30 research outputs found

    Influence of exercise training on left ventricular diastolic function and its relationship to exercise capacity in patients after myocardial infarction

    Get PDF
    Background: The study&#8217;s aim was to examine the effect of exercise training on left ventricular diastolic function (LVDF) and whether LVDF could predict an improvement in exercise capacity (EC) in post-myocardial infarction patients. Methods: Forty-eight males, aged 56.4 &#177; 7.2 years, with preserved left ventricular systolic function (LVSF) and mild diastolic dysfunction (the ratio of transmitral early left ventricular filling velocity to early diastolic mitral annulus velocity E/E&#8217; > 8 as the average of the septal and lateral annulus velocities), were assigned to either a training group (TG, n = 32) or controls (n = 16). Before, and at the end of the study, all patients underwent a cardiopulmonary test and echocardiography with tissue Doppler imaging (TDI). Results: After a 4.5-month training program, maximal oxygen consumption increased significantly in TG (26.66 &#177; 3.88 vs. 28.79 &#177; 5.00 mL/kg/min, p < 0.0001). TDI-derived E/E&#8217; did not change after the training program. After dividing TG according to septal E/E&#8217;s > 10 and 8 and < 8, exercise capacity improved significantly only in patients with E/E&#8217;s < 10 and E/E&#8217;l < 8. Conclusions: A 4.5-month training program in post-myocardial infarction patients with preserved LVSF and mild diastolic dysfunction led to improved exercise capacity only in TG. The diastolic function did not change significantly. The improvement in exercise capacity was significantly greater in patients with a better LVDF measured by TDI. (Cardiol J 2010; 17, 2: 136-142

    Seismocardiography - a non-invasive method of assessing systolic and diastolic left ventricular function in ischaemic heart disease

    Get PDF
    Background: Seismocardiography (SCG) is a new non-invasive method which can assess left ventricular function (LVF) during exercise testing based on cardiac time intervals (CTI). There are no data assessing cardiac time intervals during exercise ischaemia in patients with coronary artery disease. The aim of the study was to assess systolic and diastolic CTI in patients after myocardial infarction (MI) with ischaemia during the exercise tolerance test (ETT). Material and methods: Sixty post-MI patients were included in the study and subdivided into two groups, A and B. Group A consisted of 30 patients aged 61.7 &#177; 6 with normal left ventricular systolic function and left ventricular diastolic dysfunction based on Echo. Group B consisted of 30 patients aged 60.1 &#177; 6 with normal left ventricular systolic and diastolic function. During SCG the following parameters were analysed: pre-ejection period (PEP) in ms, left ventricular ejection time (LVET) in ms, PEP/LVET, myocardial performance index (MPI) and isovolumetric relaxation time (IVRT) in ms at rest and immediately after exercise. During ETT the following parameters were analysed: ETT duration in minutes, blood pressure (BP), heart rate (HR) and ST depression in mm. Results: In group A on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from 115 &#177; 13 to 116 &#177; 17 ms, LVET from 298 &#177; 22 to 290 &#177; 26 ms, PEP/LVET from 0.39 &#177; 0.05 to 0.40 &#177; 0.08, MPI from 0.39 &#177; 0.1 to 0.42 &#177; 0.1, IVRT from 67 &#177; 21 to 72 &#177; 21 ms and MO-RF from 115 &#177; 39 to 85 &#177; 20, p < 0.001, which suggests a deterioration of the left ventricular systolic and diastolic function. In group B on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from 116 &#177; 18 to 118 &#177; 15 ms, LVET from 305 &#177; 25 to 294 &#177; 27, PEP/LVET from 0.38 &#177; 0.07 to 0.40 &#177; 0.07, MPI from 0.37 &#177; 0.8 to 0.40 &#177; 0.09, IVRT from 59 &#177; 14 to 66 &#177; 17 and MO-RF from 112 &#177; 39 to 85 &#177; 28, p = 0.001, also suggesting a deterioration in left ventricular systolic and diastolic function in spite of the normal function at rest. There were no intergroup differences in ETT duration, HR and BP; only ST depression in group B was longer, 1.7 vs. 1.4 mm (p = 0.027). Conclusion: Seismocardiography is a helpful method of assessing left ventricular systolic and diastolic function in patients with exercise-induced ischaemia

    Pi臋膰dziesi臋cioletnia chora z zespo艂em Eisenmengera leczona antagonist膮 receptora endoteliny-1

    Get PDF
    Celowan膮 terapi臋 t臋tniczego nadci艣nienia p艂ucnego u chorych z zespo艂em Eisenmengera stosuje si臋 od kilku lat. W niniejszym doniesieniu przedstawiono przypadek pacjentki z zespo艂em Eisenmengera leczonej antagonist膮 receptora endoteliny-1 &#8212; bosentanem. Po pocz膮tkowej poprawie wydolno艣膰 fizyczna uleg艂a ponownemu pogorszeniu najprawdopodobniej ze wzgl臋du na bardzo niskie st臋偶enie 偶elaza w surowicy krwi. Pe艂n膮 korzy艣膰 z leczenia bosentanem odnosz膮 chorzy z zespo艂em Eisenmengera, u kt贸rych skrupulatnie przestrzega si臋 wszystkich zalece艅 terapeutycznych zwi膮zanych z powik艂aniami og贸lnoustrojowymi choroby. (Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 4: 258&#8211;264

    Dyspersja odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej

    Get PDF
    Dyspersja odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej Cel pracy: Ocena czasu trwania i dyspersji odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej oraz ocena zale偶no艣ci parametr贸w repolaryzacji od wieku, p艂ci, stanu wydolno艣ci uk艂adu kr膮偶enia, obecno艣ci lub braku istotnych zmian w t臋tnicach wie艅cowych oraz stopnia przerostu lewej komory. Materia艂: Badaniem obj臋to 334 pacjent贸w (215 m臋偶czyzn i 119 kobiet) z izolowanym zw臋偶eniem zastawki aortalnej zakwalifikowanych do operacji wymiany zastawki. 艢redni wiek chorych wynosi艂 58 &plusmn; 11 lat (20&#8211;81). Metoda: Dyspersj臋 (QTd) i czas trwania odst臋pu QT (warto艣ci korygowano za pomoc膮 formu艂y Bazetta &#8212; QTc) oceniano w standardowych zapisach EKG (przesuw 50 mm/s). W analizie uwzgl臋dniono r贸wnie偶 dane kliniczne oraz wyniki badania echokardiograficznego i koronarografii. Wyniki: 艢rednia QTd wynosi艂a 62 &plusmn; 22 ms, czas trwania QT max &#8212; 415 &plusmn; 32 ms, QTc &#8212; 449 &plusmn; 36 ms. U oko艂o 1/3 chorych QTd nie przekracza艂a 50 ms. Warto艣ci QTd nie by艂y zale偶ne od wieku i p艂ci badanych os贸b oraz od parametr贸w echokardiograficznych, w tym stopnia przerostu lewej komory (r = 0,08, p = NS). Wyniki QTd nie by艂y r贸wnie偶 zale偶ne od klasy NYHA oraz obecno艣ci istotnych zmian w t臋tnicach wie艅cowych. Wnioski: Dyspersja odst臋pu QT jest zwi臋kszona u pacjent贸w z istotnym zw臋偶eniem zastawki aortalnej, aczkolwiek u oko艂o 1/3 z nich pozostaje w granicach normy. Warto艣膰 dyspersji nie zale偶y od wieku, p艂ci badanych, stanu klinicznego oraz stopnia przerostu lewej komory. Wsp贸艂istnienie choroby wie艅cowej nie zmienia dyspersji QT w badanej grupie

    Wp艂yw treningu fizycznego na funkcj臋 rozkurczow膮 lewej komory serca i jej zwi膮zek z wydolno艣ci膮 fizyczn膮 u pacjent贸w po zawale serca

    Get PDF
    Wst臋p: Celem badania by艂a ocena wp艂ywu treningu fizycznego na funkcj臋 rozkurczow膮 lewej komory serca (LVDF) oraz okre艣lenie, czy warto艣膰 LVDF mog艂aby stanowi膰 czynnik predykcyjny poprawy wydolno艣ci fizycznej (EC) u pacjent贸w po zawale serca. Metody: Czterdziestu o艣miu m臋偶czyzn w wieku 56,4 &#177; 7,2 roku z zachowan膮 funkcj膮 skurczow膮 (LVSF) i 艂agodn膮 dysfunkcj膮 rozkurczow膮 lewej komory serca (iloraz pr臋dko艣ci wczesnego nap艂ywu mitralnego i pr臋dko艣ci wczesnorozkurczowej pier艣cienia mitralnego E/E&#8217; > 8 jako 艣rednia pr臋dko艣ci mierzonych w cz臋艣ci przegrodowej i bocznej pier艣cienia mitralnego) przypisano do grupy trenowanej (n = 32) lub kontrolnej (n = 16). Przed badaniem i na ko艅cu badania u wszystkich chorych wykonano test ergospirometryczny i badanie echokardiograficzne z wykorzystaniem obrazowania metod膮 dopplera tkankowego (TDI). Wyniki: Po 4,5-miesi臋cznym programie treningowym maksymalne zu偶ycie tlenu istotnie wzros艂o w grupie trenowanej (26,66 &#177; 3,88 v. 28,79 &#177; 5,00 ml/kg/min, p < 0,0001). Warto艣ci ilorazu E/E&#8217; ustalone na podstawie badania TDI nie zmieni艂y si臋 po zako艅czeniu programu treningowego. Po podzieleniu grupy trenowanej wed艂ug warto艣ci ilorazu przegrodowej E/E&#8217;s > 10 i 8 i < 8 wydolno艣膰 fizyczna istotnie si臋 poprawi艂a jedynie u pacjent贸w z E/E&#8217;s < 10 i E/E&#8217;l < 8. Wnioski: Tylko w grupie trenowanej 4,5-miesi臋czny program treningowy u pacjent贸w po zawale serca z zachowan膮 LVSF i 艂agodn膮 dysfunkcj膮 rozkurczow膮 lewej komory serca przyczyni艂 si臋 do poprawy wydolno艣ci fizycznej. Funkcja rozkurczowa nie zmieni艂a si臋 istotnie. Poprawa wydolno艣ci fizycznej by艂a istotnie wi臋ksza u pacjent贸w z lepsz膮 LVDF mierzon膮 za pomoc膮 TDI. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 170-177

    Sejsmokardiografia &#8212; nieinwazyjna metoda oceny czynno艣ci skurczowej i rozkurczowej mi臋艣nia lewej komory w chorobie niedokrwiennej serca

    Get PDF
    Wst臋p: Sejsmokardiografia (SCG) jest now膮 nieinwazyjn膮 metod膮 oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory na podstawie d艂ugo艣ci trwania podokres贸w w czasie pr贸by wysi艂kowej. Dotychczas nie oceniano czas贸w podokres贸w skurczu i rozkurczu w trakcie niedokrwienia spowodowanego wysi艂kiem u os贸b z chorob膮 niedokrwienn膮 serca. Celem pracy by艂o wykazanie przydatno艣ci badania sejsmokardiograficznego w ocenie funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory u pacjent贸w z chorob膮 niedokrwienn膮 serca z cechami niedokrwienia w czasie wysi艂ku. Materia艂 i metody: Sze艣膰dziesi臋ciu m臋偶czyzn ze stabiln膮 chorob膮 wie艅cow膮 po przebytym zawale serca podzielono na grupy A i B. Grup臋 A stanowi艂o 30 pacjent贸w w wieku 61,7 &plusmn; 6 lat z dodatni膮 pr贸b膮 wysi艂kow膮 (ExT) oraz prawid艂ow膮 frakcj膮 wyrzutow膮 i cechami nieprawid艂owej funkcji rozkurczowej w badaniu echokardiologicznym (ECHO). Do grupy B w艂膮czono 30 pacjent贸w w wieku 60,1 &plusmn; 6 lat z dodatni膮 ExT oraz prawid艂ow膮 frakcj膮 wyrzutow膮 i funkcj膮 rozkurczow膮. U wszystkich badanych wykonano ECHO, ExT i SCG. Oceniano nast臋puj膮ce parametry: na podstawie badania SCG - PEP, LVET, PEP/LVET, MPI, IVRT, MO-RF w spoczynku i bezpo艣rednio po wysi艂ku, na podstawie ExT - czas trwania pr贸by, cz臋sto艣膰 rytmu serca, ci艣nienie t臋tnicze w spoczynku i w czasie wysi艂ku oraz wielko艣膰 obni偶enia odcinka ST w mm. Wyniki: Sejsmokardiograficzne parametry funkcji skurczowej lewej komory w spoczynku by艂y prawid艂owe w obu grupach, co potwierdzi艂o prawid艂ow膮 funkcj臋 skurczow膮 w badaniu ECHO. Natomiast w czasie niedokrwienia spowodowanego wysi艂kiem w grupie A stwierdzono wyd艂u偶enie PEP z 115 &plusmn; 13 do 116 &plusmn; 17 ms, skr贸cenie LVET z 298 &plusmn; 22 do 290 &plusmn; 26 ms, wzrost PEP/LVET z 0,39 &plusmn; 0,05 do 0,40 &plusmn; 0,08, wzrost MPI z 0,39 &plusmn; 0,1 do 0,42 &plusmn; 0,1, skr贸cenie MO-RF z 115 &plusmn; 39 do 85 &plusmn; 20 (p < 0,001), oraz wyd艂u偶enie IVRT z 67 &plusmn; 21 do 72 &plusmn; 21 ms, co sugerowa艂o pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej. W grupie B w czasie niedokrwienia sprowokowanego wysi艂kiem stwierdzono wyd艂u偶enie PEP z 116 &plusmn; 18 do 118 &plusmn; 15 ms, skr贸cenie LVET z 305 &plusmn; 25 do 294 &plusmn; 27 ms, wzrost PEP/LVET z 0,38 &plusmn; 0,07 do 0,40 &plusmn; 0,07, wzrost MPI z 0,37 &plusmn; 0,08 do 0,40 &plusmn; 0,09, wyd艂u偶enie IVRT z 59 &plusmn; 14 do 66 &plusmn; 17 oraz skr贸cenie MO-RF z 112 &plusmn; 39 do 85 &plusmn; 28 (p = 0,001), co sugeruje pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej pomimo prawid艂owej funkcji lewej komory w spoczynku. Nie stwierdzono istotnych r贸偶nic w zakresie osi膮gni臋tego obci膮偶enia, czasu trwania pr贸by i podw贸jnego produktu. Jedynie 艣rednie obni偶enie odcinka ST na szczycie obci膮偶enia w grupie B by艂o istotnie wi臋ksze ni偶 w grupie A (1,7 mm vs. 1,4 mm, p = 0,027). Wniosek: Sejsmokardiografia mo偶e by膰 u偶yteczn膮 metod膮 oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej u chorych po zawale serca z cechami niedokrwienia mi臋艣nia sercowego w czasie wysi艂ku

    Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym

    Get PDF
    Wst臋p: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST (ASTD) ma charakter przej艣ciowy i jest rozpoznawane g艂贸wnie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u os贸b z chorob膮 wie艅cow膮, p贸藕niej zwr贸cono r贸wnie偶 uwag臋 na wyst臋powanie ASTD u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym bez wsp贸艂istniej膮cych klinicznych objaw贸w choroby wie艅cowej. Cel pracy: Ocena cz臋sto艣ci ASTD u chorych z 艂agodnym i umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym oraz prze艣ledzenie zwi膮zku mi臋dzy wyst臋powaniem ASTD a dobowym rytmem ci艣nienia, obecno艣ci膮 i rodzajem przerostu mi臋艣nia sercowego oraz obecno艣ci膮 komorowych zaburze艅 rytmu. Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 77 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym bez wsp贸艂istniej膮cych objaw贸w choroby wie艅cowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: ca艂odobow膮 automatyczn膮 rejestracj臋 ci艣nienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzn膮 pr贸b臋 wysi艂kow膮. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecno艣膰 horyzontalnego lub sko艣nego ku do艂owi obni偶enia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odst臋pie co najmniej 60 ms od punktu J), trwaj膮ce co najmniej 60 s, rozpoczynaj膮ce si臋 nie wcze艣niej ni偶 60 s od poprzedniego obni偶enia odcinka ST. Analizowano liczb臋 epizod贸w w ci膮gu doby, czas ich trwania, maksymalne obni偶enie i rozk艂ad w ci膮gu doby. Wyniki: Obecno艣膰 ASTD stwierdzono u 14 os贸b (18% badanych). Grupa z ASTD w por贸wnaniu z grup膮 bez ASTD charakteryzowa艂a si臋 wy偶szymi warto艣ciami skurczowego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 130 &plusmn; 14 vs. 124 &plusmn; 12 mm Hg (p = 0,093), wy偶szymi warto艣ciami 艣redniego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 98 &plusmn; 12 vs. 92 &plusmn; 10 mm Hg (p = 0,08), wi臋kszym 艂adunkiem ci艣nienia skurczowego w ci膮gu doby: 58% &plusmn; 29% vs. 44% &plusmn; 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie wi臋kszym odsetkiem os贸b bez nocnego spadku ci艣nienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮 przerostu mi臋艣nia sercowego ani cz臋sto艣ci膮 typ贸w geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST jest zjawiskiem do艣膰 cz臋stym u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym nie wykazuje zwi膮zku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Wyst臋powanie bezobjawowego obni偶enia odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰 zwi膮zek z wysoko艣ci膮 ci艣nienia t臋tniczego oraz z brakiem nocnego spadku ci艣nienia t臋tniczego

    Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym

    Get PDF
    Wst臋p: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST (ASTD) ma charakter przej艣ciowy i jest rozpoznawane g艂贸wnie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u os贸b z chorob膮 wie艅cow膮, p贸藕niej zwr贸cono r贸wnie偶 uwag臋 na wyst臋powanie ASTD u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym bez wsp贸艂istniej膮cych klinicznych objaw贸w choroby wie艅cowej. Cel pracy: Ocena cz臋sto艣ci ASTD u chorych z 艂agodnym i umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym oraz prze艣ledzenie zwi膮zku mi臋dzy wyst臋powaniem ASTD a dobowym rytmem ci艣nienia, obecno艣ci膮 i rodzajem przerostu mi臋艣nia sercowego oraz obecno艣ci膮 komorowych zaburze艅 rytmu. Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 77 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym bez wsp贸艂istniej膮cych objaw贸w choroby wie艅cowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: ca艂odobow膮 automatyczn膮 rejestracj臋 ci艣nienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzn膮 pr贸b臋 wysi艂kow膮. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecno艣膰 horyzontalnego lub sko艣nego ku do艂owi obni偶enia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odst臋pie co najmniej 60 ms od punktu J), trwaj膮ce co najmniej 60 s, rozpoczynaj膮ce si臋 nie wcze艣niej ni偶 60 s od poprzedniego obni偶enia odcinka ST. Analizowano liczb臋 epizod贸w w ci膮gu doby, czas ich trwania, maksymalne obni偶enie i rozk艂ad w ci膮gu doby. Wyniki: Obecno艣膰 ASTD stwierdzono u 14 os贸b (18% badanych). Grupa z ASTD w por贸wnaniu z grup膮 bez ASTD charakteryzowa艂a si臋 wy偶szymi warto艣ciami skurczowego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 130 &plusmn; 14 vs. 124 &plusmn; 12 mm Hg (p = 0,093), wy偶szymi warto艣ciami 艣redniego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 98 &plusmn; 12 vs. 92 &plusmn; 10 mm Hg (p = 0,08), wi臋kszym 艂adunkiem ci艣nienia skurczowego w ci膮gu doby: 58% &plusmn; 29% vs. 44% &plusmn; 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie wi臋kszym odsetkiem os贸b bez nocnego spadku ci艣nienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮 przerostu mi臋艣nia sercowego ani cz臋sto艣ci膮 typ贸w geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST jest zjawiskiem do艣膰 cz臋stym u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym nie wykazuje zwi膮zku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Wyst臋powanie bezobjawowego obni偶enia odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰 zwi膮zek z wysoko艣ci膮 ci艣nienia t臋tniczego oraz z brakiem nocnego spadku ci艣nienia t臋tniczego

    P贸藕ne potencja艂y komorowe u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym

    Get PDF
    Wst臋p: P贸藕ne potencja艂y komorowe (LP) s膮 potencja艂ami mikrowoltowymi, kt贸re znajduj膮 si臋 w ko艅cowej fazie zespo艂u QRS. Maj膮 one tak nisk膮 amplitud臋, 偶e nie s膮 wykrywane w standardowym zapisie EKG (rejestracja sygna艂贸w o amplitudzie 0,1&#8211;1 mV), a ujawniaj膮 si臋 dopiero w elektrokardiogramie wysokiego wzmocnienia, kt贸ry wykrywa sygna艂y 100 razy mniejsze). U os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym bez klinicznych cech choroby wie艅cowej, przeci膮偶enie lewej komory i przerost mi臋艣nia sercowego mog膮 prowadzi膰 do zwolnienia przewodzenia 艣r贸dkomorowego, rzadziej do powstania LP. P贸藕ne potencja艂y komorowe stwierdzane u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym r贸偶ni膮 si臋 kszta艂tem i czasem trwania od LP stwierdzanych u chorych po zawale serca lub u os贸b z arytmogenn膮 dysplazj膮 prawej komory. Celem pracy by艂a ocena cz臋sto艣ci LP u os贸b z 艂agodnym i umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym oraz prze艣ledzenie zwi膮zku z warto艣ciami ci艣nienia t臋tniczego krwi, geometri膮 i funkcj膮 lewej komory, przerostem mi臋艣nia sercowego oraz wyst臋powaniem komorowych zaburze艅 rytmu serca. Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 58 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym, w wieku 25-53 lat (艣rednio 43 &plusmn; 7 lat), bez klinicznych cech choroby wie艅cowej. W warunkach ambulatoryjnych wykonywano: elektrokardiogram spoczynkowy, elektrokardiogram wysokiego wzmocnienia, ca艂odobow膮 automatyczn膮 rejestracj臋 ci艣nienia krwi, badanie echokardiograficzne, ca艂odobow膮 ambulatoryjn膮 rejestracj臋 elektrokardiogramu metod膮 Holtera oraz elektrokardiograficzny test wysi艂kowy. Jako kryterium rozpoznania LP przyj臋to czas trwania zespo艂u QRS > 120 ms oraz warto艣膰 艣redniokwadratow膮 amplitudy ko艅cowych 40 ms u艣rednionego zespo艂u QRS (RMS 40 ms) < 25 &#956;V lub czas trwania sygna艂u o niskiej amplitudzie, czyli czas trwania ko艅cowej cz臋艣ci zespo艂u QRS o amplitudzie poni偶ej 40 &#956;V (LAS 40 &#956;V) > 38 ms. Wyniki: Obecno艣膰 LP rozpoznano u 10 z 58 os贸b (17% badanych). U pacjent贸w z LP w por贸wnaniu z osobami bez LP stwierdzono tendencj臋 do wi臋kszego 艂adunku ci艣nienia skurczowego w ci膮gu dnia - 63% vs. 48% (p = 0,067) oraz wi臋ksz膮 frakcj臋 wyrzutow膮 lewej komory ocenian膮 metod膮 echokardiograficzn膮 - 73% vs. 68% (p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennej statystycznie r贸偶nicy w wyst臋powaniu nieprawid艂owej geometrii lewej komory w艣r贸d pacjent贸w z LP w por贸wnaniu z osobami bez LP. U wi臋kszo艣ci chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym stwierdzono wyst臋powanie komorowych zaburze艅 rytmu, przy czym grupy z LP i bez LP nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮 ani rodzajem arytmii. Wnioski: P贸藕ne potencja艂y komorowe wyst臋puj膮 u 17% chorych z 艂agodnym i umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym. Wyst臋powanie p贸藕nych potencja艂贸w komorowych u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰 zwi膮zek z warto艣ci膮 ci艣nienia t臋tniczego w ci膮gu dnia. U pacjent贸w z nadci艣nieniem t臋tniczym nie stwierdzono zwi膮zku pomi臋dzy obecno艣ci膮 LP a wyst臋powaniem i nasileniem arytmii komorowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 655-665

    Relationship between renal resistive index and target organ damage in patiens with treated primary hypertension

    Get PDF
    Wst臋p Celem pracy by艂a ocena zwi膮zku mi臋dzy wska藕nikiem oporu wewn膮trznerkowego (RI) a warto艣ciami ci艣nienia t臋tniczego uzyskanymi w trakcie automatycznej ca艂odobowej rejestracji ci艣nienia i powik艂aniami narz膮dowymi u pacjent贸w z leczonym nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym. Materia艂 i metody W badaniu wzi臋艂o udzia艂 220 os贸b: 125 chorych z leczonym nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym oraz 95 zdrowych os贸b z prawid艂owym ci艣nieniem - grupa kontrolna. U ka偶dego pacjenta wykonano badania biochemiczne, ca艂odobowy ambulatoryjny pomiar ci艣nienia t臋tniczego oraz badanie dopplerowskie t臋tnic szyjnych i t臋tnic nerkowych i badanie echokardiograficzne. Wyniki Warto艣ci RI w grupie nadci艣nienia t臋tniczego by艂y znamiennie wy偶sze w por贸wnaniu z warto艣ciami RI w grupie kontrolnej (0,63 &#177; 0,07 vs. 0,59 &#177; 0,05; p < 0,01); powy偶sza r贸偶nica by艂a r贸wnie偶 znamienna po uwzgl臋dnieniu podzia艂u pod wzgl臋dem p艂ci. R贸wnie偶 warto艣ci wska藕nika pulsacji (PI) by艂y istotnie wy偶sze w grupie nadci艣nienia t臋tniczego w por贸wnaniu z osobami z grupy kontrolnej (1,16 &#177; 0,26 vs. 1,05 &#177; 0,19; p < 0,01). W grupie nadci艣nienia t臋tniczego w jednoczynnikowej liniowej analizie korelacji wykazano istotny zwi膮zek mi臋dzy RI a wiekiem, wysoko艣ci膮 ci艣nienia t臋tna i ambulatoryjnego wska藕nika sztywno艣ci t臋tnic (AASI) oraz 艣redni膮 warto艣ci膮 rozkurczowego ci艣nienia z okresu doby, GFR, IMT, wska藕nikiem E/E&#8217; i RWT. W analizie wieloczynnikowej tylko korelacja mi臋dzy RI a IMT by艂a niezale偶na statystycznie od innych zmiennych uwzgl臋dnionych w modelu. Wnioski Wyniki pracy wskazuj膮 na istnienie dodatniej korelacji RI z wczesnymi powik艂aniami narz膮dowymi nadci艣nienia t臋tniczego, a zw艂aszcza z IMT t臋tnicy szyjnej. Wykazano ponadto, 偶e warto艣ci RI s膮 wi臋ksze u pacjent贸w z leczonym hipotensyjnie nadci艣nieniem t臋tniczym w por贸wnaniu z grup膮 os贸b z prawid艂owym ci艣nieniem t臋tniczym.Background The objective of the study was to evaluate renal resistive index (RI) value in patients with treated hypertension in relation to ABPM values and target organ damage. Material and methods The study included two groups. Group 1 consisted of 125 patients aged 51.2 &#177; 12.2 with treated essential hypertension (EH), group 2 consisted of 95 normotensive, healthy subjects aged 37.9 &#177; 10.4. In both groups biochemical evaluations, ABPM, echocardiography, carotid and renal arteries ultrasound and Doppler studies were performed. Results RI values in patients with treated EH were significantly higher as compared to RI values in the normotensive, control group (0.63 &#177; 0,07 vs. 0.59 &#177; 0.05; p < 0.01). This difference was still significant after dividing according to the sex. PI values in EH group were also significantly higher as compared with control group. In an univariate analysis, in the hypertensive group, RI values correlated with age, PP and AASI values, mean 24-h diastolic blood pressure values, GFR, carotid IMT and with echocardiographic parameters: E/E&#8217; ratio and RWT. In the multivariate analysis, RI values correlated independently only with carotid IMT. Conclusions In our study renal resistive values were positively correlated with early target organ damage. The resistive index was higher in those with a long-standing treated hypertension as compared to normotensive subjects
    corecore