Imatinib-induced toxic liver failure in patients with chronic myeloid leukemia

BCR-ABL1 i c-KIT. Ze względu na ten mechanizm działania został zarejestrowany do leczenia chorych z przewlekłą białaczką szpikową (CML) w fazach przewlekłej, akceleracji i kryzy blastycznej, chorych z nieoperacyjnymi i rozsianymi nowotworami podścieliska przewodu pokarmowego (GIST), a także w innych rzadkich chorobach nowotworowych przebiegających z nieprawidłowościami genetycznymi dotyczącymi receptora czynnika aktywacji płytek, takich jak przewlekłe nowotwory mieloproliferacyjne z t(5;12) czy zespół hipereozynofilowy. Mimo bardzo dobrej tolerancji terapii u około 2-5% chorych leczonych IM mogą wystąpić objawy uszkodzenia wątroby. W pracy przedstawiono opis dwóch przypadków klinicznych toksycznego uszkodzenia wątroby w trakcie leczenia IM w standardowej dawce 400 mg na dobę. W obu przypadkach odstawienie tego leku pozwoliło uzyskać normalizację czynności wątroby, ale jednocześnie obserwowano utratę odpowiedzi cytogenetycznej i hematologicznej. Włączenie inhibitora kinazy tyrozynowej II generacji - dazatynibu, w dawce 100 mg na dobę, pozwoliło na szybkie odzyskanie remisji hematologicznej i cytogenetycznej, przy braku objawów uszkodzenia wątroby. Oba opisane przypadki dokumentują możliwość wystąpienia polekowego uszkodzenia wątroby w przebiegu leczenia IM oraz związaną z tym konieczność systematycznego kontrolowania biochemicznych wskaźników czynności wątroby w czasie stosowania tego leku. Hematologia 2010; 1, 3: 254-260Imatinib (IM) selectively inhibits the activity of some tyrosine kinases, including BCR-ABL1 and c-KIT. Mainly because of this mode of action, it has been registered as the first line treatment option for patients with chronic myeloid leukemia (CML) in the chronic, accelerated and blast crisis phases, patients with inoperable and disseminated gastrointestinal stromal tumors (GIST) and in the other rare malignancies with genetic abnormalities related to platelet-derived growth receptor, e.g. chronic myeloproliferative neoplasms with t(5;12) or hypereosinophilic syndrome. Although the treatment is generally well tolerated, about 2–5% of IM-treated patients may develop toxic liver failure. Herein, we report two clinical cases of hepatotoxicity induced by IM at the standard dose 400 mg/day. In both cases, cessation of IM treatment resulted in normalization of liver function, however with concomitant lost of cytogenetic and hematologic response. Subsequent treatment with the 2nd generation inhibitor of tyrosine kinase - dasatinib at a dose 100 mg/day allowed to achieve again cytogenetic and hematologic response without any signs of hepatotoxicity. These cases underscore the potential IM-induced liver failure and emerge for regular monitoring of liver function throughout the treatment. Hematologia 2010; 1, 3: 254-26

Efficacy of bendamustine combined with rituximab in the treatment of relapsed follicular lymphoma — a case report and review of the literature

Chłoniak grudkowy (FL) jest najczęściej spotykanym chłoniakiem indolentnym. U większości pacjentów wyjściowo stwierdza się wysoki stopień zaawansowania choroby, a rekomendowanym leczeniem I linii, przy spełnionych kryteriach kwalifikacji do leczenia, jest immunochemioterapia. W ostatnich latach wykazano wysoką skuteczność rytuksumabu w połączeniu z bendamustyną(R-B) zarówno w pierwszej linii leczenia, jak i u chorych z nawrotowymi lub opornymi na leczenie chłoniakami indolentnymi. W pracy opisano przypadek chorej z nawrotowym FL, u której uzyskano długotrwałą częściową remisję w wyniku zastosowania schematu R-B w kolejnej linii leczenia.Follicular lymphoma (FL) is the most frequent indolent lymphoma. The majority of patients had a high baseline disease severity, where the recommended first-line treatment is immunochemiotherapy. In recent years, it has been shown that bendamustine combined with rituximab (R-B) is effective both in the first-line treatment and in patients with relapsed or refractory indolent lymphomas. The following paper describes the case of a patient with relapsed FL, in which the long-term partial remission was achieved as a result of the R-B scheme in the next-line of treatment

Skuteczność lenalidomidu u chorego na szpiczaka plazmocytowego współistniejącego z zespołem mielodysplastycznym związanym z izolowaną delecją chromosomu 5q–

Treatment-related extension of survival has recently been observed in patients with plasma cell myeloma (PCM). However, chemotherapy also increases he incidence of other cancers for this patient group; myelodysplastic syndrome (MDS) being a classic example. A rare case-study is presented of a patient diagnosed with PCM coexisting with MDS associated with isolated del 5q– (MDS 5q–). After lenalidomide treatment, partial remission from PCM was observed, also accompanied by, partial cytogenic remission of MDS 5q–.Ze względu na znaczne wydłużenie przeżycia chorych na szpiczaka plazmocytowego (PCM) coraz częściej obserwuje się u nich występowanie innych nowotworów. Klasycznym przykładem jest rozwój wtórnych do zastosowanej wcześniej chemioterapii zespołów mielodysplastycznych (MDS). W niniejszej pracy opisano rzadki przypadek chorego, u którego stwierdzono współistnienie PCM oraz MDS związanym z izolowaną del 5q– (MDS 5q–). Zastosowanie lenalidomidu pozwoliło na uzyskanie częściowej remisji cytogenetycznej MDS oraz częściowej remisji PCM

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby

Cryptic NUP214-ABL1 fusion with complex karyotype, episomes and intra-tumor genetic heterogeneity in a T-cell lymphoblastic lymphoma

T-lymphoblastic lymphoma (T-LBL) is a rare and aggressive form of non-Hodgkin’s lymphoma and little is known about their molecular background. However, complex karyotypes were already related to this group of malignancy and associated with poor outcome. Here, we describe a 17-year-old female being diagnosed with T-LBL and a normal karyotype after standard G-banding with trypsin-Giemsa (GTG)-banding. However, further analyses including high-resolution molecular approaches, array-comparative genomic hybridization (aCGH), multiplex ligation-dependent probe amplification, fluorescence in situ hybridization and multicolor chromosome banding revealed a cryptic complex karyotype, NUP214-ABL1 gene fusion, episomes and intra-tumor genetic heterogeneity. In addition, homozygous loss of CDKN2A, as well as amplification of oncogene TLX1 (HOX11) were detected. Actually, NUP214-ABL1 fusion gene replicated autonomously in this case as episomes. Overall, highly amplification of NUP214-ABL1 fusion gene defines possibly a new subgroup of T-LBL patients which accordingly could benefit from treatment with tyrosine kinase inhibitors. As episomes are missed in standard karyotyping aCGH should be performed routinely in T-LBL to possibly detect more of such cases

Bing-Neel syndrome, a rare presentation of Waldenström macroglobulinemia - a multicenter report by the Polish Lymphoma Research Group

Bing-Neel syndrome (BNS) is a rare presentation of Waldenström macroglobulinemia (WM). BNS is a consequence of the central nervous system (CNS) involvement by lymphoplasmacytic lymphoma (LPL) and, rarely, the peripheral nervous system. The data on BNS are extremely scarce. Therefore, we performed a multicenter retrospective analysis of BNS patients diagnosed and treated in centers aligned with the Polish Lymphoma Research Group. The analysis covers the years 2014–2021. Eleven patients were included, 55% females and the median age at BNS diagnosis was 61 years. The median time from WM to BNS was 3.5 years; 27% of patients did have a diagnosis of WM and BNS made simultaneously or within 30 days from each other. Isolated parenchymal involvement was the least frequent (20%). Patients were treated with different regimens, mostly able to cross the blood-brain barrier, including 18% treated with ibrutinib first line. The cumulative objective response to treatment was 73%. With the median follow-up of 20 months (95% CI, 2–32), the 36-month estimates were: overall survival (OS) 47%, progression-free survival (PFS) 33%, and cumulative incidence of BNS-associated death 41%. The performance status according to ECOG was significant for PFS (HR = 7.79) and the hemoglobin concentration below 11 g/dL was correlated with PFS. To conclude, BNS is a very rare manifestation of WM. It is associated with a poor outcome with most patients succumbing to BNS