The usefulness of 24 hour Holter monitoring in asymptomatic pacemaker patients in early post-implantation period

Background: Twenty four hour Holter monitoring (HM) in an early post-implantation period in asymptomatic patients is considered as class IIb according to the ACC/AHA guidelines. It seems that post-implantation assessment extended by 24 hour HM in these patients might shorten hospitalization and increase safety of these patients. This aspect has not been widely discussed so far. The aim of our study was to evaluate pacing and sensing disturbances in asymptomatic patients with proper parameters of single and double chamber pacemakers. Methods: Studied group included 236 patients implanted with Biotronik Actros S (single chamber) (group I - 130 patients) and Biotronik Actros D or Axios D (group II - 106 patients) pacemakers. In all the patients 24 hour HM was performed 1-6 days after implantation (mean 3.4) in order to assess all pacing and sensing disturbances. Results: Sensing disturbances were found in 2 patients from group I and 22 patients from group II (the most frequent pacemaker failure was atrial undersensing followed by ventricular oversensing-T wave stering). In 1 patient from group I atrial failure to pace was observed. In whole group pacing/sensing disturbances were found in 23% of patients, nevertheless they did not provoke any hemodynamic consequences. Conclusions: In an early post-implantation period pacemaker disturbances occur in 23% of asymptomatic patients being more frequent in patients with dual chamber pacemaker. Atrial undersensing and ventricular oversensing are the most common disturbances, nevertheless having no hemodynamic consequences they are not life-threatening. Detection of these episodes in an early post-implantation period allows for early change in pacemakers’ parameters and thus decreasing risk of rehospitalization. We confirmed the low usefulness of HM in patients with single chamber pacemaker early after implantation

Whether noninvasive optimization of AV and VV delays improves the response to cardiac resynchronization therapy

Background: Device optimization is not routinely performed in patients who underwentcardiac resynchronization therapy (CRT) device implantation. Noninvasive optimization ofCRT devices by measurement of cardiac output (CO) can be used as a simple method to assessventricular systolic performance. The aim of this study was to assess whether optimization ofatrioventricular (AV) and interventricular (VV) delay can improve hemodynamic response toCRT and whether this optimization should be performed for each patient individually.Methods: Twenty patients with advanced heart failure New York Heart Association (NYHA)class III/IV, left ventricular ejection fraction ≤ 35% and left bundle branch block (QRS ≥ 120 ms)in sinus rhythm were evaluated from 24 h to 48 h after implantation of a CRT device by meansof impedance cardiography (ICG). CO was fi rst measured at each patient’s intrinsic rhythm.Patients then underwent adjustments of AV and VV delay from 80 ms to 140 ms and from–60 ms to +60 ms, respectively in 20 ms increment steps and CO at each setting was measuredby ICG. Both AV and VV delays were programmed according to the greatest improvement inCO compared to intrinsic rhythm.Results: There was a statistically signifi cant increase in CO measured at the intrinsic rhythmcompared to different AV delay by mean of 21% (3.8 ± 1.0 vs. 4.6 ± 0.1 L/min, p < 0.05).Optimal AV/VV delays with left ventricle-preexcitation or simultaneous biventricular pacingcaused additional increased CO from intrinsic rhythm by mean of 32.6% (3.8 ± 1.0 vs. 5.04 ±± 1.0 L/min, p < 0.05). Optimal AV/VV setting delays also resulted in improved hemodynamicresponses compared to VV factory setting delay.Conclusions: Both AV and VV delay optimization should be performed in clinical practice.Optimal AV delay improved outcome. However, combination of optimized AV/VV delays providedthe best hemodynamic response. Optimized AV/VV delays with left ventricle-preexcitationor simultaneous biventricular pacing increased hemodynamic output compared to intrinsicrhythm and VV factory setting delay

Bifocal pacing in the right ventricle: An alternative to resynchronization when left ventricular access is not possible in end-stage heart failure patients

Background: It has been reported that bifocal pacing (BiF) in the right ventricle might be an alternative to unsuccessful left ventricular lead implantation. This case report presents an assessment of the clinical and hemodynamic parameters during a three month follow-up in patients implanted with right ventricular BiF. Methods: Eight patients who underwent unsuccessful left ventricular lead implantation were implanted with a bifocal system in the right ventricular. Leads were implanted in the right atrium appendage, the apex and the right ventricular outflow tract and connected to the cardiac resynchronization therapy pacemaker. All patients performed a sixminute walking test and underwent echocardiography after the implantation and after the three month follow-up. Results: We found a significant performance increase in the six minute walking test and reduction in New York Heart Association class and mitral regurgitation in echocardiography study, as well as a significant increase in left ventricular ejection fraction, and cardiac output directly after the implantation, as well as at threemonth follow-up in patients after BiF implantation. Conclusions: Right ventricular bifocal pacing in patients with cardiac resynchronization therapy indication and unsuccessful left ventricular lead placement seems to be a beneficial treatment for heart failure. Satisfactory hemodynamic and clinical results were observed directly after BiF implantation and during the three month follow-up. (Cardiol J 2010; 17, 1: 35-41

Czy w farmakoterapii migotania przedsionków należy kierować się tylko średnią dobową częstością rytmu komór?

Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) to jedna z najczęstszych arytmii. Kontrola częstości rytmu komór w przebiegu AF jest uznaną metodą terapii. Pojawiają się jednak pytania, czym jest prawidłowy rytm komór oraz który parametr czy wskaźnik należy uznać za obiektywny w ocenie prawidłowej kontroli rytmu komór. Celem niniejszej pracy była ocena, czy średnia częstość rytmu komór w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera (HM) wystarcza do potwierdzenia prawidłowej kontroli rytmu u pacjentów z AF. Ponadto zamierzeniem autorów było sprawdzenie, czy inne wskaźniki, takie jak: incydenty tachyarytmii, nasilenie niemiarowości rytmu komór oraz subiektywne dolegliwości (kołatania serca) u osób z AF mogą stanowić dodatkowy parametr oceny rytmu serca. Metody: U pacjentów po optymalizacji farmakoterapii w celu uzyskania odpowiedniej kontroli rytmu serca w okresie 2-9 dni (śr. 5,6 dnia) po implantacji stymulatora wykonywano HM i jednocześnie rozpoczynano rejestrację programu diagnostycznego w stymulatorze serca - Holter stymulatorowy, po przeprogramowaniu w tryb pracy VVI 40/min w celu uzyskania zapisów własnego AF bez istotnego wpływu stymulacji. Do końcowej analizy włączono tylko pacjentów, którzy spełnili następujące kryteria: prawidłowa średnia dobowa częstość rytmu komór, której wartość zgodnie ze standardami ACC/AHA/NASPE w HM nie przekraczała 80/min, oraz odsetek zespołów wystymulowanych w czasie 24 godzin poniżej 5% w HM. W HM oceniano średnią dobową częstość pracy serca (mHR), współczynnik niemiarowości (CI), a w badaniu metodą Holtera stymulatorowego odsetek pobudzeń o częstości powyżej 120/min w stosunku do liczby wszystkich zespołów komorowych w ciągu analizowanych 24 godzin, które były zdefiniowane jako incydenty tachy-AF. Każda odczuwalna przez pacjenta szybka i/lub nierównomierna praca serca były odnotowane w trakcie 24-godzinnej analizy EKG. Powyższe dane przedstawiano jako "+" w przypadku występowania objawu lub "&#8211;" - przy jego braku. Wszystkie dane liczbowe przedstawiono w postaci wartości średnich oraz odchyleń standardowych.Wyniki: Do końcowej analizy włączono 42 z 48 pacjentów (18 M, 24 K) w średnim wieku 70,2 &plusmn; 8 lat. Średnia częstość rytmu serca oceniana w HM wynosiła 48-79/min (śr. 64,8 &plusmn; 7,5/min). U 21 badanych (50%) mimo prawidłowej wartości mHR stwierdzono incydenty tachy-AF 1-8% (śr. 2,7 &plusmn; 2,02%). Współczynnik niemiarowości wynosił 0,9&#8211;0,33 (śr. 0,23 &plusmn; 0,06). Istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2) mimo prawidłowej mHR stwierdzono aż u 73% pacjentów. U osób z niskim CI (< 0,2), tj. z nieistotną niemiarowością, w zdecydowanej większości, bo aż u 10 z 11 pacjentów, nie zarejestrowano jednocześnie epizodów tachy-AF. Zaledwie u 1 z 11 chorych z CI poniżej 0,2 odnotowano epizody tachy-AF. Wyniki te wskazują, że prawidłowa mHR i brak tachy-AF nie muszą oznaczać odpowiedniej kontroli rytmu komór. Aż u 10 z 18 pacjentów (56%) z prawidłową mHR bez incydentów tachy-AF stwierdzono istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2). U 36 pacjentów (85%) w trakcie 24-godzinnego EKG odnotowano kołatania serca. Objawowe tachy-AF stwierdzono u 16 z 21 osób z szybkimi rytmami komór. Pozostali pacjenci mimo okresów tachyarytmii nie zgłaszali dolegliwości. Należy podkreślić, że 9 z 10 chorych bez tachy-AF z prawidłową mHR zgłaszało kołatania serca. U wszystkich zanotowano istotną niemiarowość i wysoką wartość CI (> 0,2). Wnioski: Średnia dobowa częstość rytmu serca w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera u większości badanych z bradytachy-AF nie wystarcza, aby określić prawidłową kontrolę rytmu. Wydaje się, że w pełnej ocenie farmakoterapii u osób z AF jest niezbędne, poza średnią dobową rytmu serca, uwzględnienie incydentów tachy-AF, stopnia niemiarowości oraz subiektywnych dolegliwości. Współczynnik niemiarowości u pacjentów z AF i z prawidłową średnią dobową częstością pracy serca pozwala najdokładniej ocenić elektrokardiograficzną kontrolę rytmu

Przydatność wykonywania 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora

Wstęp: Według standardów AHA/ACC u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora serca wykonywanie 24-godzinnego EKG metodą Holtera znajduje się w klasie zaleceń IIb. Wydaje się, że rozszerzenie rutynowej kontroli pacjentów we wczesnym okresie po implantacji o 24-godzinne EKG metodą Holtera może stanowić czynnik skracający czas hospitalizacji oraz zwiększający bezpieczeństwo tych chorych. Tego zagadnienia nie omówiono jeszcze w dostępnym piśmiennictwie. Celem pracy była ocena zaburzeń stymulacji i sterowania w 24-godzinnym EKG metodą Holtera we wczesnym okresie pooperacyjnym u chorych bez objawów z prawidłowymi parametrami implantowanych stymulatorów jedno- i dwujamowych. Metody: Do badania włączono wstępnie 236 osób z implantowanym stymulatorem jednojamowym Actros S (Biotronik) (grupa I - 130 pacjentów) lub stymulatorem dwujamowym Actros D(R) lub Axios D(R) (grupa II - 106 osób). U wszystkich chorych w okresie 1&#8211;6 dni (śr. 3,4 &#177; 1,2 dnia) po implantacji wykonywano 24-godzinne EKG metodą Holtera (Oxford Medilog Excel 3), oceniając w każdej z grup zaburzenia stymulacji i sterowania. Wyniki: Zaburzenia wyczuwania stwierdzono u 2 pacjentów z grupy I i u 22 chorych z grupy II (najczęstszym zaburzeniem był undersensing elektrody przedsionkowej, a następnie oversensing elektrody komorowej - sterowanie załamkiem T). U 1 pacjenta z grupy II stwierdzono zaburzenia stymulacji elektrody przedsionkowej. Łącznie w całej grupie zaburzenia stymulacji/wyczuwania odnotowano u 23% osób, jednak u żadnej z nich nie powodowały one następstw hemodynamicznych. Wnioski: Zaburzenia pracy stymulatora we wczesnym okresie po implantacji występowały u 23% chorych bez objawów i są częstsze u pacjentów ze stymulatorami dwujamowymi. Undersensing elektrody przedsionkowej i oversensing elektrody komorowej są najczęściej stwierdzanymi nieprawidłowościami, jednak nie stanowią one zagrożenia dla życia pacjentów. Wykrycie tych zaburzeń we wczesnym okresie pozwala na zmianę parametrów stymulatora i uniknięcie kolejnej hospitalizacji. Potwierdzono jednocześnie znikomą wartość 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów ze stymulatorami jednojamowymi

Stymulacja dwupunktowa prawej komory jako alternatywna metoda leczenia pacjentów z asynchronią lewokomorową po nieudanej implantacji elektrody lewokomorowej układu resynchronizującego

Wstęp: Stymulacja resynchronizująca serca (CRT) jest uznaną metodą leczenia wyselekcjonowanych pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca, lecz u 5-15% chorych warunki anatomiczne uniemożliwiają implantację elektrody lewokomorowej. Epikardialna implantacja wiąże się z ryzykiem powikłań okołooperacyjnych, zwiększa koszty zabiegu i jest dostępna tylko w ośrodkach, w których istnieje możliwość przeprowadzenia procedur kardiochirurgicznych. Istnieją dane świadczące, że stymulacja 2-punktowa w prawej komorze poprawia parametry hemodynamiczne w porównaniu z klasyczną stymulacją wierzchołkową, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca. Celem pracy była kliniczna oraz echokardiograficzna ocena osób, u których z powodów technicznych (anatomicznych bądź elektrofizjologicznych) nie zdołano implantować w pożądanym miejscu elektrody lewokomorowej przez zatokę wieńcową i u których implantowano układ stymulujący z 2-punktową stymulacją prawej komory. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 8 chorych w wieku śr. 65 &#177; 9 lat, u których ze względu na trudności techniczne implantowano układ z 2-punktową stymulacją prawej komory. Wszyscy pacjenci mieli wskazania do implantacji CRT. U 3 chorych rozpoznano kardiomiopatię pozawałową, u pozostałych 5 - idiopatyczną kardiomiopatię zastoinową. U wszystkich pacjentów występowała znacząca (IV klasa czynnościowa wg NYHA), skurczowa (śr. LVEF = 22%) niewydolność serca i znaczące zaburzenia przewodzenia międzykomorowego (śr. czas trwania zespołów QRS = 180 ms). Pacjenci otrzymali przedsionkowo-komorowy układ stymulujący z dodatkową elektrodą w drodze odpływu prawej komory oraz stymulator Stratos LV. Wyniki: U każdego z pacjentów po włączeniu 2-punktowej stymulacji prawej komory pokonanywany dystans podczas 6-minutowego marszu wydłużył się w porównaniu z testem wykonanym przy natywnej aktywacji komór, a średnia różnica pokonanego dystansu była istotna statystycznie. Stymulacja 2-punktowa w prawej komorze nie spowodowała znamiennej różnicy w średniej szerokości zespołów QRS w elektrokardiogramie rejestrowanym przed zabiegiem (aktywacja natywna) i po zabiegu (rytm stymulatorowy). W badaniu echokardigraficznym wykazano, że po zastosowaniu 2-punktowej stymulacji prawej komory wskaźnik asynchronii międzykomorowej uległ istotnemu zmniejszeniu w porównaniu z badaniem podstawowym. Znamiennie zmniejszył się wymiar skurczowy lewej komory, któremu towarzyszył istotny wzrost frakcji wyrzutowej, pojemności minutowej i wskaźnika sercowego. Wniosek: Stymulacja 2-punktowa prawej komory może być interesującą opcją terapeutyczną dla pacjentów ze wskazaniami do resynchronizacji serca i nieudaną próbą implantacji elektrody lewokomorowej

Współczesna przestrzeń polityczna. Ewolucja czy rewolucja?

Praca recenzowana / peer-reviewed paperCelem publikacji jest ukazanie wieloaspektowych przemian w sferze współczesnej polityki. Książka została podzielona na trzy części. Część pierwszą stanowią teksty autorów z Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Druga część publikacji analizuje problematykę polskiej rzeczywistości politycznej. Ostatnia, trzecia część zbioru, to omówienie wybranych kwestii i dotyczących zmian na międzynarodowej scenie politycznej

Immature platelet fraction in cardiovascular diagnostics and antiplatelet therapy monitoring

Immature platelet fraction (IPF), circulating platelets still containing RNA, can be easily calculated by automated flow cytometry, this makes them an accessible biomarker. Higher IPF concentrations were reported in patients with thrombocytopenia, patients who were smokers, and also those who were diabetics. Several studies have reported their diagnostic and prognostic importance in patients presenting with acute coronary syndromes, especially ST-segment myocardial infarction, where increased IPF level is an independent predictor of cardiovascular death. In addition, higher IPF were reported in patients with inadequate response to either clopidogrel or prasugrel, suggesting their potential role in antiplatelet therapy monitoring. Their prognostic significance was also observed in both coronary artery disease and postcardiac surgery status, where their higher levels correlated with the risk of major adverse cardiac events. The present review aims to present the current evidence on diagnostic, prognostic and potentially therapeutic roles of IPF in cardiovascular medicine

Is mean heart rate a reliable predictor in the pharmacotherapy of patients with atrial fibrillation?

Background: Atrial fibrillation (AF) is the most common form of cardiac arrhythmia. A number of studies have demonstrated that heart rate control is the first line therapy for patients with AF. However, the correct ventricular rate and the parameters to be assessed are still open to question. The aim of the study was to evaluate whether mean heart rate (mHR) in 24-hour ECG Holter monitoring (HM) is useful parameter for the assessment of ventricular rhythm control in patients with AF. Additionally, we investigated whether other parameters such as episodes of tachy AF, irregularity of rhythm and the patient&#8217;s awareness of "palpitations" play an important role in controlling ventricular rate in AF. Methods: Patients with chronic brady-tachy AF who had undergone VVI pacemaker implantation between 2 and 9 days earlier (a mean of 5.6 days previously) with optimal pharmacotherapy and mHR below 90 bpm were enrolled in this study. The studied parameters included mHR and the coefficient of irregularity (CI), based on HM and the percentage of fast ventricular rates (tachy AF episodes defined as a heart rate of > 120 bpm) derived from the pacemaker memory data. Symptoms such as "palpitations" were marked with a "+" over a period of 24 hours. Results: Forty two patients (18 male, 24 female) with a mean age of 70.2 &plusmn; 8 years were included in the study. Their mHR in HM ranged from 48 bpm to 79 bpm, with a mean of 64.8 &plusmn; 7.5 bpm. Despite of a correct mHR, in 21 patients (50%) tachy AF episodes were observed. accounting for 1% to 8% beats, with a mean of 2.7 &plusmn; 2.02%. CI in HM varied from 0.9 to 0.33 with a mean of 0.23 &plusmn; 0.06. Significant irregularity, a CI above 0.2, together with a correct mHR was found in 73% patients. In the majority of patients with a low CI of < 0.2 (10 out of 11) there were no tachy AF episodes. A significant CI (> 0.2) was found in 10 out of 18 patients (56%) with a correct mHR and without tachy AF episodes. Palpitations were noted in 16 out of 21 patients with the correct mHR who had tachy AF episodes and 9 out of 10, also with the correct mHR, in whom no such episodes were recorded. All these patients had a significant ventricular rate irregularity with a CI of > 0.2. Conclusions: The parameter of mHR derived from HM is not sufficient for controlling ventricular rate in the majority of patients with brady-tachy AF. It seems that evaluating tachyAF episodes, rhythm irregularity and symptoms experienced by the patient are also necessary for establishing for correct control of the heart rate in patients with AF. The CI could be superior to other parameters for the assessment of patients with AF who have correct mean heart rate