Usefulness and safety of ablation in the treatment of supraventricular tachycardia in children — our own experience

Częstoskurcz nadkomorowy (SVT) jest jedną z częstszych arytmii stwierdzanych u dzieci i młodzieży. Jego występowanie ocenia się na 1 : 250–1 : 1000. Częste napady SVT, wymagające hospitalizacji i umiarawiania dożylnego, negatywnie wpływają na jakość życia młodzieży, a długotrwały częstoskurcz może być przyczyną niewydolności krążenia, zwłaszcza u najmłodszych dzieci. Dlatego tak ważne jest rozpoznanie typu częstoskurczu i wdrożenie właściwego leczenia. Częstoskurcze u dzieci różnią się od tych występujących u dorosłych obrazem klinicznym, typem, historią naturalną, rokowaniem i schematem postępowania terapeutycznego. Wobec powyższego nie można bez zastrzeżeń zastosować „dorosłych” standardów AHA/ESC dla populacji dziecięcej.Supraventricular tachycardia (SVT) is the most common arrhythmia in children with otherwise normal hearts. The incidence of SVT in general population is estimated at 1 : 250 to 1 : 1000. Though rarely lifethreating, it often causes significant symptoms leading to anxiety, hospitalization and lifestyle limitations. The infant presenting signs of the congestive heart failure and an extremely fast heart rate demands expert management by an emergency health care provider with an in-depth understanding of diagnostic subtleties. These tachycardias differ from those seen in the adult population in terms of modes of presentations, their natural history, prognosis and overall management schemes. Therefore, we should not indiscriminately apply principles of adult management (AHA/EHS guidelines) to pediatric arrhythmias

Echocardiographic predictors of atrial fibrillation recurrence after catheter ablation: A literature review

Background: Catheter ablation (CA) is a well-known treatment option for patients with symptomatic drug-resistant atrial fibrillation (AF). Multiple factors have been identified to determine AF recurrence after CA, however their predictive value is rather small. Identification of novel predictors of CA outcome is therefore of primary importance to reduce health costs and improve long-term results of intervention. The recurrence of AF following CA is related to severity of left ventricular (LV) dysfunction, extent of atrial dilatation and fibrosis. The aim of this paper was to present and discuss the latest studies on the utility of echocardiographic parameters in terms of CA effectiveness in patients with paroxysmal and persistent AF. Methods: PubMed, Google Scholar, EBSCO databases were searched for studies reporting echocardiographic preprocedural predictors of AF recurrence after CA. LV systolic and diastolic function, as well as atrial size, strain and dyssynchrony were taken into consideration. Results: Twenty one full-text articles were analyzed, including three meta-analyses. Several echocardiographic parameters have been reported to determine a risk of AF recurrence after CA. There are conventional methods that measure left atrial size and volume, LV ejection fraction, parameters assessing LV diastolic dysfunction, and methods using more innovative technologies based on speckle tracking echocardiography to determine left atrial synchrony and strain. Each of these parameters has its own predictive value. Conclusions: Regarding CA effectiveness, every patient has to be evaluated individually to estimate the risk of AF recurrence, optimally using a combination of several echocardiographic parameters

Nastolatek traci przytomność na ulicy

A 15-year-old boy fell down unconscious in the street. Witnesses called an ambulance and have started resuscitation. The rescue team arrived in a few minutes and diagnosis of cardiac arrest in the course of ventricular fibrillation was established. After third defibrillation and administration of adrenaline intravenously, sinus rhythm returned and the patient was transported to the hospital to the intensive care unit. The coronary angiography revealed no anomalies in the coronary arteries. He needed 12-day respiratory therapy due to respiratory failure. Afterwards he was transferred to the Department of Paediatric Cardiology and Congenital Heart Defects for further diagnostics and treatment evaluation. According to the medical records he has been under the cardiological care since early childhood due to the diagnosis of Ebstein anomaly. Looking for a treatable cause of cardiac arrest invasive electrophysiological study (EPS) was performed. The study did not reveal any accessory atrioventricular pathway and during the study non-sustained ventricular tachycardia consisting of 13 beats was triggered. Due to the lack of treatable causes of ventricular fibrillation the patient received cardioverter-defibrillator as a secondary prevention of sudden cardiac arrest.Piętnastoletni chłopiec upadł na ulicy. Świadkowie wezwali pogotowie ratunkowe i podjęli czynności resuscytacyjne. Przybyły na miejsce zespół pogotowia ratunkowego rozpoznał zatrzymanie krążenia w mechanizmie migotania komór (VF). Po wykonaniu trzech defibrylacji oraz podaniu adrenaliny dożylnie uzyskano powrót rytmu zatokowego i przetransportowano chłopca na oddział intensywnej terapii. Wykonano koronarografię, w której nie stwierdzono zmian w naczyniach wieńcowych. Z powodu niewydolności oddechowej pacjent wymagał 12-dniowej respiratoroterapii. W celu rozszerzenia diagnostyki oraz kwalifikacji do dalszego leczenia pacjenta przewieziono do Kliniki Kardiologii Dziecięcej i Wad Wrodzonych Serca UCK w Gdańsku. Według danych z dokumentacji medycznej chłopiec od wczesnego dzieciństwa pozostawał pod opieką poradni kardiologicznej dla dzieci z powodu rozpoznanej w okresie noworodkowym anomalii Ebsteina. W celu poszukiwania uleczalnych przyczyn zatrzymania krążenia zakwalifikowano go do badania elektrofizjologicznego. W badaniu tym nie wykazano obecności dodatkowej drogi przewodzenia przedsionkowo-komorowego i wyindukowano nieutrwalony częstoskurcz komorowy złożony z 13 pobudzeń. Z powodu braku stwierdzonej możliwej do leczenia przyczyny VF pacjentowi implantowano kardiowerter-defibrylator w ramach prewencji wtórnej nagłego zatrzymania krążenia.

Echocardiographic assessment in patients with atrial fibrillation (AF) and normal systolic left ventricular function before and after catheter ablation: If AF begets AF, does pulmonary vein isolation terminate the vicious circle?

Background: Radiofrequency catheter ablation (RFCA) of atrial fibrillation (AF) can be curative. There are conflicting data on whether AF associated atrial and ventricular structural remodeling reverses after ablation. The aim of this study was to evaluate the hemodynamic effect of AF ablation in patients with preserved left ventricular ejection fraction (LVEF). Methods: Forty three AF patients were studied (aged 56 ± 11 years; 29 male, 23% persistent AF, LVEF ≥ 50%) in whom RFCA was performed. Echocardiographic evaluation of atrial and ventricular diameters, volumes and strain imaging by two-dimensional speckle tracking were performed before and at least 6 months after RFCA. Nine patients had AF during baseline examination. Results: A significant decrease in the left (LA) and right (RA) atrial volume and an increase in the LA strain were observed 15 ± 7 months after RFCA. In the subgroup with baseline sinus rhythm, the increment in LA strain was only borderline significant. An increase in RA, right ventricular (RV) and Biatrial strain was noticed (p < 0.05). LVEF and global longitudinal strain of the left ventricle (LV), however, did not improve substantially. Conclusions: Radiofrequency catheter ablation of AF in patients with preserved LV systolic function results in significant improvement in RA and RV function with a substantial reduction in LA and RA size. No deleterious impact of AF ablation on LA function was revealed

Decubitus in pacemaker/cardioverter defibrillator. The problem too often missed out

Infekcje implantowanych układów stymulujących serce to jedne z najpoważniejszych powikłańelektroterapii. W artykule przedstawiono przypadek kliniczny chorego z odleżyną w lożyrozrusznika leczonego operacyjnie. Omówiono także całościowo problematykę rozpoznawaniai leczenia tego typu powikłań z uwzględnieniem roli lekarza rodzinnego w tym procesie.Cardiovascular implantable electronic devices (CIED) associated infections are one of the most serious complications of electrotherapy. The article presents a clinical case of a patient with pacemaker pocket infection treated surgically. Also discussed the whole issue of diagnosis and treatment of such complications, including the role of family physician in this process

Pre-discharge defibrillation testing: Is it still justified?

Background: An implantable cardioverter-defibrillator (ICD) is routinely used to prevent sudden cardiac death. Since the introduction of that device into clinical practice, a defibrillation test (the so-called pre-discharge test [PDT]) has been an inseparable part of the ICD implantation procedure. Recently, the usefulness of PDT has been called into question. Methods: The aim of this research was to analyze ICD tests performed within two time periods: in years 1995–2001 (period I) and 2007–2010 (period II), in order to compare the results of tests and solutions to all the problems with ICD systems revealed by means of PDT. Results: During period I, 193 tests were performed, among which the ICD system malfunction was observed in 16 cases. Those included: sensing issues, specifically R-wave undersensing during ventricular fibrillation (VF) (7 patients) and T-wave oversensing (4 patients), as well as high defibrillation threshold (DFT) (2 patients) and ICD-pacemaker interaction (3 patients). During period II, among 561 tests, system malfunction was observed in 15 cases. In 1 patient it was VF undersensing, and in the remaining 14 it was high DFT. All the above problems were solved by means of appropriate ICD reprogramming, repositioning of the endocardial defibrillation lead or implantation of an additional subcutaneous defibrillation lead. Conclusions: Contemporary ICD technical solutions, compared to older systems, in most cases allow to avoid sensing problems. The key rationale behind ICD testing is the ability to confirm the efficacy of high-voltage therapy. Despite the increasing maximal defibrillation out­put of devices, and all possible adjustments to the characteristics of the impulse, there is still a group of patients that require additional procedures to ensure the appropriate defibrillation efficacy

Polish single-centre follow-up of subcutaneous implantable cardioverter-defibrillator (S-ICD) systems implanted for the prevention of sudden cardiac death

Background and aim: Subcutaneous implantable cardioverter-defibrillator (S-ICD) is an effective and modern tool used to protect patients at risk of sudden cardiac death (SCD) from potentially life-threatening ventricular arrhythmias. The first S-ICD systems were implanted in Poland in 2014, but since that time the national experience with that therapy has been limited. Our analysis summarises the single-centre experience at the Department of Cardiology and Electrotherapy of the Medical University of Gdansk with the use of S-ICD from the year 2014 to 2017. Methods and results: The S-ICD therapy was used in 12 patients (five male, seven female, mean age 57.2 ± 12.5 years), in eight of them for the secondary prevention of SCD. No surgical complications of implantation procedures were observed during the perioperative hospitalisation nor during follow-up. During the mean follow-up of 14 ± 13 months we observed the appropriate function of the systems and a ventricular fibrillation episode successfully terminated by the device in one patient, two cases of S-ICD sensing problems (one of which led to inadequate intervention of the device), and an episode of atrial fibrillation also leading to inadequate intervention in another patient. Conclusions: S-ICD, being an effective and safe method used to treat patients at risk of SCD, may be safely and successfully introduced into clinical practice in centres new to that field. The number of complications during the initial experience and introduction of that method may be kept low if the operating team is experienced enough in cardiac electrotherapy.Background and aim: Subcutaneous implantable cardioverter-defibrillator (S-ICD) is an effective and modern tool used to protect patients at risk of sudden cardiac death (SCD) from potentially life-threatening ventricular arrhythmias. The first S-ICD systems were implanted in Poland in 2014, but since that time the national experience with that therapy has been limited. Our analysis summarises the single-centre experience at the Department of Cardiology and Electrotherapy of the Medical University of Gdansk with the use of S-ICD from the year 2014 to 2017. Methods and results: The S-ICD therapy was used in 12 patients (five male, seven female, mean age 57.2 ± 12.5 years), in eight of them for the secondary prevention of SCD. No surgical complications of implantation procedures were observed during the perioperative hospitalisation nor during follow-up. During the mean follow-up of 14 ± 13 months we observed the appropriate function of the systems and a ventricular fibrillation episode successfully terminated by the device in one patient, two cases of S-ICD sensing problems (one of which led to inadequate intervention of the device), and an episode of atrial fibrillation also leading to inadequate intervention in another patient. Conclusions: S-ICD, being an effective and safe method used to treat patients at risk of SCD, may be safely and successfully introduced into clinical practice in centres new to that field. The number of complications during the initial experience and introduction of that method may be kept low if the operating team is experienced enough in cardiac electrotherapy

Shock on burst — skuteczna, nieinwazyjna metoda indukcji migotania komór u chorych z kardiowerterem-defibrylatorem serca

Współczesne kardiowertery-defibrylatory serca (ICD) wyposażone są w programy elektrofizjologiczne (stymulacja burst, protokół shock on T) umożliwiające wyzwalanie arytmii bez konieczności wprowadzania do serca dodatkowych elektrod. Programy te zazwyczaj wykorzystuje się podczas pooperacyjnej kontroli chorych z ICD przeprowadzanej w celu oceny detekcji i skuteczności przerywania migotania komór (VF). U niektórych pacjentów nawet kilkakrotne powtarzanie prób z wykorzystaniem obu tych metod nie doprowadza jednak do wyzwolenia VF, co stanowi istotny problem kliniczny. Nieliczne dane z piśmiennictwa wskazują na możliwość nieinwazyjnego wyzwalania VF poprzez stymulację serca wiązką impulsów typu burst przy użyciu ICD z jednoczesnym wyzwoleniem niezsynchronizowanego impulsu z defibrylatora zewnętrznego. Celem pracy było przedstawienie przypadków 2 z 6 chorych, u których z powodzeniem zastosowano tę metodę. Metoda określona przez autorów jako shock on burst okazała się skutecznym sposobem indukcji migotania komór u pacjentów z ICD. Umożliwia ona wyzwolenie arytmii w przypadku nieskuteczności typowo stosowanych metod, dzięki czemu można uniknąć wprowadzania dodatkowych elektrod wewnątrzsercowych podczas testu ICD. (Folia Cardiol. 2003; 10: 823–827

Implantacja dwujamowego układu stymulującego przez przetrwałą żyłę główną górną lewą

Przetrwała lewa żyła główna górna występuje u ok. 0,5% populacji. Jej obecność zazwyczaj nie stanowi problemu klinicznego, jednak może powodować trudności podczas implantacji układu stymulującego serca. W niniejszej pracy opisano przypadek wszczepienia 2-jamowego układu stymulującego przez przetrwałą lewą żyłę główną górną u 79-letniej pacjentki z objawowym blokiem przedsionkowo-komorowym III°. Podczas zabiegu prowadnik wprowadzony do lewej żyły podobojczykowej przesuwał się wzdłuż lewego brzegu kręgosłupa. W flebografii uwidoczniono przetrwałą lewą żyłę główną górną uchodzącą do zatoki wieńcowej. Standardowe elektrody o biernej fiksacji umieszczono w koniuszku prawej komory i na ścianie górno-bocznej prawego przedsionka. Kontrolne zdjęcie RTG klatki piersiowej wykonane kilka dni po zabiegu potwierdziło stabilne położenie elektrod. Zarówno podczas zabiegu, jak i po 7 dniach oraz w czasie wizyt kontrolnych po 3 i 6 miesiącach stwierdzono prawidłowe parametry stymulacji. W niniejszej pracy wykazano, że implantacja układu stymulującego przez przetrwałą lewą żyłę główną górną jest zabiegiem bezpiecznym i skutecznym. Zastosowanie elektrod o biernej fiksacji pozwala uniknąć ryzyka perforacji prawego przedsionka i nie zwiększa ryzyka dyslokacji