30 research outputs found
Influence of exercise training on left ventricular diastolic function and its relationship to exercise capacity in patients after myocardial infarction
Background: The study’s aim was to examine the effect of exercise training on left ventricular
diastolic function (LVDF) and whether LVDF could predict an improvement in exercise
capacity (EC) in post-myocardial infarction patients.
Methods: Forty-eight males, aged 56.4 ± 7.2 years, with preserved left ventricular systolic
function (LVSF) and mild diastolic dysfunction (the ratio of transmitral early left ventricular
filling velocity to early diastolic mitral annulus velocity E/E’ > 8 as the average of the septal
and lateral annulus velocities), were assigned to either a training group (TG, n = 32) or
controls (n = 16). Before, and at the end of the study, all patients underwent a cardiopulmonary
test and echocardiography with tissue Doppler imaging (TDI).
Results: After a 4.5-month training program, maximal oxygen consumption increased significantly
in TG (26.66 ± 3.88 vs. 28.79 ± 5.00 mL/kg/min, p < 0.0001). TDI-derived E/E’ did
not change after the training program. After dividing TG according to septal E/E’s > 10 and
8 and < 8, exercise capacity improved significantly only in patients
with E/E’s < 10 and E/E’l < 8.
Conclusions: A 4.5-month training program in post-myocardial infarction patients with
preserved LVSF and mild diastolic dysfunction led to improved exercise capacity only in TG.
The diastolic function did not change significantly. The improvement in exercise capacity was
significantly greater in patients with a better LVDF measured by TDI. (Cardiol J 2010; 17, 2:
136-142
Seismocardiography - a non-invasive method of assessing systolic and diastolic left ventricular function in ischaemic heart disease
Background: Seismocardiography (SCG) is a new non-invasive method which can assess left
ventricular function (LVF) during exercise testing based on cardiac time intervals (CTI). There
are no data assessing cardiac time intervals during exercise ischaemia in patients with coronary
artery disease. The aim of the study was to assess systolic and diastolic CTI in patients after
myocardial infarction (MI) with ischaemia during the exercise tolerance test (ETT).
Material and methods: Sixty post-MI patients were included in the study and subdivided into
two groups, A and B. Group A consisted of 30 patients aged 61.7 ± 6 with normal left ventricular
systolic function and left ventricular diastolic dysfunction based on Echo. Group B consisted
of 30 patients aged 60.1 ± 6 with normal left ventricular systolic and diastolic function. During
SCG the following parameters were analysed: pre-ejection period (PEP) in ms, left ventricular
ejection time (LVET) in ms, PEP/LVET, myocardial performance index (MPI) and
isovolumetric relaxation time (IVRT) in ms at rest and immediately after exercise. During
ETT the following parameters were analysed: ETT duration in minutes, blood pressure (BP),
heart rate (HR) and ST depression in mm.
Results: In group A on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from 115 ± 13 to
116 ± 17 ms, LVET from 298 ± 22 to 290 ± 26 ms, PEP/LVET from 0.39 ± 0.05 to 0.40 ± 0.08,
MPI from 0.39 ± 0.1 to 0.42 ± 0.1, IVRT from 67 ± 21 to 72 ± 21 ms and MO-RF from
115 ± 39 to 85 ± 20, p < 0.001, which suggests a deterioration of the left ventricular systolic
and diastolic function. In group B on SCG exercise-induced ischaemia changed PEP from
116 ± 18 to 118 ± 15 ms, LVET from 305 ± 25 to 294 ± 27, PEP/LVET from 0.38 ± 0.07 to
0.40 ± 0.07, MPI from 0.37 ± 0.8 to 0.40 ± 0.09, IVRT from 59 ± 14 to 66 ± 17 and MO-RF
from 112 ± 39 to 85 ± 28, p = 0.001, also suggesting a deterioration in left ventricular systolic and diastolic function in spite of the normal function at rest. There were no intergroup
differences in ETT duration, HR and BP; only ST depression in group B was longer,
1.7 vs. 1.4 mm (p = 0.027).
Conclusion: Seismocardiography is a helpful method of assessing left ventricular systolic and
diastolic function in patients with exercise-induced ischaemia
Pi臋膰dziesi臋cioletnia chora z zespo艂em Eisenmengera leczona antagonist膮 receptora endoteliny-1
Celowan膮 terapi臋 t臋tniczego nadci艣nienia p艂ucnego u chorych z zespo艂em Eisenmengera stosuje
si臋 od kilku lat. W niniejszym doniesieniu przedstawiono przypadek pacjentki z zespo艂em
Eisenmengera leczonej antagonist膮 receptora endoteliny-1 — bosentanem. Po pocz膮tkowej
poprawie wydolno艣膰 fizyczna uleg艂a ponownemu pogorszeniu najprawdopodobniej ze wzgl臋du
na bardzo niskie st臋偶enie 偶elaza w surowicy krwi. Pe艂n膮 korzy艣膰 z leczenia bosentanem odnosz膮
chorzy z zespo艂em Eisenmengera, u kt贸rych skrupulatnie przestrzega si臋 wszystkich
zalece艅 terapeutycznych zwi膮zanych z powik艂aniami og贸lnoustrojowymi choroby. (Folia Cardiologica
Excerpta 2011; 6, 4: 258–264
Dyspersja odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej
Dyspersja odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej
Cel pracy: Ocena czasu trwania i dyspersji odst臋pu QT u pacjent贸w ze zw臋偶eniem zastawki aortalnej oraz ocena zale偶no艣ci parametr贸w repolaryzacji od wieku, p艂ci, stanu wydolno艣ci uk艂adu kr膮偶enia, obecno艣ci lub braku istotnych zmian w t臋tnicach wie艅cowych oraz stopnia przerostu lewej komory.
Materia艂: Badaniem obj臋to 334 pacjent贸w (215 m臋偶czyzn i 119 kobiet) z izolowanym zw臋偶eniem zastawki aortalnej zakwalifikowanych do operacji wymiany zastawki. 艢redni wiek chorych wynosi艂 58 ± 11 lat (20–81).
Metoda: Dyspersj臋 (QTd) i czas trwania odst臋pu QT (warto艣ci korygowano za pomoc膮 formu艂y Bazetta — QTc) oceniano w standardowych zapisach EKG (przesuw 50 mm/s). W analizie uwzgl臋dniono r贸wnie偶 dane kliniczne oraz wyniki badania echokardiograficznego i koronarografii.
Wyniki: 艢rednia QTd wynosi艂a 62 ± 22 ms, czas trwania QT max — 415 ± 32 ms, QTc — 449 ± 36 ms. U oko艂o 1/3 chorych QTd nie przekracza艂a 50 ms. Warto艣ci QTd nie by艂y zale偶ne od wieku i p艂ci badanych os贸b oraz od parametr贸w echokardiograficznych, w tym stopnia przerostu lewej komory (r = 0,08, p = NS). Wyniki QTd nie by艂y r贸wnie偶 zale偶ne od klasy NYHA oraz obecno艣ci istotnych zmian w t臋tnicach wie艅cowych.
Wnioski: Dyspersja odst臋pu QT jest zwi臋kszona u pacjent贸w z istotnym zw臋偶eniem zastawki aortalnej, aczkolwiek u oko艂o 1/3 z nich pozostaje w granicach normy. Warto艣膰 dyspersji nie zale偶y od wieku, p艂ci badanych, stanu klinicznego oraz stopnia przerostu lewej komory. Wsp贸艂istnienie choroby wie艅cowej nie zmienia dyspersji QT w badanej grupie
Wp艂yw treningu fizycznego na funkcj臋 rozkurczow膮 lewej komory serca i jej zwi膮zek z wydolno艣ci膮 fizyczn膮 u pacjent贸w po zawale serca
Wst臋p: Celem badania by艂a ocena wp艂ywu treningu fizycznego na funkcj臋 rozkurczow膮 lewej
komory serca (LVDF) oraz okre艣lenie, czy warto艣膰 LVDF mog艂aby stanowi膰 czynnik predykcyjny
poprawy wydolno艣ci fizycznej (EC) u pacjent贸w po zawale serca.
Metody: Czterdziestu o艣miu m臋偶czyzn w wieku 56,4 ± 7,2 roku z zachowan膮 funkcj膮 skurczow膮
(LVSF) i 艂agodn膮 dysfunkcj膮 rozkurczow膮 lewej komory serca (iloraz pr臋dko艣ci wczesnego
nap艂ywu mitralnego i pr臋dko艣ci wczesnorozkurczowej pier艣cienia mitralnego E/E’ > 8
jako 艣rednia pr臋dko艣ci mierzonych w cz臋艣ci przegrodowej i bocznej pier艣cienia mitralnego)
przypisano do grupy trenowanej (n = 32) lub kontrolnej (n = 16). Przed badaniem i na ko艅cu
badania u wszystkich chorych wykonano test ergospirometryczny i badanie echokardiograficzne
z wykorzystaniem obrazowania metod膮 dopplera tkankowego (TDI).
Wyniki: Po 4,5-miesi臋cznym programie treningowym maksymalne zu偶ycie tlenu istotnie
wzros艂o w grupie trenowanej (26,66 ± 3,88 v. 28,79 ± 5,00 ml/kg/min, p < 0,0001). Warto艣ci
ilorazu E/E’ ustalone na podstawie badania TDI nie zmieni艂y si臋 po zako艅czeniu programu
treningowego. Po podzieleniu grupy trenowanej wed艂ug warto艣ci ilorazu przegrodowej
E/E’s > 10 i 8 i < 8 wydolno艣膰
fizyczna istotnie si臋 poprawi艂a jedynie u pacjent贸w z E/E’s < 10 i E/E’l < 8.
Wnioski: Tylko w grupie trenowanej 4,5-miesi臋czny program treningowy u pacjent贸w po
zawale serca z zachowan膮 LVSF i 艂agodn膮 dysfunkcj膮 rozkurczow膮 lewej komory serca przyczyni艂
si臋 do poprawy wydolno艣ci fizycznej. Funkcja rozkurczowa nie zmieni艂a si臋 istotnie.
Poprawa wydolno艣ci fizycznej by艂a istotnie wi臋ksza u pacjent贸w z lepsz膮 LVDF mierzon膮 za
pomoc膮 TDI. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 170-177
Sejsmokardiografia — nieinwazyjna metoda oceny czynno艣ci skurczowej i rozkurczowej mi臋艣nia lewej komory w chorobie niedokrwiennej serca
Wst臋p: Sejsmokardiografia (SCG) jest now膮 nieinwazyjn膮 metod膮 oceny funkcji skurczowej
i rozkurczowej lewej komory na podstawie d艂ugo艣ci trwania podokres贸w w czasie pr贸by wysi艂kowej.
Dotychczas nie oceniano czas贸w podokres贸w skurczu i rozkurczu w trakcie niedokrwienia
spowodowanego wysi艂kiem u os贸b z chorob膮 niedokrwienn膮 serca. Celem pracy by艂o wykazanie
przydatno艣ci badania sejsmokardiograficznego w ocenie funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej
komory u pacjent贸w z chorob膮 niedokrwienn膮 serca z cechami niedokrwienia w czasie wysi艂ku.
Materia艂 i metody: Sze艣膰dziesi臋ciu m臋偶czyzn ze stabiln膮 chorob膮 wie艅cow膮 po przebytym
zawale serca podzielono na grupy A i B. Grup臋 A stanowi艂o 30 pacjent贸w w wieku 61,7 ± 6 lat
z dodatni膮 pr贸b膮 wysi艂kow膮 (ExT) oraz prawid艂ow膮 frakcj膮 wyrzutow膮 i cechami nieprawid艂owej
funkcji rozkurczowej w badaniu echokardiologicznym (ECHO). Do grupy B w艂膮czono
30 pacjent贸w w wieku 60,1 ± 6 lat z dodatni膮 ExT oraz prawid艂ow膮 frakcj膮 wyrzutow膮
i funkcj膮 rozkurczow膮. U wszystkich badanych wykonano ECHO, ExT i SCG. Oceniano
nast臋puj膮ce parametry: na podstawie badania SCG - PEP, LVET, PEP/LVET, MPI, IVRT,
MO-RF w spoczynku i bezpo艣rednio po wysi艂ku, na podstawie ExT - czas trwania pr贸by,
cz臋sto艣膰 rytmu serca, ci艣nienie t臋tnicze w spoczynku i w czasie wysi艂ku oraz wielko艣膰 obni偶enia
odcinka ST w mm.
Wyniki: Sejsmokardiograficzne parametry funkcji skurczowej lewej komory w spoczynku
by艂y prawid艂owe w obu grupach, co potwierdzi艂o prawid艂ow膮 funkcj臋 skurczow膮 w badaniu
ECHO. Natomiast w czasie niedokrwienia spowodowanego wysi艂kiem w grupie A stwierdzono
wyd艂u偶enie PEP z 115 ± 13 do 116 ± 17 ms, skr贸cenie LVET z 298 ± 22 do 290 ± 26 ms,
wzrost PEP/LVET z 0,39 ± 0,05 do 0,40 ± 0,08, wzrost MPI z 0,39 ± 0,1 do 0,42 ± 0,1, skr贸cenie MO-RF z 115 ± 39 do 85 ± 20 (p < 0,001), oraz wyd艂u偶enie IVRT z 67 ± 21 do 72 ± 21 ms, co sugerowa艂o pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej. W grupie B w czasie
niedokrwienia sprowokowanego wysi艂kiem stwierdzono wyd艂u偶enie PEP z 116 ± 18 do 118 ± 15 ms, skr贸cenie LVET z 305 ± 25 do 294 ± 27 ms, wzrost PEP/LVET z 0,38 ± 0,07 do 0,40 ± 0,07, wzrost MPI z 0,37 ± 0,08 do 0,40 ± 0,09, wyd艂u偶enie IVRT z 59 ± 14
do 66 ± 17 oraz skr贸cenie MO-RF z 112 ± 39 do 85 ± 28 (p = 0,001), co sugeruje
pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej pomimo prawid艂owej funkcji lewej komory w
spoczynku. Nie stwierdzono istotnych r贸偶nic w zakresie osi膮gni臋tego obci膮偶enia, czasu trwania
pr贸by i podw贸jnego produktu. Jedynie 艣rednie obni偶enie odcinka ST na szczycie obci膮偶enia
w grupie B by艂o istotnie wi臋ksze ni偶 w grupie A (1,7 mm vs. 1,4 mm, p = 0,027).
Wniosek: Sejsmokardiografia mo偶e by膰 u偶yteczn膮 metod膮 oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej
u chorych po zawale serca z cechami niedokrwienia mi臋艣nia sercowego w czasie wysi艂ku
Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym
Wst臋p: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST (ASTD) ma charakter przej艣ciowy
i jest rozpoznawane g艂贸wnie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz
pierwszy zaobserwowano u os贸b z chorob膮 wie艅cow膮, p贸藕niej zwr贸cono r贸wnie偶 uwag臋
na wyst臋powanie ASTD u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym bez wsp贸艂istniej膮cych
klinicznych objaw贸w choroby wie艅cowej.
Cel pracy: Ocena cz臋sto艣ci ASTD u chorych z 艂agodnym i umiarkowanym
nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym oraz prze艣ledzenie zwi膮zku mi臋dzy wyst臋powaniem
ASTD a dobowym rytmem ci艣nienia, obecno艣ci膮 i rodzajem przerostu mi臋艣nia sercowego
oraz obecno艣ci膮 komorowych zaburze艅 rytmu.
Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 77 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem
t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym bez wsp贸艂istniej膮cych
objaw贸w choroby wie艅cowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: ca艂odobow膮 automatyczn膮
rejestracj臋 ci艣nienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne
oraz elektrokardiograficzn膮 pr贸b臋 wysi艂kow膮. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano
obecno艣膰 horyzontalnego lub sko艣nego
ku do艂owi obni偶enia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odst臋pie co najmniej
60 ms od punktu J), trwaj膮ce co najmniej 60 s, rozpoczynaj膮ce si臋 nie wcze艣niej
ni偶 60 s od poprzedniego obni偶enia odcinka ST. Analizowano liczb臋 epizod贸w w ci膮gu
doby, czas ich trwania, maksymalne obni偶enie i rozk艂ad w ci膮gu doby.
Wyniki: Obecno艣膰 ASTD stwierdzono u 14 os贸b (18% badanych). Grupa
z ASTD w por贸wnaniu z grup膮 bez ASTD charakteryzowa艂a si臋 wy偶szymi warto艣ciami
skurczowego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 130 ± 14 vs. 124 ± 12 mm Hg (p = 0,093),
wy偶szymi warto艣ciami 艣redniego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 98 ± 12 vs. 92 ± 10
mm Hg (p = 0,08), wi臋kszym 艂adunkiem ci艣nienia skurczowego w ci膮gu doby: 58% ±
29% vs. 44% ± 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie wi臋kszym odsetkiem os贸b bez nocnego
spadku ci艣nienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮
przerostu mi臋艣nia sercowego ani cz臋sto艣ci膮 typ贸w geometrii lewej komory.
Wnioski: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST jest zjawiskiem do艣膰
cz臋stym u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym.
Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym nie wykazuje
zwi膮zku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Wyst臋powanie
bezobjawowego obni偶enia odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰
zwi膮zek z wysoko艣ci膮 ci艣nienia t臋tniczego oraz z brakiem nocnego spadku ci艣nienia
t臋tniczego
Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym
Wst臋p: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST (ASTD) ma charakter przej艣ciowy
i jest rozpoznawane g艂贸wnie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz
pierwszy zaobserwowano u os贸b z chorob膮 wie艅cow膮, p贸藕niej zwr贸cono r贸wnie偶 uwag臋
na wyst臋powanie ASTD u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym bez wsp贸艂istniej膮cych
klinicznych objaw贸w choroby wie艅cowej.
Cel pracy: Ocena cz臋sto艣ci ASTD u chorych z 艂agodnym i umiarkowanym
nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym oraz prze艣ledzenie zwi膮zku mi臋dzy wyst臋powaniem
ASTD a dobowym rytmem ci艣nienia, obecno艣ci膮 i rodzajem przerostu mi臋艣nia sercowego
oraz obecno艣ci膮 komorowych zaburze艅 rytmu.
Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 77 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem
t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym bez wsp贸艂istniej膮cych
objaw贸w choroby wie艅cowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: ca艂odobow膮 automatyczn膮
rejestracj臋 ci艣nienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne
oraz elektrokardiograficzn膮 pr贸b臋 wysi艂kow膮. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano
obecno艣膰 horyzontalnego lub sko艣nego
ku do艂owi obni偶enia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odst臋pie co najmniej
60 ms od punktu J), trwaj膮ce co najmniej 60 s, rozpoczynaj膮ce si臋 nie wcze艣niej
ni偶 60 s od poprzedniego obni偶enia odcinka ST. Analizowano liczb臋 epizod贸w w ci膮gu
doby, czas ich trwania, maksymalne obni偶enie i rozk艂ad w ci膮gu doby.
Wyniki: Obecno艣膰 ASTD stwierdzono u 14 os贸b (18% badanych). Grupa
z ASTD w por贸wnaniu z grup膮 bez ASTD charakteryzowa艂a si臋 wy偶szymi warto艣ciami
skurczowego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 130 ± 14 vs. 124 ± 12 mm Hg (p = 0,093),
wy偶szymi warto艣ciami 艣redniego ci艣nienia t臋tniczego w nocy: 98 ± 12 vs. 92 ± 10
mm Hg (p = 0,08), wi臋kszym 艂adunkiem ci艣nienia skurczowego w ci膮gu doby: 58% ±
29% vs. 44% ± 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie wi臋kszym odsetkiem os贸b bez nocnego
spadku ci艣nienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮
przerostu mi臋艣nia sercowego ani cz臋sto艣ci膮 typ贸w geometrii lewej komory.
Wnioski: Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST jest zjawiskiem do艣膰
cz臋stym u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym.
Bezobjawowe obni偶enie odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym nie wykazuje
zwi膮zku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Wyst臋powanie
bezobjawowego obni偶enia odcinka ST u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰
zwi膮zek z wysoko艣ci膮 ci艣nienia t臋tniczego oraz z brakiem nocnego spadku ci艣nienia
t臋tniczego
P贸藕ne potencja艂y komorowe u chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym
Wst臋p: P贸藕ne potencja艂y komorowe (LP) s膮 potencja艂ami mikrowoltowymi, kt贸re
znajduj膮 si臋 w ko艅cowej fazie zespo艂u QRS. Maj膮 one tak nisk膮 amplitud臋, 偶e nie
s膮 wykrywane w standardowym zapisie EKG (rejestracja sygna艂贸w o amplitudzie 0,1–1
mV), a ujawniaj膮 si臋 dopiero w elektrokardiogramie wysokiego wzmocnienia, kt贸ry
wykrywa sygna艂y 100 razy mniejsze). U os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym bez klinicznych
cech choroby wie艅cowej, przeci膮偶enie lewej komory i przerost mi臋艣nia sercowego
mog膮 prowadzi膰 do zwolnienia przewodzenia 艣r贸dkomorowego, rzadziej do powstania
LP. P贸藕ne potencja艂y komorowe stwierdzane u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym r贸偶ni膮
si臋 kszta艂tem i czasem trwania od LP stwierdzanych u chorych po zawale serca lub
u os贸b z arytmogenn膮 dysplazj膮 prawej komory. Celem pracy by艂a ocena cz臋sto艣ci
LP u os贸b z 艂agodnym i umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym oraz prze艣ledzenie
zwi膮zku z warto艣ciami ci艣nienia t臋tniczego krwi, geometri膮 i funkcj膮 lewej komory,
przerostem mi臋艣nia sercowego oraz wyst臋powaniem komorowych zaburze艅 rytmu serca.
Materia艂 i metody: Badaniami obj臋to 58 m臋偶czyzn z nadci艣nieniem t臋tniczym
pierwotnym 艂agodnym i umiarkowanym nieleczonym, w wieku 25-53 lat (艣rednio 43
± 7 lat), bez klinicznych cech choroby wie艅cowej. W warunkach ambulatoryjnych
wykonywano: elektrokardiogram spoczynkowy, elektrokardiogram wysokiego wzmocnienia,
ca艂odobow膮 automatyczn膮 rejestracj臋 ci艣nienia krwi, badanie echokardiograficzne,
ca艂odobow膮 ambulatoryjn膮 rejestracj臋 elektrokardiogramu metod膮 Holtera oraz elektrokardiograficzny
test wysi艂kowy. Jako kryterium rozpoznania LP przyj臋to czas trwania zespo艂u QRS
> 120 ms oraz warto艣膰 艣redniokwadratow膮 amplitudy ko艅cowych 40 ms u艣rednionego
zespo艂u QRS (RMS 40 ms) < 25 μV lub czas trwania sygna艂u o niskiej amplitudzie,
czyli czas trwania ko艅cowej cz臋艣ci zespo艂u QRS o amplitudzie poni偶ej 40 μV (LAS 40 μV) > 38 ms.
Wyniki: Obecno艣膰 LP rozpoznano u 10 z 58 os贸b (17% badanych). U pacjent贸w
z LP w por贸wnaniu z osobami bez LP stwierdzono tendencj臋 do wi臋kszego 艂adunku
ci艣nienia skurczowego w ci膮gu dnia - 63% vs. 48% (p = 0,067) oraz wi臋ksz膮 frakcj臋
wyrzutow膮 lewej komory ocenian膮 metod膮 echokardiograficzn膮 - 73% vs. 68% (p <
0,05). Nie zaobserwowano znamiennej statystycznie r贸偶nicy w wyst臋powaniu nieprawid艂owej
geometrii lewej komory w艣r贸d pacjent贸w z LP w por贸wnaniu z osobami bez LP. U wi臋kszo艣ci
chorych z nadci艣nieniem t臋tniczym stwierdzono wyst臋powanie komorowych zaburze艅
rytmu, przy czym grupy z LP i bez LP nie r贸偶ni艂y si臋 istotnie cz臋sto艣ci膮 ani rodzajem
arytmii.
Wnioski: P贸藕ne potencja艂y komorowe wyst臋puj膮 u 17% chorych z 艂agodnym i
umiarkowanym nadci艣nieniem t臋tniczym. Wyst臋powanie p贸藕nych potencja艂贸w komorowych
u os贸b z nadci艣nieniem t臋tniczym mo偶e sugerowa膰 zwi膮zek z warto艣ci膮 ci艣nienia
t臋tniczego w ci膮gu dnia. U pacjent贸w z nadci艣nieniem t臋tniczym nie stwierdzono
zwi膮zku pomi臋dzy obecno艣ci膮 LP a wyst臋powaniem i nasileniem arytmii komorowej.
(Folia Cardiol. 2003; 10: 655-665
Relationship between renal resistive index and target organ damage in patiens with treated primary hypertension
Wst臋p Celem pracy by艂a ocena zwi膮zku mi臋dzy
wska藕nikiem oporu wewn膮trznerkowego (RI) a warto艣ciami
ci艣nienia t臋tniczego uzyskanymi w trakcie
automatycznej ca艂odobowej rejestracji ci艣nienia i powik艂aniami
narz膮dowymi u pacjent贸w z leczonym
nadci艣nieniem t臋tniczym pierwotnym.
Materia艂 i metody W badaniu wzi臋艂o udzia艂 220
os贸b: 125 chorych z leczonym nadci艣nieniem t臋tniczym
pierwotnym oraz 95 zdrowych os贸b z prawid艂owym
ci艣nieniem - grupa kontrolna. U ka偶dego
pacjenta wykonano badania biochemiczne, ca艂odobowy
ambulatoryjny pomiar ci艣nienia t臋tniczego
oraz badanie dopplerowskie t臋tnic szyjnych i t臋tnic
nerkowych i badanie echokardiograficzne.
Wyniki Warto艣ci RI w grupie nadci艣nienia t臋tniczego
by艂y znamiennie wy偶sze w por贸wnaniu z warto艣ciami
RI w grupie kontrolnej (0,63 ± 0,07 vs. 0,59 ± 0,05;
p < 0,01); powy偶sza r贸偶nica by艂a r贸wnie偶 znamienna po
uwzgl臋dnieniu podzia艂u pod wzgl臋dem p艂ci. R贸wnie偶
warto艣ci wska藕nika pulsacji (PI) by艂y istotnie wy偶sze
w grupie nadci艣nienia t臋tniczego w por贸wnaniu z osobami
z grupy kontrolnej (1,16 ± 0,26 vs. 1,05 ± 0,19; p <
0,01). W grupie nadci艣nienia t臋tniczego w jednoczynnikowej
liniowej analizie korelacji wykazano istotny
zwi膮zek mi臋dzy RI a wiekiem, wysoko艣ci膮 ci艣nienia
t臋tna i ambulatoryjnego wska藕nika sztywno艣ci t臋tnic (AASI) oraz 艣redni膮 warto艣ci膮 rozkurczowego ci艣nienia
z okresu doby, GFR, IMT, wska藕nikiem E/E’
i RWT. W analizie wieloczynnikowej tylko korelacja
mi臋dzy RI a IMT by艂a niezale偶na statystycznie od innych
zmiennych uwzgl臋dnionych w modelu.
Wnioski Wyniki pracy wskazuj膮 na istnienie dodatniej
korelacji RI z wczesnymi powik艂aniami narz膮dowymi
nadci艣nienia t臋tniczego, a zw艂aszcza z IMT
t臋tnicy szyjnej. Wykazano ponadto, 偶e warto艣ci RI
s膮 wi臋ksze u pacjent贸w z leczonym hipotensyjnie
nadci艣nieniem t臋tniczym w por贸wnaniu z grup膮
os贸b z prawid艂owym ci艣nieniem t臋tniczym.Background The objective of the study was to evaluate renal
resistive index (RI) value in patients with treated hypertension
in relation to ABPM values and target organ damage.
Material and methods The study included two groups. Group
1 consisted of 125 patients aged 51.2 ± 12.2 with treated essential
hypertension (EH), group 2 consisted of 95 normotensive,
healthy subjects aged 37.9 ± 10.4. In both groups biochemical
evaluations, ABPM, echocardiography, carotid and renal arteries
ultrasound and Doppler studies were performed.
Results RI values in patients with treated EH were significantly
higher as compared to RI values in the normotensive,
control group (0.63 ± 0,07 vs. 0.59 ± 0.05; p < 0.01).
This difference was still significant after dividing according
to the sex. PI values in EH group were also significantly
higher as compared with control group. In an univariate analysis, in the hypertensive group, RI values
correlated with age, PP and AASI values, mean 24-h
diastolic blood pressure values, GFR, carotid IMT and with
echocardiographic parameters: E/E’ ratio and RWT. In
the multivariate analysis, RI values correlated independently
only with carotid IMT.
Conclusions In our study renal resistive values were positively
correlated with early target organ damage. The resistive
index was higher in those with a long-standing treated
hypertension as compared to normotensive subjects