Zastosowanie bewacizumabu w leczeniu cukrzycowego obrzęku plamki

Cukrzycowy obrzęk plamki (DME) może wystąpić w dowolnym momencie przebiegu retinopatii cukrzycowej i stanowi wiodącą przyczynę pogorszenia widzenia w populacji osób chorych na cukrzycę. U większości pacjentów, którzy długo chorują na cukrzycę, w pewnym momencie rozwinie się retinopatia cukrzycowa z DME. Cukrzycowy obrzęk plamki to nagromadzenie płynu w warstwie splotowatej zewnętrznej oraz jądrzastej wewnętrznej siatkówki na skutek uszkodzenia bariery krew–siatkówka. Prowadzi to do destrukcji tych warstw, zaburzeń nerwowo-siatkówkowych i w efekcie do pogorszenia widzenia. W ostatnich latach zmienia się podejście do leczenia DME. Miejsce konwencjonalnej laseroterapii zastępuje terapia lekami podawanymi doszklistkowo. Wyniki wielu badań dowodzą wyższości leków anty-VEGF w porównaniu z laseroterapią, a dobre rezultaty są zauważone również w leczeniem skojarzonym. W materiale zebranym w Klinice Okulistyki Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego stwierdza się zmniejszenie obrzęku plamki oraz poprawę ostrości widzenia u pacjentów leczonych bewacizumabem (3 iniekcje doszklistkowe). Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 4, 317–32

Serum TNF-Alpha Level Predicts Nonproliferative Diabetic Retinopathy in Children

The aim of this study was identification of the immunologic markers of the damage to the eye apparatus at early stages of diabetes mellitus (DM) type 1 children. One hundred and eleven children with DM type 1 were divided into two groups: those with nonproliferative diabetic retinopathy (NPDR) and without retinopathy. All the children had their daily urine albumin excretion, HbA1c, C-peptide measured, 24-hour blood pressure monitoring, and ophthalmologic examination. Levels of TNF-α, IL-6, and IL-12 in serum were measured by ELISA tests (Quantikine High Sensitivity Human by R&D Systems, Minneapolis, Minn, USA). The NPDR children demonstrated a significantly longer duration of the disease in addition to higher HbA1c, albumin excretion rate, C-reactive protein, systolic blood pressure, as well as TNF-α and IL-6 levels than those without retinopathy. The logistic regression revealed that the risk of NPDR was strongly dependent on TNF-α [(OR 4.01; 95%CI 2.01−7.96)]. TNF-α appears to be the most significant predictor among the analyzed parameters of damage to the eye apparatus. The early introduction of the TNF-α antagonists to the treatment of young patients with DM type 1 who show high serum activity of the TNF-α may prevent them from development of diabetic retinopathy

Biomarkers in Diabetic Retinopathy and the Therapeutic Implications

The main problem both in type 1 (T1DM) and type 2 (T2DM) diabetes is the development of chronic vascular complications encompassing micro- as well as macrocirculation. Chronic complications lower the quality of life, lead to disability, and are the cause of premature death in DM patients. One of the chronic vascular complications is a diabetic retinopathy (DR) which leads to a complete loss of sight in DM patients. Recent trials show that the primary cause of diabetic retinopathy is retinal neovascularization caused by disequilibrium between pro- and antiangiogenic factors. Gaining knowledge of the mechanisms of action of factors influencing retinal neovascularization as well as the search for new, effective treatment methods, especially in advanced stages of DR, puts special importance on research concentrating on the implementation of biological drugs in DR therapy. At present, it is antivascular endothelial growth factor and antitumor necrosis factor that gain particular significance