Evaluation of the InterTAK Diagnostic Score in differentiating Takotsubo syndrome from acute coronary syndrome. A single center experience

Background: The aim of this study was to evaluate the usefulness of a novel clinical score — the InterTAK Diagnostic Score in differentiating Takotsubo syndrome (TTS) from acute coronary syndrome (ACS). Methods: Medical records of 40 consecutive patients with ACS and 20 patients with TTS were managed and retrospectively analyzed at the documented center. Each patient was evaluated using the Inter- TAK Diagnostic Score. To illustrate the diagnostic ability of the score, a receiver operating characteristic (ROC) curve was performed. Results: Takotsube syndrome patients were more often female compared to the ACS group (70% vs. 27.5%, p = 0.002), an emotional trigger was more prevalent among the TTS group (65% vs. 7.5%, p < 0.001). The area under the curve (AUC) for the score was 0.885 (95% confidence interval [CI] 0.78–0.97). Using a cut-off value of 45 points, the sum of sensitivity and specificity was the highest. However, when patients with a score of ≥ 50 were diagnosed as TTS, 85% were diagnosed correctly. When patients with score ≤ 31 were diagnosed as ACS, 92% were diagnosed correctly. Conclusions: The InterTAK Diagnostic Score might help in differentiating TTS from ACSs with high sensitivity and specificity. This finding requires further investigation to confirm its clinical utility

Ocena przebiegu klinicznego u chorych z ostrą zatorowością płucną i skrzeplinami w jamach prawego serca. Doświadczenia jednego ośrodka

Introduction. Assessment of the clinical course of patients with acute pulmonary embolism (PE) and a right heart thrombus (RiHT). Material and methods. The analysis included 13 consecutive patients with echocardiographically detected RiHT and acute PE who were treated in our department. The endpoints were 30-day all-cause mortality and 30-day acute PE-related mortality. When a clear alternative cause of death was reported, a non-acute PE-related death was diagnosed and this contributed to 30-day all-cause mortality. All other fatalities were classified as related to acute PE. Results. High risk acute PE was diagnosed in 4 of 13 patients, and intermediate risk acute PE was diagnosed in the remaining 9 patients. Thrombolysis was the first-choice treatment in 4 (31%) patients, 6 (46%) patients were only anticoagulated, and the remaining 3 (23%) patients underwent surgical treatment. The main indication for embolectomy was RiHT entrapped in a patent foramen ovale (PFO). Two patients died during the first 30 days; they were hemodynamically unstable and deaths occurred within 48 hours since the diagnosis. No hemodynamically stable patients died within 30 days since the diagnosis. Conclusions. Thirty-day mortality in patients with RiHT depended mostly on the patient’s clinical condition and was not related to the presence or morphology of the thrombus. Patients with shock or hypotension may possibly benefit more from primary invasive treatment compared to drug therapy.Wstęp. Ocena przebiegu klinicznego chorych z ostrą zatorowością płucną (PE) i skrzeplinami w jamach prawej części serca (RiHT) diagnozowanych i leczonych w jednym ośrodku. Materiał i metody. Analizą objęto kolejnych 13 chorych ze stwierdzoną echokardiograficznie RiHT i ostrą PE leczonych w klinice autorów. Punktem końcowym była 30-dniowa śmiertelność całkowita oraz zależna od ostrej PE. Zgony niezwiązane z ostrą PE rozpoznawano, jeżeli występowały inne jednoznaczne przyczyny. W innych sytuacjach zgony zakwalifikowano jako związane z ostrą PE. Wyniki. U 4 spośród 13 chorych z ostrą PE i RiHT rozpoznano ostrą PE wysokiego ryzyka, u pozostałych 9 osób rozpoznano ostrą PE pośredniego ryzyka. Jako leczenie pierwszego wyboru trombolizę zastosowano u 4 (31%) chorych, wyłączne leczenie przeciwzakrzepowe wybrano u 6 (46%) osób, natomiast zabieg kardiochirurgiczny przeprowadzono u 3 (23%) chorych z RiHT i ostrą PE — wskazaniem do jego wykonania była skrzeplina wklinowana w drożny otwór owalny (PFO). W ciągu 30 dni zmarło 2 chorych (15%) — były to osoby niestabilne hemodynamicznie. W ciągu 30 dni od rozpoznania nie zmarł nikt spośród chorych w stanie stabilnym, a większość zgonów nastąpiła w trakcie pierwszych 48 h hospitalizacji. Wnioski. Śmiertelność 30-dniowa u chorych z RiHT zależy głównie od stanu klinicznego. Osoby z niedociśnieniem lub wstrząsem mogą odnieść większą korzyść z pierwotnego leczenia inwazyjnego niż z leczenia farmakologicznego

The influence of personal policy on forming the competitive edge of company Marketing Investment Group S.A.

W pracy opisano zagadnienia związane z polityką personalną oraz wybrane elementy zarządzania zasobami ludzkimi. Scharakteryzowano również pojęcie konkurencji i konkurencyjności. Przedstawiono elementy polityki personalnej w Firmie Marketing Investment Group S.A. Za pomocą zebranych informacji od pracowników firmy na temat ich postrzegania zaangażowania firmy w politykę personalną, podjęto próbę zweryfikowania hipotezy „elementy polityki personalnej stosowane w firmie Marketing Investment Group S.A. mają wpływ na budowanie jej przewagi konkurencyjnej”. Do przeprowadzenia badania wykorzystano sondaż diagnostyczny. Celem głównym pracy, przyjętym przez autorkę, było zbadanie czy inwestycja w politykę personalną w firmie Marketing Investment Group S.A. ma wpływ na jej pozycję konkurencyjną.Issues concerning human resources policies and selected elements of HR management have been presented in the thesis. Also the concepts of competition and competitiveness have been characterized. Elements of HR policies in Marketing Investment Group S.A. have been presented. By the means of the information gathered from the company’s employees on the subject of their perception of the company’s commitment to human resource policy, an attempt was made to verify the hypothesis ‘the elements of the human resource policy applied at Marketing Investment Group S.A. have an influence on building its competitive advantage’.The diagnostic survey method has been used in the research. The main goal of the thesis, adopted by the author, was to examine whether the investment in human resource policy at Marketing Investment Group S.A. has an influence on its competitive position

The Application of PCR Reaction for Identification of MHB Bacteria Species

This study characterizes mycorrhiza helper bacteria (MHB) from selected unpolluted locations as well as subjected to industrial emissions. To determine the species of bacteria isolated from the roots of ectomycorrhizal pine and birch, a method based on the sequence analysis of a 16S rRNA gene was used. The isolated bacteria were initially characterized by available biochemical methods and phenotypic observation. On the selected bacteria representatives isolation of DNA was performed, on which the PCR reaction was carried out. In this way amplified samples were automatically sequenced and the obtained results were compared to public databases. Among the isolated bacteria Pseudomonas fluorescens SBW25 and Burkholderia xenovorans LB400 species were dominant

Effects of additional colostrum feeding on the levels of protein fractions in calves’ serum

The aim of this study was to investigate the impact of additional colostrum feeding to new born calves on levels of selected serum protein fractions. The study was conducted on a commercial dairy farm. Twenty-four cows of Polish Holstein-Friesian breed and their calves were included in the trial. Chemical composition, the somatic cell count (SCC), the total bacteria count (TBC) and immunoglobulin G (IgG) concentration were determined in colostrum samples. Blood was collected via jugular vein puncture from a total of 24 calves at the 36th hour of life. Total serum protein (TSP), as well as its fractions (albumins, globulins) and IgG concentration were determined. Greater IgG, total protein, albumins and globulins concentrations were found in serum of calves fed colostrum four times compared with three times on the first day of life. It was concluded that increasing the number of colostrum feedings to four times can be beneficial to forming of passive immunity of newborn calves

Leczenie riwaroksabanem w porównaniu ze standardową terapią powoduje skrócenie okresu hospitalizacji pacjentów z ostrą zatorowością płucną: doświadczenia ośrodka akademickiego

  Background: Depending on the severity of clinical condition, acute pulmonary embolism (APE) is treated with unfraction­ated heparin (UFH), low-molecular weight heparin (LMWH), oral anticoagulants or, in the most severe form, with fibrinolytic agents. Following APE, patients require prolonged anticoagulant therapy for 3–6 months or in some cases indefinitely. Treatment options in this period include vitamin K antagonists (VKA) and non-VKA oral anticoagulants (NOAC) including rivaroxaban. The most recent European Society of Cardiology guidelines on the diagnosis and management of APE recommend use of NOAC in patients at a low-to-moderate risk of early mortality (a class I B recommendation). Rivaroxaban may be used in haemodynamically stable patients since the first day of therapy and was approved for this indication in Poland in December 2012. Aim: To evaluate the rate of rivaroxaban use, characterise patients with APE treated with rivaroxaban, and evaluate potential reduction of the duration of hospitalisation in patients treated with rivaroxaban compared to those receiving VKA. Methods: We evaluated hospital and postdischarge treatment in 215 consecutive APE patients (105 men, 110 women) at the mean age of 65.0 (range: 19.5–91.9) years. The study included patients hospitalised from January 2013 to November 2014, i.e. in the period immediately following approval of rivaroxaban for the treatment of APE in Poland. In the acute phase, patients were treated with LMWH, UFH, or rivaroxaban, and the treatment was continued with VKA, LMWH, or rivaroxaban. The timing of initiation of oral therapy depended on the haemodynamic stability of the patient. Results: Our study group of 215 APE patients included 157 (73%) moderate-risk patients, 51 (24%) low-risk, and 7 (3.3%) high-risk patients. Treatment was initiated with UFH or LMWH in 208 (96.7%) patients, and with rivaroxaban in 7 (3.3%) patients. In 33 (16.5%) patients, rivaroxaban was started after up to 3 days of heparin therapy. Chronic therapy prescribed at discharge in­cluded VKA in 64 (30.5%) patients, rivaroxaban in 82 (39%) patients, and LMWH in 64 (30.5%) patients. Five patients died during hospital, for the total mortality of 2.3%. Acute high-risk PE was diagnosed on admission in 2 of these patients, and moderate-risk PE in 3 patients. Treatment in this group included enoxaparin in 4 patients and UFH in 1 patient. Patients who were discharged on rivaroxaban stayed in hospital for a significantly shorter time compared to patients discharged on VKA (6 [2–22] vs. 8 [2–17] days, p = 0.0005). Duration of hospital stay was significantly shorter in APE patients with sPESI of 0 who were treated with rivaroxaban compared to those with sPESI of 0 treated with VKA (5 [2–11] vs. 6 [2–12] days, p = 0.002). A significant difference in the duration of hospital stay was also noted in patients with sPESI of ≥ 1 treated with rivaroxaban compared to those treated with VKA (7 [3–22] vs. 9 [3–17] days, p = 0.015). Patients with sPESI of ≥ 1 treated with rivaroxaban were hospitalised for a sig­nificantly longer time compared to those with sPESI of 0 treated with rivaroxaban (7 [3–22] vs. 5 [2–11] days, p = 0.00005). Conclusions: Rivaroxaban therapy is a useful therapeutic option in patients with APE. Compared to standard therapy, use of rivaroxaban has been associated with a significant reduction of the duration of hospital stay.Wstęp: W ostrej fazie, w zależności od zaawansowania klinicznego, ostra zatorowość płucna (APE) jest leczona heparyną niefrakcjonowaną (UFH) lub drobnocząsteczkową (LMWH), antykoagulantami doustnymi, a w swej najcięższej postaci — fi­brynolitycznie. Pacjenci po przebytej APE wymagają przedłużonego leczenia przeciwkrzepliwego, które należy stosować przez 3–6 miesięcy, a u niektórych pacjentów bezterminowo. Do leków stosowanych w tym okresie należą doustne antykoagulanty: antagoniści witaminy K (AVK) lub leki niebędące antagonistami witaminy K (NOAC), a wśród nich riwaroksaban. W najnowszych zaleceniach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących rozpoznawania i leczenia APE rekomenduje się stosowanie NOAC u chorych z grupy pośredniego i niskiego ryzyka wczesnego zgonu (klasa zaleceń I B). Riwaroksaban można stosować u stabilnych hemodynamicznie pacjentów od pierwszego dnia terapii; został on zarejestrowany w Polsce w tym wskazaniu w grudniu 2012 roku. Cel: Celem pracy była ocena częstości stosowania riwaroksabanu i charakterystyka grupy chorych z APE leczonych tym lekiem, a także ocena potencjalnego skrócenia czasu hospitalizacji u pacjentów poddanych terapii riwaroksabanem w porównaniu z osobami otrzymującymi VKA. Metody: Analizowano leczenie szpitalne i poszpitalne 215 kolejnych pacjentów (105 mężczyzn, 110 kobiet) w wieku 65,0 (19,5–91,9) lat z APE. U każdego chorego poza badaniem przedmiotowym wykonywano badania echokardiograficzne i laboratoryjne (stężenie biomarkerów odzwierciedlających uszkodzenie/przeciążenie prawej komory: troponina T, NT-proBNP), a także oceniano ryzyko 30-dniowego zgonu w celu oszacowania stopnia ciężkości APE (skala sPESI). Do badania włączono chorych hospitalizowanych w okresie 01.2013–11.2014, a więc bezpośrednio po zarejestrowaniu w Polsce riwaroksabanu do leczenia APE. APE wysokiego ryzyka wczesnego zgonu rozpoznawano, gdy przy przyjęciu stwierdzano wstrząs lub hipotonię spowodowaną APE. APE pośredniego ryzyka rozpoznawano wówczas, gdy systemowe ciśnienie skurczowe przy przyjęciu wynosiło ≥ 90 mm Hg oraz stwierdzano echokardiograficzne, tomograficzne lub laboratoryjne cechy przeciążenia/uszkodzenia prawej komory. APE niskiego ryzyka rozpoznawano u normotensyjnych chorych bez cech przeciążenia/uszkodzenia prawej komory. W ostrej fazie pacjenci przyjmowali UFH, LMWH lub riwaroksaban. Terapię kontynuowano za pomocą VKA, UFH lub riwaroksabanu. Czas rozpoczęcia terapii lekami doustnymi zależał od stabilności hemodynamicznej chorego. Wyniki: W badanej grupie 215 chorych z APE u 157 (73%) pacjentów rozpoznano APE pośredniego ryzyka, u 51 (24%) niskiego ryzyka, a u 7 (3,3%) stwierdzono APE wysokiego ryzyka. 208 (96,7%) chorych leczono wstępnie UFH lub LMWH, u 7 (3,3%) od pierwszego dnia terapii włączono riwaroksaban, w 33 (16,5%) przypadkach po maksymalnie 3 dniach leczenia heparynami zastosowano riwaroksaban. W 4 (1,9%) przypadkach w trakcie hospitalizacji zastosowano leczenie fibrynolityczne. Po wypisaniu ze szpitala jako terapię przewlekłą u 64 (30.5%) pacjentów zalecono stosowanie VKA włączanych w trakcie hospitalizacji, u 82 (39%) riwaroksabanu, a u 64 (30.5%) UFH. W trakcie hospitalizacji zmarło 5 chorych, śmiertelność całkowita wynosiła 2,3%. U 2 pacjentów przy przyjęciu rozpoznano APE wysokiego ryzyka, a u 3 — APE pośredniego ryzyka. W tej grupie 4 chorych było leczonych enoksaparyną, a 1 za pomocą UFH. Przyczyną zgonów u 4 osób była zaawansowana cho­roba nowotworowa, a u 1 pacjentki niepoddające się leczeniu zapalenie dolnych dróg oddechowych. W przypadku żadnego ze zgonów nie stwierdzono poważnego krwawienia. Pacjenci, którzy zostali wypisani do domu z zaleceniem przyjmowania riwaroksabanu, byli hospitalizowani istotnie krócej niż chorzy, którzy otrzymali VKA (6 [2–22] vs. 8 [2–17] dni, p = 0,0005). W grupie chorych z APE i sPESI = 0 pkt. leczonych riwaroksabanem czas hospitalizacji był istotnie krótszy niż u badanych z sPESI = 0 pkt. leczonych VKA (5 [2–11] vs. 6 [2–12] dni, p = 0,002). U badanych z sPESI ≥ 1 pkt leczonych riwaroksabanem i VKA wykazano również istotną statystycznie różnicę długości trwania hospitalizacji (7 [3–22] vs. 9 [3–17] dni, p = 0,015). Stwierdzono istotnie dłuższy czas hospitalizacji pacjentów z sPESI ≥ 1 pkt leczonych riwaroksabanem w porównaniu z badanymi z sPESI = 0 pkt. leczonych tym lekiem (7 [3–22] vs. 5 [2–11] dni, p = 0,00005). Ponadto w badanej grupie chorych zaobserwowano 3 przypadki poważnych krwawień. Pacjenci z tej grupy stosowali leczenie enoksaparyną. Wnioski: Leczenie riwaroksabanem jest przydatną opcją terapeutyczną u chorych z APE. W porównaniu ze standardową terapią zastosowanie riwaroksabanu wiąże się z istotnym skróceniem okresu hospitalizacji