Complications in the systemic treatment in elderly patients. Neutropenia as limiting factor

Wraz ze starzeniem się społeczeństwa, wzrostem średniej długości życia oraz zachorowalności na nowotwory złośliwe coraz częstszym problemem w praktyce onkologa klinicznego staje się leczenie systemowe osób powyżej 65. roku życia. Ze względu na różnice w stanie biologicznym, rezerwach narządowych, występowaniu chorób współistniejących oraz wynikającej z nich polipragmazji pacjenci w zaawansowanym wieku stanowią grupę niezwykle heterogenną. Kluczowym elementem kwalifikacji do leczenia systemowego pacjentów w podeszłym wieku jest wyselekcjonowanie chorych, u których można zastosować leczenie analogiczne do tego, jakie prowadzi się u osób młodszych, na przykład chemioterapię indukcyjną czy leczenie uzupełniające w przypadku pacjentów z długim przewidywanym okresem przeżycia. U pozostałych pacjentów należy rozważyć postępowanie mniej agresywne lub wyłącznie objawowe. Wraz z procesami starzenia dochodzi do zmian w farmakodynamice oraz farmakokinetyce leków, w związku z czym leczenie systemowe osób w podeszłym wieku wiąże się z występowaniem toksyczności o znacznym nasileniu. Szczególnie często obserwuje się istotną mielotoksyczność, a wiek powyżej 65 lat jest jednym z głównych czynników predysponujących do głębokiej neutropenii, co łączy się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia gorączki neutropenicznej. Wykazano również, że szereg chorób przewlekłych występujących w populacji osób starszych niezależnie zwiększa ryzyko wystąpienia gorączki neutropenicznej. Ponadto w przypadku leczenia o założeniu radykalnym mielosupresja oraz wynikające z niej powikłania mogą się wiązać z koniecznością redukcji dawek stosowanych cytostatyków i przerwami w leczeniu, a tym samym wpływać na skuteczność prowadzonej terapii. W związku z tym w tej grupie pacjentów właściwe oszacowanie ryzyka powikłań związanych z mielotoksycznością chemioterapii oraz zastosowanie czynników pobudzających wzrost kolonii granulocytów ma szczególnie istotne znaczenie kliniczne. The ageing of the population, increasing life expectancy and cancer morbidity make the systemic treatment of patients over the age of 65 common issue in medical oncology. Older patients constitute a very heterogeneous group due to the differences in their general condition, organ reserves, comorbidities and the polypharmacy as its consequence. In the treatment planning in geriatric oncology it is crucial to select those patients who are able to tolerate intensive treatment e.g. induction chemotherapy or adjuvant treatment (in those with expected longsurvival) and patients in whom less aggressive treatment or best supportive care is the most beneficial approach. The ageing process has been associated with changes in pharmacodynamics and pharmacokinetics of the cancer medications resulting in their higher toxicity in elderly. Myelotoxicity is very common and older age is one of the most important risk factors for severe neutropenia and febrile neutropenia. It has been exhibited that comorbid conditions in elderly independently increase the risk of febrile neutropenia. It should also be noticed that in caseof curative treatment myelosupression and its complications may result in chemotherapy dose reductions, treatment interruptions, decreasing overall treatment efficacy. For these reasons the assesment of risk of myelotoxicity and its complications as well as the appropiate use of granulocyte-colony stimulating factors in elderly patientsis very important in clinical practice

Sunitinib-induced hypothyroidism predicts progression-free survival in metastatic renal cell carcinoma patients

Sunitinib is a tyrosine kinase inhibitor (TKI) used in treatment of metastatic renal cell carcinoma (mRCC), gastrointestinal stromal tumors and pancreatic neuroendocrine tumors. One of the most common side effects related to sunitinib is hypothyroidism. Recent trials suggest correlation between the incidence of hypothyroidism and treatment outcome in patients treated with TKI. This study evaluates whether development of hypothyroidism is a predictive marker of progression-free survival (PFS) in patients with mRCC treated with sunitinib. Twenty-seven patients diagnosed with clear cell mRCC, after nephrectomy and in ‘good’ or ‘intermediate’ MSKCC risk prognostic group, were included in the study. All patients received sunitinib as a first-line treatment on a standard schedule (initial dose 50 mg/day, 4 weeks on, 2 weeks off). The thyroid-stimulating hormone serum levels were obtained at the baseline and every 12 weeks of treatment. In statistic analyses, we used Kaplan–Meier method for assessment of progression-free survival; for comparison of survival, we used log-rank test. In our study, the incidence of hypothyroidism was 44%. The patients who had developed hypothyroidism had better median PFS to patients with normal thyroid function 28,3 months [95% (CI) 20.4–36.2 months] versus 9.8 months (6.4–13.1 months). In survival analysis, we perceive that thyroid dysfunction is a predictive factor of a progression-free survival (PFS). In the unified group of patients, the development of hypothyroidism during treatment with sunitinib is a positive marker for PFS. During that treatment, thyroid function should be evaluated regularly

Retrospektywna analiza skuteczności i bezpieczeństwa leczenia kabazytakselem chorych z rozsianym rakiem gruczołu krokowego opornym na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem

Wstęp. Kabazytaksel został zarejestrowany przez FDA i EMEA do leczenia chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) po niepowodzeniu chemioterapii opartej na docetakselu. W okresie od czerwca 2011 do listopada 2013 roku kabazytaksel był dostępny dla polskich pacjentów z mCRPC w ramach programu refundacji chemioterapii niestandardowej. Celem pracy jest retrospektywna analiza danych dotyczących skuteczności oraz bezpieczeństwa terapii kabazytakselem prowadzonej w tym okresie. Materiał i metody. Zebrano retrospektywnie dane 48 chorych na mCRPC, którzy otrzymali kabazytaksel jako chemioterapię drugiej lub trzeciej linii, po niepowodzeniu leczenia docetakselem. Dane dotyczyły: wyjściowej charakterystyki chorych, historii choroby nowotworowej oraz przebiegu leczenia kabazytakselem w zakresie skutków i bezpieczeństwa. Przeżycie wolne od (radiologicznej/klinicznej/biochemicznej) progresji (PFS) i czas całkowitego przeżycia (OS) oceniono przy pomocy metody Kaplana–Meiera; oceniono również odsetki obiektywnych odpowiedzi i korzyści klinicznych. Wyniki. W badanej grupie 48 chorych mediana PFS wyniosła 4,2 (95% CI 3,4–5,1) miesiąca, a OS — 15,1 (95% CI 12,7–17,4) miesiąca. Wartość OS liczona od momentu rozpoczęcia leczenia docetakselem u chorych, którzy otrzymali kabazytaksel w ramach drugiej linii leczenia, wyniósł 28,7 (95% CI 25,3–32,1) miesiąca. Odsetki przeżyć 1-, 2- i 3-letnich wyniosły odpowiednio 65%, 25% i 15%. Ogółem podano 289 cykli kabazytakselu (średnio 6 na chorego). U 41 chorych dokonano oceny odpowiedzi biochemicznej. Redukcję PSA > 50% w porównaniu z wartościami wyjściowymi uzyskano u 19/41 (46%) pacjentów, w tym u 3/41 zaobserwowano obniżenie stężenia PSA > 50% po początkowym wzroście. Zdarzenia niepożądane dotyczyły najczęściej układu krwiotwórczego (26 chorych) i pokarmowego (14 chorych). Zgłoszono 10 poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym jeden zgon z powodu ostrej niewydolności nerek. Wniosek. Leczenie kabazytakselem chorych na uogólnionego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację po niepowodzeniu leczenia docetakselem stanowi wartościową opcję terapeutyczną, o akceptowalnej toksyczności, w aspekcie stabilizacji stanu klinicznego i możliwości wydłużenia czasu przeżycia

Markers of glomerular and tubular damage in the early stage of kidney disease in type 2 diabetic patients

Diabetic kidney disease develops in half of genetically predisposed patients with type 2 diabetes (T2DM). Early diagnosis of kidney damage and nephroprotective treatment are the ways of preventing the disease progression. Our aim was to evaluate selected laboratory markers of glomerular and tubular damage in T2DM patients with early stages of chronic kidney disease (G1/G2, A1/A2) for their associations with A2 albuminuria and early decline in the estimated glomerular filtration rate (eGFR). Among 80 T2DM patients with median eGFR of 92.4 ml/min/1.73 m2 and median urinary albumin to creatinine ratio (uACR) of 4.69 mg/g, 19 had uACR > 30 mg/g (A2). Higher serum cystatin C, serum and urine neutrophil gelatinase associated lipocalin (NGAL), urine kidney injury molecule 1 (KIM-1), detectable urine transferrin and IgG, and lower serum uromodulin significantly predicted A2 albuminuria, urine KIM-1/creatinine ratio, and IgG being the best predictors. Albuminuria, urine NGAL/creatinine, and IgG correlated with diabetes duration. Albuminuria, urine NGAL, transferrin, IgG, and uromodulin correlated with diabetes control. In a subgroup of 29 patients, retrospective data were available on changes in eGFR and uACR over one year. Decline in eGFR was observed in 17 patients and increase in uACR in 10 patients. Serum and urine NGAL correlated with eGFR changes. Higher urine NGAL, KIM-1/creatinine ratio, and detectable IgG were significantly associated with the increase in uACR. Widely available markers, serum cystatin C, urine IgG, transferrin, and NGAL, may help in early assessment of kidney disease in T2DM patients; however, large prospective studies are needed to confirm the conclusion

Serum uromodulin levels in prediction of acute kidney injury in the early phase of acute pancreatitis

In health, uromodulin is the main protein of urine. Serum uromodulin concentrations (sUMOD) have been shown to correlate with kidney function. Acute kidney injury (AKI) is among the main complications of severe acute pancreatitis (AP). No reports exist on sUMOD in patients with AP, including the diagnostic usefulness for early prediction of AP severity. We measured sUMOD during first 72 h of AP. Sixty-six adult patients with AP were recruited at the surgical ward of the District Hospital in Sucha Beskidzka, Poland. AP was diagnosed according to the Revised Atlanta Classification. Blood samples were collected at 24, 48 and 72 h of AP, and sUMOD concentrations were measured with enzyme-linked immunosorbent test. sUMOD decreased non-significantly during the study. Patients with severe AP had non-significantly lower sUMOD concentrations than those with mild disease. Significant positive correlation was observed between sUMOD and estimated glomerular filtration rate on each day of the study and negative correlations were shown between sUMOD and age, serum creatinine, cystatin C and urea. Patients with AKI tended to have lower sUMOD. Although sUMOD correlated significantly with kidney function in the early phase of AP, measuring sUMOD did not allow to reliably predict AP severity or development of AKI