Attitude towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy – pilot study of women-psychotherapists in urban medical and psychotherapeutic centre

Wstęp: Nastawienia psychoterapeutów do stosowania leków psychotropowych w trakcie trwania psychoterapii, rzadko były dotychczas badane. Mogą one mieć znaczenie dla postaw i zachowań pacjentów wobec przyjmowanych przez nich leków. Może to wynikać zarówno z jawnych, jak i niejawnych komunikatów ze strony psychoterapeutów co do przyjmowania leków, a także założeń danej modalności psychoterapii. Z tego powodu nastawienia psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego powinny stać się przedmiotem świadomej refleksji. Materiał i metody: Opracowano kwestionariusz wypełniany on-line dotyczący liczby pacjentów przyjmujących leki w trakcie psychoterapii oraz nastawień psychoterapeutów do prowadzenia psychofarmakoterapii w trakcie psychoterapii. Badanie przeprowadzono w dużym ośrodku psychiatryczno-psychoterapeutycznym w Warszawie. Wyniki: Uzyskano odpowiedzi 36 psychoterapeutów, wyłącznie kobiet. Leki w trakcie psychoterapii przyjmowało jednocześnie 55,5% pacjentów, w tym 68,5% osób w trakcie terapii poznawczo behawioralnej i 47,5% osób w trakcie psychoterapii psychoanalitycznych i psychodynamicznych. Nazwy leków psychotropowych przyjmowanych przez pacjentów znało ponad 61% terapeutów. Terapeuci sami inicjowali rozmowę na ten temat leków w 52,8% przypadków lub w 36% podejmowali temat, jeśli zainicjował go pacjent. Wprowadzanie farmakoterapii w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych za wskazane uznało 97% osób. Psychoterapeuci uważali także, że przyjmowanie przez pacjenta ma znaczenie dla procesu terapii, i może zarówno przeszkadzać jak i pomagać w jej prowadzeniu. Zdaniem osób badanych stosowanie leków jest przeważnie korzystne dla pacjenta (66% odpowiedzi twierdzących), jednak zdaniem 33% badanych możliwe są różne warianty, może być ono korzystne lub niekorzystne dla osób leczonych. Wnioski: Potrzebne są dalsze badania nad nastawieniami psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego w zmieniającej się rzeczywistości klinicznej i społecznej.Introduction: Attitudes of psychotherapist toward psychopharmacotherapy in the course of psychotherapy rarely was the subject of systematic research. Nevertheless they can have important impact on patients’ attitudes to medication and ultimately on adherence to pharmacotherapy. Psychotherapists attitudes can be expressed directly or indirectly and may by connected to psychotherapeutic modality and its theoretical assumptions. Those attitudes should be consciously reflected. Material and methods: Special questionnaire available on line was designed for the purpose of this study and mailed to psychotherapists in one urban psychiatric and psychotherapeutic centre. Results: Data were obtained from 36 psychotherapists, only women. In the course of psychotherapy 55.5% of patients was simultaneously on medication, 68,%% in the course of cognitive-behavioral therapy and 47.5% in the course of psychodynamic or psychoanalytic psychotherapy. Drug names were known to 61% of therapists. In 52.8% conversation abut medication was initiated by psychotherapist and in 36% was sustained if it was initiated by the patient. According to 97% of psychotherapists medication is indicated in some cases of non-psychotic disorders. Psychopharmacotherapy was considered as important for the psychotherapy, not neutral and both with positive and negative effects 33% of opinions. According to 66% of responders it is mostly helpful. Conclusions: More systematic researches of psychotherapists attitudes to psychopharmacotherapy are needed in the ever-changing clinical and socio-economic conditions

Attitude towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy : pilot study of women-psychotherapists in urban medical and psychotherapeutic centre

Wstęp: Nastawienia psychoterapeutów do stosowania leków psychotropowych w trakcie trwania psychoterapii, rzadko były dotychczas badane. Mogą one mieć znaczenie dla postaw i zachowań pacjentów wobec przyjmowanych przez nich leków. Może to wynikać zarówno z jawnych, jak i niejawnych komunikatów ze strony psychoterapeutów co do przyjmowania leków, a także założeń danej modalności psychoterapii. Z tego powodu nastawienia psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego powinny stać się przedmiotem świadomej refleksji. Materiał i metody: Opracowano kwestionariusz wypełniany on-line dotyczący liczby pacjentów przyjmujących leki w trakcie psychoterapii oraz nastawień psychoterapeutów do prowadzenia psychofarmakoterapii w trakcie psychoterapii. Badanie przeprowadzono w dużym ośrodku psychiatryczno-psychoterapeutycznym w Warszawie. Wyniki: Uzyskano odpowiedzi 36 psychoterapeutów, wyłącznie kobiet. Leki w trakcie psychoterapii przyjmowało jednocześnie 55,5% pacjentów, w tym 68,5% osób w trakcie terapii poznawczo behawioralnej i 47,5% osób w trakcie psychoterapii psychoanalitycznych i psychodynamicznych. Nazwy leków psychotropowych przyjmowanych przez pacjentów znało ponad 61% terapeutów. Terapeuci sami inicjowali rozmowę na ten temat leków w 52,8% przypadków lub w 36% podejmowali temat, jeśli zainicjował go pacjent. Wprowadzanie farmakoterapii w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych za wskazane uznało 97% osób. Psychoterapeuci uważali także, że przyjmowanie przez pacjenta ma znaczenie dla procesu terapii, i może zarówno przeszkadzać jak i pomagać w jej prowadzeniu. Zdaniem osób badanych stosowanie leków jest przeważnie korzystne dla pacjenta (66% odpowiedzi twierdzących), jednak zdaniem 33% badanych możliwe są różne warianty, może być ono korzystne lub niekorzystne dla osób leczonych. Wnioski: Potrzebne są dalsze badania nad nastawieniami psychoterapeutów do leczenia psychofarmakologicznego w zmieniającej się rzeczywistości klinicznej i społecznej.Introduction: Attitudes of psychotherapist toward psychopharmacotherapy in the course of psychotherapy rarely was the subject of systematic research. Nevertheless they can have important impact on patients’ attitudes to medication and ultimately on adherence to pharmacotherapy. Psychotherapists attitudes can be expressed directly or indirectly and may by connected to psychotherapeutic modality and its theoretical assumptions. Those attitudes should be consciously reflected. Material and methods: Special questionnaire available on line was designed for the purpose of this study and mailed to psychotherapists in one urban psychiatric and psychotherapeutic centre. Results: Data were obtained from 36 psychotherapists, only women. In the course of psychotherapy 55.5% of patients was simultaneously on medication, 68,%% in the course of cognitive-behavioral therapy and 47.5% in the course of psychodynamic or psychoanalytic psychotherapy. Drug names were known to 61% of therapists. In 52.8% conversation abut medication was initiated by psychotherapist and in 36% was sustained if it was initiated by the patient. According to 97% of psychotherapists medication is indicated in some cases of non-psychotic disorders. Psychopharmacotherapy was considered as important for the psychotherapy, not neutral and both with positive and negative effects 33% of opinions. According to 66% of responders it is mostly helpful. Conclusions: More systematic researches of psychotherapists attitudes to psychopharmacotherapy are needed in the ever-changing clinical and socio-economic conditions

Nastawienie lekarzy psychiatrów wobec psychoterapii — badanie ogólnopolskie

INTRODUCTION: The purpose of the study was to describe the psychiatrists’ knowledge about psychotherapy, their attitudes to psychotherapeutic treatment, evaluation of practical application of psychotherapy in clinical practice and behaviors as regards referral of patients to psychotherapy. MATERIAL AND METHODS: The questionnaire prepared for the current study was made available online in a closed portal addressed to physicians, with approximately 2,500 users registered as psychiatrists. RESULTS: The study included 232 physicians (62% women; 38% men), aged 27–76 years (± 9.72), with clinical practice between six months and 51 years (± 9.78) working in hospital departments (52%), private centers (22%) and public outpatient clinics (25%). 74% of psychiatrists declared knowledge of more than two psychotherapeutic modalities, and 82% of respondents participated in psychotherapeutic courses or conferences, though 59% rarely. According to 69% of psychiatrists psychotherapy is effective method of treating both psychotic and non-psychotic disorders, and according to 27% only of non-psychotic disorders. More than 90% of the respondents consider psychotherapy to be an effective treatment for mental disorders. According to 66% of people, inclusion of psychotherapy in the treatment process is always beneficial for this process, and 26% of physicians think it is beneficial for the treatment of non-psychotic disorders. Most of the respondents (91%) consider psychotherapy a potentially independent method of treating mental disorders. 93% of physicians refers patients for psychotherapy without starting pharmacological treatment, but most physicians (60%) make this decision rarely. Psychiatrists declare that they recommend psychotherapy for over a third of patients — 39% to more than half of patients, and 34% to between one third and half of patients. Patients are referred to psychotherapy at the beginning of pharmacological treatment in half of cases or after symptomatic improvement (34%). Patients with diagnoses in following International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (tenth revision) chapters are most frequently referred to psychotherapy: F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% and F50-F59 — 19%, but rarely (2%) with diagnoses F20-F29. Behavioral cognitive therapy is indicated as being present in treatment standards by 70% of physicians, while lower rates refer to indications of its reliability, its scientific basis, and the referral of patients to this form of treatment. Psychoanalytic and psychotherapeutic therapies were indicated more frequently in the standards if the responders were themselves authors of treatment guidelines. Physicians-psychotherapists more often participate in conferences dealing with psychotherapy. They also declare more positive opinions on the effectiveness of psychotherapy, adhere to the recommendations of psychotherapy in practice and declare higher frequency of referral of patients to therapy. They more often refer patients to therapy without initiating pharmacological treatment. Psychiatrists who did not work as therapists more often also indicated the inclusion of psychotherapy as neutral or detrimental to treatment outcomes. CONCLUSIONS: The presented results should be compared with the results of other studies conducted using another methodology in order to fully describe the psychiatrists’ knowledge and attitudes to psychotherapy, primarily in the context of behavior in clinical practice.WSTĘP: Celem badania było opisanie wiedzy lekarzy psychiatrów na temat psychoterapii, ich nastawienia do leczenia psychoterapeutycznego, ocen zastosowania praktycznego psychoterapii i motywacji w kierowaniu pacjentów na leczenie tą metodą. MATERIAŁ I METODY: Kwestionariusz przygotowany na potrzeby obecnego badania został udostępniony on line w zamkniętym portalu adresowanym do lekarzy psychiatrów, liczącym około 2500 użytkowników. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 232 lekarzy, 62% kobiet i 38% mężczyzn, w wieku 27–76 lat (± 9,72 roku), o stażu pracy od pół roku do 51 lat (± 9,78 roku), pracujących na oddziałach szpitalnych (52%), w ośrodkach prywatnych (22%) oraz przychodniach publicznych (25%). Wyłącznie praktykę lekarską zadeklarowało 74% badanych, a 26% także praktykę psychoterapeutyczną. Wiedzę na temat więcej niż dwóch rodzajów psychoterapii deklarowało 74% osób, a 82% badanych brało udział w szkoleniach psychoterapeutycznych, choć 59% rzadko. Zdaniem 69% psychiatrów psychoterapia to odpowiednia metoda leczenia zarówno zaburzeń psychotycznych, jak i niepsychotycznych, a zdaniem 27% — zaburzeń niepsychotycznych. Ponad 90% badanych uznaje psychoterapię za skuteczną metodę leczenia zaburzeń psychicznych. Zdaniem 66% osób włączenie psychoterapii w proces leczenia jest zawsze korzystne dla tego procesu, a zdaniem 26% lekarzy pomaga w leczeniu zaburzeń niepsychotycznych. Większość badanych (91%) uważa psychoterapię za potencjalnie samodzielną metodę leczenia zaburzeń psychicznych, 93% lekarzy zdarza się kierować swoich pacjentów na psychoterapię bez rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, ale większość podejmuje taką decyzję rzadko (60%). Lekarze deklarują, że zalecają psychoterapię ponad jednej trzeciej pacjentów — 39% ponad połowie pacjentów, a 34% pomiędzy jedną trzecią a połową pacjentów. Pacjenci są w połowie wypadków kierowani w celu podjęcia psychoterapii już na początku leczenia farmakologicznego lub po uzyskaniu poprawy w jego trakcie (34%). Najczęściej na psychoterapię kierowani są pacjenci z rozpoznaniami F40-F48 — 31%, F60-F69 — 28% oraz F50-F59 — 19%, natomiast rzadko (2%) F20-F29 (według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych). Terapia poznawczo-behawioralna jest wskazywana jako obecna w standardach leczenia przez 70% lekarzy, natomiast mniejsze odsetki dotyczą zdania na temat jej wiarygodności i rzetelności, naukowych podstaw i kierowania przez lekarzy do tej formy leczenia. Podkreślano, że terapie psychoanalityczne i psychoterapeutyczne byłyby częściej obecne w standardach, gdyby ich autorami byli sami uczestnicy badania. Lekarze psychoterapeuci częściej uczestniczą w konferencjach poruszających zagadnienia psychoterapii. Deklarują także bardziej pozytywne opinie na temat skuteczności psychoterapii, stosowania się do jej zaleceń w praktyce i częstszego kierowania pacjentów na tego typu terapię — częściej bez zainicjowania leczenia farmakologicznego. Psychiatrzy niepracujący jako terapeuci częściej także wskazywali na włączenie psychoterapii jako obojętne lub szkodliwe dla wyników leczenia. WNIOSKI: Przedstawione wyniki powinny być porównane z rezultatami innych badań, przeprowadzonych z zastosowaniem odmiennej metodologii, w celu dokonania pełnego opisu wiedzy i nastawień lekarzy psychiatrów na psychoterapię, przede wszystkim w kontekście zachowań w praktyce klinicznej

Attitudes of psychotherapists towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy

Background: In contrast to the reality of clinical practice, in which psychotherapy and pharmacotherapy are frequently combined, the attitudes of psychotherapists towards the use of pharmacotherapy in conjunction with psychotherapy have to date been rarely studied. Method: A special questionnaire was designed for the purpose of the study. An electronic format allowing for anonymous online responses was sent to psychotherapists from two selected mental health institutions in Warsaw. The results were analysed statistically. Results: One hundred six psychotherapists returned a completed questionnaire. They were classified into three groups depending on the length of psychotherapeutic practice as well as into groups of  cognitive-behavioural, psychodynamic/psychoanalytic and  systemic/integrative psychotherapists. Although cognitive-behavioural therapists do not treat more patients than therapists of other modalities, they encounter significantly more patients who receive medications (p = 0.001) and the number of their patients receiving combined treatment is  increasing during psychotherapy. The  highest knowledge of  drug names was reported in  the group of psychodynamic/psychoanalytic therapists. Integrative and systemic therapists more often declared their positive attitude towards combining psychotherapy with pharmacotherapy (Chi-squared test, χ2; p = 0.04). Psychotherapists declaring a neutral attitude towards pharmacotherapy – regardless of the therapeutic modality – had generally more patients in therapy than therapists by whom the use of drugs in the course of psychotherapy was perceived positively or negatively (p < 0.05). Conclusions: The use of medications in the course of psychotherapy is a result of an interplay between many factors, including patients’ preferences, psychotherapeutic modality and the age of a psychotherapist

Nastawienia psychoterapeutów do leczenia farmakologicznego pacjentów w trakcie psychoterapii

Background: In contrast to the reality of clinical practice, in which psychotherapy and pharmacotherapy are frequently combined, the attitudes of psychotherapists towards the use of pharmacotherapy in conjunction with psychotherapy have to date been rarely studied. Method: A special questionnaire was designed for the purpose of the study. An electronic format allowing for anonymous online responses was sent to psychotherapists from two selected mental health institutions in Warsaw. The results were analysed statistically. Results: One hundred six psychotherapists returned a completed questionnaire. They were classified into three groups depending on the length of psychotherapeutic practice as well as into groups of  cognitive-behavioural, psychodynamic/psychoanalytic and  systemic/integrative psychotherapists. Although cognitive-behavioural therapists do not treat more patients than therapists of other modalities, they encounter significantly more patients who receive medications (p = 0.001) and the number of their patients receiving combined treatment is  increasing during psychotherapy. The  highest knowledge of  drug names was reported in  the group of psychodynamic/psychoanalytic therapists. Integrative and systemic therapists more often declared their positive attitude towards combining psychotherapy with pharmacotherapy (Chi-squared test, χ2 ; p = 0.04). Psychotherapists declaring a neutral attitude towards pharmacotherapy – regardless of the therapeutic modality – had generally more patients in therapy than therapists by whom the use of drugs in the course of psychotherapy was perceived positively or negatively (p < 0.05). Conclusions: The use of medications in the course of psychotherapy is a result of an interplay between many factors, including patients’ preferences, psychotherapeutic modality and the age of a psychotherapist.Cel pracy: Poznanie nastawienia psychoterapeutów pracujących w różnych modalnościach terapeutycznych do skojarzonego stosowania psychoterapii i farmakoterapii. Metoda: Na potrzeby badania stworzono autorski kwestionariusz i przesłano go w formie elektronicznej do psychoterapeutów zatrudnionych w dwóch wybranych ośrodkach psychoterapeutycznych w Warszawie, co pozwoliło na uzyskanie anonimowych odpowiedzi online. Wyniki opracowano statystycznie. Wyniki: Odpowiedzi otrzymano od 106 psychoterapeutów. Do porównania wyodrębniono trzy grupy w zależności od modalności terapeutycznej: grupę poznawczo-behawioralną, grupę psychodynamiczno-psychoanalityczną oraz wspólną grupę terapeutów pracujących w modalnościach systemowej i zintegrowanej. Mimo że terapeuci poznawczo-behawioralni nie leczą większej liczby pacjentów niż ci pracujący w pozostałych modalnościach, trafia do nich istotnie statystycznie więcej osób przyjmujących leki (p = 0,001). Znajomość nazw leków była najwyższa w grupie psychodynamiczno-psychoanalitycznej. Terapeuci systemowi i zintegrowani częściej niż pozostali deklarowali pozytywne nastawienie do łączenia psychoterapii z farmakoterapią (test chi-kwadrat; p = 0,04). Terapeuci pracujący w modalnościach zintegrowanej i systemowej deklarowali największą akceptację wobec skojarzenia psychoterapii z farmakoterapią (p = 0,04). Psychoterapeuci deklarujący postawę neutralną wobec leków – niezależnie od modalności terapeutycznej – mieli więcej pacjentów w terapii niż ci, dla których stosowanie leków w trakcie psychoterapii miało jakiekolwiek znaczenie, i to zarówno pozytywne, jak i negatywne (p < 0,05). Wnioski: Stosowanie leku podczas psychoterapii jest wynikiem wzajemnego oddziaływania wielu czynników, w tym preferencji pacjentów, modalności psychoterapii i stażu pracy terapeuty