Ecology and genetic variability of the whiskered bat (MYOTIS MYSTACINUS) population in Western Carpathians

W latach 2009-2012 na obszarze obejmującym Beskid Śląski, Beskid Mały, zachodnią część Beskidu Żywieckiego oraz Kotlinę Żywiecką prowadzono badania populacji nocka wąsatka (Myotis mystacinus) mające na celu poznanie miejsc żerowania, wybieranych kryjówek, aktywności dobowej i sezonowej, przebiegu rojenia, a także zmienności mitochondrialnego DNA tego gatunku. Odłowy w sieci chiropterologiczne połączone z indywidualnym znakowaniem osobników przy pomocy obrączek oraz kontrole jaskiń wykazały, że nocek wąsatek stanowił 21,2% całego zespołu nietoperzy na żerowiskach, 13,6% podczas rojenia przy jaskiniach i 4,5% zimujących nietoperzy. Analizy genetyczne (na podstawie 259 par zasad genu mitochondrialnego DNA kodującego 12S rRNA) wykazały obecność kryptycznego gatunku, nocka Alkatoe (M. alcathoe). Wśród nocków wąsatków (n=184) wykryto 13 haplotypów należących do jednej linii filogenetycznej. Różnorodność haplotypowa wyniosła 0,608 (SE ± 0,030), a różnorodność nukleotydowa 0,120 (SE ± 0,088). Mimo iż na żerowiskach, rojeniu i zimowaniu dominował ten sam jeden haplotyp, w każdym z tych miejsc stwierdzono pojedyncze haplotypy unikalne. Areały osobnicze nocka wąsatka (określone metodą LoCoH dla 21 osobników) obejmowały od 9 do 61 ha, średnio 26,3 ha (SE ± 3,2) i składały się z 1-3 płatów regularnie odwiedzanych przez nietoperze. Nocki wąsatki preferowały luźne zadrzewienia (wskaźnik selektywności D=0,56, SE ± 0,04), a unikały obszarów leśnych i terenów otwartych. Większość kryjówek dziennych (97,9%) znajdowała się w domach i budynkach gospodarczych. Średnie położenie schronienia mieściło się w strefie pogórza na wysokości 547,9 m n.p.m. (SE ± 8,3). Kryjówki nietoperzy położone były istotnie bliżej zwartego lasu (340 m, SE ± 80), a dalej od terenów otwartych (80 m, SE ± 20) niż punkty losowe (970 m, SE ± 0,14 dla lasu i 0 m dla terenów otwartych). W trakcie śledzenia radiotelemetrycznego (od 5 do 22 dni, średnio 9,4, SE ± 0,9) nocki wąsatki spędzały w jednej kryjówce od 1 do 11 dni (średnio 5,4, SE ± 0,7) i wykorzystywały 0,28 kryjówki na dobę. Szczyt aktywności nocków na żerowiskach przypadał na II połowę czerwca i I połowę lipca. Minimum aktywności samic przypadało na I połowę czerwca (okres okołoporodowy), a szczyt - na II połowę czerwca (laktacja). Szczyt aktywności samców obserwowano w II połowie czerwca i I połowie lipca, kiedy samce intensywnie żerowały przed rojeniem. Rytm aktywności dobowej określono w oparciu o dane z telemetrii. Nocki wylatywały na żerowiska średnio w 19 minucie po zachodzie słońca (SE ± 2 min) i kończyły aktywność 198 minut (SE ± 26 min) przed wschodem. Szczyt ich aktywności przypadał na 2. i 3. godzinę po zachodzie. Średnio nietoperze były aktywne przez 5,5 godziny w ciągu doby. Średnia długość aktywności dobowej nocków obu płci istotnie wzrastała między lipcem (4 h 10 min, SE ± 39 min), a sierpniem (7 h 20 min, SE ± 29 min). U samic wysoka średnia aktywność utrzymywała się także we wrześniu (7 h 36 min ± 1 h 32 min), podczas gdy u samców w tym czasie ulegała obniżeniu (4 h 19 min ± 1 h 3 min). Głównymi czynnikami ograniczającymi aktywność nocków wąsatków były średnia temperatura nocy i długość trwania opadów. Rojenie nocka wąsatka rozpoczynało się w II połowie lipca, kiedy przy otworach jaskiń pojawiały się samce, a kończyło w II połowie września, gdy następował szczyt sezonowej aktywności na rojeniu samic. Osobniki młodociane obserwowane były od sierpnia do I połowy września. Szczyt aktywności nocnej nocków przypadał na 3. i 4. godzinę po zachodzie słońca. Nie stwierdzono przelotów pomiędzy żerowiskami a badanymi miejscami rojenia. Wszystkie nietoperze zaznakowane nadajnikami radiotelemetrycznymi przy otworach jaskiń opuściły teren badawczy. Wskazuje to, że nietoperze biorące udział w rojeniu są osobnikami przelatującymi przez badany obszar. Zachodnio-karpacka populacja nocka wąsatka nie stanowiła populacji osiadłej - inna grupa osobników przystępowała do rozrodu, a inna stwierdzana była na rojeniu i sporadycznie na zimowiskach. Niewielka liczba zimujących w Beskidach osobników i znane z innych badań duże zimowiska zlokalizowane w Tatrach powyżej 1000 m. n.p.m. sugerują, że jaskinie beskidzkie, przy których obserwowane jest rojenie, stanowią punkty przestankowe podczas wędrówki do właściwych hibernakulów. W trakcie całego roku nocek wąsatek wymaga luźnych zadrzewień o charakterze ekotonowym stanowiących jego preferowane żerowiska i antropogenicznych kryjówek, w których samice wydają na świat potomstwo. Istotna jest także sieć jaskiń, będąca miejscami rojenia oraz punktami przestankowymi podczas migracji. Występowanie tej specyficznej konfiguracji czynników może wyjaśniać zasięg badanego gatunku ograniczony do niewielkiego obszaru na południu kraju (obejmującego Beskidy i Tatry).The whiskered bat (Myotis mystacinus) population in the the Silesian Beskid, Little Beskid, the western part of the Żywiec Beskid Mountains and Żywiec Basin was studied from 2009 through 2012 in order to assess the foraging habitats, shelters, diurnal and seasonal activity patterns, the swarming process and the variation of mitochondrial DNA of the species. Catching bats in chiropterological nets combined with individual marking of animals using rings and cave inspections revealed that the whiskered bat accounted for 21.2% of all bats at foraging grounds, 13.6% at swarms near caves, and 4.5% of hibernating bats. Genetic analysis (based on sequencing of a 259 bp fragment of the gene encoding 12S rRNA) showed the presence of a cryptic species - the Alkatoe bat (M. alcathoe). Among whiskered bats (n = 184) 13 haplotypes were identified, belonging to one phylogenetic group. The diversity of haplotypes was 0.608 (SE ± 0.030) and nucleotide diversity was 0.120 (SE ± 0.088). Although the same haplotype dominated on foraging, swarming and wintering sites, unique haplotypes were found in each of these places. Home ranges of the whiskered bat (determined by LoCoH for 21 individuals) covered 9 to 61 ha, 26.3 ha on average (SE ± 3.2) and consisted of 1-3 patches regularly visited by bats. Whiskered bats preferred groups and belts of trees (selectivity index D = 0.56, SE ± 0.04) and avoided dense forest and open areas. Most of dinurnal shelters (97.9%) were in houses and farm buildings. The average location of shelters was in the foothills area at a height of 547.9 m (SE ± 8.3). Bat shelters were located significantly closer to the dense forest (340 m, SE ± 80), and away from open areas (80 m, SE ± 20) than random points (970 m, SE ± 0.14 from forest and 0 m from open areas). During radiotracking (5 to 22 days, an average of 9.4, SE ± 0.9) whiskered bats would spend 1 to 11 days in one shelter (mean 5.4, SE ± 0.7) and use 0.28 shelter per day. Peak of activity on foraging grounds occured in the second half of June and the first half of July. Female activity was very low in the first half of June (the perinatal period) and high in the second half of June (lactation). The male activity peak was observed in the second half of June and the first half of July, when males were feeding intensively before swarming. The diurnal activity pattern was determined based on telemetry data. Whiskered bats left their shelters to forage 19 minutes after sunset (SE ± 2 min) and returned 198 minutes (SE ± 26 min) before sunrise. Their activity peaked at the 2nd-3th hour after sunset. On average, bats were active for 5.5 hours per day. The average length of diurnal activity of both sexes significantly increased between July (4 h 10 min, SE ± 39 min), and August (7 h 20 min, SE ± 29 min). In females the activity remained high through September (7 h 36 min, ± 1h 32 min), while in males it decreased at that time (4 h 19 min ± 1 h 3 min). The main factors limiting the activity of whiskered bat were the mean temperature at night and duration of precipitation. Swarming of the whiskered bat began in the second half of July, when males appeared by caves openings, and ended in the second half of September, when seasonal swarming activity of females peaked. Juveniles specimens were observed from August through mid-September. The night-time activity peaked on the 3th and 4th hour after sunset. No flights between feeding sites and studied swarming sites were recorded. All bats marked with radio-transmitters at the openings of caves left the study area. This indicated that the bats involved in swarming migrated through the study area. West-Carpathian population of the whiskered bat appeared not to be a resident population - one group was engaged in reproduction and another was seen swarming and occasionally found at the wintering sites. The small number of individuals wintering in the Beskid Mountains and the presence of major wintering grounds located above 1000 meters a. s. l. in the Tatra Mountains, known from other studies, suggest that the caves in the Beskid Mountains, where swarming is observed, are stops on the way to proper hibernacula. Throughout the year, the whiskered bat requires groups and belts of trees for foraging as well as anthropogenic shelters, where females give birth to offspring. Another important feature are the caves network - places to swarm and stop during migration. This specific combination of habitat factors may explain, why the species is restricted to a small area in the south of the country (the Beskid and the Tatra Mountains)

Home range size, habitat selection and roost use by the whiskered bat (Myotis mystacinus) in human-dominated montane landscapes

Our understanding of animal adaptations to human pressure is limited by the focus on rare taxa, despite that common species are more significant in shaping structure, function and service provision of ecosystems. Thus better understanding of their ecology and behavioural adjustments is central for drafting conservation actions. In this study, we used radiotelemetry on 21 individuals (10 females, 11 males) to provide data on spatial ecology, habitat selection and use of roosts of one of the commonest species, the whiskered bat (Myotis mystacinus), inhabiting the Carpathian Mountains (southern Poland). We tested, whether this species prefers natural over human-modified landscapes to seek prey and roosts. Mean home range size of the whiskered bat in the Carpathian Mountains was 26.3 ha (SE ± 3.2, Local Convex Hull) and 110 ha (SE ± 22.1, Minimum Convex Polygon with all locations), and included between one and three patches, among which bats moved along linear environmental features, such as scrubby banks of streams or lines of trees. During foraging whiskered bats selected small woodlands within agricultural landscapes, avoided large mountain forests and open areas, and used built-up areas proportionally to their availability. Whiskered bats occupied roosts located mainly in buildings (>97%), at an average altitude of 547.9 m above sea level (SE ± 8.3). Roosts were used for 5.4 days, on average. Our study shows that whiskered bats adapted well to the mosaic of semi-natural and anthropogenic habitats. It highlights the importance of buildings serving as roosts and small woodlands used as foraging areas in human-dominated montane landscapes

Occurrence of Dirofilaria repens in wild carnivores in Poland.

Dirofilaria repens is an expanding vector-borne zoonotic parasite of canines and other carnivores. Sub-clinically infected dogs constitute the most important reservoir of the parasite and the source of infection for its mosquito vectors. However, occurrence of D. repens infection in wild animals may contribute to the transmission of the parasite to humans and may explain the endemicity of filariae in newly invaded regions. The aim of the current study was to determine the occurrence of D. repens in 511 blood and spleen samples from seven species of wild carnivores (wolves, red foxes, Eurasian badgers, raccoons, raccoon dogs, stone martens, and pine martens) from different regions of Poland by means of a PCR protocol targeting the 12S rDNA gene. Dirofilaria repens–positive hosts were identified in seven of fourteen voivodeships in four of the seven regions of Poland: Masovia, Lesser Poland, Pomerania and Warmia-Masuria. The highest prevalence was found in Masovia region (8%), coinciding with the highest previously recorded prevalence in dogs in Central Poland. The DNA of Dirofilaria was detected in 16 samples of three species (total prevalence 3.13%). A low and similar percentage of positive samples (1.9%, 4.2% and 4.8%) was recorded among badgers, red foxes, and wolves, respectively. Dirofilaria repens–positive hosts were identified in seven of fourteen voivodships. Based on detection in different voivodeships, D. repens–positive animals were recorded in four out of the seven regions of Poland: in Masovia, Lesser Poland, Pomerania, and Warmia-Masuria. The highest prevalence of filariae was found in Masovia region (8%), reflecting the highest previously recorded prevalence in dogs (12–50%) in Central Poland. In summary, we conducted the first comprehensive study on the epidemiology of D. repens in seven species of wild hosts in all seven regions of Poland and identified the first case of D. repens infection in Eurasian badgers in Poland and the second in Europe

Evaluation of the Presence of ASFV in Wolf Feces Collected from Areas in Poland with ASFV Persistence

African swine fever (ASF), caused by a DNA virus (ASFV) belonging to genus Asfivirus of the Asfarviridae family, is one of the most threatening diseases of suids. During last few years, it has spread among populations of wild boars and pigs in countries of Eastern and Central Europe, causing huge economical losses. While local ASF occurrence is positively correlated with wild boar density, ecology of this species (social structure, movement behavior) constrains long-range disease transmission. Thus, it has been speculated that carnivores known for high daily movement and long-range dispersal ability, such as the wolf (Canis lupus), may be indirect ASFV vectors. To test this, we analyzed 62 wolf fecal samples for the presence of ASFV DNA, collected mostly in parts of Poland declared as ASF zones. This dataset included 20 samples confirmed to contain wild boar remains, 13 of which were collected near places where GPS-collared wolves fed on dead wild boars. All analyzed fecal samples were ASFV-negative. On the other hand, eight out of nine wild boar carcasses that were fed on by telemetrically studied wolves were positive. Thus, our results suggest that when wolves consume meat of ASFV-positive wild boars, the virus does not survive the passage through intestinal tract. Additionally, wolves may limit ASFV transmission by removing infectious carrion. We speculate that in areas where telemetric studies on large carnivores are performed, data from GPS collars could be used to enhance efficiency of carcass search, which is one of the main preventive measures to constrain ASF spread