Premature rupture of membranes before 34 weeks of pregnancy as a medical problem

Pęknięcie błon płodowych przed 37 tygodniem ciąży zdarza się u 2-3% ciężarnych i jest główną przyczyną przedwczesnych porodów. W każdym przypadku bardzo komplikuje to dalsze prowadzenie ciąży. Skala problemów jest tym większa im wcześniejszy jest wiek ciążowy. Praca podsumowuje współczesną wiedzę na temat epidemiologii, diagnostyki, monitorowania i dostępnych metod leczenia oraz wyników leczenia tego poważnego powikłania.Rupture of membranes before 37 weeks of pregnancy occurs in 2-3% of all pregnant women and is the leading cause of premature birth. It always significantly complicates the course of pregnancy. The scale of the problem increases with decreasing gestational age. This paper summarizes the current state of knowledge on epidemiology, diagnosis, monitoring, available methods of treatment, and the outcome of this serious complication

Analysis of cervicovaginal fluid in the diagnosis of premature rupture of membranes

Abstract Premature rupture of membranes (PROM) complicates approximately 8% of all pregnancies, however in 3% of the cases the membrane rupture occurs before 37 weeks of gestation (preterm PROM – PPROM). The consequences of such an early loss of amniotic fluid are very serious. Serious complications and mortality of neonates born prematurely due to PPROM is very high and inversely proportional to gestational age. The diagnosis of PROM is based on medical history and physical examination. In case of doubt, a test determining the pH of vaginal secretions and ultrasonography with assessment of amniotic fluid index may be applied. In difficult cases vaginal fluid diagnostic markers are very helpful. Proposed markers include: beta-human chorionic gonadotropin (beta-HCG), placental alpha-microglobulin-1 (PAMG-1), insulin-like growth factor binding protein-1 (IGFBP-1) and alpha-fetoprotein (AFP). Other markers were also proposed, namely interleukin 6 (IL-6), prolactin, creatinine and lactates. Several tests for the analysis of cervico-vaginal secretions are already commercially available. In Poland various tests based on the analysis of vaginal pH and a test Actim Prom® based on the analysis of IGFBP-1 are available. In clinical practice, approximately 10% of cases of PROM require additional confirmation, which can be difficult, especially in the outpatient setting. Various types of bedside tests, the so-called point-of-care testing – POCT. are increasingly used in contemporary medical practice. Their implementation does not require a laboratory, specialized equipment or trained personnel. This paper presents only those markers that either are already used in the diagnosis of PROM in the form of POCT testing, or could be relatively easily adapted for this purpose

Interdyscyplinarne aspekty nauk o zdrowiu

Praca recenzowana / Peer-reviewed pape

Porównanie znieczulenia podpajęczynówkowego z 0,75% ropiwakainą i 0,5% bupiwakainą do planowego cięcia cesarskiego

BACKGROUND The aim of this study was to compare clinical efficacy and safety of hyperbaric ropivacaine and hyperbaric bupivacaine for spinal anaesthesia for elective cesarean section. METHODS A prospective, randomized study was performed in 75 patients with low preoperative risk, scheduled for elective caesarean section, randomly allocated in two groups (ropivacaine – 36 patients, bupivacaine – 39 patients). Spinal anaesthesia was performed in sedentary position, at the L3/L4 level and 2 mls of 0.75% hyperbaric ropivacaine or 0.5% hyperbaric bupivacaine was administered. The influence of the blockade on the function of the cardiovascular and respiratory system, the need for additional medications, side-effects, the quality of the blockade as well as spread and regression were assessed. The evaluation of anaesthesia was performed by both the patients and the surgeons. All data underwent statistical analysis. Statistical significance was noted if p value was below 0,05. RESULTS Haemodynamic parameters and respiratory function were similar in both groups. There were no differences between groups regarding side-effects, the need for additional medication and the quality of the blockade. Spread and regression of motor and sensory blockade and their duration was similar. The evaluation of the anaesthesia by the patients and the surgeons was similar. Both local anaesthetic agents provided sufficient, safe and satisfactory spinal anaesthesia for elective caesarean section. CONCLUSIONS Spinal administration of 2 ml of plain hyperbaric 0,75% ropivacaine and hyperbaric 0,5% bupivacaine provides safe anaesthesia for caesarean section, satisfactory analgesia and good surgical conditions. Ropivacaine offers no significant advantage over bupivacaine during spinal anaesthesia for elective caesarean section.WSTĘP Celem badania było porównanie użyteczności klinicznej i bezpieczeństwa hiperbarycznej ropiwakainy i hiperbarycznej bupiwakainy podczas znieczulenia podpajęczynówkowego do planowego cięcia cesarskiego. MATERIAŁ I METODY Prospektywne, randomizowane badanie zostało przeprowadzone u 75 pacjentek niskiego ryzyka operacyjnego, zakwalifi kowanych do planowego cięcia cesarskiego, które zostały przydzielone losowo do dwóch grup (ropiwakaina, n=36, bupiwakaina, n=39). Znieczulenie podpajęczynówkowe zostało wykonane w pozycji siedzącej. Pacjentkom podano 2 ml hiperbarycznej ropiwakainy w stężeniu 0,75% lub 2 ml hiperbarycznej bupiwakainy w stężeniu 0,5% do przestrzeni podpajęczynówkowej na poziomie L3/L4. Oceniono wpływ blokady na funkcję układu krążenia i układu oddechowego, konieczność zastosowania dodatkowych leków, częstość objawów ubocznych związanych z blokadą, oraz jakość uzyskanej blokady. Znieczulenie zostało ocenione zarówno przez operatorów, jak i przez pacjentki. Dane poddano analizie statystycznej, a znamienność statystyczną przyjęto dla wartości współczynnika p<0,05. WYNIKI Parametry hemodynamiczne i funkcja układu oddechowego były zbliżone w obu badanych grupach. Nie stwierdzono żadnych istotnych różnic w zakresie częstości występowania objawów ubocznych, konieczności zastosowania dodatkowych leków, a także jakości i charakterystyki (rozprzestrzeniania się i regresji) uzyskanej blokady. Ocena znieczulenia z użyciem obu środków była zbliżona. Oba analgetyki miejscowe zapewniły wystarczającą i bezpieczną analgezję podpajęczynówkową do planowego cięcia cesarskiego. WNIOSKI Znieczulenie podpajęczynówkowe z użyciem 2 ml hiperbarycznej 0,75% ropiwakainy i hiperbarycznej 0,5% bupiwakainy zapewnia bezpieczne znieczulenie do cięcia cesarskiego, zadowalającą analgezję i dobre warunki operacyjne. Ropiwakaina nie wykazuje znaczącej przewagi nad bupiwakainą podczas planowego cięcia cesarskiego

The Effectiveness of Pelvic Floor Muscle Training in Men after Radical Prostatectomy Measured with the Insert Test

A commonly used physiotherapeutic method for the treatment of urinary incontinence (UI) after radical prostatectomy (RP) is pelvic floor muscle training (PFMT). The aim of this study was to evaluate the effectiveness of PFMT by enhanced biofeedback using the 1h pad-weighing test. The following factors were taken into consideration in the analysis of PFMT effectiveness: the relevance of the patients&rsquo; age, time from RP, BMI, mental health, functional state, and depression. A total of 60 post-RP patients who underwent 10-week PFMT were studied. They were divided into groups: A (n = 20) and B (n = 20) (random division, time from RP: 2&ndash;6 weeks) and group C (time from RP &gt; 6 weeks). Group B had enhanced training using EMG biofeedback. UI improved in all groups: A, p = 0.0000; B, p = 0.0000; and C, p = 0.0001. After the completion of PFMT, complete control over miction was achieved by 60% of the patients in group A, 85% in group B, and 45% in group C. There was no correlation between the results of PFMT efficacy and patients&rsquo; age, BMI, time from RP, mental health, functional state, and depression. PFMT is highly effective in UI treatment. The enhancement of PFMT by EMG biofeedback seems to increase the effectiveness of the therapy

Analysis of patients with premature rupture of membranes

INTRODUCTION: The rupture of amniotic membranes between 22 and 33 weeks of gestation (PPROM) is a particular clinical scenario, when survival of the newborn is uncertain, but possible. The aim of the study was to provide a full spectrum of problems in diagnosis and treatment of a pregnant woman with PPROM. MATERIAL AND METHODS: The course of treatment in 38 pregnant women aged 18 to 42 years admitted to hospital between 22 and 33 weeks of gestation because of suspected PPROM was analyzed. Complete data regarding the diagnostic process, treatment and further course of pregnancy were collected. The results were statistically analyzed. RESULTS: PPROM was confirmed in 31 patients. The mean gestational age when PPROM occurred was 28.2 weeks. Ultrasound examination had a very high diagnostic value in the diagnosis of PPROM. The mean latency period in women with confirmed PPROM was 11 days, but the obtained range was enormous (1–85 days) and did not show any significant correlation with gestational age (r = 0.29, p = 0.106). At the end of the follow-up (one month after birth) 16% of the newborns had died and another 16% were still in the hospital with an uncertain prognosis for survival. No deaths were noted among the neonates in the group where delivery occurred at 32 weeks or later. CONCLUSIONS: Mortality among newborns resulting from PPROM is variable and dependent on gestational age. Preliminary clinical examination should always be confirmed by ultrasound. Because of its socio-economic burden, this issue deserves further prospective studies.WSTĘP: Pęknięcie pęcherza owodniowego pomiędzy 22 a 33 tygodniem ciąży (preterm premature rupture of membranes – PPROM) jest szczególnym scenariuszem klinicznym, kiedy losy noworodka są niepewne, ale jego przeżycie jest prawdopodobne. Celem pracy było przedstawienie pełnego spektrum problemów podczas diagnostyki i leczenia ciężarnej w tej szczególnie trudnej sytuacji. MATERIAŁ I METODY: Przeanalizowano przebieg leczenia u 38 pacjentek w wieku 18–42 lat, które zostały przyjęte do szpitala pomiędzy 22 a 33 tygodniem ciąży z powodu podejrzenia PPROM. Zebrano komplet danych na temat diagnostyki, leczenia i dalszego przebiegu ciąży. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. WYNIKI: Przedwczesne pęknięcie błon płodowych potwierdzono u 31 ciężarnych. Średni wiek ciążowy, w jakim wystąpiło PPROM, wynosił 28,2 tygodnia. Badanie ultrasonograficzne miało bardzo wysoką wartość diagnostyczną w rozpoznawaniu PPROM. Czas latencji pacjentek z potwierdzonym PPROM wynosił średnio 11 dni, jednak rozrzut uzyskiwanych wartości był znaczny (1–85 dni) i nie wykazywał istotnego związku z wiekiem ciążowym (r = 0,29, p = 0,106). W chwili zakończenia obserwacji (miesiąc po porodzie) 16% noworodków zmarło, a kolejne 16% nadal przebywało w szpitalu z niepewną prognozą co do przeżycia. W grupie, w której do rozwiązania ciąży doszło w 32 tygodniu lub później, nie odnotowano ani jednego zgonu. WNIOSKI: Śmiertelność noworodków urodzonych wskutek PPROM przed 32 tygodniem ciąży jest zróżnicowana i zależna od wieku ciążowego. Wstępne badanie kliniczne powinno być zawsze potwierdzone przez badanie ultrasonograficzne. Ze względu na konsekwencje społeczno-ekonomiczne zagadnienie to wymaga dalszych prospektywnych badań