describe the basic of voice quality disorders such as dysphonia, aphonia or nasalization.Separation of phoniatric examination in the scope of the inter view, applied voice qualityscales (VHI, GRBAS) and palpation of the lar ynx are presented. Particular attention waspaid to videolar yngoscopy and videolar yngostroboscopy, allowing the evaluation of thevibration of vocal cords in slow motion. One of the objective methods of examining the voiceis described — a multi-parameter voice analysis consisting in recording a patient’s voicesample with a microphone that allows presenting in the form of numbers many differentparameters of the patient’s voice. The second part of the work discusses the voice disorderscharacteristic of the most common neurological diseases: stroke, multiple sclerosis, multi-systemic disorder, Parkinson’s disease, progressive supranuclear palsy, myastheniagravis, Guillain-Barè syndrome, bulbar paralysis and vagus nerve damage. It was emphasizedthat the diagnosis and recognition of voice disorders of neurological diseases requiresthe cooperation of an otolaryngologist, phoniatrist and neurologist. Attention is paid to thespecificity of these voice disorders both at the stage of initial diagnosis as well as duringthe monitoring of treatment outcomes and assessment of disease progression.W pracy opisano pojęcie podstawowe pojęcia dotyczące zaburzeń jakości głosu takie jak dysfonia, afonia czy nosowanie. Przedstawiono odrębności badania foniatrycznego w zakresie wywiadu, stosowanych skal jakości głosu (Vocal Handicap Index - VHI, skali GRBAS) i badania palpacyjnego krtani. Szczególną uwagę zwrócono na badanie wideolaryngoskopowe i wideolaryngostroboskopowe, umożliwiające ocenę drgań strun głosowych w zwolnionym tempie. Opisano jedną z obiektywnych metod badania głosu - wieloparametrową analizę głosu polegającą na nagraniu próbki głosu pacjenta mikrofonem, która umożliwia przedstawienie w formie liczb wielu różnych parametrów głosu chorego. W drugiej części pracy omówiono zaburzenia głosu charakterystyczne dla najczęściej występujących chorób neurologicznych: udaru, stwardnienia rozsianego, zaniku wieloukładowego, choroby Parkinsona, postępującego porażenia nadjądrowego, miastenii, zespołu Guillain-Barè, porażeniu opuszkowym czy uszkodzeń nerwu błędnego. Podkreślono, że diagnostyka i rozpoznawania zaburzeń głosu chorobach neurologicznych wymaga współdziałania otolaryngologa, foniatry i neurologa. Zwrócono uwagę na specyfikę tych zaburzeń głosu zarówno na etapie wstępnej diagnostyki, jak również podczas monitorowania wyników leczenia oraz oceny progresji choroby