Skuteczne leczenie chirurgiczne pacjentki z chorobą Takayasu, ze zwężeniem prawej tętnicy wieńcowej, pnia ramienno-głowowego i lewej tętnicy podobojczykowej oraz z ciężką niedomykalnością zastawki aortalnej - opis przypadku

In a 37 year-old woman with Takayasu’s arteriopathy angiography revealed occlusion of right coronary artery (RCA), brachiocephalic trunk and left carotid artery (LCA), as well as aortic regurgitation. She underwent a complex cardiovascular surgery consisting of aortic valve implantation, RCA grafting and implantation of vascular bifurcated graft anastomosed between ascending aorta and brachiocephalic trunk and LCA. The multi-slice computed tomography performed two weeks after the operation revealed preserved grafts patency. Kardiol Pol 2010; 68, 10: 1189-119

Wpływ stopniowanej pionizacji na podokresy skurczu lewej komory u zdrowych osób

Wstęp: Zachowanie układu krążenia w różnych warunkach można analizować, oceniając zmiany hemodynamiczne i wykorzystując elektryczną bioimpedancję klatki piersiowej. Do parametrów oznaczanych tą techniką zalicza się m.in. podokresy skurczu lewej komory, np.: czas przedwyrzutowy (PEP) i wyrzutowy lewej komory (LVET). Celem pracy jest określenie zachowania się podokresów skurczu i wyprowadzonych z nich wskaźników pochodnych w czasie stopniowanej pionizacji u młodych zdrowych osób. Materiał i metody: Badano w grupę 32 zdrowych ochotników w wieku 21&#8211;30 lat, w tym 17 kobiet. Po 30-minutowym wypoczynku w pozycji leżącej rozpoczęto pionizację, którą przeprowadzano używając stołu do pionizacji z napędem elektrycznym i podparciem pod stopy. Po osiągnięciu kąta 15° i kolejnych jego wielokrotności (30, 45, 60, 75 i 90°) stół zatrzymywano na czas 1 minuty w celu dokonania pomiaru podokresów skurczu lewej komory za pomocą monitora do oceny bioimpedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZcom, CardioDynamics, USA). Związek między sinusem kąta pochylenia a podokresami skurczu oceniano metodą korelacji Pearsona. Wyniki: W czasie stopniowanej pionizacji w porównaniu z wartościami w pozycji leżącej dochodzi do wydłużania się PEP (pre-ejection period) o 14% i skrócenia LVET o 18,45%. Zaobserwowano istotną korelację między sinusem kąta pochylenia a PEP (r = 0,4044; p < 0,0001) oraz LVET (&#8211;0,5737; p < 0,0001). Wnioski: U młodych zdrowych osób w czasie zwiększania stopniowanej pionizacji dochodzi do wydłużeniu okresu przedwyrzutowego i do skrócenia czasu skurczu lewej komory. (Folia Cardiol. 2003; 10: 511&#8211;521

Wpływ norepinefryny na zmiany hemodynamiczne rejestrowane w warunkach stresu ortostatycznego

Wstęp: Ilość krwi dopływająca do serca jest równa ilości krwi opuszczającej serce (rzut serca &#8212; CO) i stanowi jeden z czynników najsilniej determinujących wielkość objętości wyrzutowej (SV). Zmiany wielkości powrotu żylnego odpowiadają za odruchową zmianę napięcia autonomicznego układu nerwowego, który zwrotnie moduluje zachowanie układu krążenia. W pracy określano zależność między CO i SV (jako pośrednich miar powrotu żylnego) a stężeniem norepinefryny oraz związki między stężeniem norepinefryny a częstością pracy serca (HR), oporem naczyniowym (TPR) oraz ciśnieniem tętniczym w czasie pionizacji u zdrowych, młodych osób. Materiał i metody: Badaniem objęto 21 zdrowych ochotników (w wieku 22&#8211;30 lat, w tym 12 kobiet), których poddano kontrolowanej pionizacji z ciągłą rejestracją parametrów hemodynamicznych za pomocą impedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZ.com, Cardiodynamics, USA). W celu oznaczenia stężenia norepinefryny (HPLC z elektrochemiczną detekcją) pobierano krew żylną po 20 min wypoczynku w pozycji leżącej oraz 1 min po osiągnięciu kąta 90o. W ocenie związków między parametrami hemodynamicznymi a logarytmem naturalnym stężenia norepinefryny (ln NE) wykorzystano parametryczną korelację Pearsona. Wyniki: Pionizacja spowodowała istotny wzrost stężenia norepinefryny (p = 0,0001), spadek CO (p < 0,0001) i SV (p < 0,0001), zwiększenie skurczowego ciśnienia tętniczego (p < 0,0001), rozkurczowego ciśnienia tętniczego (p < 0,0001), TPR (p < 0,0001) oraz przyspieszenie HR (p < 0,0001). Zaobserwowano istotną ujemną korelację między CO a ln NE (r = &#8211;0,3529; p = 0,0219) oraz SV a ln NE (r = &#8211;0,4726; p = 0,0016). Nie stwierdzono istotnej zależności między ln NE a skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem tętniczym. Zanotowano dodatnią korelację między ln NE i TPR (r = 0,3546; p = 0,0212) i HR (r = 0,3980; p = 0,0090). Wniosek: Istotne związki między stężeniem norepinefryny a parametrami hemodynamicznymi potwierdzają obecność ścisłych interakcji między układem krążenia i autonomicznym układem nerwowym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 117&#8211;123

Wpływ stopniowanej pionizacji na podokresy skurczu lewej komory u zdrowych osób

Wstęp: Zachowanie układu krążenia w różnych warunkach można analizować, oceniając zmiany hemodynamiczne i wykorzystując elektryczną bioimpedancję klatki piersiowej. Do parametrów oznaczanych tą techniką zalicza się m.in. podokresy skurczu lewej komory, np.: czas przedwyrzutowy (PEP) i wyrzutowy lewej komory (LVET). Celem pracy jest określenie zachowania się podokresów skurczu i wyprowadzonych z nich wskaźników pochodnych w czasie stopniowanej pionizacji u młodych zdrowych osób. Materiał i metody: Badano w grupę 32 zdrowych ochotników w wieku 21&#8211;30 lat, w tym 17 kobiet. Po 30-minutowym wypoczynku w pozycji leżącej rozpoczęto pionizację, którą przeprowadzano używając stołu do pionizacji z napędem elektrycznym i podparciem pod stopy. Po osiągnięciu kąta 15° i kolejnych jego wielokrotności (30, 45, 60, 75 i 90°) stół zatrzymywano na czas 1 minuty w celu dokonania pomiaru podokresów skurczu lewej komory za pomocą monitora do oceny bioimpedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZcom, CardioDynamics, USA). Związek między sinusem kąta pochylenia a podokresami skurczu oceniano metodą korelacji Pearsona. Wyniki: W czasie stopniowanej pionizacji w porównaniu z wartościami w pozycji leżącej dochodzi do wydłużania się PEP (pre-ejection period) o 14% i skrócenia LVET o 18,45%. Zaobserwowano istotną korelację między sinusem kąta pochylenia a PEP (r = 0,4044; p < 0,0001) oraz LVET (&#8211;0,5737; p < 0,0001). Wnioski: U młodych zdrowych osób w czasie zwiększania stopniowanej pionizacji dochodzi do wydłużeniu okresu przedwyrzutowego i do skrócenia czasu skurczu lewej komory. (Folia Cardiol. 2003; 10: 511&#8211;521

Debranching łuku aorty jako element złożonego zabiegu kardiochirurgicznego

We present 54 year-old man diagnosed with an aneurysm of the ascending aorta and arch with aortic regurgitation andcoronary artery disease. Surgery consisted of removing an aneurysm of the ascending aorta and arch of subtraction (debranching)cephalic brachiocephalic trunk and the common carotid artery and anastomosis of the descending aorta with vascularprosthesis and coronary artery bypass grafting. Postoperative course was uneventful. In 14 days after surgery the patient wasdischarged from the unit. Debranching method allowed avoiding hypothermia during surgery and shortening the time ofcardio pulmonary bypass

Wpływ norepinefryny na zmiany hemodynamiczne rejestrowane w warunkach stresu ortostatycznego

Wstęp: Ilość krwi dopływająca do serca jest równa ilości krwi opuszczającej serce (rzut serca &#8212; CO) i stanowi jeden z czynników najsilniej determinujących wielkość objętości wyrzutowej (SV). Zmiany wielkości powrotu żylnego odpowiadają za odruchową zmianę napięcia autonomicznego układu nerwowego, który zwrotnie moduluje zachowanie układu krążenia. W pracy określano zależność między CO i SV (jako pośrednich miar powrotu żylnego) a stężeniem norepinefryny oraz związki między stężeniem norepinefryny a częstością pracy serca (HR), oporem naczyniowym (TPR) oraz ciśnieniem tętniczym w czasie pionizacji u zdrowych, młodych osób. Materiał i metody: Badaniem objęto 21 zdrowych ochotników (w wieku 22&#8211;30 lat, w tym 12 kobiet), których poddano kontrolowanej pionizacji z ciągłą rejestracją parametrów hemodynamicznych za pomocą impedancji elektrycznej klatki piersiowej (BioZ.com, Cardiodynamics, USA). W celu oznaczenia stężenia norepinefryny (HPLC z elektrochemiczną detekcją) pobierano krew żylną po 20 min wypoczynku w pozycji leżącej oraz 1 min po osiągnięciu kąta 90o. W ocenie związków między parametrami hemodynamicznymi a logarytmem naturalnym stężenia norepinefryny (ln NE) wykorzystano parametryczną korelację Pearsona. Wyniki: Pionizacja spowodowała istotny wzrost stężenia norepinefryny (p = 0,0001), spadek CO (p < 0,0001) i SV (p < 0,0001), zwiększenie skurczowego ciśnienia tętniczego (p < 0,0001), rozkurczowego ciśnienia tętniczego (p < 0,0001), TPR (p < 0,0001) oraz przyspieszenie HR (p < 0,0001). Zaobserwowano istotną ujemną korelację między CO a ln NE (r = &#8211;0,3529; p = 0,0219) oraz SV a ln NE (r = &#8211;0,4726; p = 0,0016). Nie stwierdzono istotnej zależności między ln NE a skurczowym i rozkurczowym ciśnieniem tętniczym. Zanotowano dodatnią korelację między ln NE i TPR (r = 0,3546; p = 0,0212) i HR (r = 0,3980; p = 0,0090). Wniosek: Istotne związki między stężeniem norepinefryny a parametrami hemodynamicznymi potwierdzają obecność ścisłych interakcji między układem krążenia i autonomicznym układem nerwowym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 117&#8211;123

Original articleProspective evaluation of glucose metabolism in patients undergoing coronary artery bypass grafting

Introduction: Disturbances of glucose metabolism are associated with increased risk of ischaemic heart disease (IHD). It is not uncommon that IHD and its complications precede diagnosis of glucose metabolism disturbances. Since publication of the American Diabetes Association&#8217;s 2004 Guidelines for the assessment of glucose metabolism, no prospective evaluation of prevalence of carbohydrate metabolism disorders in patients referred for coronary artery bypass grafting (CABG) has been performed. Aim: Evaluation of prevalence of glucose balance disturbances in consecutive patients with stable IHD who underwent elective CABG procedures. Methods: Prospective analysis of glucose metabolism was carried out on a group of 117 consecutive IHD patients (including 31 women) aged below 80 years, selected for elective CABG surgery. In all patients, history assessment and physical examination as well as basic biochemical studies and resting echocardiography were performed. Additionally, in all individuals without previous diagnosis of diabetes mellitus, oral glucose tolerance test (OGTT) was carried out. Results: History analysis revealed glucose balance disturbances in 35 (29.9%) patients, including diabetes mellitus in 33 (28.2%) subjects and impaired glucose tolerance in 2 (1.7%) individuals. Based on OGTT results, among the remaining 82 (70.1%) subjects without previously known glucose metabolism disturbances 4 (3.4%) patients had abnormal fasting glycaemia, 32 (27.4%) subjects had impaired glucose tolerance, and diabetes mellitus was diagnosed in 12 (10.3%) individuals. No impaired glucose balance was found in only 34 (29.1%) examined subjects. Conclusions: Over 70% of all patients undergoing elective CABG procedure presented various forms of carbohydrate metabolism disturbances that were not diagnosed previously. Thus, it seems that the assessment of glucose regulation should be mandatory in all patients undergoing elective CABG surgery.Wstęp: Zaburzenia metabolizmu glukozy są związane ze wzrostem ryzyka rozwoju choroby niedokrwiennej serca (IHD). Nierzadko IHD i jej powikłania wyprzedzają rozpoznanie zaburzeń metabolizmu glukozy. Po opublikowaniu w 2004 r. wytycznych American Diabetes Association dotyczących m.in. oceny metabolizmu glukozy nie określono prospektywnie częstości zaburzeń gospodarki węglowodanowej u kierowanych do pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG). Cel: Określenie częstości występowania zaburzeń metabolizmu glukozy u kolejnych pacjentów ze stabilną IHD poddawanych planowanemu zabiegowi CABG. Metodyka: Prospektywną ocenę metabolizmu glukozy przeprowadzono w grupie 117 kolejnych chorych (31 kobiet) z IHD w wieku do 80. roku życia zakwalifikowanych do planowanego CABG. U wszystkich pacjentów wykonano badanie podmiotowe i przedmiotowe, podstawowe badania biochemiczne oraz spoczynkowe badanie echokardiograficzne. U osób bez rozpoznanej wcześniej cukrzycy wykonano dodatkowo test doustnego obciążenia glukozą (OGTT). Wyniki: Na podstawie wywiadu stwierdzono obecność zaburzeń metabolizmu glukozy u 35 (29,9%) chorych, w tym cukrzycę u 33 (28,2%) i upośledzoną tolerancję glukozy u 2 (1,7%) pacjentów. Analizując wyniki OGTT u pozostałych 82 (70,1%) osób bez znanych wcześniej zaburzeń metabolizmu glukozy, rozpoznano występowanie: nieprawidłowej glikemii na czczo u 4 (3,4%), upośledzonej tolerancji glukozy u 32 (27,4%) oraz cukrzycy u kolejnych 12 (10,3%) osób. Bez zaburzeń metabolizmu glukozy pozostało jedynie 34 (29,1%) badanych. Wnioski: U ponad 70% chorych poddawanych planowanemu zabiegowi CABG są obecne różne formy zaburzeń gospodarki węglowodanowej, których zwykle wcześniej nie rozpoznano. Wydaje się, że ocena metabolizmu glukozy powinna być obligatoryjnym postępowaniem u wszystkich chorych poddawanych planowanemu CABG