Switching from neutral protamine Hagedorn insulin to insulin glargine 300?U/mL improves glycaemic control and reduces hypoglycaemia risk : results of a multicentre, prospective, observational study

Type 2 diabetes mellitus (T2DM) is a major cause of morbidity and mortality worldwide and is an important public health issue. A significant proportion of insulin-treated patients with T2DM do not reach target glycated haemoglobin (HbA1c) values, which ultimately increases their risk of long-term microvascular and macrovascular complications. One potential option to improve diabetes control in these patients may be the use of new insulin formulations including second-generation basal insulin analogues such as insulin glargine 300 U/mL (Gla-300). Several published randomised controlled trials have assessed the clinical effectiveness of Gla-300, mostly versus insulin glargine 100 U/mL as well as insulin degludec. However, there is limited information about the real-world effectiveness of Gla-300 when patients are transitioned directly from neutral protamine Hagedorn (NPH) human basal insulin. The primary objective of this study was to evaluate the effectiveness of Gla-300, defined as the percentage of participants with an HbA1c reduction of ≥0.5%, 6 months after switching from NPH insulin, in participants with T2DM. Secondary objectives included the safety assessment based on the percentage of patients experiencing ≥1 episodes and the number of hypoglycaemic episodes by category: severe, symptomatic, symptomatic confirmed, diurnal or nocturnal, change in body weight, and insulin dose. A total of 469 participants completed the 6-month observation period. Mean baseline HbA1c was 9.19%. The percentage of participants with a ≥0.5% improvement in HbA1c from baseline was 71.7% at 6 months. Mean HbA1c decreased at 3 and 6 months by 0.77% (±0.98) and 1.01% (±1.12), respectively (p<0.00001 versus baseline), while fasting glycaemia decreased by 32 mg/dL and 37 mg/dL, respectively (p<0.00001 versus baseline). There were moderate increases in the doses of both Gla-300 and, if used, short-acting insulins during the 6 months of observation. The percentage of participants with ≥1 hypoglycaemia event during the preceding 4 weeks decreased significantly from baseline to 3 and 6 months, as did the proportion with symptomatic hypoglycaemia at night (p<0.00001 versus baseline). No participants had severe hypoglycaemia after a switch to Gla-300. Body mass, waist and hip circumferences, and waist : hip ratio did not change significantly. In conclusion, this large, prospective, observational study demonstrated that switching from NPH insulin to Gla-300 resulted in a significant improvement in HbA1c, with only a moderate increase in insulin dose, a decreased risk of hypoglycaemia, and no increase in body weight

The association between the level of baseline daily physical activity and selected clinical and biochemical parameters during mountain trekking in patients with type 1 diabetes

Introduction. There is a general agreement that regular physical activity should be recommended for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM), as it positively affects blood pressure and lipid levels and diminishes the risk of T1DM complications. Aim of this study was to search for a correlation between lactate level, de­gree of fatigue, and patient-reported physical activity in T1DM patients while trekking up to 3000 meters above sea level (masl). Material and methods. Study group consisted of 19 participants (2 women) in mean age of 31 years with T1DM who summited 3000 masl in Alps. Clinical infor­mation was taken from patient questionnaire, personal insulin pumps and blood analysis (glucose, lactate level). Additionally patient self-assessment of physical activity and fatigue (Borg scale) was used. Results. Declared physical activity in the last six months correlated with the initial, second, and final ratings of fatigue according to the Borg Scale during the expedition day, p = 0.02, r = –0.65; p = 0.02, r = –0.54; p = 0.01, r = –0.61, respectively. Blood lactate levels tended to increase with duration of exercise and altitude. Also, the average level of lactate on the expedition correlated with the average level of fatigue (p = 0.02, r = 0.57). Conclusion. Before undertaking day-long mountain trekking, T1DM patients with a sedentary lifestyle should improve their fitness. The measurement of lactate levels can be a useful tool to predict fatigue as measured with the Borg Scale. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 77–80)Introduction. There is a general agreement that regular physical activity should be recommended for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM), as it positively affects blood pressure and lipid levels and diminishes the risk of T1DM complications. Aim of this study was to search for a correlation between lactate level, de­gree of fatigue, and patient-reported physical activity in T1DM patients while trekking up to 3000 meters above sea level (masl). Material and methods. Study group consisted of 19 participants (2 women) in mean age of 31 years with T1DM who summited 3000 masl in Alps. Clinical infor­mation was taken from patient questionnaire, personal insulin pumps and blood analysis (glucose, lactate level). Additionally patient self-assessment of physical activity and fatigue (Borg scale) was used. Results. Declared physical activity in the last six months correlated with the initial, second, and final ratings of fatigue according to the Borg Scale during the expedition day, p = 0.02, r = –0.65; p = 0.02, r = –0.54; p = 0.01, r = –0.61, respectively. Blood lactate levels tended to increase with duration of exercise and altitude. Also, the average level of lactate on the expedition correlated with the average level of fatigue (p = 0.02, r = 0.57). Conclusion. Before undertaking day-long mountain trekking, T1DM patients with a sedentary lifestyle should improve their fitness. The measurement of lactate levels can be a useful tool to predict fatigue as measured with the Borg Scale. (Clin Diabetol 2017; 6, 3: 77–80

The FIELD study: lipid lowering intervention reduces the risk of macro- and microvascular complications of type 2 diabetes

Chorzy na cukrzycę typu 2 cechują się podwyższonym ryzykiem rozwoju chorób układu krążenia, co przynajmniej częściowo można tłumaczyć obecnością specyficznej, "cukrzycowej", aterogennej dyslipidemii. Celem badania FIELD była ocena wpływu fenofibratu na częstość epizodów sercowo-naczyniowych w tej grupie chorych. Artykuł komentuje wyniki badania FIELD w odniesieniu do prewencji mikro- i makronaczyniowych powikłań cukrzycy.Patients with type 2 diabetes mellitus are at increased risk of cardiovascular disease at least partially due to specific, &#8220;diabetic&#8221;, atherogenic dislipidemia. The goal of Fenofibrate Intervention and Event Lowering in Diabetes (FIELD) study was to assess the effect of fenofibrate on cardiovascular disease events in these patients. This article comments on the results of FIELD study as far as the prevention of micro- and macrovascular complications of diabetes are concerned

Efficacy and safety of insulin pump treatment in adult T1DM patients : influence of age and social environment

Introduction and objective. Continuous subcutaneous insulin infusion (CSII) via personal insulin pump is a valuable therapeutic tool in T1DM patients. However, adherence to recommended CSII- related behaviours may be of concern to young adults with intensive, variable daily activities (students, young professionals). The aim of this observational study was to estimate treatment outcomes in young adult patients with T1DM, and compare them with older individuals. Materials and methods. Overall, 140 adults with T1DM on CSII were examined, divided into 2 subgroups: 77 patients younger than 26 years of age (mean 20.6 years) and 63 older subjects (mean 39.0). We compared the glycaemic control in both groups of T1DM subjects and analyzed treatment attitudes to identify potentially modifiable behaviours influencing the efficacy of the treatment. Results. The younger individuals were characterized by significantly worse treatment outcomes, compared to the older ones: the mean HbA1c levels were 7.6 ± 1.3% and 6.9±1.3% (p=0.00001), while the mean glucose levels based on glucometer downloads were 161±33.6 mg/dL and 136±21.8 mg/dL (p=0.00001), respectively. The frequency of self-monitoring of blood glucose (SMBG) was lower in younger individuals (5.3±2.1 vs. 7.0±2.8 daily, p=0.0005, respectively); they were also less frequently used advanced pump functions, e.g. the bolus calculator (48% vs. 67% users, p=0.0014, respectively). Conclusions. The efficacy of CSII treatment observed in young T1DM adults was worse than in older patients. The reason for this phenomenon remains unclear, it may be due simply to age-dependend behaviours, to social environment, or both

Genetic testing in MODY and neonatal types of diabetes

Poradnictwo genetyczne i biologia molekularna odgrywają coraz ważniejszą rolę w diagnostyce różnicowej cukrzycy. Niesie to istotne implikacje praktyczne dla lekarzy diabetologów i ich pacjentów. Szczególnie przy rzadkich postaciach monogenowych cukrzycy, takich jak MODY (maturity onset diabetes of the young) i utrwalonej cukrzycy noworodków (PNDM, permanent neonatal diabetes mellitus). Prognostyczne i diagnostyczne testy genetyczne pozwalają w tych postaciach choroby na dokonanie właściwego rozpoznania etiopatogenetycznego, zastosowanie optymalnej metody terapeutycznej, a ponadto ocenę rokowania w odniesieniu do poszczególnych osób w rodzinie. Niniejszy artykuł poglądowy podsumowuje aktualny stan wiedzy oraz praktyczne znaczenie w odniesieniu do poradnictwa genetycznego w cukrzycy MODY i PNDM.Genetic testing and molecular diagnosis play growing role in differential diagnosis of diabetes. They bring important practical implications for diabetologists and their patients. This applies particularly to MODY (maturity onset diabetes of the young) and PNDM (permanent neonatal diabetes mellitus) forms of disease. In those monogenic forms of diabetes prognostic and diagnostic genetic tests allow to establish proper etiologic diagnosis, introduction of the optimal treatment, and the estimation of the prognosis for the individuals in the family. This review article summarizes the current knowledge and practical impact of the genetic testing in MODY and PNDM

Genetic background of type 2 diabetes

Obraz kliniczny cukrzycy typu 2 jest uwarunkowany współistnieniem zaburzeń wydzielania insuliny i insulinooporności. Dzięki wysiłkom naukowców z całego świata wykazano związki między mutacjami i polimorfizmami niektórych genów a wieloczynnikowymi i monogenowymi formami cukrzycy typu 2. Formy monogenowe, mimo ich rzadkości, stanowią obszar, w którym dokonał się znaczący postęp w zrozumieniu molekularnego podłoża cukrzycy typu 2. Monogenowe formy cukrzycy typu 2 obejmują cukrzycę MODY (maturity onset diabetes of the young), cukrzycę mitochondrialną (MIDD, maternally inherited diabetes with deafness) oraz inne rzadkie zespoły związane głównie ze skrajnie nasiloną insulinoopornością. Prace nad identyfikacją genów odpowiedzialnych za częstszy, uwarunkowany wieloczynnikowo typ cukrzycy typu 2 były mało owocne. Złożona cukrzyca typu 2 wiąże się z interakcją wielu czynników środowiskowych i genetycznych, takich jak pewne częste polimorfizmy niektórych genów. Jak dotąd różnicom w sekwencji zaledwie kilku genów przypisano związek z patogenezą wielogenowej formy cukrzycy typu 2. Są to na przykład geny kalpainy 10, PPAR&#947;, KCNJ11 i insuliny. Należy mieć nadzieję, że w związku z coraz szerszym zakresem wiedzy o strukturze genomu ludzkiego i doskonaleniem metod biologii molekularnej kolejne lata przyniosą istotny postęp dotyczący poznania podłoża cukrzycy typu 2.Clinical picture of the type 2 diabetes (T2DM) is influenced by two major, coexisting conditions: impaired insulin secretion and insulin resistance. As a result of efforts of the scientists around the world mutations and polymorphisms in a number of genes were linked with monogenic and polygenic forms of T2DM. Monogenic forms, despite their rarity, were the field where a substantial progress has been achieved in recognising the molecular background of T2DM. The monogenic forms comprise MODY (maturity onset diabetes of the young), mitochondrial diabetes (MIDD &#8212; maternally inherited diabetes with deafness) and certain rare forms resulting mainly from severe insulin resistance. Efforts aiming to identify genes responsible for more common, polygenic form of T2DM were not so fruitful. The complex, polygenic form of T2DM occurs as an effect of interaction of many environmental and genetic factors, such as certain common gene polymorphisms. So far, only several sequence differences have been verified to play role in the pathogenesis of polygenic T2DM. These are the polymorphisms in genes of calpain 10, PPAR&#947;, KCNJ11 and insulin. It is expected that in the nearest future more T2DM susceptibility genes will be identified

Związek pomiędzy poziomem codziennej aktywności fizycznej a wybranymi parametrami biochemicznymi i klinicznymi w trakcie wyprawy górskiej u pacjentów z cukrzycą typu 1

Wstęp. Pacjenci z cukrzycą typu 1, bez szczególnych przeciwwskazań, powinni być zachęcani do dużej aktywności fizycznej. Jedną z form tego rodzaju aktywności mogą być wyprawy górskie. Optymalizacja kontroli metabolicznej w trakcie intensywnego wysiłku w warunkach górskich ciągle pozostaje jednak dużym wyzwaniem. Celem niniejszej pracy było poszukiwanie związków między ocenianymi w trakcie wyprawy górskiej poziomem zmęczenia (10-stopniowa skala Borga) a stężeniem mleczanów, średnią glikemią w samokontroli (dane z ankiety i prowadzonego dzienniczka samokontroli) oraz deklarowaną wcześniejszą aktywnością fizyczną grupy chorych z cukrzycą typu 1. Materiał i metody. W wyprawie górskiej na wysokość 3000 m. n.p.m. w Alpach (Similaun Hütte 3019 m. n.p.m., Alpy Otzelskie) udział wzięło 19 osób (w tym 2 kobiety) chorych na cukrzycę typu 1 w wieku średnio 31 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym 23,5 kg/m2, średnim odsetkiem HbA1c 6,5% (5,4–7,8%), chorujących średnio od ponad 12 lat, bez późnych powikłań cukrzycowych. Większość była leczona za pomocą osobistej pompy insulinowej (2 osoby — wielokrotne wstrzyknięcia insuliny). Wszyscy uczestnicy wypełniali w dniu wyprawy autorski kwestionariusz dotyczący uprzedniej aktywności fizycznej, pobierano im krew włośniczkową w celu oznaczenia stężenia mleczanów w 4 punktach czasowych: na początku wyprawy, na 2500 m n.p.m., na 3019 m. n.p.m. oraz po powrocie do autokaru. Do oceny związku między zmiennymi zastosowano korelację nieparametryczną Spearmana. Analizy statystyczne wykonano w programie R wer. 3.2.3. Dodatkowo uwzględniono ocenę własną aktywności chorych i odczuwanego przez nich zmęczenia (w skali Borga). Wyniki. Początkowy, końcowy oraz średni poziom zmęczenia według skali Borga korelował negatywnie z deklarowaną aktywnością fizyczną w ostatnim półroczu (od braku aktywności aż do dużej aktywności, 8 stopni), odpowiednio p = 0,02, r = –0,65; p = 0,02, r = –0,54; p = 0,01, r = –0,61. Ponadto średni poziom zmęczenia (3,6 w skali Borga) korelował ze średnim stężeniem mleczanów. Nie stwierdzono istotnych korelacji pomiędzy poziomem zmęczenia a średnimi glikemiami w dniu wyprawy. Wnioski. Przed całodniową wyprawą górską chorzy z T1DM prowadzący siedzący tryb życia powinni poprawić swoją sprawność fizyczną. Pacjenci z cukrzycą typu 1 wykonujący regularnie ćwiczenia fizyczne wykazują lepszą adaptację ustrojową do wysiłku w warunkach wypraw wysokogórskich

Podaż węglowodanów w diecie i kontrola glikemii u pacjentów leczonych za pomocą mieszanek insuliny ludzkiej

  Introduction. The treatment with pre-mixed human insulins (PMHI) is globally one of the most popular models of insulin therapy. Achieving good glycaemic control on PMHI may, however, be difficult, mostly due to inconsistent calorie and carbohydrate intake. The aim of the study was to examine the impact of dietary modification on glucose levels in patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM) treated with PMHI. Materials and methods. In this prospective cross-over analysis we studied 8 T2DM PMHI treated individuals (mean HbA1c 8.4%). We exposed patients to 2 diets, both based on steady calorie/carbohydrate content: „A” — 50% calories from carbohydrates, 30% from fat, 20% from protein, „B”— 40% from carbohydrates, 30% from fat and 30% from protein. The study was performed in home settings, all the meals were delivered to the patients. Each patient was exposed to diet A for 9 days, than after 7 days of wash-out to 9 days of diet B. Glucose patterns were assessed with continuous glucose monitoring system (CGMS, iPro, Medtronic, USA). Results. Switching from diet A to diet B resulted in a decrease in mean glucose levels (CGMS data) from 145 mg/dL to 133 mg/dL (p = 0.0001), SD reduction from 51 to 42 mg/dL (p = 0.0429), and a decrease in time spent above the target of 180 mg/dL from 18% to 11% (p = 0.0006). Conclusions. The study demonstrates that consistent and repeatable carbohydrate (CH) and calorie intake with moderate restriction of CHs helps to improve glycaemic control in this group of patients.    Wstęp. Leczenie mieszankami insuliny ludzkiej (PMHI, pre-mixed human insulin) jest na całym świecie jednym z najpopularniejszych modeli insulinoterapii. Jednak osiągnięcie dobrej kontroli glikemii u osób stosujących PMHI może być trudne, głównie ze względu na zmienne spożycie węglowodanów i podaż kalorii. Badanie przeprowadzono w celu oceny wpływu modyfikacji diety na stężenia glukozy u chorych na cukrzycę typu 2 (T2DM, type 2 diabetes mellitus) stosujących PMHI. Materiał i metody. Do tego prospektywnego badania przeprowadzonego w układzie naprzemiennym włączono 8 chorych na T2DM leczonych PMHI (średnie stężenie HbA1c 8,4%). U chorych zastosowano 2 diety, obie cechujące się stałą zawartością kalorii/węglowodanów: dieta A — 50% kalorii pochodzi z węglowodanów, 30% — z tłuszczów, 20% — z białek; dieta B — 40% kalorii pochodzi z węglowodanów, 30% — z tłuszczów i 30% — z protein. Badanie prowadzono w warunkach domowych, dostarczano chorym wszystkie posiłki. Każdy chory stosował dietę A przez 9 dni, a następnie po 7-dniowym okresie wypłukiwania przez 9 dni stosował dietę B. Profile glukozy oceniano przy użyciu systemu ciągłego monitorowania glikemii (CGMS, continuous glucose monitoring system, iPro, Medtronic, USA). Wyniki. Zmiana z diety A na dietę B spowodowała zmniejszenie średnich stężeń glukozy (dane z system CGMS) ze 145 mg/dl do 133 mg/dl (p = 0,0001), redukcję SD z 51 do 42 mg/dl (p = 0,0429) oraz skrócenie czasu, w którym glikemia utrzymywała się powyżej progowej wartości 180 mg/dl z 18% do 11% (p = 0,0006). Wnioski. W badaniu wykazano, że zapewnienie odpowiedniej i powtarzalnej podaży węglowodanów i kalorii z umiarkowanym ograniczeniem węglowodanów umożliwia poprawę kontroli glikemii u chorych na cukrzycę typu 2.

Diabetes as a risk factor of death in hospitalized COVID-19 patients – an analysis of a National Hospitalization Database from Poland, 2020

IntroductionDiabetes is one of the comorbidities associated with poor prognosis in hospitalized COVID-19 patients. In this nationwide retrospective study, we evaluated the risk of in-hospital death attributed to diabetes.MethodsWe analyzed data from discharge reports of patients hospitalized with COVID-19 in 2020 as submitted to the Polish National Health Fund. Several multivariate logistic regression models were used. In each model, in-hospital death was estimated with explanatory variables. Models were built either on the whole cohorts or cohorts matched with propensity score matching (PSM). The models examined either the main effects of diabetes itself or the interaction of diabetes with other variables.ResultsWe included 174,621 patients with COVID-19 who were hospitalized in the year 2020. Among them, there were 40,168 diabetic patients (DPs), and the proportion of DPs in this group was higher than in the general population (23.0% vs. 9.5%, p&lt;0.001). In this group of COVID-19 hospitalizations, 17,438 in-hospital deaths were recorded, and the mortality was higher among DPs than non-diabetics (16.3% vs. 8.1%, p&lt;0.001). Multivariate logistic regressions showed that diabetes was a risk factor of death, regardless of sex and age. In the main effect analysis, odds of in-hospital death were higher by 28.3% for DPs than for non-diabetic patients. Similarly, PSM analysis including 101,578 patients, of whom 19,050 had diabetes, showed that the risk of death was higher in DPs regardless of sex with odds higher by 34.9%. The impact of diabetes differed among age groups and was the highest for patients aged 60-69.ConclusionsThis nationwide study confirmed that diabetes was an independent risk factor of in-hospital death in the course of COVID-19 infection. However, the relative risk differed across the age groups