Diagnostic and therapeutic problems in the obese patient with hypothyroidism

Istnieje wiele przyczyn niedoczynności gruczołu tarczowego. Najczęściej spotykamy się jednak z autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy. Niedoczynność pierwotna — spowodowana uszkodzeniem gruczołu tarczowego, wywołanym pr zez zapalenia tarczycy, w tym autoim - munologiczne, wycięcie tarczycy, po leczeniu jodem promieniotwórczym bądź radioterapii, nadmierną podaż jodu lub jego niedobór , niedoczynność polekową, wrodzoną niedoczyn - ność tarczycy, defekty enzymatyczne syntezy hor monów tarczycy lub obwodowa opor ność na hormony tarczycy. Niedoczynność wtórna — niedobór tyreotropiny (TSH). Niedoczynność trzeciorzędowa — niedobór tyreoliber yny (TRH) spowodowany pr zez guzy podwzgór za lub okolicy albo urazy głowy z przerwaniem ciągłości szypuły przysadki. Niedoczynność tarczycy, niezależnie od etiologii, może dawać wiele różnych objawów. Mogą one występować w różnych konfiguracjach i w różnym natężeniu. Zwykle, im cięższa niedoczynność, tym więcej objawów i tym mocniej są one wyrażone. Stosunkowo niewielkim zmianom stężeń hor monów tarczycy towar zyszą dużo wyraźniejsze zmiany w stężeniu TSH. To tłumaczy, dlaczego wzrost stężenia TSH ujawnia się szybciej i na wcześniejszych etapach niedoczynności tarczycy niż zmiany fT4 i fT3. Chociaż stężenie hormonów tarczycy w subklinicznej niedoczynności tarczycy (SNT) mieści się w granicach normy, tak długo jak wydzielanie TSH jest zwiększone, ich stężenie nie odpowiada r zeczywistemu, indywidualnemu zapotrzebowaniu organizmu na hormony. Nieznaczne, chociaż ciągle mieszczące się w zakresie normy przesunięcia w stężeniu fT4 i fT3, mogą mieć znaczenie kliniczne. Do najczęściej stwierdzanych objawów należą: uogólnione zmęczen ie, nietolerancja zimna, suchość skóry, zaparcia, osłabienie siły mięśniowej, chrypka, obrzęki powiek oraz osłabienie procesów pamięciowych. Ryzyko rozwoju klinicznie jawnej niedoczynności tarczycy, jest u tych pacjentów wysokie i wprost proporcjonalne do wysokości TSH. Istnieją dane, że zarówno postać jawna klinicznie, jak i SNT może odpowiadać za wystąpienie u pacjenta dyslipidemii, otyłości i zawartości tkanki tłuszczowej.Mimo że terapia SNT wzbudza duże kontrowersje, większość autorów przychyla się do włączenia terapii L-tyroksyną w przypadku chorych z TSH powyżej 10 mlU/l.There are many causes of hypothyroidism. However, the most common is autoimmune thy - roiditis. Primary hypothyroidism - caused by the thyroid damage, induced by thyroiditis, autoimmune including, thyroidectomy, after treatment with radiation or radioactive iodine, iodine oversupply or insufficiency, drug-induced hypothyroidism, congenital hypothyroidism, enzymatic defects in thyroid hor mone synthesis, or peripheral resistance to thyroid hor mones. Secondary — thyreothropin deficiency (TSH). Tertiary hypothyroidism — thyreolibe - rine deficiency (TRH) caused by tumors of the hypothalamus or h ead trauma with pituitar y stalk interruption. Hypothyroidism, regardless of etiology, can produce a number of diffe - rent symptoms. They may exist in different configurations and d ifferent intensity. Typically, the heavier hypothyroidism is cor related to more symptoms and they are more expressed. Relatively small changes in thyroid hor mone concentration are accompanied by much more pronounced changes in the concentration of TSH. This explains why the increase in TSH reveals faster and at earlier stages of hypothyroidism than changes in fT4 and fT3. However the concentration of thyroid hormones in subclinical hypothyroidism is within normal limits, as long as the secretion of TSH is increased, the concentration does not cor respond to the actual, individual organism needs to hormones . A slight, although still within the normal range changes in the concentration of FT4 and FT3 may have clinical relevance. The most commonly known symptoms include: generalized fatigue, cold intolerance, dry skin, constipation, muscle weakness, hoarseness, swelling of the eyelids and weakness of memory processes. The risk of developing overt hypothyroidism in these patients is high and directly proportional to the amount of TSH. There is evidence that both for m of over t and subclinical hypothyreosis may account for the occur rence of the patient’s dyslipidemia, obesity and body fat exces s. Although the therapy of subclinical hypothyroidism has attracte d considerable controversy, however most authors suppor ts the inclusion of L-thyroxine therapy in patients with TSH greater than 10 mIU/L

Niedoczynność tarczycy a otyłość

Recent studies suggest the association of low thyroid function with high body mass. Moreover, some of them describe higher TSH levels in obese subjects. In euthyroidism, subjects with a TSH in the upper normal range (2.5 to 4.5 mU/l) were more obese and had an increased likeliness for the metabolic syndrome. Thyroid function parameters have been associated not only with obesity, but associations with the type of adiposity have been noted. However, in both subcutaneous and visceral fat, the thyroid gene (TSHR and TRα1) expression was reduced in obesity. Recently published data, indicated the relationship between TSH and leptin serum concentrations, have partially explained the mechanisms responsible for obesity development in patients with altered TSH. In the view of those observations the recommendation for daily practice in obese patients with altered TSH has been proposed. Forum Zaburzen Metabolicznych 2010, vol. 1, no 1, 63-65W ostatnich doniesieniach naukowych stwierdzono istnienie związku między niedoczynnością tarczycy a podwyższoną masą ciała. Wyniki innych badań sugerują, że u osób otyłych występują statystycznie wyższe stężenia TSH. Dotyczy to również wartości TSH zawierających się w przedziale normy, jednak przy stężeniu TSH w przedziale 2,5-4,5 mg/dl obserwowano zwiększone ryzyko występowania otyłości i zespołu metabolicznego w porównaniu ze stężeniem TSH poniżej 2,5 mg/dl. Stężenie parametrów oceniających funkcję tarczycy wpływa nie tylko na stopień gromadzenia tkanki tłuszczowej, ale także na jej rozmieszczenie. U osób otyłych stwierdzono zmniejszoną ekspresję genów TSHR oraz TRα1 zarówno w tkance tłuszczowej wisceralnej, jak i podskórnej. Ostatnio opublikowano kilka publikacji wskazujących na istotny związek między aktywnością TSH a stężeniem leptyny w surowicy, co może wyjaśniać, przynajmniej częściowo, mechanizmy odpowiedzialne za rozwój otyłości u pacjentów z nieprawidłowym TSH. Na podstawie powyższych badań zaproponowano praktyczne rekomendacje postępowania z pacjentami otyłymi z nieprawidłowym stężeniem TSH. Forum Zaburzeń Metabolicznych 2010, tom 1, nr 1, 63-6

Reasons for an ineffective weight loss in case of female patients enrolled to a weight loss program in fitness club

Aktywność fizyczna, obok diety, stanowi istotny element kompleksowej terapii nadwagi i otyłości. Największe korzyści odnoszą pacjenci, którzy decydują się na udział w zorganizowanych przez kluby fitness ćwiczeniach dla osób otyłych połączonych z racjonalną dietą. Niestety, zdarza się, że pacjenci rozpoczynają ćwiczenia bez odpowiedniej motywacji i szybko rezygnują, zniechęceni napotykanymi trudnościami lub efektami mniejszymi od oczekiwanych. Powodami mniejszego niż spodziewany ubytku masy ciała mogą być błędy popełniane podczas treningów, niestosowanie się do zaleceń żywieniowych albo zwiększenie beztłuszczowej masy ciała i uzupełnienie wody. Celem pracy było poszukiwanie przyczyn mniejszego od oczekiwanego efektu odchudzania oraz błędów, jakie najczęściej popełniają pacjenci z nadmierną masą ciała uczestniczący w programach odchudzających. Przebadano 41 pacjentek z BMI wynoszącym 30 ± 2,96, w wieku 37,8 ± 11 lat. Wszystkie pacjentki otrzymały zalecenia dietetyczne. Wysiłek fizyczny dobierano indywidualnie, na poziomie intensywności 70% HRmax. Ćwiczenia odbywały się 3–4 razy w tygodniu (4–6 godzin tygodniowo). Wszystkie pacjentki wypełniły kwestionariusze, które dotyczyły przestrzegania zaleceń dietetycznych, systematyczności ćwiczeń, oceny własnych postępów oraz napotkanych trudności na wstępie i po 6 tygodniach odchudzania. Z 11 pacjentkami przeprowadzono także wywiad po 12 tygodniach trwania programu. Wykonano pomiary antropometryczne oraz pomiary składu ciała metodą bioimpedancji aparatem Bodystat 1500 na wstępie, po 6. i po 12. tygodniach ćwiczeń. Po 6 tygodniach średnie BMI pacjentek obniżyło się do 29,4 ± 3. Średnia masa ciała obniżyła się o 1,6 kg. Średni ubytek tkanki tłuszczowej wynosił 1,5 kg. Średnia masa beztłuszczowa uległa minimalnemu zmniejszeniu (49,5 ± 5,3 v. 49,3 ± 5,3). Nie zmienił się współczynnik talia/biodra, utrzymując się na poziomie 0,83 ± 0,04. Nieco lepsze rezultaty uzyskano w grupie obserwowanej przez 12 tygodni, gdzie średnia masa ciała obniżyła się o 1,5 kg po 6 tygodniach i 2,4 kg po 12 tygodniach w stosunku do wartości początkowych. Skuteczna terapia prowadząca do zmniejszenia tkanki tłuszczowej przez wzmożoną aktywność fizyczną jest możliwa tylko przy jednoczesnym zastosowaniu się do zaleceń dietetycznych i odpowiedniej motywacji. (Forum Zaburzeń Metabolicznych 2011, tom 2, nr 1, 19–26)The proper obesity treatment consists of physical activity and adequate diet. It is known, that organized exercises in fitness clubs and personalized diet give the best benefit to the obese patients. However, patients often start their exercises without the right motivation ; they found it difficult to continue and unsuccessfully as well, so they give it up. The lack of expected results in body mass lost in overweighed and obese persons is attributed to the several mistakes that took place during physical exercises, bad dietary habits or significant increase in non fat body mass and in body hydratation. The aim of the study was to find out the reason of the lack of expected effects in body weight lost in overweighed patients who participated in popular weight-loosing programs. 41 female patients with BMI 30 ± 2.96, aged 37.8 ± 11 years old, enrolled in the study, were given personalized dietary instructions and individual physical activity program (reaching 70% HR max). They participated in exercises 3 to 4 times a week (4–6 hours weekly) and fulfilled questionnaires concerning in observances the dietary instructions, correct method of physical exercises and if they are satisfied or not with the complete results at the beginning of the study and 12 weeks later. Moreover, anthropometric parameters were made and body composition test was performed using Bodystat 1500 at the beginning, then after 6 and after 12 weeks of the study. After 6 week of observation BMI was 29.4 ± 3, mean body mass lost was 1.6 kg, mean body fat decreased by 1.5 kg and mean fat free mass lost was minimally changed (49.5 ± 5.3 v. 49,3 ± 5.3). Moreover, waist-hip ratio was not altered reaching 0.83 ± 0.04. After 12 weeks of the observation the results were somewhat better; mean body mass lost was 2.4 kg, however, it was not reach statistical signification. The efficient therapy of overweighed and obese subjects who followed the physical activity program leading to significant decrease of body fat mass is possible when dietary instructions are followed contemporarily, as well, the role of right motivation is very important. (Forum Zaburzen Metabolicznych 2011, vol. 2, no 1, 19–26

Changes in body mass during weight loss treatment – a two-year prospective study

Introduction : A reduction of 5% to 10% of body mass is related to a significantly lower risk of the occurrence of conditions whose underlying cause is obesity. Aim of the research : The analysis of body mass and body composition changes in overweight and obese patients undergoing weight loss treatment. Material and methods : A total of 129 overweight and obese individuals qualified for the study. All patients were instructed to follow a healthy, balanced diet based on the nutritional standards. The patients were subjected to anthropometric measurements and body composition tests by means of bioimpedance analysis. The analysis included measurements performed 3, 6, 12, and 24 months after the first appointment. One-factor analysis of variance was applied to test the changes of body mass and composition in the following months. Results : The average body mass index of the patients decreased on consequent follow-up appointments from 33.8 ±5.17 kg/m 2 to 31.8 kg/m 2 after 3 months, 30.5 kg/m 2 after 6, and 29.6 kg/m 2 after 12 months, and remained at this level for another 12 months. The average amount of adipose tissue decreased from 40.98 ±7.1% to 38.34% after 3 months, 36.26% after 6, 34.69% after 12, and 34.43% after 24 months. Conclusions : Due to lifestyle adjustments, about 70% of the subjects achieved satisfactory results in the weight-loss process. The majority of these individuals were able to maintain satisfactory body mass loss in the longer term. After 24 months of observation, in about 1/3 of the individuals, a tendency to an increase in body weight and adipose tissue was observed, and in some cases a total regain of pre-treatment body mass. In order to improve the effectiveness and stability of the weight-loss process, it is necessary to conduct further studies aimed at identifying the causes for this phenomenon