Makrolidy — nie tylko działanie przeciwbakteryjne

The article discusses the distribution, application, mechanism of action and the differencesbetween individual molecules of antibiotics belonging to the macrolides. Indicated theirdifferent antimicrobial activity and the precautions necessary for their application. Quoted a study evaluating the use of macrolides (mainly azithromycin) in chronic inflammatorypulmonary diseases to prevent exacerbations. In one of them on chronic obstructive pulmonarydisease (COPD) receiving azithromycin for one year at a dose of 1 × 250 mg was associated with a lower incidence of exacerbations, longer time to first exacerbation and improved quality of life. Also in patients with cystic fibrosis, as well as bronchiectasis, shown above effects (erythromycin and azithromycin). Attention was also noted that the standard applied a three-day treatment with azithromycin, however, requires time extension.W artykule omówiono podział, zastosowanie, mechanizm działania oraz różnice międzyposzczególnymi cząsteczkami antybiotyków zaliczanych do grupy makrolidów. Wskazano ichróżną aktywność przeciwbakteryjną oraz środki ostrożności konieczne przy ich stosowaniu.Przytoczono też badania oceniające zastosowanie makrolidów (głównie azytromycyny)w przewlekłych chorobach zapalnych płuc celem zapobiegania zaostrzeniom. W jednymz nich dotyczącym przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) przyjmowanie przez rokazytromycyny w dawce 1 × 250 mg wiązało się z mniejszą częstością zaostrzeń, dłuższymczasem do wystąpienia pierwszego zaostrzenia i poprawą jakości życia. Także u pacjentówz mukowiscydozą, jak również z rozstrzeniami oskrzeli, wykazano powyższe efekty (erytromycyna i azytromycyna). Zwrócono też uwagę, że standardowo stosowana trzydniowakuracja azytromycyną czasem wymaga jednak przedłużenia

Impact of mild anaemia on dyspnoea during exertion and exercise tolerance in patients with acute exacerbation of chronic obstructive pulmonary disease

WSTĘP: Duszność i zmniejszenie tolerancji wysiłku są objawami zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Niedokrwistość stanowi czynnik ryzyka obniżonej tolerancji wysiłku i duszności w stabilnej POChP. Mało jest danych na temat wpływu niedokrwistości na tolerancję wysiłku i duszność u chorych z zaostrzeniem POChP. Celem pracy była ocena wpływu obniżonego stężenia hemoglobiny we krwi na wyniki 6-minutowego testu chodu (6MWT) u pacjentów w trakcie zaostrzenia POChP.MATERIAŁ I METODY: Retrospektywna analiza danych zebranych w trakcie badania u chorych z zaostrzeniem POChP. Do oceny wykorzystano pierwsze dostępne oznaczenia stężenia hemoglobiny, wykonane w trakcie hospitalizacji. 6MWT wykonano po uzyskaniu poprawy klinicznej pacjenta. Nasilenie duszności oceniano przed oraz po 6MWT. W trakcie 6MWT mierzono saturację krwi tlenem (SpO2).WYNIKI: Zbadano 402 pacjentów z zaostrzeniem POChP (średnie stadium wg PTChP 3,5 ± 0,6). Chorzy z niedokrwistością (26% zbadanych, wiek średni 74,5 ± 8,2 roku) w teście chodu pokonali 258,1 ± 125,1 m, z desaturacją wysiłkową na poziomie 2,9 ± 2,6%. Chorzy bez niedokrwistości (74% zbadanych, wiek średni 70,2 ± 8,7 roku) w teście chodu pokonali 271 ± 136 m, z desaturacją wysiłkową na poziomie 3,8 ± 3,7%. Stężenie hemoglobiny nie korelowało z 6MWT, dusznością po 6MWT, saturacją w trakcie wysiłku i desaturacją krwi po wysiłku.WNIOSKI: Łagodnie obniżone stężenie hemoglobiny we krwi nie wpływało na wyniki 6MWT u pacjentów z zaostrzeniem POChP.  INTRODUCTION: Dyspnoea and decreased exercise tolerance are symptoms of acute exacerbation of chronic obstructive pulmonary disease (AECOPD). Anaemia is a risk factor for reduced functional capacity and dyspnoea in stable COPD. There is limited information about the impact of anaemia on functional capacity and dyspnoea of patients during AECOPD. The aim of this study was to evaluate the impact of decreased blood haemoglobin concentration on the results of six-minute walking test (6MWT) in patients during AECOPD.MATERIAL AND METHODS: A post hoc analysis of data collected from prospective long-term studies on AECOPD. Haemoglobin concentration from the first obtainable hospital measurement were included in the assessment. 6MWT was performed after clinical improvement of the patient. Dyspnoea at baseline and after exercise and oxygen saturation (SpO2) during exercise was measured.RESULTS: (presented as means ± SD): 402 patients with exacerbation of COPD (COPD stage 3.5 ± 0.6) were examined. Patients with anaemia (26% of those studied, age 74.5 ± 8.2 years) achieved 258.1 ± 125.1 m during 6MWT, with exertional desaturation of 2.9 ± 2.6%. Patients without anaemia (74% of those studied, age 70.2 ± 8.7 years) achieved 271 ± 136.0 m during 6MWT with exertional desaturation of 3.8 ± 3.7%. The haemoglobin concentration did not correlate with 6MWT, dyspnoea during 6MWT, or exercise oxygenation and blood desaturation during exercise.CONCLUSION: Mildly decreased blood haemoglobin concentration did not influence the results of 6MWT in patients with AECOPD.

Does bronchiectasis affect COPD comorbidities?

Introduction: COPD and bronchiectasis, chronic inflammation disorders of the bronchial tree through the mechanism of 'spill-over' of inflammatory mediators, may lead to systemic manifestations of illness of the respiratory system and comorbidities. The aim of the study was to evaluate the frequency of coexisting chronic obstructive pulmonary disease and bronchiectasis and influence of bronchiectasis on COPD comorbid diseases. Material and methods: A post-hoc cross-sectional analysis of cohort study of 288 consecutive patients hospitalized due to acute exacerbation of COPD was performed. Results: 177 males (61.5%) and 111 females (38.5%) with mean age = 71.0 8 ± 8.9 yrs, FEV1 % pred. = 34.6 ± 16.8 with COPD diagnosis were studied. In this group, 29 (10.1%) patients presented with bronchiectasis confirmed by HRCT scan. COPD patients with and without bronchiectasis had similar Charlson index results (2.5 vs 2.1, p=0.05). COPD patients with bronchiectasis required longer hospitalization during exacerbation. COPD patients with bronchiectasis significantly more often than patients without this comorbidity revealed the features of colonization with P. aeruginosa (OR = 4.17, p = 0.02). Conclusions: Bronchiectasis is a relatively common comorbidity in COPD patients. COPD patients with bronchiectasis are more frequently colonized with P. aruginosa comparing to non-bronchiectasis COPD patients. We did not confirm the influence of bronchiectasis on COPD comorbidities

Smoking habits among Polish pulmonary physicians

Wstęp: Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego. Głównym czynnikiem etiologicznym POChP jest palenie tytoniu. Ograniczenie konsumpcji tytoniu powinno być jednym z głównych zadań lekarzy. Ważne jest, żeby lekarze dali dobry przykład i sami nie palili. Celem pracy była ocena rozpowszechnienia nałogu palenia tytoniu wśród pneumonologów polskich. Materiał i metody: Podczas XXIX Zjazdu PTChP w Opolu we wrześniu 2006 roku, przy okazji wykonywania badania spirometrycznego, przeprowadzono ankietę dotyczącą palenia tytoniu wśród uczestników zjazdu. Anonimowa ankieta zawierała pytania o płeć, wiek, okres palenia (w latach) i liczbę wypalanych papierosów. Wyniki: W badaniu wzięło udział 406 osób: 272 kobiety (67%) i 134 mężczyzn (33%). Stanowili oni 43% uczestników zjazdu. Aktualnie paliło 10,1% (9% kobiet i 13% mężczyzn), byłymi palaczami było 19,5% (18% kobiet i 23% mężczyzn), a nigdy nie paliło 70,2% (73% kobiet i 64% mężczyzn). Wnioski: W porównaniu z poprzednimi badaniami obserwuje się zmniejszenie odsetka palących lekarzy chorób płuc, ale w porównaniu z krajami zachodnimi jest on jeszcze stosunkowo wysoki.Introduction: Chronic obstructive pulmonary disease is the most common pulmonary disease, mostly caused by smoking. Reduction of this habit in the society, should be one of the most important tasks for physicians. They should set a good example. The aim of the study was to assess smoking habits among Polish pulmonary physicians. Material and methods: During a congress of the Polish Respiratory Society in 2006 participants were asked to fill out an anonymous questionnaires including questions regarding age, sex, and smoking status. Results: Questionnaires were filled in by 406 physicians (43% of congress participants): 272 women (67%) and 134 men (33%). There were 10,1% current smokers (9% in women, 13% in men), 19,5% were ex-smokers (18% were women, 23% were men), and 70,2% never smokers (73% were women, 64% were men). Conclusions: Prevalence of smoking among Polish pulmonologist is decreasing. However, it is still higher than in countries with low smoking prevalence in the general population

The impact of comorbidities on the length of hospital treatment in patients with chronic obstructive pulmonary disease

Introduction: The aim of this study was to assess relationships of chronic obstructive pulmonary disease (COPD) comorbidities number, with the duration of hospital stay due to acute AE COPD in longitudinal prospective study. Material and methods: We evaluated the number of re-hospitalizations, length of stay and number of comorbidities in 464 consecutive COPD patients admitted to the tertiary respiratory hospital due to AE COPD enrolled in longitudinal prospective study from 2005 to 2009 year. Results: GOLD II stage COPD patients had 4.1 &#177; 1.2 comorbidities (p = 0.002), stage III 3.4 &#177; 1.3 and stage IV had 3.6 &#177; 1.2 comorbidities. Duration of hospital stay (medians) was longer in more severe patients. Duration of hospitalization correlated with urea level (r = 0.19 p < 0.001), pCO2 (r = 0.193, p = 0.0003), HCO3 (r = 0.25, p < 0.0001), haemoglobin (r = &#8211;0.18, p < 0.001), and hematocrit (r = &#8211;0.13, p = 0.008). The patients with the risk of readmission had more severe GOLD stage and were hypercapnic (pCO2 = 47.6 mmHg v. 43.9 mmHg in those without hospitalization). Conclusions: The haemoglobin level, hypercapnia and renal function are predictors of prolonged hospitalization. Patients with more severe airflow limitation and higher pCO2 have increased risk for readmission to the hospital. More severe disease stage, clinical diagnosis of cor pulmonale or bronchiectasis was related to longer hospital stay. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 388&#8211;396Wstęp: Celem niniejszego badania była analiza częstości występowania chorób współistniejących u pacjentów z zaostrzeniem przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) oraz ich związku z długością hospitalizacji na referencyjnym oddziale chorób płuc. Materiał i metody: Badano chorych przyjmowanych kolejno do II Kliniki Chorób Płuc Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie, którzy w latach 2005&#8211;2009 zostali włączeni do długookresowego badania prospektywnego obejmującego chorych na POChP. Oceniano liczbę chorób współistniejących i odsetek ponownych hospitalizacji oraz długość pobytu szpitalnego. Wyniki: Do badania włączono 464 pacjentów. Chorzy w II stadium POChP mieli 4,1 &#177; 1,2 (p = 0,002) chorób współistniejących, w stadium III &#8212; 3,4 &#177; 1,3, a w stadium IV &#8212; 3,6 &#177; 1,2. Mediana czasu leczenia szpitalnego wzrastała w miarę ciężkości choroby. Długość pobytu szpitalnego korelowała ze stężeniem mocznika we krwi (r = 0,19; p < 0,001), pCO2 (r = 0,193; p = 0,0003), HCO3 (r = 0,25; p < 0,0001), stężeniem hemoglobiny (r = &#8211;0,18; p < 0,001) oraz z hematokrytem (r = &#8211;0,13; p = 0,008). Chorzy ze zwiększonym ryzykiem ponownego przyjęcia do szpitala z powodu POChP charakteryzowali się hiperkapnią (pCO2 = 47,6 mmHg v. 43,9 mmHg u chorych bez ponownych pobytów szpitalnych). Wnioski: Obniżone stężenie hemoglobiny, hiperkapnia oraz parametry czynności nerek wpływają na ryzyko przedłużonego pobytu szpitalnego. U chorych z bardziej nasiloną obturacją oskrzeli i hiperkapnią ryzyko ponownego przyjęcia do szpitala jest podwyższone. Cięższe stadium choroby, kliniczne rozpoznanie serca płucnego oraz rozstrzeni oskrzeli wiązało się z dłuższą hospitalizacją. Pneumonol. Alergol. Pol. 2011; 79, 6: 388&#8211;39

CT imaging features of thin-walled cavitary squamous cell lung cancer

Primary lung cancer manifesting as a thin-walled solitary cavity, occurs relatively infrequently. The most common histologic type presenting such a pattern is squamous cell cancer, followed by adenocarcinoma, and finally — large cell cancer. Cavitation is typically not seen in small cell lung cancer. Entities indicating malignancy of such lesions include irregular cystic wall, wall nodule formation, nodular septa or increased standard uptake on positron emission tomography (PET). We are presenting a case of a squamous cell lung cancer manifesting on chest CT as a thin-walled septated cavity with irregular margins mimicking a cyst. The lesion was reported unchanged in a follow-up computed tomography after 3 months. A follow-up scan obtained 2 years after initial examination showed thickening of a cyst wall, solid structures within its lumen and thoracic lymph nodes enlargement

Resolvement of respiratory failure and polycythemia after CPAP treatment in a middle-aged male with severe obstructive sleep apnea

Przedstawiono przypadek 52-letniego otyłego mężczyzny (BMI = 46,2 kg/m2), u którego potwierdzono ciężką postać obturacyjnego bezdechu sennego (RDI = 60). Przed zastosowaniem leczenia za pomocą aparatu CPAP u pacjenta stwierdzono całkowitą niewydolność oddychania i poliglobulię. Po 10 dniach skutecznego leczenia aparatem autoCPAP (AHI 5,5 przy ciśnieniu 10 mbar) stwierdzono normalizację parametrów gazometrycznych (graniczne PaCO2). Po miesiącu leczenia aparatem autoCPAP w domu parametry morfologii krwi i PaCO2 wróciły do normy, utlenowanie chorego było prawidłowe. W trakcie leczenia pacjent schudł 22 kg (9 kg w trakcie hospitalizacji oraz 13 kg podczas leczenia w domu), co spowodowało powrót do wartości prawidłowych parametrów spirometrycznych.We present the case of a 52 year-old obese (BMI = 46.2 kg/m2) man with severe obstructive sleep apnea (RDI of 60). Before CPAP treatment was applied, the patient was diagnosed with complete respiratory failure and polycythemia. During effective autoCPAP treatment (after 10 days AHI was 5.5 at 10 mbar pressure) we observed normalization of arterial blood gases (PaCO2 of borderline value). After one month&#8217;s treatment with autoCPAP at home, we found normalization of blood morphology parameters and PaCO2 had returned to normal, and the patient was properly oxygenated. The patient lost 22 kg during therapy (9 kg in hospital, and 13 kg at home) which resulted in the spirometric measurements returning to their normal value

Metabolic abnormalities in obstructive sleep apnea patients

Wstęp: Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest znanym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego, ma także związek z zespołem metabolicznym. Celem pracy była ocena wpływu wskaźnika masy ciała (BMI) i ciężkości OBS na zaburzenia metaboliczne. Materiał i metody: Do badania włączono 99 pacjentów z podejrzeniem OBS, u których wykonano pełną polisomnografię lub badanie ograniczone. Wskaźnik bezdechów i spłyconych oddechów/wskaźnik zaburzeń oddychania (AHI/RDI) < 10/godz. przyjęto za graniczną wartość dla zakwalifikowania chorych do grupy kontrolnej. W badaniu oceniano ciężkość OBS na podstawie AHI/RDI, senność w skali Epworth (ESS), wskaźnik BMI, stężenie białka reaktywnego (CRP) (mg/l), hemoglobiny glikowanej (HbA1C, %), cholesterolu całkowitego (TC), cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu frakcji LDL i triglicerydów (TG), glukozy (G), insuliny (INS) (jm./ml), wskaźnik insulinooporności HOMA. Dane przedstawiono jako średnią &#177; odchylenie standardowe lub mediana (dolny-górny kwartyl) w przypadku odpowiednio: danych parametrycznych i nieparametrycznych. Do grupy kontrolnej (K) zakwalifikowano 22 osoby (wiek 51,8 &#177; 10 w porównaniu z 55 &#177; 11 lat w grupie OBS; p = NS). Wyniki: Wskaźnik AHI/RDI w grupie z OBS wynosił 23 (16-31,3) i 7 (3,8-8,1) w grupie K (p < 0,001). Wskaźnik masy ciała wynosił w grupie OBS 32,2 &#177; 5,8 wobec 30,4 &#177; 4,6 w grupie K (p = NS). Chorzy na OBS mieli wyższe TG (160 &#177; 75,9 wobec 130,2 &#177; 51,9 mg/dl; p = 0,046), G (5,04 &#177; 0,6 w porównaniu z 4,47 &#177; 0,6 mmol/l; p = 0,0037), HOMA (2,31 &#177; 1,5 vs. 1,85 &#177; 1,7; p = 0,046). Najsilniej z G korelował wskaźnik AHI/RDI (p < 0,001, r = 0,41). Istotną różnicę pomiędzy otyłymi (n = 51, BMI 35,2 &#177; 4,8) i nieotyłymi (n = 26, BMI 26,61 &#177; 1,9) chorymi na OBS stwierdzono w stężeniach cholesterolu frakcji HDL (50,8 &#177; 13,2 w porównaniu z 60,9 &#177; 18,4 mg/dl; p = 0,02), TG (178,7 &#177; 69,9 wobec 124 &#177; 75,3 mg/dl; p < 0,001), G (5,15 &#177; 0,7 wobec 4,8 &#177; 0,5 mmol/l; p = 0,01), INS (11,7 &#177; 5,9 w porównaniu z 6,57 &#177; 4,7; p < 0,001), wartości HOMA (2,7 &#177; 1,4 w porównaniu z 1,4 &#177; 1,2; p < 0,001) oraz stężeniu HbA1C (5,89 &#177; 0,9 w porównaniu z 5,4 &#177; 0,8; p = 0,03) i CRP (2,2 &#177; 2,9 wobec 1,09 &#177; 1,2; p = 0,01). Wnioski: Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami, wykazującymi niezależny wpływ OBS na zaburzenia metaboliczne. Jednak BMI ma główny wpływ na te parametry.Introduction: OSA is a well-recognized risk factor of cardiovascular disorders and is related to metabolic syndrome. The aim of this study was to evaluate the effect of BMI and AHI/RDI on metabolic disturbances in patients suspected of OSA. Material and methods: Ninety-nine patients referred with suspected OSA underwent standard polysomnography or limited sleep study. AHI/RDI &#8805; 10/hour was considered relevant for OSA diagnosis. Subjects with AHI/RDI < 10 were considered as controls. We assessed apnea-hypopnea index or respiratory disturbances index (AHI/RDI), Epworth sleepiness scale (ESS), body mass index (BMI), C-reactive protein (CRP, mg/l), glycosylated haemoglobin (HbA1c, %), fasting serum total cholesterol, HDL-, LDL-cholesterol, triglycerides (TG), glucose (G), insulin (INS, IU/ml) and HOMA index. Results: Data are presented as mean &#177; SD or median (interquartile range) for parametric and nonparametric data respectively. Twenty-two patients were included as controls (age 51.8 &#177; 10 vs. 55 &#177; 11 in OSA; p = NS). AHI/RDI in the OSA group was 23 (16-31.3) and 7 (3.8-8.1) in controls (p < 0.001). BMI in OSA 32.2 &#177; 5.8 vs. 30.4 &#177; 4.6 in controls (p = NS). Patients with OSA had higher TG (160 &#177; 75.9 vs. 130.2 &#177; 51.9 mg/dl, p = 0.046), G (5.04 &#177; 0.6 vs. 4.47 &#177; 0.6, p = 0.0037), HOMA (2.31 &#177; 1.5 vs. 1.85 &#177; 1.7, p = 0.046). G correlated best with AHI/RDI (p < 0.001, r = 0.41). Significant differences were observed in OSA patients between obese (51 pts, BMI 35.2 &#177; 4.8) and non-obese (26 pts, BMI 26.61 &#177; 1.9) pts in: HDL-cholesterol (50.8 &#177; 13.2 vs. 60.9 &#177; 18.4 mg/dl; p = 0.02), TG (178.7 &#177; 69.9 vs. 124 &#177; 75.3 mg/dl, p < 0.001), G (5.15 &#177; 0.7 vs. 4.8 &#177; 0.5 mmol/l, p = 0.01), INS (11.7 &#177; 5.9 vs. 6.57 &#177; 4.7, p < 0.001), HOMA (2.7 &#177; 1.4 vs. 1.4 &#177; 1.2, p < 0.001), HbA1c (5.89 &#177; 0.9 vs. 5.4 &#177; 0.8, p = 0.03), CRP (2.2 &#177; 2.9 vs. 1.09 &#177; 1.2, p = 0.01). Conclusions: Our findings support the results of previous studies showing the influence of OSA alone on metabolic disturbances. However, BMI has major impact on metabolic variables

Methotrexate as a single agent for treating pulmonary sarcoidosis: a single centre real-life prospective study

Wstęp: Kortykosteroidoterapia jest według aktualnych wytycznych WASOG/ATS/ERS leczeniem pierwszego rzutu u chorych na przewlekłą sarkoidozę. Jest to leczenie obarczone wysokim ryzykiem wystąpienia objawów ubocznych, które pogarszają rokowanie odległe. J ednocześnie nie ma pewności, że glikokortykosteroidy (GKS) modyfikują naturalny przebieg choroby. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia metotreksatem (MTX) w monoterapii chorych na przewlekłą sarkoidozę płucną.Materiał i metody: Do leczenia zakwalifikowano 50 chorych na przewlekłą sarkoidozę płuc potwierdzoną badaniem histopatologicznym, 28M i 22K, w średnim wieku 45,55 ± 8,9 roku, ze średnim czasem trwania choroby do włączenia MTX wynoszącym 12,34 ± 20,49 roku. W latach 2004–2013 zastosowano u tych chorych MTX w monoterapii, w dawkach 10 mg lub 15 mg tygodniowo. Czterdziestu jeden pacjentów było wcześniej leczonych GKS. Wszyscy mieli wykonywane badania laboratoryjne, czynnościowe oraz radiologiczne układu oddechowego przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie monitorowania skuteczności (co 6 miesięcy) oraz bezpieczeństwa terapii (co 4–6 tygodni). Do analizy statystycznej oceniającej skuteczność leczenia włączono 49 chorych. Na podstawie retrospektywnej analizy wyników badań czynnościowych (FEV1, FVC, TLC, DLCO) wykonanych na zakończenie leczenia, w porównaniu z wynikami badań czynności płuc przed podaniem MTX (poprawa o 10% w zakresie FEV1, FVC, TLC lub o 15% DLCO), wyodrębniono chorych, u których stwierdzono obiektywną, istotną poprawę wskaźników czynnościowych płuc po leczeniu (grupa „z obiektywną poprawą po leczeniu”).Wyniki: Okres leczenia wynosił od 6 do 24 miesięcy, średnio 60,75 ± 34,1 tygodnia. W całej grupie istotną poprawę po leczeniu MTX stwierdzono dla SaO2 min (%) (p = 0,043) oraz dla DSaO2 (%) (p = 0,048) ocenianej w czasie testu 6-minutowego marszu. Istotnie lepsze efekty leczenia uzyskano w grupie otrzymującej 15 mg MTX tygodniowo oraz u chorych, którzy otrzymali sumarycznie większą dawkę MTX podczas całej kuracji. Istotną statystycznie różnicę po 6 miesiącach leczenia między grupami leczonymi 15 mg v. 10 mg tygodniowo stwierdzono dla DLCO% pred (73,27 ± 12,7 v. 63,15 ± 16,4; p = 0,03). Obiektywną poprawę po leczeniu stwierdzono u 25 pacjentów (55%). Chorzy, u których stwierdzono obiektywną poprawę po MTX, mieli wyjściowo istotnie niższe wartości TLC i FVC w porównaniu z grupą bez poprawy po MTX. Po zakończeniu leczenia jedyną istotnie statystycznie różnicę między obiema grupami obserwowano w zakresie DLCO. U 11 chorych (22%) przerwano leczenie z powodu objawów ubocznych. Najczęściej obserwowanym objawem ubocznym leczenia był wzrost wskaźników wątrobowych (10 chorych, 20%). U 4 osób stwierdzono powikłania infekcyjne. U żadnego chorego nie stwierdzono powikłań zagrażających życiu.Wnioski: Metotreksat w monoterapii może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla steroidów. U części chorych należy spodziewać się obiektywnej poprawy czynności płuc po leczeniu. Wskazane są dalsze badania w poszukiwaniu wskaźników prognozujących skuteczność leczenia. Introduction: The first-line therapy in chronic sarcoidosis, according to WASOG/ATS/ERS recommendations, is GCS. This therapy is associated with significant adverse effects and finally does not alter the natural history of the disease. The objective of our study was to evaluate the efficacy and safety of monotherapy with MTX, as an alternative to GCS, in progressive pulmonary sarcoidosis.Material and methods: An open prospective real-life, single-centre trial was performed on 50 patients with biopsy proven sarcoidosis, 28M and 22F, mean age 45.55 ± 8.9 years. The average duration of disease before MTX therapy was 12.34 ± 20.49 years, GCS therapy in the past was applied in 41 patients. All patients received MTX (10 mg or 15 mg weekly) between 2004 and 2013 because of chronic progressive pulmonary sarcoidosis. Therapy was planned for 24 months. Patients underwent regular clinical evaluation, pulmonary function assessment, exercise ability testing (6MWT), and chest radiography for therapy effectiveness every six months and side effects monitoring every 4–6 weeks. Forty-nine patients were included for statistical analysis of treatment efficacy. They were retrospectively allocated to “MTX responder” group if an improvement of 10% of FEV1, FVC, TLC, or 15% of DLCO from the initial value was documented for at least one parameter or “non-responders” if the patient did not meet the above-mentioned criteria.Results: Duration of treatment ranged from 6 to 24 months, mean time 60.75 ± 34.1 weeks. For the whole cohort significant improvement after MTX therapy was observed for minimal SaO2 (%) (p = 0.043) and for decrease of DSaO2 (%) (p = 0.048) in six-minute walk test. The results were significantly better for patients treated with 15 mg than for those treated with 10 mg weekly and for those who obtained a greater total amount of MTX during therapy. Significant difference of DLCO%pred was observed after six months of MTX therapy between groups treated 15 mg vs 10 mg weekly (73.27 ± 12.7% vs. 63.15 ± 16.4%, p = 0.03). Twenty-five patients (55%) met the criteria of “MTX responders” group. Patients who responded well to treatment had significantly lower TLC and FVC initial values comparing to “MTX non-responders”. After treatment the only significant difference in PFT between groups was noted for DLCO%pred. Eleven patients (22%) stopped the treatment due to adverse events of MTX, mild hepatic abnormalities were observed in ten patients (20%), and concomitant infection was found in four patients. There were no patients with a fatal outcome.Conclusions: MTX as a single agent in the treatment of sarcoidosis has proved to be a safe and effective steroid alternative. Selected patients with chronic pulmonary sarcoidosis experience definite PFT improvements after MTX treatment. There is need to search for predictors of MTX treatment effectiveness.

Is this photograph taken? - The active (act of) collaboration with photography

Over more than thirty years of commercial and fine art photographic practice, I have often noticed remarkable disparities between the scenes, objects, events or moments ‘out there’ I had attempted to record – and the images within the resulting photographs. These (sometimes subtle, sometimes profound, but rarely anticipatable) disparities between what I had seen and what the photograph shows me offer the tantalising suggestion that there may be something else going on here – but something which the popular conception of photography may hinder our ability to recognise. This article explores the implications of four central assumptions implicit within the popular conception of photography which may impede new ways of thinking about photographic practice. Supported by a number of photographs that depict scenes, events and ‘moments’ which were not ‘taken’ but were created by the act of photographing them, I will suggest that new opportunities for practice may be available by ‘re-imagining’ the practice of photography as an active – or, as an act of – collaboration between medium and practitioner