Diversity and Functional Traits of Lichens in Ultramafic Areas: A Literature Based Worldwide Analysis Integrated by Field Data at the Regional Scale

While higher plant communities found on ultramafics are known to display peculiar characteristics, the distinguishability of any peculiarity in lichen communities is still a matter of contention. Other biotic or abiotic factors, rather than substrate chemistry, may contribute to differences in species composition reported for lichens on adjacent ultramafic and non-ultramafic areas. This work examines the lichen biota of ultramafics, at global and regional scales, with reference to species-specific functional traits. An updated world list of lichens on ultramafic substrates was analyzed to verify potential relationships between diversity and functional traits of lichens in different Köppen–Geiger climate zones. Moreover, a survey of diversity and functional traits in saxicolous communities on ultramafic and non-ultramafic substrates was conducted in Valle d’Aosta (North-West Italy) to verify whether a relationship can be detected between substrate and functional traits that cannot be explained by other environmental factors related to altitude. Analyses (unweighted pair group mean average clustering, canonical correspondence analysis, similarity-difference-replacement simplex approach) of global lichen diversity on ultramafic substrates (2314 reports of 881 taxa from 43 areas) displayed a zonal species distribution in different climate zones rather than an azonal distribution driven by the shared substrate. Accordingly, variations in the frequency of functional attributes reflected reported adaptations to the climate conditions of the different geographic areas. At the regional scale, higher similarity and lower species replacement were detected at each altitude, independent from the substrate, suggesting that altitude-related climate factors prevail over putative substrate–factors in driving community assemblages. In conclusion, data do not reveal peculiarities in lichen diversity or the frequency of functional traits in ultramafic areas

Porosty z rodzaju Verrucaria z obszaru Beskidu Niskiego

Based on the historical collections of J. Motyka and J. Nowak deposited in LBL and KRARAM herbaria 26 species of Verrucaria s.l. are reported from Beskid Niski Mts. Verrucaria elaeina is reported from Poland for the first time, whereas as much as 23 species are new to the region.W zbiorach zielnikowych KRARAM i LBL z Beskidu Niskiego stwierdzono 26 gatunków Verrucaria s.l. (por. Appendix). V. aethiobola, V. andesiatica, V. aquatilis, V. dolosa, V. elaeina, V. elaeomelaena, V. funckii, V. hydrela, V. latebrosa, V. margacea, V. minuta, V. muralis, V. murina, V. nigrescens, V. ochrostoma, V. obfuscans, V. polysticta, V. praetermissa, V. rupestris, V. sublobulata, V. submersella, V. umbrinula, V. viridula oraz Hydropunctaria rheitrophila i Parabagliettoa cyanea (Gueiden et al. 2009) i Placopyrenium fuscellum (Navarro-Rosinés et al. 2007) wyróżniono w kolekcji zielnikowej J. Nowaka (KRAM) ze wschodniej części Beskidu Niskiego i kolekcji J. Motyki (LBL) z terenu Kąclowej koło Grybowa. Po raz pierwszy dla Polski podano gatunek Verrucaria elaeina. Pozostałe gatunki, z wyjątkiem V. nigrescens, V. polysticta i P. fuscellum (Olech 1974; Krzewicka 2009) zostały podane jako nowe dla tego terenu

The 'Verrucaria fuscella group' in Poland with some nomenclatorial remarks

The Verrucaria fuscella group in Poland is revised. Two species, Placopyrenium fuscellum and Verrucaria polysticta, are confirmed for Poland, and Placopyrenium canellum is reported for the first time. Dermatocarpon subfuscellum var. serpentini Servít is synonymized with P. fuscellum and V. fuscella f. subpruinosa Servít is synonymized with V. polysticta

Nowe dane o wodnych gatunkach Verrucaria z Polski Środkowej

Verrucaria madida is reported as new to Poland. Three other associated species, V. aquatilis, V. hydrela and V. rheitrophila, are compared. The known distribution in Poland and the ecology of these freshwater species are presented.W pracy przedstawiono cztery gatunki porostów z rodzaju Verrucaria: V. aquatilis, V. hydrela, V. madida i V. rheitrophila, zebrane w strumieniach zlokalizowanych w Parku Krajobrazowym Wzniesień Łódzkich. Materiał zebrany w roku 2006 przez M. Hachułkę został zrewidowany lub oznaczony przez pierwszego autora. Verrucaria madida jest gatunkiem nowym dla bioty Polski. Porost ten ma plechę ciemno‑zieloną do zielonawoczarnej, inwolukrelum stożkowate lub po bokach rozpościerające się i wówczas lekko powyginane (faliste), worki z (3-)4(-5) zarodnikami; zarodniki jednokomórkowe elipsoidalne 12(-17) x 7 μm. Według Orange (2004) V. madida znany jest z kilku rozproszonych stanowisk w Europie Północno-Zachodniej, z Wielkiej Brytanii (Walia), Francji oraz z Norwegii. W parku krajobrazowym gatunek ten, wraz z towarzyszącymi mu V. aquatilis, V. hydrela i V. rheitrophila odnotowano w odcinku źródłowym w Młynówce na pierwszym stanowisku, na kwaśnych kamieniach zanurzonych w wodzie. V. hydrela występuje na wszystkich badanych stanowiskach i jest podawana po raz pierwszy z Polski Środkowej. V. rheitrophila odnotowano w Młynówce na pierwszym i trzecim stanowisku oraz w K K amiennej. Ostatni gatunek był podawany z Polski Środkowej jedynie przez Nowaka (1967) z Wyżyny Wieluńskiej (łącznie z V. aquatilis) i Hachułkę (2007) ze Wzniesień Łódzkich