Transfusion-related acute lung injury: A dangerous and underdiagnosed noncardiogenic pulmonary edema

Transfusion-related acute lung injury (TRALI) is one of the leading causes of death associatedwith transfusion of blood and blood components. The understanding of the etiology andpathophysiology of this syndrome has much improved during the last decades, neverthelessnumerous issues are still unresolved and symptomatic treatment remains the cornerstone ofmedical management. Consequently more attention is directed at primary as well as secondaryprevention. The awareness of the problem within the medical society is still unsatisfactorywhich results in a high number of unrecognized cases or of inaccurate diagnoses one of whichis cardiogenic pulmonary edema. The aim of this review is to make the TRALI syndrome morefamiliar to clinicians and to emphasize how signifi cant proper medical management is both forthe patients presenting TRALI symptoms as well as for future recipients of blood components

PCSK9 inhibitors : from discovery of a single mutation to a groundbreaking therapy of lipid disorders in one decade

Hypercholesterolemia is one of the main risk factors for coronary heart disease and significantly contributes to the high mortality associated with cardiovascular diseases. Statin therapy represents the gold standard in the reduction of low-density lipoprotein cholesterol concentration. Nevertheless, many patients still cannot achieve the recommended target levels, due to either inadequate effectiveness or intolerance of these drugs. Monoclonal antibodies that inhibit proprotein convertase subtilisin/kexin type 9 (PCSK9) have emerged as a promising option in lipid-lowering treatment. After confirmation of their efficacy and safety in clinical trials, evolocumab and alirocumab received approval from the US Food and Drug Administration (FDA) and European Medicines Agency (EMA) for introduction into clinical practice. In this review, we present a history of the development and mechanisms of action, as well as the results of the most important studies concerning PCSK9 inhibitors

Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc u młodej kobiety z ciążą ektopową – opis przypadku i przegląd literatury

Background: Transfusion-related acute lung injury (TRALI) is a major cause of death associated with transfusion. Nevertheless it is still misdiagnosed and underreported. We present a case of this serious complication in order to make it more familiar to clinicians and indicate proper medical management, which is significant not only for the patients presenting TRALI symptoms but also for future recipients of blood components. Case presentation: A 32-year-old white woman with in-vitro fertilization in anamnesis was admitted to Department of Obstetrics and Gynecology because of abdominal pain. Ultrasonography examination revealed pathological mass in left adnexa. The patient underwent laparoscopic left salpingectomy. The following day she reported progressive pain in lower abdomen with signs of peritoneal irritation. Emergency laparotomy was performed and active bleeding from fallopian tube was stopped. Four units of red blood cells concentrate and six units of fresh frozen plasma were transfused. Within two hours of surgery acute respiratory distress symptoms occurred, bilateral infiltrates were found on chest X-ray. The patient responded to supportive treatment (oxygen therapy, dexamethasone, diuretics) and her state improved within 12 hours. Serological diagnostics revealed anti-HLA antibodies in one donor which reacted with patient’s granulocytes. Clinical picture and anti-leukocyte antibodies detected in blood component allowed to identify the immune-mediated TRALI. Conclusions: Transfusion-related acute lung injury is a life-threatening complication of transfusion which manifests as non-cardiogenic pulmonary edema. Each suspected case of this syndrome should be reported to blood center in order to confirm the diagnosis and implement preventive measures (exclusion of implicated donor from further blood donation).  Cel pracy: Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc (TRALI) jest jedną z głównych przyczyn zgonów związanych z transfuzją składników krwi. Niemniej jednak powikłanie to pozostaje często nierozpoznawane lub niezgłaszane do odpowiednich ośrodków. W niniejszej pracy prezentujemy przypadek tego poważnego powikłania w celu przybliżenia jego obrazu klinicznego i wskazania prawidłowego postępowania, które jest nie tylko istotne dla pacjenta z objawami TRALI, ale także dla przyszłych biorców preparatów krwiopochodnych. Opis przypadku: 32-letnia kobieta rasy kaukaskiej z wywiadem zapłodnienia pozaustrojowego została przyjęta do Kliniki Położnictwa i Ginekologii z powodu bólu brzucha. Badanie ultrasonograficzne ujawniło obecność patologicznej masy w obrębie lewych przydatków macicy. Pacjentka przebyła lewostronną laparoskopową salpingektomię. Następnego dnia zgłosiła narastające dolegliwości bólowe w podbrzuszu z cechami podrażnienia otrzewnej. Przeprowadzono pilną laparotomię, w trakcie której zatamowano aktywne krwawienie z kikuta jajowodu. Pacjentce przetoczono 6 jednostek koncentratu krwinek czerwonych i 4 jednostki świeżo mrożonego osocza. Po 2 godzinach od operacji wystąpiły objawy ostrej niewydolności oddechowej a w rentgenogramie klatki piersiowej stwierdzono obustronne zacienienia. Zastosowano leczenie podtrzymujące: tlenoterapia bierna, deksametazon, diuretyki. Stan pacjentki uległ poprawie w ciągu 12 godzin. Diagnostyka serologiczna ujawniła u jednego dawcy krwi obecność przeciwciał anti-HLA reagujących z granulocytami pacjentki. Obraz kliniczny i przeciwciała antyleukocytarne wykryte w przetoczonym składniku krwi pozwoliły rozpoznać immunologiczną postać TRALI. Wnioski: Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc jest zagrażającym życiu powikłaniem potransfuzyjnym, które manifestuje się jako niekardiogenny obrzęk płuc. Wszystkie przypadki z objawami wskazującymi na wystąpienie tego zespołu powinny być zgłaszane do Centrów Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa celem potwierdzenia diagnozy i wdrożenia odpowiednich środków profilaktycznych (wyłączenie dawcy z przeciwciałami antyleukocytarnymi z dalszego oddawania krwi dla celów klinicznych).

In-hospital diagnostic strategies for acute pulmonary embolism — results of a single-center study based on the experience of a multi-profile clinical hospital

Introduction: Acute pulmonary embolism (APE) is the most severe clinical presentation of venous thromboembolism(VTE) and inappropriate diagnostic strategies of APE lead to death or chronic thromboembolicpulmonary hypertension. Material and methods: In prospective manner we followed patients admitted to a tertiary clinical centerwith APE proven with CT scan within the period of 24 months. We assessed diagnostic strategies of APE indifferent clinical departments of Polish multi-profile hospital and their association with prognosis. Results: A total number of 178 patients with APE were enrolled in the study, of which 56 patients were diagnosedwith APE in the emergency department (ED), 42 in cardiology departments, and 80 in other departments. Nosignificant differences in diagnostic strategies between departments were found. Adherence to ESC guidelineswas 56.1% and it was similar in compared departments (p = 0.648). The in-hospital mortality rate was 6.7%.In the 6 month follow-up period 18.1% of the studied died. Coronary artery disease (p = 0.002), cancer(p = 0.032), serious medical condition (p = 0.047), altered mental status (p = 0.032), CRP(p = 0.006), and hemoglobin (p = 0.023) were identified as predictors of clinical deterioration. Risk factorsfor in-hospital and 6-month mortality were congestive heart failure, serious medical condition, and systolicblood pressure (p < 0.05). Immobility over 3 days and cancer were also identified as predictors of death within6 months (p < 0.001). There was no association between the type of the department, clinical deterioration,in-hospital, and 6-month mortality. Conclusion: There is no difference in APE management and prognosis in different profile departments

Determinants of the circadian blood pressure pattern in hospitalized hypertensive patients

Background. Non-dipping hypertension might be associated with increased cardiovascular risk and multiple diseases. The aim of our study was to assess if there are parameters identified in 24-hour ECG-Holter monitoring (ECG-Holter), transthoracic echocardiography (TTE), ECG parameters or laboratory data that allow prediction of circadian blood pressure profile (CBPP). Material and methods. One hundred and three consecutive patients (male: 50.5%), who underwent 24-hour ambulatory BP measurement and ECG-Holter simultaneously were analyzed. We divided patients into 3 groups: dipping was defined as 10–20% (28.2%), non-dipping as < 10% (50.5%) fall in nocturnal BP and reverse-dipping as higher nocturnal than diurnal BP (21.4%). Additionally, we performed TTE and laboratory check-up in all patients. We built multivariable models for nocturnal fall in systolic BP (SBP) and CBPP. Results. Multivariable model based on clinical factors was: nocturnal fall in SBP (%) = [13.28 – 0.11 × age – 8.33 × (dilated cardiomyopathy) – 5.95 × PAD – 6.02 × a-adrenolytic]. Multivariable model based on laboratory, echocardiographic and electrocardiographic parameters was: nocturnal fall in SBP (%) = [–27.28 + 1.47 × hemoglobin – 0.14 × CK-MB + 0.14 × maximal heart rate]. Multivariable model for CBPP based on clinical factors included use of beta- or alpha-adrenolytics or torasemide. Conclusions. We proved that nocturnal fall in SBP and CBPP could be predicted based on ECG-Holter parameters, laboratory data and TTE results, as well as based on detailed medical history. These findings may have implications on care of patients with hypertension

Wady zastawkowe serca i różne profile dobowe ciśnienia tętniczego

Introduction. Valvular heart diseases (VHD) increase the risk of cardiovascular morbidity and mortality. Little is known about the correlation between circadian blood pressure profile (CBPP) and VHD. The study aimed to clarify the association between CBPP and VHD prevalence. Material and methods. 103 consecutive patients (male: 50.5%), who underwent 24-hour ambulatory blood pressure measurement (ABPM) and Holter electrocardiography simultaneously were analysed. Patients were divided into 3 groups: dipping was defined as 10–20% (28.2%), non-dipping as < 10% (50.5%) fall in nocturnal blood pressure (BP) and reverse-dipping as higher nocturnal than diurnal BP (21.4%). VHD was assessed by transthoracic echocardiography and described as mild, moderate or severe regurgitation or stenosis accordingly. Further, the severity of VHD, nocturnal fall pattern and ABPM features in all groups were compared. Results. The authors found no statistically significant association between severity of VHD and dipping status. The presented study showed some correlations between VHD severity and different ABPM parameters. Conclusions. Though severity of VHD did not influence dipping status obtained by ABPM, there were associations between VHD and ABPM outcomes. Further studies are needed.Wstęp. Wady zastawkowe serca (VHD) zwiększają ryzyko zachorowań i zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych. Niewiele wiadomo na temat zależności między profilem dobowym ciśnienia tętniczego (CBPP) a VHD. Celem tej pracy było wyjaśnienie związku między CBPP a VHD. Materiał i meody. Do badania włączono 103 kolejnych pacjentów (mężczyźni 50,5%), u których równocześnie wykonano całodobowy pomiar ciśnienia tętniczego (ABPM) i 24-godzinny zapis elektrokardiograficzny metodą Holtera. Podzielono ich na trzy grupy: dippers — zdefiniowanych jako osoby z ciśnieniem tętniczym (BP) w nocy o 10–20% niższym niż w ciągu dnia (28,2%), non-dippers — osoby ze spadkiem BP w nocy mniejszym niż 10% (50,5%), reverse-dippers — osoby z wyższymi wartościami BP w nocy niż w ciągu dnia (21,4%). Metodą echokardiografii przezklatkowej oceniano VHD jako małą, umiarkowaną lub ciężką. Następnie porównywano ciężkość VHD, CBPP i dane z ABPM we wszystkich grupach. Wyniki. Nie znaleziono istotnej statystycznie zależności między cięż kością VHD a CBPP. Zaobserwowano korelację między ciężkością VHD a niektórymi parametrami ocenianymi w trakcie ABPM. Wnioski. Choć ciężkość VHD nie wpływała na CBPP, to istnieją zależności między wynikami VHD i ABPM. Konieczne są dalsze badania

Efficacy and tolerability of oral propafenone versus quinidine in the treatment of recent onset atrial fibrillation: A randomized, prospective study

Background: A prospective, randomized study was conducted to evaluate the efficacy and tolerability of oral propafenone and quinidine for the conversion of paroxysmal atrial fibrillation (AF). Methods: Eighty one consecutive patients (female/male 46/35; mean age 64.0 &#177; 11.6), admitted to hospital with AF lasting no longer than 48 hours, were randomized in terms of their pharmacological therapy. Forty three patients (55%) were randomly assigned to Group I and received propafenone 600 mg orally as the initial therapy, with an additional dose of 300 mg after eight hours, if the sinus rhythm had not been restored by then. Thirty eight patients (45%) (Group II) received 1 mg digoxin IV followed by an oral loading of quinidine (400 mg followed by 200 mg every two hours). Results: The conversion rate assessed after 24 hours was the same in both groups (Gr. I vs. Gr. II: 90.7 vs. 91.4%), with the same number of mild side effects (Gr. I vs. Gr. II: 37.2% vs. 45.7%). No life-threatening adverse events were reported. Propafenone achieved a higher efficacy rate during the first eight hours (83.3 vs. 54.3%; p = 0.01), with a significantly shorter time required to sinus rhythm recovery throughout the study period, with a median time of 165 min (95% confidence interval 120-278) vs. 360 min (95% confidence inerval 298-650; p < 0.05). There was some indication of greater effectiveness of propafenone than quinidine in early sinus rhythm restoration in patients with: no structural heart disease, in those with an AF duration shorter than 12 hours, and in patients with an ejection fraction > 55%. Conclusions: Although both drugs revealed the same effectiveness, the conversion to sinus rhythm in the group treated with propafenone was observed more quickly despite the longer paroxysmal AF episode duration

The effect of rate versus rhythm control strategy on the left ventricular function in patients with persistent atrial fibrillation: results of one year follow-up

Background: Patients with persistent atrial fibrillation (AF) can be managed with either rhythm or rate control strategy. The restoration and maintenance of the sinus rhythm is not superior to the rate control regarding the total mortality and the rate of thromboembolic complications. Data concerning the effect of these strategies on left ventricular morphology and function is missing. The objective of our prospective randomised multicenter study in patients with persistent AF was to evaluate the effect of these two approaches on left ventricular morphology and function. Methods and Results: The study group consisted of 205 patients (F/M 71/134; mean age 60.8 &#177; 11.2 years), including 101 patients randomized to the rate control approach (Group I) and 104 patients randomized to sinus rhythm (SR) restoration with DC cardioversion and subsequent antiarrhythmic drug treatment (Group II). Mean duration of AF was 231.8 &#177; 112.4 days. At the end of follow-up (12 months), SR was present in 64% of patients in Group II. Echocardiographic examination was performed at a baseline and at 2 and 12 months. The comparison of the left ventricular end-diastolic diameter revealed no difference within and between groups (50.8 &#177; 5.6 mm vs. 52.2 mm &#177; 6.8 mm at a baseline and 50.0 &#177; 6.0 vs. 52.0 &#177; 7.4 mm at 12 months, respectively). Overall, the fractional shortening of the left ventricle increased during the follow-up. Thus, the initial significant difference between groups (32.8 &#177; 6.6% vs. 29.9 &#177; 6.9%, p < 0.005) became insignificant at 12 months (35.6 &#177; 7.4% vs. 31.3 &#177; 7.3%). Conclusions: We found no significant difference regarding the left ventricular morphology and function between the rate and rhythm control strategies in patients with persistent AF

Sinus rhythm restoration and risk of stroke in patients with persistent atrial fibrillation

Wstęp. Leczenie przeciwzakrzepowe zmniejsza częstość udarów niedokrwiennych centralnego układu nerwowego (CUN) u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF, atrial fibrillation). Nie wiadomo jednak, czy przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego w tej grupie pacjentów pozwala zmniejszyć częstość udarów. Celem pracy była ocena wpływu przywrócenia rytmu zatokowego na częstość udarów niedokrwiennych CUN u chorych z przetrwałym AF. Materiał i metody. Badano grupę 205 pacjentów (K/M 71/134; śr. wieku 60,8 &plusmn; 11,2 roku) z przetrwałym AF, w wieku 50&#8211;75 lat, zakwalifikowanych do programu How To Treat Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE), w którym porównywano w sposób prospektywny i randomizowany odległe efekty dwóch strategii terapeutycznych: kontroli częstości rytmu komór u chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie długotrwale stosowano leczenie przeciwzakrzepowe (grupa I) lub przywrócenia i utrzymania SN (grupa II). W obu grupach oceniano częstość udarów CUN. Dopuszczalna etiologia AF wiązała się z chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem tętniczym, nieistotną hemodynamicznie wadą zastawkową serca (z wyłączeniem stenozy mitralnej). Zdarzało się również, że nie miała uchwytnej przyczyny (idiopatyczne AF). Średni czas obserwacji wynosił co najmniej 12 miesięcy. Wyniki. W grupie I 101 pacjentów (K/M 38/63; śr. wieku 61,4 &plusmn; 17,6 roku) poddano profilaktyce przeciwzakrzepowej zgodnie z obowiązującymi standardami. W grupie II u 104 chorych (K/M 33/71; śr. wieku 60,4 &plusmn; 7,9 roku) wykonano planową kardiowersję elektryczną po wcześniejszym stosowaniu doustnych antykoagulantów przez 3 tygodnie i przez co najmniej 4 tygodnie po przywróceniu rytmu zatokowego. Skuteczność tego zabiegu wynosiła 86,3%, a po roku rytm ten utrzymywał się u 63,5% chorych. W czasie badania obserwowano 3 udary niedokrwienne CUN, przy czym wszystkie wystąpiły w grupie pacjentów zakwalifikowanych do przywrócenia rytmu zatokowego; dwa z nich (1,9%) wystąpiły w 3. dobie po zabiegu kardiowersji, 1 (0,9%) wiązał się z późnym nawrotem AF. Wnioski. Próba przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka udarów CUN u chorych z przetrwałym AF w porównaniu do chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie stosowano profilaktyczne leczenie przeciwzakrzepowe.Background. The efficacy of oral anticoagulation in primary stroke prevention in pts with atrial fibrillation (AF) is well recognized. It is still unknown whether the strategy of cardioversion (CV) and efforts to maintain sinus rhythm (SR) in pts with persistent AF reduce effectively thromboembolic complications. Aim of the study was to assess impact of SR restoration on relative risk of systemic embolization episodes frequency in pts with persistent AF. Material and methods. How To Treat Patients With Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE Polish Study) was designed to evaluate in randomized, multicenter and prospective manner risks and advantages of two therapeutical strategies in patients (pts) with chronic atrial fibrillation (CAF): rate control vs. rhythm control. Inclusion criteria were: pts age 50-75 years, CAF lasting from 7 days up to 2 years with etiology of arrhythmia related to hypertension, ischemic heart disease and hemodynamic insignificant valvular heart disease or lack of assessable etiology (idiopathic AF). Our study population comparised 205 pts (F/M 71/134; mean age 60.8 &plusmn; 11.2 year). Observation period was 12 months. Results. 104 pts (F/M 33/71; mean age 60.4 &plusmn; 7.9) were randomly assigned to rhythm control (group II). At the end of follow-up, 63.5% of pts remained in SR. Anticoagulation therapy was considered in all 101 pts (F/M 38/63; mean age 61.4 &plusmn; 17.6) assigned to the rate control group (group I) and there were no thromboembolic complications observed. Three pts suffered ischemic strokes in the rhythm control arm (NS). Two of them (1.9%), both resulting in death, were observed on the third day following successful CV. The third stroke (0.9%) which was not disabling, affected a patient with AF recurrence. Conclusions. The strategy of SR restoration and maintenance in pts with persistent AF does not reduce the risk of thromboembolic complications

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym