Vegetation- and Environmental Changes on Non-Reclaimed Spoil Heaps in Southern Poland

The study focused on the changes in vegetation and soils on an undeveloped area of coal mine spoil heaps. The process of vegetation changes was evaluated on the basis of historical cartographic materials and fieldwork. Changes of vegetation in nearly 200 years are presented herein. The main purpose of this study is to present an analysis of spatio-temporal changes in vegetation and their influence on soil features. The diversity of ecological species in terms of habitat requirements, tendency of hornbeam communities formation, and the relationship between forest communities and soil features was found. The basic soil properties were examined under selected plant communities (pH, Corg, Nt), available forms of elements (P, K, Mg), and as plant nutrients and heavy metal occurrence (Fe, Zn, Mn, Co, Cd, Pb, Sr, Cr, Cu). The soil organic carbon (Corg) content varied from 3.17 ± 0.007% to 17.7 ± 0.21% and significant differences were observed between sites. The highest total nitrogen (Nt) content was recorded in the soils of the sites that were represented by Populus-Betula stands (0.60 ± 0.01%). Soil acidity (pH) varied greatly, ranging from acidic (pH = 4.1) to weakly acidic (pH = 5.9). The highest value for Mgavail (205.43 ± 0.5 mg·kg−1) was noted in the soils under Calamagrostis epegijos (L.) Roth community and for Pavail (184.07 ± 3.77) and Kavail (346.19 ± 2.92 mg·kg−1) under the Quercus-Pinus stand. On all sites, Zn was a dominant element and its concentration ranged from 526.1 to 1060.4 mg·kg−1. Obtained results show how important it is to study the issue of vegetation changes and the formation of the landscape within an industrial city. The described results are important for the management of urban greening issues. Human influence on the disintegration and development of the natural environment is clearly visible. Due to the diversity of former mining areas and their time of creation, the studied area is one of the most important experimental areas for the determination link between vegetation and soil

MMP-2 and TIMP-2 in patients with heart failure and chronic kidney disease

The aim of the study was to assess MMP-2 (matrix metalloproteinase-2) and TIMP-2 (tissue inhibitor of metalloproteinase-2) serum levels in patients with diverse types of heart failure (HF) and chronic kidney disease (CKD)

Pacjenci z nasilonymi zwapnieniami w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie, poddawani zabiegom angioplastyki wieńcowej z powodu zawału serca cechują się złym rokowaniem w obserwacji odległej

Background: To assess the influence of severe target lesion calcification (TLC) on the outcomes of patients undergoing percutaneous coronary interventions (PCI) due to acute myocardial infarction (AMI). Aim: Contemporary data concerning coronary artery calcifications (CAC) are based on pooled analyses from randomised trials with short follow-up. We still lack the knowledge on how CAC in target lesions affect long-term prognosis of patients with AMI in everyday practice. Methods: We evaluated clinical and laboratory data of 206 consecutive patients who underwent coronary angiography and PCI due to AMI. Primary endpoints were all-cause death and recurrent hospitalisations due to acute coronary syndrome (ACS). Results: Severe TLC lesions were present in 17% of patients. These patients were older (71 vs. 65 years, p = 0.02) and more often diagnosed with non-ST segment elevation myocardial infarction (77% vs. 58%, p = 0.03). Patients with severe TLC had lower rates of PCI success (80% vs. 97%, p < 0.0001) and less often achieved full revascularisation during index procedure (14% vs. 41%, p = 0.003). During 30 months follow-up patients with severe TLC more often suffered from another ACS (37% vs. 13%, p = 0.0005) and had higher all-cause mortality (31% vs. 16%, p = 0.04). Multivariate Cox regression model showed severe TLC to be an independent predictor of another ACS (HR 2.8; 95% CI 1.4–5.6; p = 0.004). Conclusions: Severe TLC are not uncommon in patients with ACS. The presence of severe TLC is a prognostic factor of another ACS in AMI patients undergoing PCI.Wstęp: Aktualne dane dotyczące wyników leczenia przezskórnego pacjentów z nasilonymi zwapnieniami w tętnicach wieńcowych pochodzą z badań klinicznych o krótkim okresie obserwacji. Nadal brakuje aktualnych informacji na temat odległych wyników zabiegów angioplastyki u chorych z zawałem serca i nasilonymi zwapnieniami w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie. Cel: Celem pracy była ocena częstości występowania i wpływu na odległe wyniki leczenia przezskórnego nasilonych zwapnień w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie u pacjentów hospitalizowanych z powodu zawału serca. Metody: Oceniono dane kliniczne i zabiegowe 206 kolejnych pacjentów poddanych zabiegom angioplastyki wieńcowej z powodu zawału serca. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były zgon z dowolnej przyczyny i kolejna hospitalizacja z powodu ostrego zespołu wieńcowego. Wyniki: Nasilone zwapnienia w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie były obecne u 17% chorych. Pacjenci ci byli starsi (71 vs. 65 lat; p = 0,02) i częściej hospitalizowani z rozpoznaniem zawału serca bez uniesienia odcinka ST. Skuteczność zabiegów angioplastyki wieńcowej (80% vs. 97%; p < 0,0001) oraz odsetek pełnej rewaskularyzacji podczas pierwszego zabiegu (14% vs. 41%; p = 0,003) były również niższe w tej grupie chorych. Podczas 30-miesięcznej obserwacji osoby z nasilonymi zwapnieniami w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie częściej doznawali kolejnego ostrego zespołu wieńcowego (37% vs. 13%; p = 0,0005) oraz charakteryzowali się wyższą śmiertelnością całkowitą (31% vs. 16%; p = 0,04). Wieloczynnikowy model regresji Coxa wskazał nasilone zwapnienia w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie jako niezależny predyktor kolejnej hospitalizacji z powodu ostrego zespołu wieńcowego (HR 2,8; 95% CI 1,4–5,6; p = 0,004). Wnioski: Nasilone zwapnienia w naczyniu odpowiedzialnym za niedokrwienie nie są rzadkim zjawiskiem u chorych hospitalizowanych z powodu zawału serca. Ich obecność jest czynnikiem predykcyjnym wystąpienia kolejnego ostrego zespołu wieńcowego w tej populacji pacjentów

Ostra niewydolność serca u chorych przyjmowanych z ostrym zawałem serca na szpitalny oddział ratunkowy

Background: Acute heart failure (AHF), occurring as a complication of ongoing acute myocardial infarction (AMI), is a common predictor of worse clinical outcome. Much less is known about the unique subpopulation of patients who present these two life-threatening conditions in the emergency department (ED). Aim: The aim of the study was to establish the prevalence of coexistence of AHF with AMI in the ED, to identify clinical factors associated with the higher prevalence of AHF at very early onset of AMI, and to assess the prognostic impact of the presence of AHF with AMI. Methods: A prospective study of 289 consecutive patients (mean age: 68 ± 11 years, 61% men) admitted to our institution (via the ED) with the diagnosis of AMI between May and October 2012 and followed-up for 2.5 years. Results: Acute heart failure was diagnosed in 13% of patients in the ED. In multivariable analysis, female sex, chronic obstruc­tive pulmonary disease, and chronic kidney disease significantly increased the risk of developing AHF together with AMI (all p < 0.05). Patients with AHF were hospitalised for longer (9.2 ± 6.1 vs. 6.3 ± 4.5 days, p < 0.001), had higher in-hospital cardiovascular mortality (8% vs. 0%, p < 0.001), and all-cause (34% vs. 15%, p = 0.004) and cardiovascular mortality (26% vs. 9%, p = 0.002) during long-term follow-up. Conclusions: Despite good logistic- and evidence-based treatment, AHF is present in one in eight patients with AMI at the time of admission to the ED. Particularly poor outcomes characterise critically ill patients; therefore, great effort should be undertaken to improve their care.Wstęp: Ostra niewydolność serca (AHF) występująca jako powikłanie ostrego zawału serca (AMI) jest znanym czynnikiem istotnie pogarszającym rokowanie u osób z chorobą niedokrwienną serca. Dużo mniej jednak wiadomo o szczególnej subpo­pulacji chorych, u których już w trakcie przyjmowania na szpitalny oddział ratunkowy (SOR) współwystępują objawy tych dwóch zagrażających życiu stanów. Częstość występowania niewydolności serca występującej w późniejszej fazie zawału serca została wprawdzie znacznie zredukowana w ciągu ostatnich dziesięcioleci dzięki wprowadzeniu nowoczesnej farmakoterapii i przezskórnych zabiegów angioplastyki wieńcowej, jednak częstość współwystępowania AHF w ostrej fazie zawału serca pozostaje nieznana. Zwykle bowiem w badaniach klinicznych dotyczących leczenia AMI współwystępowanie AHF w trakcie rekrutacji do badania jest traktowane jako kryterium wykluczające — m.in. z tego powodu, brakuje aktualnych i wiarygodnych danych dotyczących tej grupy chorych. Cel: Celem pracy było ustalenie częstości współwystępowania AHF z AMI u chorych przyjmowanych na SOR, identyfikacja klinicznych czynników związanych z częstszym występowaniem AHF wspólnie z AMI oraz ocena rokowania w badanej grupie pacjentów. Metody: Przeprowadzono prospektywne badanie 289 kolejnych chorych z rozpoznaniem AMI, przyjmowanych podczas ostrego dyżuru do szpitala, w którym pracują autorzy niniejszej pracy, w okresie od maja do października 2012 r., a następnie poddanych 2,5-rocznej obserwacji (follow-up). Ostry zawał serca (z uniesieniem odcinka ST lub bez) rozpoznawano na pod­stawie trzeciej uniwersalnej definicji AMI. U wszystkich chorych stwierdzono dynamiczne zmiany w stężeniu wysokoczułej troponiny I (w tym co najmniej jedna wartość przekraczała 99. centyl górnej granicy przedziału wartości referencyjnych) i co najmniej jeden z wymienionych objawów: dławicę piersiową i/lub nowe lub przypuszczalnie nowe niedokrwienne zmiany w EKG (istotne zmiany odcinka ST i załamka T lub nowy blok lewej odnogi pęczka Hisa lub wystąpienie patologicznych załamków Q). W badaniu porównano populację pacjentów z AMI, która została podzielona na dwie grupy w zależności od obecności objawów AHF przy przyjęciu do szpitala. Pacjenci, którzy zostali zakwalifikowani do grupy badanej, musieli spełniać dwa kryteria rozpoznania AHF: 1) objawy podmiotowe i przedmiotowe AHF (duszność spoczynkowa lub przy minimalnym wysiłku, cechy zastoju w krążeniu płucnym podczas badania fizykalnego i potwierdzone na zdjęciu rentgenowskim klatki piersiowej) lub wstrząs kardiogenny; 2) stosowanie typowego leczenia AHF (diuretyki pętlowe i.v. i/lub nitrogliceryna i.v. podane w ciągu pierwszych 24 h hospitalizacji). Pacjenci byli obserwowani przez kolejne 2,5 roku (follow-up) i w tym czasie w analizie rokowania brano pod uwagę następujące zdarzenia: zgony z jakiejkolwiek przyczyny, zgony z przyczyn sercowo-naczyniowych, pilne hospitalizacje z powodu pogorszenia niewydolności serca, zawały serca i udary niezakończone zgonem. Ponadto analizowano czas pobytu w szpitalu podczas pierwszej hospitalizacji (włączenia do badania). Wyniki z follow-up analizowano po upływie 30 dni, 6 miesięcy i 2,5 roku od czasu wystąpienia zawału serca i włączenia do badania. Wyniki: W trakcie trwania badania 337 pacjentów było hospitalizowanych w ośrodku, w którym pracują autorzy niniejszej pracy, z powodu AMI. 289 (86%) chorych spełniło kryterium włączenia do badania. Wśród nich 38 (13% — grupa badana) pacjentów prezentowało objawy AHF lub wstrząsu kardiogennego w momencie przyjmowania na SOR, pozostałych 251 cho­rych stanowiło grupę kontrolną. U osób z grupy badanej stwierdzono: wyższą częstość akcji serca przy przyjęciu, większy wymiar lewego przedsionka w badaniu ultrasonograficznym serca, wyższe stężenia NT-proBNP, glukozy i mocznika w surowicy, wyższe stężenia trombocytów, leukocytów, w tym neutrofili, niższy współczynnik przesączania kłębuszkowego i niższe stężenia hemoglobiny w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (dla wszystkich wymienionych parametrów: p < 0,05). W grupie badanej zmiana miażdżycowa odpowiedzialna za zawał znajdowała się 1,5-krotnie częściej w gałęzi zstępującej i pniu głównym lewej tętnicy wieńcowej niż u osób z grupy kontrolnej (58% vs. 34%, p = 0,008). W analizie wieloczynnikowej płeć żeńska, przewlekła obturacyjna choroba płuc i przewlekła choroba nerek znacząco zwiększały ryzyko wystąpienia AHF wspólnie z AMI (dla wszystkich: p < 0,05). Chorzy z AHF byli istotnie dłużej hospitalizowani (9,2 ± 6,1 vs. 6,3 ± 4,5 dnia; p < 0,001) i charakteryzowali się wyższą wewnątrzszpitalną śmiertelnością sercowo-naczyniową (8% vs. 0%, p < 0,001). Nie zaobserwowano różnic w częstości występowania udarów mózgu między analizowanymi grupami. Pacjenci z grupy AHF byli 2,5-krotnie częściej hospitalizowani z powodu niewydolności serca, 2-krotnie częściej doświadczali ponownego zawału serca, cechowali się wyższą śmiertelnością ogólną (34% vs. 15%; p = 0,004) i sercowo-naczyniową (26% vs. 9%; p = 0,002) w ciągu 2,5-letniego okresu obserwacji. Wnioski: Mimo dobrej logistyki i stosowania medycyny opartej na faktach w praktyce klinicznej AHF występuje u jednego na ośmiu pacjentów przyjmowanych na SOR z rozpoznaniem AMI. Ci krytycznie chorzy pacjenci charakteryzują się wyjątkowo złym rokowaniem. Dlatego też w nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących leczenia niewydolności serca ogromny nacisk położono na wczesne rozpoznanie i szybkie wdrożenie odpowiedniej terapii u chorych z AHF. Sugerowane jest nawet postępowanie zbliżone do strategii „złotej godziny” w zawale serca z uniesieniem odcinka ST. W niniejszej pracy wykazano, że jest to bardzo istotny problem w polskiej populacji, dlatego wszelkie działania mające na celu poprawę jakości opieki nad tymi chorymi powinny być wytrwale podejmowane

In memory of Stanislav Martinát (1976–2023)

On Sunday, August 13, 2023, Stanislav Martinát – a respected Czech geographer and member of the Editorial Board of Moravian Geographical Reports journal – died after a short serious illness at the age of 47. Despite his relatively young age, Stanislav Martinát was one of the most productive and the most cited Czech geographers. He is the author or coauthor of over 100 peer-reviewed articles, of which more than 70 were published in journals indexed in the Web of Science database. This article is a collection of personal memories from people from different workplaces from several countries who had the opportunity to work with Stanislav (Standa) and to share a part of their life stage with him