Treatment outcomes in culture-positive pulmonary tuberculosis

Wstęp: Celem pracy była ocena wyników leczenia wszystkich chorych na gruźlicę płuc potwierdzoną dodatnimi posiewami plwociny z terenu 3 województw (warszawskiego, gdańskiego i siedleckiego) w roku 1995 i powtórnie na tym samym obszarze w 2000 roku. Badano ponadto, czy wprowadzenie strategii DOTS na terenie byłego województwa gdańskiego poprawiło wyniki leczenia w 2000 roku w porównaniu z rokiem 1995, kiedy strategii tej nie stosowano. Materiał i metody: Badanie rozpoczęto od analizy rejestrów mikrobiologicznych z lat 1995 i 2000 we wszystkich laboratoriach prątka na terenie 3 województw - warszawskiego, gdańskiego i siedleckiego. Wybrano z rejestru tych chorych, u których prątki gruźlicy stwierdzono w posiewie plwociny. Następnie analizowano dokumentację leczenia szpitalnego i ambulatoryjnego chorych, u których gruźlicę płuc rozpoznano i potwierdzono badaniem bakteriologicznym w latach 1995 i 2000. Wyniki stosowanego leczenia oceniano zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, zaliczając chorych do poszczególnych kategorii: wyleczony, leczenie ukończone, leczenie przerwane, niepowodzenie leczenia, zgon oraz inny wynik. Wyniki: Do badania włączono 708 chorych: 373 z 1995 roku i 335 z 2000 roku. Zgodnie z kryteriami Światowej Organizacji Zdrowia odsetek chorych, którzy zakończyli leczenie z dobrym wynikiem (suma chorych wyleczonych i tych, którzy ukończyli leczenie) wynosił 58,8% w 1995 roku i 54% w 2000 roku. Samowolnie przerwało leczenie odpowiednio 15,5% i 17,9% chorych, niepowodzeniem zakończyło się leczenie 2,4% i 2,7% chorych, odsetek zgonów wynosił 5,6% i 6,3% chorych. Odsetek chorych, którzy zakończyli leczenie z wynikiem "inny", wynosił 18,2% w roku 1995 i 22,1% w 2000 roku. Po wprowadzeniu strategii DOTS wyniki leczenia chorych w 2000 roku na obszarze województwa gdańskiego poprawiły się w sposób istotny w porównaniu z rokiem 1995. Z dobrym wynikiem leczenie ukończyło 89,6% chorych (w 1995 roku 69,3%, p = 0,0037), żaden chory nie przerwał leczenia (w 1995 roku przerwało leczenie 14,7% chorych, p = 0,0005), nie stwierdzono zgonów (w 1995 roku odsetek zgonów wynosił 9,3%, p = 0,0184). Wnioski: Odsetek chorych, którzy zakończyli leczenie z dobrym wynikiem (wyleczeni i leczenie ukończono) wynosił 58,8% w roku 1995 i 54% w 2000 roku i był niższy od zalecanego przez WHO, który powinien wynosić co najmniej 85%. Wynik badania wykazał, że rezultaty leczenia uzyskane na terenie byłego województwa gdańskiego w 2000 roku po wprowadzeniu strategii DOTS były istotnie lepsze niż w roku 1995, kiedy strategii tej nie stosowano. Z dobrym wynikiem leczenie ukończyło odpowiednio 89,6% i 69,3% chorych, p = 0,0037.Introduction: The aim of the study was to evaluate treatment outcomes in sputum culture positive patients with tuberculosis in three Polish provinces (Warsaw, Gdansk and Siedlce Provinces) in 1995 and again in 2000. We also assessed whether the implementation of the Directly Observed Therapy Short Course (DOTS) strategy in the former Gdansk Province led to improved outcomes compared to the outcomes observed in 1995, when this strategy was not being followed. Material and methods: We started the study by reviewing microbiology registers covering the years 1995 and 2000 from all the tuberculosis laboratories in three provinces (Warsaw, Gdansk and Siedlce Provinces) and identified sputum culture positive patients. We then reviewed inpatient and outpatient medical records of patients who had been with pulmonary tuberculosis diagnosed and confirmed by bacteriology in 1995 and 2000. Treatment outcomes were evaluated in accordance with the World Health Organisation (WHO) recommendations and classified as: cure, treatment completed, default, treatment failure, death or other. Results: A total of 708 patients were included in the study: 373 diagnosed in 1995 and 335 diagnosed in 2000. According to the WHO criteria, the treatment success rate (the sum of cures and treatment completions) in 1995 and 2000 was 58.8% and 54.0%, the default rate was 15.5% and 17.9%, the failure rate was 2.4% and 2.7% and the death rate was 5.6% and 6.3%, respectively. The rate of outcomes classified as “other” was 18.2% and 22.1%, respectively. Following the implementation of the DOTS strategy in Gdansk Province, treatment outcomes in significantly improved in 2000 compared to the year 1995. The treatment success rate was 89.6% vs 69.3% (p = 0.0037), the default rate was 0.0% vs. 14.7% (p = 0.0005) and the death rate was 0.0% vs. 9.3% (p = 0.0184). Conclusions: The treatment success rate (the rate of cures and treatment completers) in 1995 and 2000 was 58.8% and 54.0% and was lower than that recommended by WHO (at least 85%). The results demonstrated that the treatment outcomes in the former Gdansk Province in 2000, following the implementation of the DOTS strategy, were significantly better than those in 1995, when the strategy was not being followed. Treatment success was observed in 89.6% and 69.3% of the patients, respectively (p = 0.0037)

Pulmonary hypertension in diffuse parenchymal lung diseases — is there any benefit of PAH-specific therapy?

  Pulmonary hypertension (PH) is diagnosed in 40–50% of the patients with end-stage diffuse parenchymal lung diseases (DPLD), and it is associated with significant worsening of life expectancy. Latest ERS/ESC guidelines recommend best available treatment of DPLD, and long-term oxygen therapy in the patients with PaO2 less than 60 mm Hg. Pulmonary arterial hypertension (PAH)-targeted drugs are not recommended in PH-DPLD patients, due to the risk of increasing the ventilation-perfusion mismatch, and consequently worsening of hypoxaemia. Nevertheless, PAH-oriented treatment may be beneficial to selected groups of patients. The authors try to find the answer to several important questions: is there any benefit of PAH-specific therapy in PH-DPLD, who should be the candidate for PAH-specific therapy, what class of drugs is most promising, and what outcome measures should be employed?

Komentarz do publikacji: Oficjalne wytyczne ATS/ERS/JRS/ALAT dotyczące postępowania w praktyce klinicznej: leczenie idiopatycznego włóknienia płuc. Uaktualnienie wytycznych z 2011 roku

Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, idiopathic pulmonary fibrosis) jest chorobą rzadką [...

Safety of sputum induction in interstitial lung disease

Wstęp: Indukowanie plwociny jest bezpieczną i skuteczną metodą oceny procesów zapalnych u chorych na astmę oskrzelową i przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Jednak może ona spowodować skurcz oskrzeli i spadek natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV1) oraz saturacji u niektórych chorych, a bezpieczeństwo metody u chorych na śródmiąższowe choroby płuc nie było dotychczas oceniane. Celem pracy była zatem ocena bezpieczeństwa metody indukcji plwociny u chorych na wybrane śródmiąższowe choroby płuc. Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 59 pacjentów (33 mężczyzn; 26 kobiet), u których w trakcie badań diagnostycznych rozpoznano sarkoidozę (n = 36), alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych (n = 16) lub samoistne włóknienie płuc (n = 7). Plwocinę indukowano za pomocą inhalacji 5-procentowego roztworu NaCl, trwającej 5 minut i powtarzanej 4-krotnie. Natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1), natężoną pojemność życiową (FVC) i SaO2 mierzono przed badaniem i po każdym 5-minutowym okresie nebulizacji. Wyniki: Pacjenci dobrze tolerowali indukowanie plwociny, a u żadnego z badanych nie doszło do nadmiernego skurczu oskrzeli, definiowanego jako spadek FEV1 większy lub równy 20%. U 9 chorych (15%) obserwowano spadek FEV1 większy lub równy 10% w porównaniu z wartością wyjściową, a spadek FVC większy lub równy 10% wystąpił u 10 badanych. Średni maksymalny spadek FEV1 wyniósł 6,3 ± 4,4%, natomiast średni maksymalny spadek FVC - 6,4 ± 4,6%. Nie wykazano żadnej istotnej statystycznie korelacji między spadkiem FEV1 po 20 minutach inhalacji a wartościami FEV1 przed badaniem wyrażonymi jako procent wartości należnej (r = -0,099). Saturację zmierzono u 42 chorych. Średnia saturacja przed indukcją plwociny była istotnie wyższa od saturacji po 5, 10, 15 i 20 minutach inhalacji 5-procentowego roztworu NaCl (wyjściowa SaO2 = 96,7 ± 1,9% vs. 95,8 ± 2,4%, p = 0,002; vs. 96,1 ± 2,2%, p = 0,0114; vs. 95,7 ± 2,4%, p = 0,0016; vs. 95,9 ± 2,0%; p = 0,0038, odpowiednio). Nie stwierdzono statystycznie istotnej zależności pomiędzy obniżeniem FVC, FEV1 i SaO2 a rozpoznaniem, jak również paleniem tytoniu lub niepaleniem. Wnioski: Indukowanie plwociny jest metodą bezpieczną i dobrze tolerowaną przez chorych na śródmiąższowe choroby płuc.Introduction: Sputum induction (SI) is a safe and effective technique to study airway inflammation in asthma and chronic obstructive pulmonary disease (COPD). However, it has the potential to induce bronchospasm and fall in arterial oxygen saturation (SaO2) in some patients and the safety of the method in interstitial lung disease (ILD) has not been determined. The aim of this study was to examine the effect of SI procedure on spirometric results and SaO2 in patients with ILD. Material and methods: We studied prospectively 59 patients (33 males, 26 females) with different ILD (36 - sarcoidosis, 16 - hypersensitivity pneumonitis, 7 - idiopathic pulmonary fibrosis). Sputum was induced by 4 sequential 5-minute inhalations of 5% saline solution and FEV1, FVC and SaO2 were measured at 5, 10, 15 and 20 minutes of induction. Results: The procedure was well tolerated, and none of the patients experienced excessive bronchoconstriction, defined as a fall in FEV1 of ≥ 20%. Nine patients (15%) had a fall in FEV1 of ≥ 10% from the baseline; a drop in FVC of ≥ 10% from the baseline was observed in 10 subjects. The mean (SD) maximum per cent fall in FEV1 was 6,3 ± 4,4%, and in FVC - 6,4 ± ± 4,6%. The maximum per cent fall in FEV1 did not correlate with baseline FEV1% predicted (r = –0,099). SaO2 was measured in 42 patients. There was a very small fall in SaO2 at 5, 10, 15 and 20 minutes of induction, although statistically significant (baseline SaO2 = 96,7 ± 1,9% vs 95,8 ± 2,4%, p = 0,002; vs 96,1 ± 2,2%, p = 0,0114; vs 95,7 ± 2,4%, p = 0,0016; vs 95,9 ± 2,0%; p = 0,0038, respectively). No significant relationship was found between fall in FEV1, FVC or SaO2 after induction and diagnosis or smoking history. Conclusion: Sputum induction is safe and well tolerated in patients with ILD

Interferon gamma release assays based on M. tuberculosis- -specific antigens in sarcoidosis patients

Wstęp: Prezentowana praca jest częścią projektu dotyczącego testów opartych na wydzielaniu interferonu gamma pod wpływem antygenów swoistych dla prątka gruźlicy przeprowadzonego na dużej grupie nieleczonych chorych na sarkoidozę w populacji powszechnie i wielokrotnie szczepionej przeciwko gruźlicy. Celem pracy była ocena wyników testów IGRA w tej grupie chorych. W pracy dyskutowany jest problem przydatności testów IGRA w wykrywaniu zakażenia prątkiem gruźlicy w kontekście współcześnie prezentowanych poglądów dotyczących roli antygenów prątka gruźlicy w etiopatogenezie sarkoidozy.Materiał i metody: W badaniu uczestniczyło 151 chorych na sarkoidozę, w wieku 38 ± 10,3 roku, nigdy nieleczonych. Wszyscy uczestnicy badania mieli wykonany test QFT-GIT. Z grupy badanej utworzono podgrupę 81 chorych na sarkoidozę, którym wykonano w tym samym czasie drugi test IGRA: T-SPOT.TB.Wyniki: Dodatni wynik testu QFT-GIT stwierdzono u 7/151 badanych, a wynik testu T-SPOT-TB u 3/81 badanych. Nie stwierdzono wyników nieokreślonych. Nie stwierdzono statystycznie istotnej zależności pomiędzy wynikiem testu IGRA a wybranymi parametrami klinicznymi sarkoidozy.Wnioski: U chorych na sarkoidozę szczepionych w przeszłości przeciwko gruźlicy szczepionką BCG odsetek dodatnich wyników IGRA wynosił 4,6% dla QFT-GIT oraz 3,7% dla T-SPOT.TB. Nie wykazano wpływu wybranych parametrów klinicznych sarkoidozy na wynik testów IGRA.Introduction: This study is a part of the project on interferon gamma release assays performed in the group of untreated sarcoidosis patients formerly BCG vaccinated. The aim of the study was to assess the rate of positive commercial interferon g release assays in sarcoidosis patients. We discussed the results in the context of hypothesis that M. tuberculosis antigens may play a role in the pathogenesis of sarcoidosis.Material and methods: 151 patients, mean age 38 ± 10.3, treatment naive, with newly diagnosed pulmonary sarcoidosis were enrolled into the study. All participants underwent QFT-GIT assay. A subgroup of 81 patients underwent also T-SPOT.TB assay.Results: QFT-GIT was positive in 7/151. T-SPOT.TB was positive in 3/81. There were no indeterminate results in both IGRAs. There was no statistically significant relationship between IGRAs results and sarcoidosis parameters such as the radiologic stage, disease duration and the presence of Löfgren’s syndrome.Conclusions: In sarcoidosis patients formerly BCG vaccinated, positive rate of IGRAs was 4.6% for QFT-GIT and 3.7% for T-SPOT. TB. We did not find the influence of the selected parameters of sarcoidosis on IGRAs results

Pulmonary hypertension in the course of diffuse parenchymal lung diseases — state of art and future considerations

Lung diseases are one of the most frequent causes of pulmonary hypertension (PH). The development of PH influences the course of lung disease, worsening the clinical symptoms and prognosis. According to the most recent publications, PH in the course of lung diseases develops as a result of both “parenchymal” and vascular pathology, in the patients with genetic predisposition. Prolonged infection (especially viral one) may be an additional promoting factor. Right heart catheterization (RHC), which is an invasive procedure, is the only objective method of diagnosing PH. According to the latest recommendations, the management algorithm of PH and coexisting interstitial lung disease is based on RHC and the results of pulmonary function tests. Majority of the patients develop mild PH in the course of advanced lung disease. Best treatment of underlying lung pathology combined with long term oxygen treatment is recommended in this group. In case of severe PH (mean resting pulmonary artery pressure (mPAP) ≥ 35 mm Hg) the alternate cause of PH has to be sought. PAH-specific drugs use should be limited to patients with severe PH participating in clinical trials. In this review, the value of various non-invasive methods (echocardiography, radiological examination, exercise capacity and brain natriuretic peptides assessment) in the process of screening for PH is presented, and the results of recent randomized clinical trials with PAH-specific drugs in patients with diffuse parenchymal lung diseases are discussed.Lung diseases are one of the most frequent causes of pulmonary hypertension (PH). The development of PH influences the course of lung disease, worsening the clinical symptoms and prognosis. According to the most recent publications, PH in the course of lung diseases develops as a result of both “parenchymal” and vascular pathology, in the patients with genetic predisposition. Prolonged infection (especially viral one) may be an additional promoting factor. Right heart catheterization (RHC), which is an invasive procedure, is the only objective method of diagnosing PH. According to the latest recommendations, the management algorithm of PH and coexisting interstitial lung disease is based on RHC and the results of pulmonary function tests. Majority of the patients develop mild PH in the course of advanced lung disease. Best treatment of underlying lung pathology combined with long term oxygen treatment is recommended in this group. In case of severe PH (mean resting pulmonary artery pressure (mPAP) ≥ 35 mm Hg) the alternate cause of PH has to be sought. PAH-specific drugs use should be limited to patients with severe PH participating in clinical trials. In this review, the value of various non-invasive methods (echocardiography, radiological examination, exercise capacity and brain natriuretic peptides assessment) in the process of screening for PH is presented, and the results of recent randomized clinical trials with PAH-specific drugs in patients with diffuse parenchymal lung diseases are discussed