Implantacja układu stymulującego metodą nakłucia żyły pachowej z umieszczeniem stymulatora pod mięśniem piersiowym większym. Wyniki własne u pierwszych 11 chorych

Wstęp: Praca ma na celu przedstawienie wstępnych wyników obserwacji osób, u których zastosowano nową technikę implantacji układu stymulującego, opisaną przez Shefera i wsp. Polega ona na wprowadzeniu elektrody do serca poprzez nakłucie żyły pachowej oraz schowaniu stymulatora pod mięsień piersiowy większy. Materiał i metody: Nową technikę implantacji zastosowano u 11 chorych. Z powodu powikłań po zastosowaniu techniki tradycyjnej lub w wyniku jej nieskuteczności do tej techniki zakwalifikowano 7 osób. U pozostałych 4 wybór podyktowany był względami kosmetycznymi. Czas obserwacji wahał się od 1 do 9 miesięcy (średnio 6,2). W tym czasie chorzy zostali poddani systematycznej kontroli układu stymulującego. Wyniki: Podczas obserwacji nie stwierdzono żadnych powikłań związanych z miejscem implantacji lub ograniczeń ruchowych związanych z wszczepionym układem. U 4 osób wystąpiły powikłania związane z elektrodą (blok wyjścia i dyslokacje). Sądzimy jednak, że rodzaj zastosowanej techniki operacyjnej nie jest związany z wystąpieniem tych powikłań. Wnioski: Wydaje się, że metoda opisana przez Shefera i wsp. może stanowić cenne uzupełnienie technik operacyjnych wykorzystywanych w stymulacji serca, a wstępne wyniki zachęcają do jej stosowania u wybranych chorych

Implantacja układu stymulującego metodą nakłucia żyły pachowej z umieszczeniem stymulatora pod mięśniem piersiowym większym. Wyniki własne u pierwszych 11 chorych

Wstęp: Praca ma na celu przedstawienie wstępnych wyników obserwacji osób, u których zastosowano nową technikę implantacji układu stymulującego, opisaną przez Shefera i wsp. Polega ona na wprowadzeniu elektrody do serca poprzez nakłucie żyły pachowej oraz schowaniu stymulatora pod mięsień piersiowy większy. Materiał i metody: Nową technikę implantacji zastosowano u 11 chorych. Z powodu powikłań po zastosowaniu techniki tradycyjnej lub w wyniku jej nieskuteczności do tej techniki zakwalifikowano 7 osób. U pozostałych 4 wybór podyktowany był względami kosmetycznymi. Czas obserwacji wahał się od 1 do 9 miesięcy (średnio 6,2). W tym czasie chorzy zostali poddani systematycznej kontroli układu stymulującego. Wyniki: Podczas obserwacji nie stwierdzono żadnych powikłań związanych z miejscem implantacji lub ograniczeń ruchowych związanych z wszczepionym układem. U 4 osób wystąpiły powikłania związane z elektrodą (blok wyjścia i dyslokacje). Sądzimy jednak, że rodzaj zastosowanej techniki operacyjnej nie jest związany z wystąpieniem tych powikłań. Wnioski: Wydaje się, że metoda opisana przez Shefera i wsp. może stanowić cenne uzupełnienie technik operacyjnych wykorzystywanych w stymulacji serca, a wstępne wyniki zachęcają do jej stosowania u wybranych chorych