Primary aldosteronism — recent progress and current concepts

Pierwotny hiperaldosteronizm (PA) to najczęstsza postać nadciśnienia tętniczego uwarunkowanego hormonalnie, którego częstośćw ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze szacuje się na 6–13%. Wśród pacjentów z nadciśnieniem tętniczym opornymna leczenie odsetek chorych z PA jest jeszcze większy. Dzięki intensywnym badaniom z dziedziny nauk podstawowych i tworzeniudużych rejestrów chorych z PA poznawany jest wpływ nadmiaru aldosteronu nie tylko na układ sercowo-naczyniowy, ale również namorfologię i funkcję pozostałych organów . W najnowszych badaniach podkreśla się odmienności w regulacji gospodarki wapnioweju chorych z gruczolakiem nadnercza i PA. Wiele miejsca poświęca się doskonaleniu metod diagnostyki, ze szczególnym uwzględnieniemcewnikowania żył nadnerczowych, które zyskuje coraz większe znaczenie. W ciągu ostatniego roku pojawiło się wiele publikacji dotyczącychwystępowania mutacji w kanale potasowym u chorych z guzem nadnercza i PA. Wyodrębniono również nową postać rodzinniewystępującego hiperaldosteronizmu — FIII.Leczenie pacjentów z PA w dalszym ciągu opiera się na stosowaniu antagonistów receptora dla mineralokortykoidów lub adrenalektomii,optymalnie poprzedzonej potwierdzeniem lateralizacji w wydzielaniu aldosteronu za pomocą cewnikowania żył nadnerczowych.Primary aldosteronism is the commonest form of hormone-related hypertension, with an estimated prevalence of 6–13% in the generalpopulation of hypertensive patients. Among patients with resistant hypertension, the proportion of PA is even higher. Through intensiveresearch in the field of basic science and the creation of large registries of patients with PA, it is possible to understand the effect ofexcess aldosterone not only on the cardiovascular system but also on the morphology and function of the other organs. Recent researchhas highlighted the differences in the regulation of calcium metabolism in patients with adrenal adenomas and PA. A lot of attention hasbeen paid to the improvement of diagnostic methods, with particular emphasis on adrenal vein sampling, which is becoming increasinglyimportant. In recent years there have been many publications on the prevalence of mutations in the potassium channel in patients withadrenal tumours and PA. A new form of familial hyperaldosteronism - FIII, has also been distinguished. Treatment of patients with PAstill relies on the use of mineralocorticoid receptor antagonists or adrenalectomy, preferably preceded by a confirmation of aldosteronesecretion lateralisation by adrenal vein sampling

Pierwotny hiperaldosteronizm — współczesne oblicze problemu, postępy w diagnostyce i leczeniu

Pierwotny hiperaldosteronizm (PA) to najczęstsza postać nadciśnienia tętniczego uwarunkowanego hormonalnie, którego częstość w ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze szacuje się na 6–13%. Wśród pacjentów z nadciśnieniem tętniczym opornym na leczenie odsetek chorych z PA jest jeszcze większy. Dzięki intensywnym badaniom z dziedziny nauk podstawowych i tworzeniu dużych rejestrów chorych z PA poznawany jest wpływ nadmiaru aldosteronu nie tylko na układ sercowo-naczyniowy, ale również na morfologię i funkcję pozostałych organów . W najnowszych badaniach podkreśla się odmienności w regulacji gospodarki wapniowej u chorych z gruczolakiem nadnercza i PA. Wiele miejsca poświęca się doskonaleniu metod diagnostyki, ze szczególnym uwzględnieniem cewnikowania żył nadnerczowych, które zyskuje coraz większe znaczenie. W ciągu ostatniego roku pojawiło się wiele publikacji dotyczących występowania mutacji w kanale potasowym u chorych z guzem nadnercza i PA. Wyodrębniono również nową postać rodzinnie występującego hiperaldosteronizmu — FIII. Leczenie pacjentów z PA w dalszym ciągu opiera się na stosowaniu antagonistów receptora dla mineralokortykoidów lub adrenalektomii, optymalnie poprzedzonej potwierdzeniem lateralizacji w wydzielaniu aldosteronu za pomocą cewnikowania żył nadnerczowych

Relationship between primary aldosteronism and obstructive sleep apnoea, metabolic abnormalities and cardiac structure in patients with resistant hypertension

Wstęp: Celem analizy była ocena związku pomiędzy pierwotnym hiperaldosteronizmem (PA) i obturacyjnym bezdechem sennym (OBS)w relacji do nasilenia zaburzeń metabolicznych i zmian struktury i funkcji lewej komory (LV) serca u chorych z prawdziwie opornymnadciśnieniem tętniczym (OPNT) włączonych do badania RESIST-POL.Materiał i metody: Badaniem objęto 204 chorych (123 M, 81 K, średni wiek 48,4 lat) z OPNT, eGFR > 60 ml/min/1,73 m2 i bez rozpoznanejwcześniej cukrzycy. Istotny klinicznie OBS zdefiniowano, jako wskaźnik bezdechów i oddechów spłyconych (AHI) > 15/h. Ocenionoskładowe zespołu metabolicznego (MS). W badaniu echokardiograficznym oceniono: przerost LV (LVH), koncetnryczną przebudowę LV(RWT > 0,45), prędkość fali E’, wskaźnik E/E’ i globalne odkształcenie włókien podłużnych (GLS).Wyniki: PA rozpoznano u 32 chorych (15,7%). OBS występował częściej u chorych z PA (59,4 v. 42,4%; p = 0,058). Chorych podzielonona cztery grupy: PA+ OBS+ , PA+ OBS-, PA-OBS+ and PA– OBS–. Świeżo wykryta cukrzyca, podwyższone stężenie glukozy na czczoi podwyższone stężenie glukozy po obciążeniu glukozą występowały najczęściej w grupie PA+ OBS +. OBS związany był z częstszymwystępowaniem koncentrycznej przebudowy LV, podczas gdy PA związany był z wyższą masą LV i częstszym występowaniem LVH.W grupach PA+ OBS+ I PA+ OBS – najczęstszymi typami geometrii LV były odpowiednio: przerost koncentryczny (68,4%) i przerostekscentryczny (54,5%). Prędkość fali E’ była najniższa i wskaźnik E/E’ był najwyższy w grupie PA+ OBS +. GLS był niższy u chorych zOBS w porównaniu z chorymi bez OBS.Wnioski: Zarówno zaburzenia metaboliczne jak i nasilenie zmian narządowych były najbardziej wyrażone u chorych z OPNT, u którychwspółistniały PA i OBS. PA i OBS w różny sposób wpływały na geometrię LV.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 363–367)Introduction: The aim of this study was to evaluate in patients with resistant hypertension (RHTN) enrolled in the RESIST-POL study the relationshipbetween primary aldosteronism (PA) and obstructive sleep apnoea (OSA) and their effect on metabolic abnormalities and cardiac structure.Material and methods: We included 204 patients (123 M, 81 F, mean age 48.4 yrs) with true RHTN, eGFR > 60 mL/min/1,73 m2 and no knowndiabetes. OSA was defined as an apnoea/hypopnoea index of 15/h or more. Metabolic syndrome components were assessed. On echocardiography,left ventricular hypertrophy (LVH), concentric remodelling (RWT > 0.45), E’ velocity, E/E’ index and global strain (GLS) were evaluated.Results: PA was diagnosed in 32 patients (15.7%). OSA occurred more frequently in patients with PA (59.4 v. 42.4%; p = 0.058). Patientswere divided into four groups: PA+ OSA+ , PA+ OSA-, PA-OSA+ and PA–OSA–. Newly diagnosed diabetes, impaired glucose toleranceand increased fasting glucose were most frequent in the PA+ OSA+ group compared to other groups. The presence of OSA was associatedwith concentric remodelling, and the presence of PA was associated with higher left ventricular mass and higher frequency of leftventricular hypertrophy. In the PA+ OSA+ and PA+ OSA- groups, the most frequent geometry patterns were concentric hypertrophy(68.4%) and eccentric hypertrophy (54.5%) respectively. E’ velocity was lowest and E/E’ was highest in PA+ OSA+ compared to othergroups. GLS was lower in patients with OSA compared to those without OSA.Conclusions: Both metabolic abnormalities and target organ damage are more pronounced in patients with RHTN, PA and OSA. OSAand PA influence differently left ventricular geometry.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 363–367

Wprowadzenie cewnikowania żył nadnerczowych do schematu postępowania diagnostycznego u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem: doświadczenie ośrodka

Background: Primary aldosteronism is one of the most common causes of secondary hypertension. Adrenal vein sampling (AVS) remains a “gold standard” procedure in differentiation between unilateral (adenoma) and bilateral (hyperplasia) disease. Aim: The aim of this study was to present our single-centre experience in establishing and implementating the AVS procedure. Methods: All patients had primary aldosteronism confirmed in a salt-infusion test. AVS was performed sequentially during a continuous intravenous infusion of cosyntropin and was preceded by multislice contrast-enhanced computed tomography (CT) examination of adrenal glands performed a few weeks before AVS in the majority of patients. AVS was regarded as successful if the ratio of each adrenal vein cortisol to inferior vena cava cortisol levels (selectivity index [SI]) was higher than 3.0. In the case of failure, a second attempt was considered in a few weeks. Patients were divided into four groups according to the order of the procedure by quartiles. Results: Between 31 May, 2012 and 5 May, 2016, AVS was performed in 124 patients (69% males, aged 55.3 ± 10.3 years) and was successful in 120 (96.8%) patients. All failed cases were due to the failure of cannulation of the right adrenal vein. The first-attempt success rate was 94.3% (117 of 124 patients) and increased from 83.9% in the first 31 patients to 100% in the last 31 patients. Similarly, the overall success rate increased from 93.5% to 100%. The right SI was significantly higher than the left one (26.4 vs. 11.0, p < 0.0001). Both indices did not differ across quartiles of patients. No complications occurred during the procedure. Conclusions: The AVS procedure, preceded by adrenal CT, may be implemented into daily diagnostic practice safely with an excellent success rate.Wstęp: Pierwotny hiperaldosteronizm jest jedną z najczęstszych przyczyn wtórnego nadciśnienia tętniczego. Cewnikowanie żył nadnerczowych (AVS) pozostaje metodą referencyjną w rozróżnieniu między jednostronną (gruczolak) a obustronną (przerost guzkowy) postacią choroby.   Cel: Celem niniejszej pracy było zaprezentowanie jednoośrodkowych wyników we wprowadzeniu tej procedury do praktyki klinicznej.   Metody: U wszystkich pacjentów potwierdzono pierwotny hiperaldosteronizm w teście obciążenia solą. AVS wykonywano sekwencyjnie w trakcie ciągłej dożylnej infuzji syntetycznej kortykotropiny (ACTH) i poprzedzano u większości pacjentów tomografią komputerową (CT) nadnerczy kilka tygodni przed cewnikowaniem. AVS zdefiniowano jako skuteczne, jeśli stężenie kortyzolu w żyle nadnerczowej było 3-krotnie wyższe niż w żyle głównej dolnej (współczynnik selektywności > 3.0). Pacjenci zostali podzieleni na 4 kwartyle wg kolejności wykonania cewnikowania. W przypadku niepowodzenia rozważano indywidualnie drugą próbę cewnikowania po kilku tygodniach.   Wyniki: Pomiędzy 31 maja 2012 r. a 5 maja 2016 r. wykonano AVS u 124 pacjentów (69% mężczyzn w wieku 55,3 ± 10,3 roku). Badanie było skuteczne u 120 (96,8%) osób. Przyczyną wszystkich nieskutecznych procedur było niepowodzenie kaniulacji prawej żyły nadnerczowej. Odsetek skutecznych procedur w pierwszej próbie cewnikowania wyniósł 94,3% (117 z 124 chorych) i zwiększał się z 83,9% u pierwszych 31 pacjentów do 100% u ostatnich 31 chorych. Podobnie, całkowita skuteczność wzrosła odpowiednio z 93,5% do 100%. Współczynnik selektywności był wyższy po stronie prawej niż lewej (26,4 vs. 11,0; p < 0,0001), oba współczynniki nie zmieniały się w poszczególnych kwartylach pacjentów. Nie wystąpiły żadne powikłania związane z procedurą cewnikowania.   Wnioski: Cewnikowanie żył nadnerczowych, poprzedzone badaniem CT nadnerczy, jest procedurą bezpieczną, możliwą do wprowadzenia do praktyki klinicznej z wysokim odsetkiem skuteczności

The saline infusion test for primary aldosteronism: implications of immunoassay inaccuracy

CONTEXT Diagnosis of primary aldosteronism (PA) for many patients depends on positive results for the saline infusion test (SIT). Plasma aldosterone is often measured by immunoassays, which can return inaccurate results. OBJECTIVE Establish whether differences in aldosterone measurements by immunoassay versus mass spectrometry (MS) might impact confirmatory testing for PA. METHODS This study, involving 240 patients tested using the SIT at five tertiary-care centers, assessed discordance between immunoassay and MS-based measurements of plasma aldosterone. RESULTS Plasma aldosterone measured by Liaison and iSYS immunoassays were respectively 86% and 58% higher than by MS. With an immunoassay-based SIT cut-off for aldosterone of 170 pmol/L, 78 and 162 patients had respective negative and positive results. All former patients had MS-based measurements of aldosterone <117 pmol/L, below MS-based cutoffs of 162 pmol/L. Among the 162 patients with pathogenic SIT results, MS returned non-pathologic results in 62, including 32 under 117 pmol/L. Repeat measurements by an independent MS method confirmed non-pathogenic results in 53 patients with discordant results. Patients with discordant results showed a higher (P<0.0001) prevalence of non-lateralized than lateralized adrenal aldosterone production than patients with concordant results (83%vs28%). Among patients with non-lateralized aldosterone production, 66% had discordant results. Discordance was more prevalent for the Liaison than iSYS immunoassay (32%vs16% P=0.0065) and was eliminated by plasma purification to remove interferents. CONCLUSIONS These findings raise concerns about the validity of immunoassay-based diagnosis of PA in over 60% of patients with presumed bilateral disease. We provide a simple solution to minimize immunoassay inaccuracy-associated misdiagnosis of PA