Antibody-based antiangiogenic and antilymphangiogenic therapies to prevent tumor growth and progression

Blood and lymphatic vessel formation is an indispensable factor for cancer progression and metastasis. Therefore, various strategies designed to block angiogenesis and lymphangiogenesis are being investigated in the hope to arrest and reverse tumor development. Monoclonal antibodies, owing to their unequalled diversity and specificity, might be applied to selectively inhibit the pathways that cancer cells utilize to build up a network of blood vessels and lymphatics. Among the possible targets of antibody-based therapies are proangiogenic and prolymphangiogenic growth factors from the VEGF family and the receptors to which they bind (VEGFRs). Here, we present molecular mechanisms of angiogenesis and lymphangiogenesis exploited by tumors to progress and metastasise, with examples of antibody-based therapeutic agents directed at interfering with these processes. The expanding knowledge of vascular biology helps to explain some of the problems encountered in such therapies, that arise due to the redundancy in signaling networks controlling the formation of blood and lymphatic vessels, and lead to tumor drug resistance. Nonetheless, combined treatments and treatments focused on newly discovered proangiogenic and prolymphangiogenic factors give hope that more prominent therapeutic effects might be achieved in the future

The presence of facial nerve weakness on diagnosis of a parotid gland malignant process

The objectives of this article are to assess the frequency and significance of facial paralysis and undiagnosed nerve infiltration in patients with parotid malignancies. 103 patients with parotid gland malignancies were treated in a single institution, the tertiary center for ENT at the University Department in Poznan between 1996 and 2006. Facial palsy at the initial presentation was found in 32 patients. The stage of the primary tumor in the examined group of 103 patients is as follows: 20—T1, 31—T2, 20—T3, 32—T4. The correlation between facial nerve function before treatment and patients’ characteristics, including the treatment methods, were analyzed. Intact facial nerve function at patient presentation was a very strong prognostic factor determining the treatment and final outcome for malignant neoplasms of parotid gland. Similarly, T stage and a high-grade malignant histology had a direct influence on the duration of patients’ survival

Doświadczenia własne w zastosowaniu tocilizumabu w leczeniu chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

Wstęp: Praca stanowi podsumowanie doświadczeń w leczeniu tocilizumabem chorych na reumatoidalne zapalenie stawów, pacjentów Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych, Reumatologii i Immunologii Klinicznej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach w latach 2012–2019.Materiał i metody: Ogółem leczeniem tym lekiem objęto około 70 chorych, z czego obecnie ponad 50 jest leczonych aktywnie. Większość pacjentów otrzymuje tocilizumab w tak zwanej drugiej linii leczenia po niepowodzeniu inhibitorów TNF-alfa.Wyniki: U wszystkich chorych uzyskano dobrą odpowiedź na leczenie po pierwszych 90 dniach stosowania leku. Niska aktywność choroby bądź remisja utrzymywały się przez cały okres leczenia niezależnie od stosowania leku łącznie z metotrekastem czy stosowania go w monoterapii. Leczenie przebiega z małą liczbą przypadków działań niepożądanych.Wnioski: Doświadczenia własne uzyskane z badania stosunkowo małej liczby chorych, ale odzwierciedlające praktykę lekarską (tzw. real world data) są zgodne z wynikami badań klinicznych i potwierdzają, że tocilizumab, rekombinowane humanizowaneprzeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko receptorowi interleukiny 6 jest lekiem o udokumentowanej skuteczności i bezpieczeństwie leczenia u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów. Forum Reumatol. 2019, tom 5, nr 1: 8–1

Salivary gland damage after 131I therapy in patient with differentiated thyroid cancer. Preliminary report

Introduction: The purpose of the study was to evaluate salivary gland dysfunction after a high-dose radioiodine therapy administered to patients with differentiated thyroid carcinoma. Material and methods: The study group consisted of 60 patients (age range 20-78 years). Detailed history about complaints from the oral cavity were taken, followed by the ultrasonography and dynamic scintigraphy. The procedure was performed on 40 patients before and one year after radioiodine administration, and a single-time on 20 patients treated with multiple doses in the past. Results: Data analysis shows no statistically significant increase of subjective sufferings after first radioiodine dose (60-150 mCi), small decrease of uptake ratio UR (< 10%) and diminished parotid glands transverse diameter (~ 10%). The patients after multiple therapies (i.e. average dose of 250 mCi) informed more often about problems connected with decreased salivation (~ 20% patients), in scintigraphy there was a reduction of parotid UR 21-23% and parotid maximal secretion MS 7-13%. Ultrasonography did not show changes in salivary glands echogenicity after 12 months from the first dose of 131I. There was no close relationship between scintigraphically revealed dysfunctions and the occurrence of complaints; no correlation between appearance of acute sialadenitis symptoms after radioiodine therapy and subsequent dysfunctions. Conclusions: The main conclusion is that a single dose of 131I has no significant influence on salivary gland function; a repeated high-doses therapy is connected with an essential risk of side-effect occurrence. Scintigraphy can evaluate salivary gland function with high sensitivity. Parotid glands are more radiosensitive than submandibular. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 403-410)Wstęp: Celem pracy była ocena uszkodzenia ślinianek po zastosowaniu dużych dawek radiojodu, podawanych pacjentom z powodu zróżnicowanego raka tarczycy. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 60 chorych w wieku 20-78 lat. Zebrano szczegółowy wywiad dotyczący dolegliwości ze strony jamy ustnej, wykonano USG i scyntygrafię dynamiczną ślinianek. U 40 osób procedurę przeprowadzono 2-krotnie - przed i rok po podaniu 131I, natomiast jednokrotnie u 20 osób leczonych kilkoma dawkami w przeszłości. Wyniki: W analizie wyników wykazano brak statystycznie istotnego wzrostu subiektywnych dolegliwości po pierwszej dawce radiojodu (60-150 mCi), niewielki spadek UR (< 10%), a w USG zmniejszenie wymiaru poprzecznego przyusznic (ok. 10%). Osoby po wielokrotnej terapii informowały częściej o problemach związanych ze zmniejszonym wydzielaniem śliny (ok. 20% pacjentów), w scyntygrafii wystąpiła redukcja UR przyusznic o 21-23% i MS przyusznic o 7-13%. Ultrasonograficznie nie uwidoczniono zmian w echogeniczności ślinianek po 12 miesiącach od momentu podania pierwszej dawki 131I. Nie stwierdzono wyraźnej zależności pomiędzy zmianami w badaniu scyntygraficznym a występowaniem dolegliwości oraz związku pomiędzy występowaniem objawów ostrego sialadenitis po podaniu radiojodu a późniejszymi zaburzeniami funkcji gruczołów. Wnioski: Pojedyncza dawka 131I ma niewielki wpływ na funkcję ślinianek; powtarzanie terapii dużymi dawkami wiąże się już jednak z istotnym wzrostem ryzyka wystąpienia powikłań. Scyntygrafia jest czułą metodą oceny funkcji gruczołów ślinowych. Ślinianki przyuszne są bardziej wrażliwe na terapię radiojodem niż ślinianki podżuchwowe. (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 403-410

Wykorzystanie krwi matczynej do transfuzji dopłodowych w terapii konfliktu serologicznego na przykładzie trzech trudnych przypadków

Maternal alloimmunization can lead to hemolytic anemia, hydrops fetalis and even fetal or neonatal death. Intrauterine treatment is possible and effective even though it is associated with some risk. We present a rare method of maternal blood intrauterine transfusions in the therapy of three difficult cases of erythroblastosis fetalis. The aim of this report was to present an alternative to volunteer donors. In severe cases, i.e. in the absence of matching blood types from the donor, in the presence of multiple alloantibodies in the pregnant woman or if multiple transfusions are required, this can be the only therapeutic option. To the best of our knowledge, this has been the first publication on maternal blood donation for intrauterine transfusion in the Polish literature.Konflikt serologiczny może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej, obrzęku, a nawet śmierci płodu lub noworodka. Skuteczne leczenie wewnątrzmaciczne jest możliwe, choć obarczone ryzykiem powikłań. W pracy zaprezentowano rzadko stosowaną metodę wykorzystania krwi matczynej do transfuzji dopłodowych w terapii trzech trudnych przypadków konfliktu serologicznego, pragnąc zwrócić uwagę na alternatywny sposób pozyskania krwi do przetoczeń dopłodowych. W szczególnie ciężkich przypadkach (brak dostępności zgodnej antygenowo krwi od dawcy, obecność kilku rodzajów przeciwciał przeciw krwinkom czerwonym u matki, konieczność wykonania licznych przetoczeń) może być to jedyna opcja terapeutyczna. Według wiedzy autorów jest to pierwsza publikacja dotycząca tej metody leczenia prezentowana w polskim piśmiennictwie

The tolerance of proton radiotherapy — preliminary results

Introduction. Because the specific proton beam dose distribution (i.e. the so-called ’Bragg curve’), proton radiotherapy ensures that the high-dose region is precisely confined to the target volume while minimizing the dose delivered to healthy tissues/critical organs surrounding the tumour or to those lying in the path of the proton beam. This method has been used for patients in Kraków since November 2016. Aim. To report the early tolerance outcomes to proton radiotherapy in patients completing their treatment just before the end of August 2017. Materials and methods. Study subjects were 47 patients who had completed their treatment before the end of August 2017 with a mean age of 41.6 years (range: 16–76, median: 40). The most frequent diagnoses were skull base tumours (22 pts. — 46.8%) and brain G1 or G2 gliomas (17 pts. — 36.2%), whereas the most frequent histological types were chordomas (17 pts. — 36.2%). Proton radiotherapy was administered by pencil beam scanning and consisted of using the intensity modulated proton therapy (IMPT) technique. The total dose given per cancer type averaged as follows: (i) 70 and 74 Gy(RBE), for respectively chodrosarcomas and chordomas, (ii) 54 Gy(RBE) for brain gliomas and (iii) 70 Gy(RBE) for paranasal sinuses tumours. Early tolerance was prospectively evaluated and measured according to the CTCAE scale, version 4.03. Results. In all, 91 side effects (SE) were recorded in 44 patients. The intensity of SEs were as following: 62 SEs (68.1%) were of grade 1 intensity, 21 SEs (23.1%) were of grade 2 and 8 SEs (8.8%) were of grade 3. The most frequently developed SEs were skin reactions (29 pts. — 61.7%) or oral/pharyngeal mucositis (20 pts. — 42.6%). Because the patient follow-up period was short, presented results only describes the early tolerance to this therapy. Our findings of mild intensities for the most early side effects, at (grades 1 or 2) are consistent with other published studies

The significance of spoligotyping method in epidemiological investigations of tuberculosis

Introduction: The control of tuberculosis (TB) requires methods for rapid detection and tracing sources of infection, so that further transmission can be arrested. Recent developments in molecular biology have resulted in techniques that allow prompt identification and tracking specific strains of M. tuberculosis as they spread through the population. Most of these techniques take advantage of M. tuberculosis DNA polymorphism and are based on various repetitive DNA elements as genetic markers. Each method yields strain-specific genetic profiles (fingerprints). Strains showing identical fingerprints are referred to as clustered and are usually associated with recent transmission, whereas strains whose fingerprints are unique are presumed to represent remote transmission, a reactivation of infection acquired in the distant past. Material and methods: In recent years, spoligotyping has become one of the most widely used genotyping method for epidemiological studies of TB. Spoligotyping is a PCR-based method allowing to analyze strain-dependent polymorphisms observed in spacer sequences present within the direct repeat (DR) genomic region of M. tuberculosis complex strains. Spoligotyping provides some important advantages over other genotyping techniques. These are simplicity, rapidity, high reproducibility and stability of the results, with the latter being expressed in a simple digital pattern, readily named and databased, and the ability to perform spoligotyping directly on clinical samples, without the need for prior culture. However, spoligotyping has relatively low discriminatory capacity, which makes it necessary to use secondary fingerprinting methods to prove clonality between isolates. Results: The aim of this study was to evaluate the usefulness of spoligotyping in epidemiological investigations of TB by analyzing 16 isoniazid-resistant M. tuberculosis strains isolated from patients with pulmonary TB in the central region of Poland. A total of 11 distinct spoligopatterns were obtained. 9 isolates were represented by a unique pattern, whereas 7 were clustered in 2 groups of 5 and 2 isolates, respectively. When compared with an international spoligodatabase SpolDB4, 13 isolates shared already described spoligotypes, whereas 3 did not match any existing spoligopattern in database and were defined as orphans. Spoligotyping overestimated the number of clustered isolates in one of its two clusters when compared to IS6110 Mtb1/ /Mtb2 PCR. Strains clustered using the latter method were assumed to be closely epidemiologically related. Conclusion: This report demonstrates the utility of spoligotyping as an initial screening technique, to be supplemented by another typing method of greater discriminatory power, such as the IS6110 Mtb1/Mtb2 PCR in order to better recognize the epidemiological links between TB patients.Wstęp: Obserwowany w ostatnich latach intensywny rozwój nowoczesnych metod biologii molekularnej umożliwił ich zastosowanie do badań w epidemiologicznych dochodzeniach gruźlicy. Techniki te polegają na wykrywaniu w genomie prątków sekwencji insercyjnych lub powtórzonych sekwencji DNA, których liczba i zmienność genetyczna stanowią marker identyfikacyjny. Każda z metod wykorzystujących właściwości jednego lub kilku markerów genetycznych prowadzi do uzyskania charakterystycznego dla danego szczepu wzoru genetycznego - fingerprint. Szczepy prątków gruźlicy, których wzory typowania genetycznego są identyczne lub bardzo do siebie podobne, są grupowane (clustering) i mogą mieć wspólne źródło pochodzenia. Szczepy takie uznaje się jako transmitowane między ludźmi, podczas gdy szczepy o różnych wzorach wykazują odmienne źródło transmisji, mogą również pochodzić z reaktywacji dużo wcześniejszego zakażenia. Materiał i metody: W ostatnich latach metoda spoligotyping stała się jedną z powszechnie stosowanych metod genetycznych w gruźlicy. Metoda ta oparta na PCR wykorzystuje polimorfizm chromosomalnego regionu DR występującego u prątków należących do M. tuberculosis complex. Jest to metoda szybka, łatwa w wykonaniu i wydajna. Cechuje ją wysoka powtarzalność wyników. Może być stosowana do wykrywania i identyfikacji M. tuberculosis complex bezpośrednio w materiale klinicznym z pominięciem hodowli. Ponieważ jednak metoda ma pewne ograniczenia, szczepy posiadające te same spoligotypy muszą być dalej różnicowane inną metodą molekularną. Wyniki: Badania przeprowadzone przez autorów pracy dotyczyły szczepów prątków gruźlicy opornych na izoniazyd, które wyizolowano od 16 chorych z centralnego regionu Polski. Otrzymano 11 różnych wzorów spoligo, w tym 9 szczepów posiadało unikalne (niepodobne do siebie) wzory, natomiast 7 należało do dwóch rodzin molekularnych. Otrzymane wzory sprawdzano w międzynarodowej bazie opisanych wzorów molekularnych SpolDB4. Szczepy od 13 chorych posiadały swoje wzorce w bazie, natomiast 3 szczepy zdefiniowano jako sieroce (orphans), to znaczy niezgłoszone jeszcze do bazy. Zastosowanie metody IS6110 Mtb1/Mtb2 PCR pozwoliło na zróżnicowanie szczepów posiadających takie same wzory spoligo. Wnioski: Praca potwierdza przydatność metody spoligotyping jako metody przesiewowej w dochodzeniach epidemiologicznych w gruźlicy. Ze względu na ograniczoną zdolność różnicowania, szczepy o tym samym spoligotypie muszą być poddane dodatkowej analizie metodą IS6110 Mtb1/Mtb2 PCR