Coronary heart disease in diabetics : clinical peculiarities

Choroba niedokrwienna serca związana z przedwczesnym rozwojem zmian miażdżycowych w naczyniach wieńcowych jest najczęstszym powikłaniem cukrzycy. Obecność cukrzycy i choroby niedokrwiennej zwiększa około 2-3-krotnie ryzyko zgonu u mężczyzn i aż 3-5-krotnie u kobiet. U chorych na cukrzycę typu 2 często już w chwili jej zdiagnozowania występują powikłania o charakterze miażdżycy, w tym choroba wieńcowa. Ryzyko choroby niedokrwiennej serca wiąże się zarówno z klasycznymi czynnikami ryzyka, jak i ze specyficznymi czynnikami zależnymi od cukrzycy, co wielokrotnie zwiększa całkowite zagrożenie. Do charakterystycznych dla cukrzycy typu 2 czynników ryzyka miażdżycy oraz chorób serca i naczyń należą: otyłość centralna, insulinooporność i hiperinsulinemia, zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy, dyslipidemia. Czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej jest także hiperglikemia. Charakterystycznym dla cukrzycy wskaźnikiem ryzyka miażdżycy jest mikroalbuminuria. Metaboliczne czynniki ryzyka choroby wieńcowej tworzą zespół metaboliczny zdefiniowany ostatnio przez Światową Organizację Zdrowia (WHO, World Health Organization). U chorych na cukrzycę typu 1 główną przyczyną zwiększonej zapadalności i śmiertelności sercowej jest nefropatia cukrzycowa. Zmiany miażdżycowe w naczyniach wieńcowych w cukrzycy są bardziej rozległe i cechują się szybką progresją. Choroba wieńcowa często przebiega nietypowo i zazwyczaj towarzyszy jej niewydolność krążenia. W leczeniu choroby niedokrwiennej u chorych na cukrzycę znajdują zastosowanie leki i procedury inwazyjne takie, jak u chorych bez cukrzycy. Ze względu na to, że zagrożenie rozwojem choroby niedokrwiennej i śmiertelność z przyczyn sercowych u chorych na cukrzycę ulega zwielokrotnieniu, należy w tej grupie chorych stosować wczesną i intensywną diagnostykę, a także kompleksowe postępowanie prewencyjne i terapeutyczne.Ischaemic heart disease associated with premature coronary atherosclerosis is the most frequent complication of diabetes mellitus. The combination of diabetes and ischaemic heart disease causes a 2-3- fold increase of mortality risk among men and 3-5- fold among women. In patients with diabetes type 2 atherosclerotic complications, including coronary heart disease are present at the time of diabetes detection. The development of ischaemic heart disease is associated both with classical coronary risk factors and diabetes-related specific factors, which markedly increases global risk. Typical risk factors leading to atherosclerosis and cardiovascular diseases in type 2 diabetes include central obesity, insulin resistance and hyperinsulinemia, coagulation and fibrinolysis disorders, dyslipidemia. Hyperglycemia is also a coronary risk factor. Microalbuminuria is a characteristic atherosclerotic risk factor in diabetes Metabolic coronary risk factors form a metabolic syndrome recently defined by the WHO. In patients with diabetes type 1 diabetic nephropathy is a major cause of increased morbidity and mortality due to cardiovascular diseases. Coronary atherosclerosis in diabetes is more extensive and progresses rapidly. Coronary heart diseases in diabetics is frequently atypical and usually associated with heart failure. Coronary heart disease in diabetics is treated with the same agents and invasive procedures as in non-diabetics. As the risk of coronary heart diseases and cardiovascular mortality is higher in diabetics such patients should undergo early and aggressive diagnostic procedures, and comprehensive prevention and therapy

Coronary heart disease in diabetes - clinical peculiarities

Choroba niedokrwienna serca związana z przedwczesnym rozwojem zmian miażdżycowych w naczyniach wieńcowych jest najczęstszym powikłaniem cukrzycy. Obecność cukrzycy i choroby niedokrwiennej zwiększa około 2–3-krotnie ryzyko zgonu u mężczyzn i aż 3–5-krotnie u kobiet. U chorych na cukrzycę typu 2 często już w chwili jej zdiagnozowania występują powikłania o charakterze miażdżycy, w tym choroba wieńcowa. Ryzyko choroby niedokrwiennej serca wiąże się zarówno z klasycznymi czynnikami ryzyka, jak i ze specyficznymi czynnikami zależnymi od cukrzycy, co wielokrotnie zwiększa całkowite zagrożenie. Do charakterystycznych dla cukrzycy typu 2 czynników ryzyka miażdżycy oraz chorób serca i naczyń należą: otyłość centralna, insulinooporność i hiperinsulinemia, zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy, dyslipidemia. Czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej jest także hiperglikemia. Charakterystycznym dla cukrzycy wskaźnikiem ryzyka miażdżycy jest mikroalbuminuria. Metaboliczne czynniki ryzyka choroby wieńcowej tworzą zespół metaboliczny zdefiniowany ostatnio przez Światową Organizację Zdrowia (WHO, World Health Organization). U chorych na cukrzycę typu 1 główną przyczyną zwiększonej zapadalności i śmiertelności sercowej jest nefropatia cukrzycowa. Zmiany miażdżycowe w naczyniach wieńcowych w cukrzycy są bardziej rozległe i cechują się szybką progresją. Choroba wieńcowa często przebiega nietypowo i zazwyczaj towarzyszy jej niewydolność krążenia. W leczeniu choroby niedokrwiennej u chorych na cukrzycę znajdują zastosowanie leki i procedury inwazyjne takie, jak u chorych bez cukrzycy. Ze względu na to, że zagrożenie rozwojem choroby niedokrwiennej i śmiertelność z przyczyn sercowych u chorych na cukrzycę ulega zwielokrotnieniu, należy w tej grupie chorych stosować wczesną i intensywną diagnostykę, a także kompleksowe postępowanie prewencyjne i terapeutyczne.Ischaemic heart disease associated with premature coronary atherosclerosis is the most frequent complication of diabetes mellitus. The combination of diabetes and ischaemic heart disease causes a 2–3-fold increase of mortality risk among men and 3–5-fold among women. In patients with diabetes type 2 atherosclerotic complications, including coronary heart disease are present at the time of diabetes detection. The development of ischaemic heart disease is associated both with classical coronary risk factors and diabetes-related specific factors, which markedly increases global risk. Typical risk factors leading to atherosclerosis and cardiovascular diseases in type 2 diabetes include central obesity, insulin resistance and hyperinsulinemia, coagulation and fibrinolysis disorders, dyslipidemia. Hyperglycemia is also a coronary risk factor. Microalbuminuria is a characteristic atherosclerotic risk factor in diabetes.Metabolic coronary risk factors form a metabolic syndrome recently defined by the WHO. In patients with diabetes type 1 diabetic nephropathy is a major cause of increased morbidity and mortality due to cardiovascular diseases. Coronary atherosclerosis in diabetes is more extensive and progresses rapidly. Coronary heart diseases in diabetics is frequently atypical and usually associated with heart failure. Coronary heart disease in diabetics is treated with the same agents and invasive procedures as in non-diabetics. As the risk of coronary heart diseases and cardiovascular mortality is higher in diabetics such patients should undergo early and aggressive diagnostic procedures, and comprehensive prevention and therapy

Efficacy and safety of insulin pump treatment in adult T1DM patients : influence of age and social environment

Introduction and objective. Continuous subcutaneous insulin infusion (CSII) via personal insulin pump is a valuable therapeutic tool in T1DM patients. However, adherence to recommended CSII- related behaviours may be of concern to young adults with intensive, variable daily activities (students, young professionals). The aim of this observational study was to estimate treatment outcomes in young adult patients with T1DM, and compare them with older individuals. Materials and methods. Overall, 140 adults with T1DM on CSII were examined, divided into 2 subgroups: 77 patients younger than 26 years of age (mean 20.6 years) and 63 older subjects (mean 39.0). We compared the glycaemic control in both groups of T1DM subjects and analyzed treatment attitudes to identify potentially modifiable behaviours influencing the efficacy of the treatment. Results. The younger individuals were characterized by significantly worse treatment outcomes, compared to the older ones: the mean HbA1c levels were 7.6 ± 1.3% and 6.9±1.3% (p=0.00001), while the mean glucose levels based on glucometer downloads were 161±33.6 mg/dL and 136±21.8 mg/dL (p=0.00001), respectively. The frequency of self-monitoring of blood glucose (SMBG) was lower in younger individuals (5.3±2.1 vs. 7.0±2.8 daily, p=0.0005, respectively); they were also less frequently used advanced pump functions, e.g. the bolus calculator (48% vs. 67% users, p=0.0014, respectively). Conclusions. The efficacy of CSII treatment observed in young T1DM adults was worse than in older patients. The reason for this phenomenon remains unclear, it may be due simply to age-dependend behaviours, to social environment, or both

Fibrinogen as a coronary risk factor in patients with type 2 diabetes mellitus

WSTĘP. W badaniach epidemiologicznych i klinicznych wykazano, że podwyższone stężenie fibrynogenu w osoczu stanowi niezależny czynnik ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. U chorych na cukrzycę typu 2 częściej i wcześniej rozwijają się zmiany miażdżycowe i ich kliniczne objawy, w tym choroba wieńcowa, a także wzrasta śmiertelność spowodowana powikłaniami miażdżycy. Podwyższenie stężenia fibrynogenu i związana z tym nadkrzepliwość oraz subkliniczny stan zapalny mogłyby wyjaśniać zwiększone ryzyko miażdżycy w tej grupie chorych. Celem pracy była ocena zmian stężenia fibrynogenu u chorych na cukrzycę typu 2 oraz w grupie osób bez cukrzycy zależnie od obecności choroby wieńcowej, analiza wpływu wyrównania metabolicznego, płci, wieku, palenia tytoniu, wskaźników BMI i WHR na stężenie fibrynogenu oraz ocena niezależnych czynników ryzyka choroby wieńcowej w obu badanych grupach. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono u 114 osób: u 61 chorych na cukrzycę typu 2 w wieku 58,6 &plusmn; 7,8 roku (26 mężczyzn i 35 kobiet) oraz u 53 osób w wieku 53,2 &plusmn; 8,6 roku (20 mężczyzn i 33 kobiet), u których nie stwierdzono zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Dokonano analizy parametrów klinicznych i biochemicznych. Stężenie fibrynogenu w otrzymanym osoczu oznaczano, posługując się zmodyfikowaną metodą Claussa (Fibrintimer, Behringwerke). WYNIKI. Stężenie fibrynogenu u chorych na cukrzycę i chorobę wieńcową było statystycznie istotnie wyższe w porównaniu z chorymi na cukrzycę bez choroby wieńcowej (3,05 &plusmn; 0,75 vs. 2,45 &plusmn; 0,85 g/l; p < 0,01) oraz w porównaniu z osobami bez cukrzycy niezależnie od występowania choroby wieńcowej (odpowiednio 2,61 &plusmn; 0,66 i 2,30 &plusmn; 0,56 g/l; p < 0,01). Niezależnymi czynnikami wpływającymi na stężenie fibrynogenu były palenie tytoniu (p < 0,001) i wiek chorych (p < 0,05). W analizie tej wykazano także, że niezależnymi czynnikami ryzyka związanymi z chorobą wieńcową u chorych na cukrzycę były obecność mikroalbuminurii (p < 0,01) oraz podwyższone stężenie fibrynogenu (p < 0,05), natomiast u osób bez cukrzycy &#8212; podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego (p < 0,05). WNIOSKI. U badanych chorych na cukrzycę typu 2 z chorobą wieńcową stężenie fibrynogenu było istotnie wyższe. Na stężenie fibrynogenu wpływały palenie tytoniu i wiek pacjentów. Niezależnymi czynnikami ryzyka związanymi z chorobą wieńcową u chorych na cukrzycę były obecność mikroalbuminurii oraz podwyższone stężenie fibrynogenu, natomiast u chorych bez cukrzycy &#8212; podwyższone stężenie cholesterolu.INTRODUCTION. Epidemiological and clinical studies have demonstrated that increased plasma fibrinogen concentration is an independent cardiovascular risk factor. Patients with type 2 diabetes mellitus more frequently and earlier than others develop atherosclerotic lesions and their clinical manifestations, including coronary artery disease; mortality due to atherosclerotic complications is also increased. Elevated fibrinogen with subsequent hypercoagulability and subclinical inflammatory state may account for increased atherosclerotic risk in these patients. Aim of the study. Evaluation of changes fibrinogen in patients with type 2 diabetes mellitus and nondiabetics in relation to coronary artery disease, effect of metabolic normalisation, sex, age, smoking, BMI and WHR on fibrinogen and assessment of independent coronary risk factors in the two study groups. MATERIAL AND METHODS. The study was conducted in 114 patients, including 61 with type 2 diabetes mellitus, aged 58.6 &plusmn; 7.8 years, 26 males and 35 females, and 53 patients aged 53.2 &plusmn; 8.6 years, 20 males and 33 females, without carbohydrate abnormalities. Clinical and biochemical parameters were analysed. Plasma fibrinogen was measured using the modified Clauss method (Fibrintimer, Behringwerke). RESULTS. Fibrinogen concentration in patients with diabetes mellitus and coronary artery disease was significantly higher than in diabetics without coronary artery disease (3.05 &plusmn; 0.75 vs. 2.45 &plusmn; 0.85 g/ P < 0.01) and in diabetics irrespective of the presence of coronary artery disease (2.61 &plusmn; 0.66 and 2.30 &plusmn; 0.56 g/l; P < 0.01). Multiple regression analysis revealed that smoking (P < 0.001) and age (P < 0.05) independently modify fibrinogen concentration. Multiple regression analysis also revealed that independent risk factors associated with coronary artery disease in diabetics are microalbuminuria (P < 0.01) and fibrinogen (P < 0.05), whereas nondiabetics it is total cholesterol (P < 0.05). CONCLUSIONS. In this study type 2 diabetics with coronary artery disease had significantly higher fibrinogen concentration. Fibrinogen concentration was independently modified by smoking and age. Independent risk factors associated with coronary artery disease in diabetics were microalbuminuria and fibrinogen, whereas in nondiabetics it was total cholesterol

Fibrinogen as a coronary risk factor in patients with type 2 diabetes mellitus

WSTĘP. W badaniach epidemiologicznych i klinicznych wykazano, że podwyższone stężenie fibrynogenu w osoczu stanowi niezależny czynnik ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. U chorych na cukrzycę typu 2 częściej i wcześniej rozwijają się zmiany miażdżycowe i ich kliniczne objawy, w tym choroba wieńcowa, a także wzrasta śmiertelność spowodowana powikłaniami miażdżycy. Podwyższenie stężenia fibrynogenu i związana z tym nadkrzepliwość oraz subkliniczny stan zapalny mogłyby wyjaśniać zwiększone ryzyko miażdżycy w tej grupie chorych. Celem pracy była ocena zmian stężenia fibrynogenu u chorych na cukrzycę typu 2 oraz w grupie osób bez cukrzycy zależnie od obecności choroby wieńcowej, analiza wpływu wyrównania metabolicznego, płci, wieku, palenia tytoniu, wskaźników BMI i WHR na stężenie fibrynogenu oraz ocena niezależnych czynników ryzyka choroby wieńcowej w obu badanych grupach. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono u 114 osób: u 61 chorych na cukrzycę typu 2 w wieku 58,6 ± 7,8 roku (26 mężczyzn i 35 kobiet) oraz u 53 osób w wieku 53,2 ± 8,6 roku (20 mężczyzn i 33 kobiet), u których nie stwierdzono zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Dokonano analizy parametrów klinicznych i biochemicznych. Stężenie fibrynogenu w otrzymanym osoczu oznaczano, posługując się zmodyfikowaną metodą Claussa (Fibrintimer, Behringwerke). WYNIKI. Stężenie fibrynogenu u chorych na cukrzycę i chorobę wieńcową było statystycznie istotnie wyższe w porównaniu z chorymi na cukrzycę bez choroby wieńcowej (3,05 ± 0,75 vs. 2,45 ± 0,85 g/l; p < 0,01) oraz w porównaniu z osobami bez cukrzycy niezależnie od występowania choroby wieńcowej (odpowiednio 2,61 ± 0,66 i 2,30 ± 0,56 g/l; p < 0,01). Niezależnymi czynnikami wpływającymi na stężenie fibrynogenu były palenie tytoniu (p < 0,001) i wiek chorych (p < 0,05). W analizie tej wykazano także, że niezależnymi czynnikami ryzyka związanymi z chorobą wieńcową u chorych na cukrzycę były obecność mikroalbuminurii (p < 0,01) oraz podwyższone stężenie fibrynogenu (p < 0,05), natomiast u osób bez cukrzycy - podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego (p < 0,05). WNIOSKI. U badanych chorych na cukrzycę typu 2 z chorobą wieńcową stężenie fibrynogenu było istotnie wyższe. Na stężenie fibrynogenu wpływały palenie tytoniu i wiek pacjentów. Niezależnymi czynnikami ryzyka związanymi z chorobą wieńcową u chorych na cukrzycę były obecność mikroalbuminurii oraz podwyższone stężenie fibrynogenu, natomiast u chorych bez cukrzycy - podwyższone stężenie cholesterolu.INTRODUCTION. Epidemiological and clinical studies have demonstrated that increased plasma fibrinogen concentration is an independent cardiovascular risk factor. Patients with type 2 diabetes mellitus more frequently and earlier than others develop atherosclerotic lesions and their clinical manifestations, including coronary artery disease; mortality due to atherosclerotic complications is also increased. Elevated fibrinogen with subsequent hypercoagulability and subclinical inflammatory state may account for increased atherosclerotic risk in these patients. Aim of the study. Evaluation of changes in fibrinogen in patients with type 2 diabetes mellitus and nondiabetics in relation to coronary artery disease, effect of metabolic normalisation, sex, age, smoking, BMI and WHR on fibrinogen and assessment of independent coronary risk factors in the two study groups. MATERIAL AND METHODS. The study was conducted in 114 patients, including 61 with type 2 diabetes mellitus, aged 58.6 ± 7.8 years, 26 males and 35 females, and 53 patients aged 53.2 ± 8.6 years, 20 males and 33 females, without carbohydrate abnormalities. Clinical and biochemical parameters were analysed. Plasma fibrinogen was measured using the modified Clauss method (Fibrintimer, Behringwerke). RESULTS. Fibrinogen concentration in patients with diabetes mellitus and coronary artery disease was significantly higher than in diabetics without coronary artery disease (3.05 ± 0.75 vs. 2.45 ± 0.85 g/l; P < 0.01) and in diabetics irrespective of the presence of coronary artery disease (2.61 ± 0.66 and 2.30 ± 0.56 g/l; P < 0.01). Multiple regression analysis revealed that smoking (P < 0.001) and age (P < < 0.05) independently modify fibrinogen concentration. Multiple regression analysis also revealed that independent risk factors associated with coronary artery disease in diabetics are microalbuminuria (P < 0.01) and fibrinogen (P < 0.05), whereas in nondiabetics it is total cholesterol (P < 0.05). CONCLUSIONS. In this study type 2 diabetics with coronary artery disease had significantly higher fibrinogen concentration. Fibrinogen concentration was independently modified by smoking and age. Independent risk factors associated with coronary artery disease in diabetics were microalbuminuria and fibrinogen, whereas in nondiabetics it was total cholesterol

The relation between time- and frequency-domain measures of heart rate variability, QT interval and dispersion, JT interval and corrected JT in patients with type 1 diabetes

WSTĘP. Chorzy na cukrzycę powikłaną autonomiczną neuropatią układu sercowo-naczyniowego (CAN, cardiovascular autonomic neuropathy) są zagrożeni nagłym zatrzymaniem krążenia wskutek poważnych zaburzeń rytmu serca. W przebiegu cukrzycy powikłanej autonomiczną neuropatią układu sercowo- naczyniowego, w wyniku zaburzenia wzajemnych relacji układu współczulnego i przywspółczulnego, upośledzeniu ulega zmienność rytmu serca (HRV, heart rate variability), a także stabilność elektryczna mięśnia sercowego. CEL PRACY. Celem pracy było badanie parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej dobowej zmienności rytmu serca u chorych na cukrzycę typu 1 i związku tych parametrów ze wskaźnikami repolaryzacji komór: długością odstępów QT i JT, z ich wartościami skorygowanymi oraz z dyspersją. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono u 17 chorych na cukrzycę powikłaną autonomiczną neuropatią układu sercowo-naczyniowego, rozpoznaną na podstawie co najmniej 2 dodatnich testów Ewinga, oraz u 17 chorych na cukrzycę bez CAN (wiek: 37,76 &plusmn; 11,78 i 31,65 &plusmn; 7,98 roku, czas trwania cukrzycy 22,06 &plusmn; 10,26 i 11,94 &plusmn; 10,36 roku). U każdego chorego przeprowadzono analizę czasową i częstotliwościową dobowej zmienności rytmu serca oraz oceniono odstęp QT i JT, ich wartości skorygowane według wzoru Bazetta (QTc, JTc) i dyspersję w 12-odprowadzeniowym zapisie EKG. WYNIKI. U chorych na cukrzycę powikłaną CAN stwierdzono niższe parametry analizy czasowej i częstotliwościowej HRV w ciągu doby, co świadczyło o dysfunkcji przywspółczulnej: rMSSD (13,7 &plusmn; 4,28 vs. 27,12 &plusmn; 12,7 ms, p < 0,001) oraz moc widma o wysokiej częstotliwości (HF) (3,67 &plusmn; 0,81 vs. 5,19 &plusmn; 0,69 lnms2, p < 0,001), a także o dysfunkcji obu składowych układu autonomicznego: SDNN (72,41 &plusmn; 31,43 vs. 95,0 &plusmn; 27,65 ms, p < 0,05), SDNNindex (24,76 &plusmn; 9,95 vs. 48,23 &plusmn; 15,26 ms,p < 0,001) oraz całkowitą moc widma (Tpower) (6,23 &plusmn; 0,87 vs. 7,55 &plusmn; 0,57 lnms2, p < 0,001) i moc widma o niskiej częstotliwości (LF) (4,49 &plusmn; 1,02 vs. 6,31 &plusmn; 0,57 lnms2, p < 0,001). Zaburzeniu uległa zmienność parametrów HRV zarówno w dzień, jak i w nocy. U chorych na cukrzycę powikłaną CAN odstęp JTc w badaniu EKG był dłuższy w porównaniu z EKG chorych bez cukrzycy (310 &plusmn; 36 vs. 286 &plusmn; 27 ms, p < 0,05). Wykazano statystycznie istotną korelację między średnim odstępem QT i mocą widma o bardzo niskiej częstotliwości (VLF) (r = 0,50, p < 0,01) oraz między średnim odstępem QT i LF (r = 0,35,p < 0,05). Do granicy istotności statystycznej zbliżała się korelacja średniego odstępu QT ze wskaźnikiem LF/HF (r = 0,32, p = 0,06). Średni odstęp QTc korelował znamiennie z maksymalnym wskaźnikiem LF/HF(r = 0,39, p < 0,05). Stwierdzono korelację między średnim odstępem JT i VLF (r = 0,37, p < 0,05). Średni odstęp JTc korelował znamiennie ze wskaźnikiem LF/HF (r = 0,34, p < 0,05), dyspersja JTc negatywnie korelowała z minimalnym SDNN (r = &#8211;0,36, p < 0,05) natomiast dyspersja QTc z PNN50 (r = &#8211;0,34, p < 0,05). WNIOSKI. Parametry analizy czasowej i częstotliwościowej dobowej zmienności rytmu serca wskazują na dysfunkcję przywspółczulną, dysfunkcję obu składowych układu autonomicznego, a także na zaburzenie rytmu dobowego regulacji autonomicznej. Parametry dobowej zmienności rytmu serca wykazują związek ze wskaźnikami niejednorodnej repolaryzacji komór. Dysfunkcja układu autonomicznego i zaburzenia repolaryzacji mogą sprzyjać poważnym zaburzeniom rytmu serca u chorych na cukrzycę typu 1 powikłaną autonomiczną neuropatią układu sercowo-naczyniowego.BACKGROUND. Patients with diabetes complicated by cardiovascular autonomic neuropathy (CAN) are at risk of cardiac arrest as the result of life-threatening cardiac arrhythmia. In CAN, due to sympathetic and parasympathetic imbalance, heart rate variability (HRV) and electrical stability of the heart are reduced. AIM OF THE STUDY. The aim of the study was to analyze time- and frequency-domain HRV in patients with type 1 diabetes and their relation with ventricular repolarization parameters: QT and JT, corrected QT and JT, and dispersion of the parameters. MATERIAL AND METHODS. We studied 17 patients with CAN based on at least two Ewing tests and 17 patients without CAN (age: 37.76 &plusmn; 11.78 and 31.65 &plusmn; 7.98, diabetes duration 22.06 &plusmn; 10.26 and 11.94 &plusmn; 10.36 years). In all subjects we measured time- and frequency-domain components of HRV; QT and JT intervals in the 12-lead ECG, corrected QT and JT (QTc, JTc) using Bazett formula, and dispersion. RESULTS. In patients with CAN time- and frequency-domain HRV were decreased in the entire 24 hours, indicating parasympathetic dysfunction: rMSSD (13.7 &plusmn; 4.28 vs. 27.12 &plusmn; 12.7 ms, p < 0.001) and high frequency (HF) power (3.67 &plusmn; 0.81 vs. 5.19 &plusmn; 0.69 lnms2, p < 0.001), as well as combined sympathetic and parasympathetic impairment: SDNN (72.41 &plusmn; 31.43 vs. 95.0 &plusmn; 27.65 ms, p < 0.05), SDNNindex (24.76 &plusmn; 9.95 vs. 48.23 &plusmn; 15.26 ms, p < 0.001), total power (Tpower) (6.23 &plusmn; 0.87 vs. 7.55 &plusmn; 0.57 lnms2,p < 0.001) and low frequency (LF) power (4.49 &plusmn; 1.02 vs. 6.31 &plusmn; 0.57 lnms2, p < 0.001). HRV measures were also impaired at daytime and nighttime. In patients with CAN JTc on the 12-lead ECG was longer than in patients without CAN (310 &plusmn; 36 vs. 286 &plusmn; 27 ms, p < 0.05). There was a significant correlation between mean QT and very low frequency (VLF) (r = 0.50, p < 0.01), and between mean QT and LF (r = 0.35, p < 0.05). The correlation between mean QT and LF/HF ratio was of borderline significance (r = 0.32, p = 0.06). Mean QTc was correlated significantly with maximal LF/HF ratio (r = 0.39, p < 0.05). There was a correlation between mean JT and VLF (r = 0.37, p < 0.05). Mean JTc was correlated significantly with the LF/HF ratio (r = 0.34, p < 0.05), JTc dispersion was negatively correlated with minimal SDNN (r = &#8211;0.36, p < 0.05), whereas QTc dispersion with pNN50 (r = -0.34, p < 0.05). CONCLUSIONS. Changes in time- and frequency-domain measures of HRV reflect parasympathetic dysfunction, combined sympathetic and parasympathetic impairment and impaired autonomic regulation of the heart rate. HRV parameters have been found to correlate with markers of heterogeneous ventricular repolarization. Autonomic dysfunction and impaired repolarization may provide a substrate for severe cardiac arrhythmia in patients with type 1 diabetes and CAN

The effect of intensive insulin therapy on the body mass index and lipids in patients with type 1 diabetes mellitus - retrospective analysis

WSTĘP. Celem pracy jest analiza retrospektywna efektów leczenia metodą intensywnej insulinoterapii u chorych na cukrzycę typu 1, a w szczególności wykazanie wpływu tej metody leczenia na wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index), profil lipidowy, wyrównanie cukrzycy i dobowe zapotrzebowanie na insulinę. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano historie chorób osób z cukrzycą typu 1 hospitalizowanych w Klinice Chorób Metabolicznych Szpitala Uniwersyteckiego w latach 1995&#8211;1999. Podczas hospitalizacji u wszystkich chorych wdrożono model intensywnej insulinoterapii (IIT) oraz przeprowadzono cykl szkoleń. WYNIKI. U 72 chorych w wieku 31,85 &plusmn; 11,88 lat (37 kobiet i 35 mężczyzn) po okresie 1&#8211;4 lat oceniono wyniki badań kontrolnych. Stwierdzono statystycznie istotny wzrost wskaźnika BMI po okresie 1&#8211;4 lat leczenia IIT (22,84 &plusmn; 3,05 vs. 24,07 &plusmn; 3,29 kg/m2, p < 0,001). Statystycznie istotnie podwyższyło się stężenie cholesterolu całkowitego (4,75 &plusmn; &plusmn; 1,10 vs. 5,07 &plusmn; 1,21 mmol/l, p < 0,05), a także stężenie cholesterolu frakcji HDL (1,44 &plusmn; 0,49 vs. 1,63 &plusmn; &plusmn; 0,38 mmol/l, p < 0,05). Nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie stężenia triglicerydów, cholesterolu frakcji LDL oraz wskaźnika aterogenności. Po okresie 1&#8211;4 lat stosowania IIT stwierdzono statystycznie istotną poprawę wyrównania cukrzycy (HbA1c: 8,50 &plusmn; 2,37 vs. 7,40 &plusmn; 1,69%, p < 0,01), a tak- że statystycznie istotną dodatnią zależność pomiędzy BMI i stężeniem cholesterolu frakcji LDL (r = 0,41, p < 0,005) oraz HbA1c i stężeniem triglicerydów (r = 0,53, p < 0,05) w badaniach końcowych. WNIOSKI. Przeprowadzona analiza wskazuje, że wprowadzenie IIT do leczenia chorych na cukrzycę typu 1 pozwoliło na lepszą kontrolę glikemii. Niekorzystnym zjawiskiem był przyrost masy ciała wyrażony wskaźnikiem BMI, któremu nie towarzyszył aterogenny profil lipidów, o czym świadczy wzrost stężenia cholesterolu frakcji HDL. Korzystne zmiany profilu lipidowego, mimo wzrostu BMI, mogą wynikać z lepszego wyrównania cukrzycy, osiąganego w czasie leczenia IIT.OBJECTIVE. The purpose of the study was a retrospective analysis of intensive insulin therapy in patients with type 1 diabetes mellitus with special consideration of its effects on the body mass index (BMI), lipid profile, diabetes control and daily insulin requirement. RESEARCH DESING AND METHODS. Case histories of type 1 diabetics hospitalised in the Department of Metabolic Diseases between 1995 and 1999 were analysed. Each hospitalised patient received intensive insulin therapy (IIT) and attended a course on diabetes education. RESULTS. In 72 patients (37 women and 35 men) with a mean age of 31,85 &#177; 11,88 years the results of control examinations were evaluated at 1 to 4 years after IIT. BMI was found to increase significantly (22,84 &#177; 3,05 vs. 24,07 &#177; 3,29 kg/m2, p < 0,001). Total cholesterol was significantly higher (4,75 &#177; &#177; 1,10 vs 5,07 &#177; 1,21 mmol/l, p < 0,05), similar to HDL cholesterol (1,44 &#177; 0,49 vs. 1,63 &#177; 0,38 mmol/l,

The association of maternal gestational diabetes mellitus with autism spectrum disorders in the offspring

Wstęp. Istnieją dane wskazujące na związek między występowaniem cukrzycy przedciążowej u matki a ryzykiem zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD) u dziecka. Mniej jest dostępnych informacji dotyczących wpływu cukrzycy po raz pierwszy rozpoznanej w czasie ciąży (GDM) na ryzyko ASD. Badanie przeprowadzono w celu oceny częstości występowania ASD u dzieci matek, u których rozpoznano GDM. Materiał i metody. Autorzy przeanalizowali dokumentację medyczną pacjentek z GDM (947 kobiet, 1007 dzieci w wieku 4-6 lat) leczonych w Klinice Chorób Metabolicznych Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie w latach 1999-2011. Przeprowadzili również wywiad telefoniczny w celu zebrania danych klinicznych oraz informacji na temat parametrów biochemicznych. Wykonano test istotności, opierając się na rozkładzie dwumianowym prawdopodobieństwa w celu ustalenia, czy częstość występowania ASD u dzieci matek z GDM różniła się od dostępnych danych epidemiologicznych dotyczących ogólnej populacji polskich dzieci w wieku 0-18 lat. Sprawdzono również, czy istnieją inne istotne czynniki różnicujące matki z GDM w zależności od występowania ASD u ich potomstwa. Wyniki. Częstość występowania ASD u dzieci kobiet z GDM uczestniczących w badaniu autorów (8/1007) była wyższa niż w populacji polskich dzieci w wieku 0–18 (17,6/10 000; p = 0,0004). Stwierdzono, że w grupie matek dzieci z ASD przedciążowe mediany wartości wskaźnika BMI (20,862 vs. 23,529), SBP (110 mm Hg vs. 120 mm Hg) i DBP (70 mm Hg vs. 80 mm Hg) były niższe niż w grupie matek, u których dzieci nie rozpoznano ASD (odpowiednio p = 0,0349; p = 0,0149 i p = 0,0306). Urodzeniowa masa ciała dzieci z ASD była istotnie wyższa niż w przypadku dzieci bez ASD (3695 g vs. 3320 g; p = 0,0482). Wnioski. Częstość występowania ASD jest wyższa u dzieci matek z GDM niż w populacji ogólnej. Badanie potencjalnych czynników ryzyka ma podstawowe znaczenie dla lepszego zrozumienia tego zjawiska i ustalenia, jak mu zapobiec.Introduction. Some evidence exists for the association between exposure to pregestational maternal diabetes and risk of autism spectrum disorders (ASD) in offspring. Less information is available on the association of exposure to maternal gestational diabetes mellitus (GDM) with risk of ASD. We aimed to examine the prevalence of ASD disorders in offspring of mothers diagnosed with GDM. Material and methods. We analyzed data gathered from GDM patients (947 women; 1007 children aged 4-16 years) treated at the Department of Metabolic Diseases, University Hospital in Krakow from 1999 to 2011. We conducted a telephone survey to collect clinical information and biochemical parameters. We performed significance test based on the exact binomial probability to assess if the prevalence rate of ASD in offspring of mothers with GDM was different from available epidemiological data for children aged 0–18 years in Poland. We also checked whether there are any significant factors discriminating the mothers and offspring with and without ASD. Results. The prevalence of ASD in the offspring of mothers with GDM in our study (8/1007) was higher than in children aged 0-18 years in Poland (17.6/10000; p = 0.0004). The mothers of children with ASD had median pre-pregnancy BMI (20.862 vs. 23.529), SBP (110 mm Hg vs. 120 mm Hg) and DBP (70 mm Hg vs. 80 mm Hg) lower vs. group without ASD (p = 0.0349; p = 0.0149 and p = 0.0306 respectively). Birth weight of ASD children was significantly higher vs group without ASD (3695 g vs. 3320 g, p = 0.0482). Conclusions. The prevalence of ASD seems to be higher in offspring of mothers with GDM than in the general population. Studying the potential risk factors is crucial for better understanding of this phenomenon and it may be helpful to preventi it

Risk of macrosomia remains glucose-dependent in a cohort of women with pregestational type 1 diabetes and good glycemic control

Macrosomia risk remains high in type 1 diabetes (T1DM) complicated pregnancies. A linear relationship between macrosomia risk and glycated hemoglobin A(1c) (HbA(1c)) was described; however, low range of HbA(1c) has not been studied. We aimed to identify risk factors and examine the impact of HbA(1c) on the occurrence of macrosomia in newborns of T1DM women from a cohort with good glycemic control. In this observational retrospective one-center study we analyzed records of 510 consecutive T1DM pregnancies (1998–2012). The analyzed group consisted of 375 term singleton pregnancies. We used multiple regression models to examine the impact of HbA(1c) and self-monitored glucose in each trimester on the risk of macrosomia and birth weight. The median age of T1DM women was 28 years, median T1DM duration—11 years, median pregestational BMI—23.3 kg/m(2). Median birth weight reached 3520 g (1st and 3rd quartiles 3150 and 3960, respectively) at median 39 weeks of gestation. There were 85 (22.7 %) macrosomic (>4000 g) newborns. Median HbA(1c) levels in the 1st, 2nd, and 3rd trimester were 6.4, 5.7, and 5.6 %. Third trimester HbA(1c), mean fasting self-monitored glucose and maternal age were independent predictors of birth weight and macrosomia. There was a linear relationship between 3rd trimester HbA(1c) and macrosomia risk in HbA(1c) range from 4.5 to 7.0 %. Macrosomia in children of T1DM mothers was common despite excellent metabolic control. Glycemia during the 3rd trimester was predominantly responsible for this condition