The assessment of C reactive protein during pregnancy complicated by gestational diabetes mellitus

WSTĘP. Cukrzyca ciążowa (GDM) to każde zaburzenie gospodarki węglowodanowej rozpoznane podczas ciąży. Cukrzyca ciążowa stanowi czynnik ryzyka rozwoju cukrzycy, zwłaszcza typu 2, w przyszłości. Cele niniejszej pracy to: ocena zaburzeń metabolicznych w czasie ciąży powikłanej GDM w porównaniu ze zdrowymi kobietami w ciąży; ocena hipotezy dotyczącej istnienia związku między cukrzycą ciążową a stężeniem białka C ostrej fazy (CRP) u kobiet w ciąży. MATERIAŁ I METODY. Do badania przekrojowego włączono 335 kobiet w ciąży, wszystkie rasy białej. Wykonano test doustnego obciążenia 75 g glukozy (OGTT) w późnym drugim trymestrze lub wczesnym trzecim trymestrze. Na podstawie testu OGTT pacjentki podzielono na grupy: z cukrzycą ciążową (GDM) (n = 260) i prawidłową gospodarką węglowodanową (NGT) (n = 75). Oceniano następujące parametry: masę ciała i wskaźnik masy ciała (BMI), stężenie HbA1c, peptydu C i insuliny na czczo oraz białka CRP. WYNIKI. Badane grupy nie różniły się pod względem wieku oraz masy ciała zarówno przed ciążą, jak i w czasie ciąży. Grupy GDM i NGT nie różniły się pod względem stężenia HbA1c (odpowiednio: 5,04 ± 0,5 vs. 4,96 ± 0,4%; p = 0,2) oraz peptydu C (2,5 ± 1,4 vs. 2,4 ± 1,2 ng/ml; p = 0,5). W obu grupach nie stwierdzono statystycznej różnicy w stężeniu białka CRP, chociaż w grupie GDM było ono wyższe (odpowiednio: 5,47 ± 7,1 vs. 4,0 ± 3,1 mg/l; p = 0,2). W grupie kobiet chorych na cukrzycę wykazano większą częstość nadwagi i otyłości w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,03). Po podziale obu grup pod względem BMI przed ciążą na grupy z prawidłową masą ciała (1), nadwagą (2) i otyłością (3) stwierdzono znamienny wzrost stężenia CRP wraz ze zwiększeniem wartości BMI w porównaniu z grupami z prawidłową masą ciała zarówno w grupie z cukrzycą (odpowiednio: 4,7 ± 8,1 vs. 5,9 ± 6,1 mg/l; p = 0,4 oraz 4,7 ± 8,1 vs. 7,7 ± 5,6 mg/l; p = 0,04), jak i kontrolnej (odpowiednio: 3,2 ± 2,8 vs. 4,2 ± 2,4 mg/l; p = 0,3 oraz 3,2 ± 2,8 vs. 5,4 ± 2,1 mg/l; p = 0,04). WNIOSKI. W powyższym badaniu obserwacyjnym wykazano, że stężenie białka CRP ma związek z otyłością, a nie z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej w okresie ciąży.INTRODUCTION. The aim of the article is to asses metabolic changes in pregnant women with gestational diabetes and compare to healthy women as well as to determine whether GDM is characterized by relative changes in C-reactive protein (CRP) level. MATERIAL AND METHODS. We performed a crosssectional study that included 335 pregnant women, all of the Caucasian race. They underwent oral glucose tolerance test (OGTT) in the late second or early third trimester. Based on OGTT, the participants were stratified into GDM group (n = 260) and normal glucose tolerance (NGT) group (n = 75). Insulin, C-peptide, HbA1C and CRP level were evaluated. RESULTS. Those groups did not differ in age and body weight before and after pregnancy. We did not find any differences between GDM and NGT groups in respect to the level of HbA1C (respectively: 5.04 ± ± 0.5 vs. 4.96 ± 0.4%; p = 0.2) and C-peptide level (respectively: 2.5 ± 1.4 vs. 2.4 ± 1.2 ng/ml; p = 0.5). We did not find statistical differences between CRP level in both groups, however we observed a slightly higher level of CRP in GDM group (respectively: 5.47 ± 7.1 vs. 4.0 ± 3.1 mg/l; p = 0.2). There were differences in frequency of overweight and obesity favouring GDM group as compared to NGT (p = 0.03). We performed additional analysis based on prepregnancy body mass index (BMI). Participants were stratified into groups with normal body weight (1), overweight (2) and obesity (3). CRP level was statistically elevated in obese participants as compared to lean ones in both GDM (respectively: 4.7 ± 8.1 vs. 5.9 ± ± 6.1 mg/l; p = 0.4 and 4.7 ± 8.1 vs. 7.7 ± 5.6 mg/l; p = 0.04) and NGT groups (respectively: 3.2 ± 2.8 vs. 4.2 ± 2.4 mg/l; p = 0.3 and 3.2 ± 2.8 vs. 5.4 ± ± 2.1 mg/l; p = 0.04). CONCLUSIONS. Our data suggest that inflammatory status is more associated with obesity than diabetes during pregnancy and obesity my play a key role in mediating insulin resistance in gestational diabetes

The assessment of C-reactive protein during pregnancy complicated by gestational diebetes mellitus

Cukrzyca ciążowa (GDM) to każde zaburzenie gospodarki węglowodanowej rozpoznane podczas ciąży. Cukrzyca ciążowa stanowi czynnik ryzyka rozwoju cukrzycy, zwłaszcza typu 2, w przyszłości. Cele niniejszej pracy to: ocena zaburzeń metabolicznych w czasie ciąży powikłanej GDM w porównaniu ze zdrowymi kobietami w ciąży; ocena hipotezy dotyczącej istnienia związku między cukrzycą ciążową a stężeniem białka C ostrej fazy (CRP) u kobiet w ciąży. MATERIAŁ I METODY. Do badania przekrojowego włączono 335 kobiet w ciąży, wszystkie rasy białej. Wykonano test doustnego obciążenia 75 g glukozy (OGTT) w późnym drugim trymestrze lub wczesnym trzecim trymestrze. Na podstawie testu OGTT pacjentki podzielono na grupy: z cukrzycą ciążową (GDM) (n = 260) i prawidłową gospodarką węglowodanową (NGT) (n = 75). Oceniano następujące parametry: masę ciała i wskaźnik masy ciała (BMI), stężenie HbA1c, peptydu C i insuliny na czczo oraz białka CRP. WYNIKI. Badane grupy nie różniły się pod względem wieku oraz masy ciała zarówno przed ciążą, jak i w czasie ciąży. Grupy GDM i NGT nie różniły się pod względem stężenia HbA1c (odpowiednio: 5,04 ± 0,5 vs. 4,96 ± 0,4%; p = 0,2) oraz peptydu C (2,5 ± 1,4 vs. 2,4 ± 1,2 ng/ml; p = 0,5). W obu grupach nie stwierdzono statystycznej różnicy w stężeniu białka CRP, chociaż w grupie GDM było ono wyższe (odpowiednio: 5,47 ± 7,1 vs. 4,0 ± 3,1 mg/l; p = 0,2). W grupie kobiet chorych na cukrzycę wykazano większą częstość nadwagi i otyłości w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,03). Po podziale obu grup pod względem BMI przed ciążą na grupy z prawidłową masą ciała (1), nadwagą (2) i otyłością (3) stwierdzono znamienny wzrost stężenia CRP wraz ze zwiększeniem wartości BMI w porównaniu z grupami z prawidłową masą ciała zarówno w grupie z cukrzycą (odpowiednio: 4,7 ± 8,1 vs. 5,9 ± 6,1 mg/l; p = 0,4 oraz 4,7 ± 8,1 vs. 7,7 ± 5,6 mg/l; p = 0,04), jak i kontrolnej (odpowiednio: 3,2 ± 2,8 vs. 4,2 ± 2,4 mg/l; p = 0,3 oraz 3,2 ± 2,8 vs. 5,4 ± 2,1 mg/l; p = 0,04). WNIOSKI. W powyższym badaniu obserwacyjnym wykazano, że stężenie białka CRP ma związek z otyłością, a nie z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej w okresie ciąży.INTRODUCTION. The aim of the article is to asses metabolic changes in pregnant women with gestational diabetes and compare to healthy women as well as to determine whether GDM is characterized by relative changes in C-reactive protein (CRP) level. MATERIAL AND METHODS. We performed a crosssectional study that included 335 pregnant women, all of the Caucasian race. They underwent oral glucose tolerance test (OGTT) in the late second or early third trimester. Based on OGTT, the participants were stratified into GDM group (n = 260) and normal glucose tolerance (NGT) group (n = 75). Insulin, C-peptide, HbA1C and CRP level were evaluated. RESULTS. Those groups did not differ in age and body weight before and after pregnancy. We did not find any differences between GDM and NGT groups in respect to the level of HbA1C (respectively: 5.04 ± ± 0.5 vs. 4.96 ± 0.4%; p = 0.2) and C-peptide level (respectively: 2.5 ± 1.4 vs. 2.4 ± 1.2 ng/ml; p = 0.5). We did not find statistical differences between CRP level in both groups, however we observed a slightly higher level of CRP in GDM group (respectively: 5.47 ± 7.1 vs. 4.0 ± 3.1 mg/l; p = 0.2). There were differences in frequency of overweight and obesity favouring GDM group as compared to NGT (p = 0.03). We performed additional analysis based on prepregnancy body mass index (BMI). Participants were stratified into groups with normal body weight (1), overweight (2) and obesity (3). CRP level was statistically elevated in obese participants as compared to lean ones in both GDM (respectively: 4.7 ± 8.1 vs. 5.9 ± ± 6.1 mg/l; p = 0.4 and 4.7 ± 8.1 vs. 7.7 ± 5.6 mg/l; p = 0.04) and NGT groups (respectively: 3.2 ± 2.8 vs. 4.2 ± 2.4 mg/l; p = 0.3 and 3.2 ± 2.8 vs. 5.4 ± ± 2.1 mg/l; p = 0.04). CONCLUSIONS. Our data suggest that inflammatory status is more associated with obesity than diabetes during pregnancy and obesity my play a key role in mediating insulin resistance in gestational diabetes. (Diabet. Prakt. 2008 9: 70-75

Prohypertensive Effect of Gestational Personal Exposure to Fine Particulate Matter. Prospective Cohort Study in Non-smoking and Non-obese Pregnant Women

Exposure to fine particulate matter (PM) is a recognized risk factor for elevated blood pressure (BP) and cardiovascular disease in adults, and this prospective cohort study was undertaken to evaluate whether gestational exposure to $PM_{2.5}$ has a prohypertensive effect. We measured personal exposure to fine particulate matter ($PM_{2.5}$) by personal air monitoring in the second trimester of pregnancy among 431 women, and BP values in the third trimester were obtained from medical records of prenatal care clinics. In the general estimating equation model, the effect of $PM_{2.5}$ on BP was adjusted for relevant covariates such as maternal age, education, parity, gestational weight gain (GWG), prepregnancy BMI, environmental tobacco smoke (ETS), and blood lead level. Systolic blood pressure (SBP) increased in a linear fashion across a dosage of $PM_{2.5}$ and on average augmented by 6.1 mm Hg (95% CI, 0.6–11.6) with log unit of $PM_{2.5}$ concentration. Effects of age, maternal education, prepregnancy BMI, blood lead level, and ETS were insignificant. Women with excessive gestational weight gain (>18 kg) had higher mean SBP parameters by 5.5 mmHg (95% CI, 2.7–8.3). In contrast, multiparous women had significantly lower SBP values (coeff. = −4.2 mm Hg; 95% CI, −6.8 to −1.6). Similar analysis performed for diastolic blood pressure (DBP) has demonstrated that PM2.5 also affected DBP parameters (coeff. = 4.1; 95% CI, −0.02 to 8.2), but at the border significance level. DBP values were positively associated with the excessive GWG (coeff. = 2.3; 95% CI, 0.3–4.4) but were inversely related to parity (coeff. = −2.7; 95% CI, −4.6 to −0.73). In the observed cohort, the exposure to fine particulate matter during pregnancy was associated with increased maternal blood pressure

The course of pregnancy in patients with type 2 diabetes mellitus as compared with type 1 diabets

WSTĘP. Wzrost częstości cukrzycy typu 2 w coraz młodszych grupach wiekowych dotyczy także kobiet w wieku rozrodczym. Zjawisko to prowadzi do zwiększenia liczby kobiet ciężarnych chorych na cukrzycę typu 2. Celem badania była analiza porównawcza wyrównania metabolicznego cukrzycy, ocena przebiegu ciąży i porodu u chorych na cukrzycę typu 2 i 1. MATERIAŁ I METODY. Przeprowadzono analizę retrospektywną danych 24 chorych z przedciążową cukrzycą typu 2 i dla porównania 110 chorych z cukrzycą typu 1 leczonych w Klinice Chorób Metabolicznych oraz w Klinice Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum w Krakowie. Uwzględniono dane kliniczne, wyrównanie cukrzycy, ciśnienie tętnicze i zwiększenie masy ciała w każdym trymestrze ciąży oraz dane dotyczące noworodka. WYNIKI. Pacjentki z cukrzycą typu 2 w porównaniu chorymi na cukrzycę typu 1 zgłaszały się do ośrodka specjalistycznego w ciąży bardziej zaawansowanej (18,9 ± 8,0 vs. 10,3 ± 5,5, p < 0,001), cechowały się starszym wiekiem (30–48 lat w cukrzycy typu 2 i 19 -45 lat w cukrzycy typu 1, p < 0,001), wyższym wskaźnikiem masy ciała (33,8 ± 5,3 vs. 26,2 ± 3,1, p < 0,001), większą liczbą przebytych ciąż (2,8 ± ± 1,2 vs. 1,9 ± 1,3, p < 0,01). U kobiet z cukrzycą typu 2 stężenia cholesterolu i triglicerydów były istotnie wyższe niż u kobiet z cukrzycą typu 1 (5,1 ± 1,7 vs. 3,9 ± 0,6 mmol/l, p < 0,001 oraz 2,6 ± 2,2 vs. 0,9 ± ± 0,5 mmol/l, p < 0,001). Chore na cukrzycę typu 2 cechowały się wyższym ciśnieniem skurczowym przy zgłoszeniu się do ośrodka oraz w II trymestrze ciąży (130 ± 16 vs. 117 ± 10 mm Hg, p < 0,05 oraz 123 ± 12 vs. 109 ± 10 mm Hg, p < 0,01). Nie stwierdzono istotnych różnic w wyrównaniu cukrzycy między cukrzycą typu 1 a cukrzycą typu 2 przy zgłoszeniu się do ośrodka oraz w II i III trymestrze. Natomiast zarówno w cukrzycy typu 2, jak i w cukrzycy typu 1 stężenie HbA1c przy zgłoszeniu do ośrodka było istotnie statystycznie wyższe niż w trymestrze II i III (6,4 ± 1,3 vs. 5,9 ± 0,6 i 5,7 ± 0,6%, p < 0,05 oraz 7,2 ± 1,5 vs. 5,9 ± 0,9 i 5,9 ± 0,8%, p < 0,05). Aż u 25,0% noworodków matek chorych na cukrzycę typu 2 masa urodzeniowa przekroczyła 4000 g. Po uwzględnieniu zależności masy urodzeniowej i wieku ciążowego w cukrzycy typu 2 stwierdzono 33,3% noworodków o masie urodzeniowej powyżej 90. percentyla i 16,6% o masie urodzeniowej poniżej 10. percentyla. U kobiet z cukrzycą typu 2 występowała około 4,6-krotnie wyższa śmiertelność okołoporodowa noworodków, a także 4-krotnie częściej letalne wady wrodzone. WNIOSKI. Specjalistyczna opieka diabetologiczna i położnicza nad kobietami z cukrzycą typu 1 i 2 pozwala uzyskać dobre wyrównanie cukrzycy. Wyniki wskazują jednak na wyższą śmiertelność okołoporodową i częstsze występowanie wad wrodzonych u dzieci kobiet z cukrzycą typu 2, co może wynikać z późnego zgłaszania się do ośrodków specjalistycznych i z braku planowania ciąży przez kobiety z cukrzycą typu 2, a także z obecności innych czynników ryzyka, takich jak wiek i otyłość.INTRODUCTION. The increasing prevalence of type 2 diabetes mellitus in the increasingly younger age groups is observed also in women in the reproductive age. Consequently, the number of pregnant women with type 2 diabetes is also increased. Aim of the study was to compare diabetes normalization, course of pregnancy and delivery in patients with type 2 (DM2) and type 1 diabetes mellitus (DM1). Material and methods: 24 patients with prepregnancy DM2 and for comparison 110 women with DM1 treated in the Department of Metabolic Diseases and the Department of Pathological Pregnancy were analyzed retrospectively with respect to clinical data, diabetes normalization, blood pressure, weight gain in each trimester, and data on delivery and neonates. RESULTS. Patients with DM2 as compared with DM1 patients referred for specialized care in the later stages of pregnancy (18.9 ± 8.0 vs. 10.3 ± 5.5, p < 0.001), were older (30-48 years in DM2 and 19-45 years in DM1, p < 0,001), had higher body mass index (33.8 ± ± 5.3 vs. 26.2 ± 3.1, p < 0.001), and a larger number of pregnancies (2.8 ± 1.2 vs. 1.9 ± 1.3, p < 0.01). In women with DM2 cholesterol and triglyceride levels were significantly higher than in women with DM1 (5.1 ± 1.7 vs. 3.9 ± 0.6 mmol/l, p < 0.001 and 2.6 ± 2.2 vs. 0.9 ± 0.5 mmol/l, p < 0.001). Women with DM2 had higher systolic blood pressure on admission and in the second trimester (130 ± 16 vs. 117 ± 10 mm Hg, p < 0.05 and 123 ± 12 vs. 109 ± ± 10 mm Hg, p < 0.01). There were no significant differences in diabetes normalization between DM2 and DM1 on admission and in trimester 2 and 3. However, both in DM2 and DM1 HbA1c levels on admission were significantly higher than in trimester 2 and 3 (6.4 ± 1.3 vs. 5.9 ± 0.6 and 5.7 ± 0,6%, p < 0.05 and 7,2 ± 1.5 vs. 5.9 ± 0.9 and 5.9 ± 0.8%, p < 0.05). In DM2 patients as many as 25% of neonates had birth weight exceeding 4000 g. After adjustment for birth weight and maternal age in DM2 there were 33.3% of neonates with birth weight > 90th percentile and 16.6% with birth weight <10th percentile. In DM2 women perinatal mortality was 4.5-fold higher and lethal congenital defect rate was also 4-fold higher. CONCLUSIONS. Specialized diabetological and obstetrical care in women with DM1 and DM2 affects normalization of diabetes. The present findings indicate also higher perinatal mortality and congenital defect rates in DM2. This may be a result of late referral for specialist care and no planning for pregnancy by DM2 women, and the presence of other risk factors such as age and obesity

The course of pregnancy in patients with type 2 diabetes mellitus as compared with type 1 diabetes

WSTĘP. Wzrost częstości cukrzycy typu 2 w coraz młodszych grupach wiekowych dotyczy także kobiet w wieku rozrodczym. Zjawisko to prowadzi do zwiększenia liczby kobiet ciężarnych chorych na cukrzycę typu 2. Celem badania była analiza porównawcza wyrównania metabolicznego cukrzycy, ocena przebiegu ciąży i porodu u chorych na cukrzycę typu 2 i 1. MATERIAŁ I METODY. Przeprowadzono analizę retrospektywną danych 24 chorych z przedciążową cukrzycą typu 2 i dla porównania 110 chorych z cukrzycą typu 1 leczonych w Klinice Chorób Metabolicznych oraz w Klinice Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum w Krakowie. Uwzględniono dane kliniczne, wyrównanie cukrzycy, ciśnienie tętnicze i zwiększenie masy ciała w każdym trymestrze ciąży oraz dane dotyczące noworodka. WYNIKI. Pacjentki z cukrzycą typu 2 w porównaniu z chorymi na cukrzycę typu 1 zgłaszały się do ośrodka specjalistycznego w ciąży bardziej zaawansowanej (18,9 &#177; 8,0 vs. 10,3 &#177; 5,5, p < 0,001), cechowały się starszym wiekiem (30-48 lat w cukrzycy typu 2 i 19-45 lat w cukrzycy typu 1, p < 0,001), wyższym wskaźnikiem masy ciała (33,8 &#177; 5,3 vs. 26,2 &#177; 3,1, p < 0,001), większą liczbą przebytych ciąż (2,8 &#177; 1,2 vs. 1,9 &#177; 1,3, p < 0,01). U kobiet z cukrzycą typu 2 stężenia cholesterolu i triglicerydów były istotnie wyższe niż u kobiet z cukrzycą typu 1 (5,1 &#177; 1,7 vs. 3,9 &#177; 0,6 mmol/l, p < 0,001 oraz 2,6 &#177; 2,2 vs. 0,9 &#177; 0,5 mmol/l, p < 0,001). Chore na cukrzycę typu 2 cechowały się wyższym ciśnieniem skurczowym przy zgłoszeniu się do ośrodka oraz w II trymestrze ciąży (130 &#177; 16 vs. 117 &#177; 10 mm Hg, p < 0,05 oraz 123 &#177; 12 vs. 109 &#177; 10 mm Hg, p < 0,01). Nie stwierdzono istotnych różnic w wyrównaniu cukrzycy między cukrzycą typu 1 a cukrzycą typu 2 przy zgłoszeniu się do ośrodka oraz w II i III trymestrze. Natomiast zarówno w cukrzycy typu 2, jak i w cukrzycy typu 1 stężenie HbA1c przy zgłoszeniu do ośrodka było istotnie statystycznie wyższe niż w trymestrze II i III (6,4 &#177; 1,3 vs. 5,9 &#177; 0,6 i 5,7 &#177; 0,6%, p < 0,05 oraz 7,2 &#177; 1,5 vs. 5,9 &#177; 0,9 i 5,9 &#177; 0,8%, p < 0,05). Aż u 25,0% noworodków matek chorych na cukrzycę typu 2 masa urodzeniowa przekroczyła 4000 g. Po uwzględnieniu zależności masy urodzeniowej i wieku ciążowego w cukrzycy typu 2 stwierdzono 33,3% noworodków o masie urodzeniowej powyżej 90. percentyla i 16,6% o masie urodzeniowej poniżej 10. percentyla. U kobiet z cukrzycą typu 2 występowała około 4,6-krotnie wyższa śmiertelność okołoporodowa noworodków, a także 4-krotnie częściej letalne wady wrodzone.WNIOSKI. Specjalistyczna opieka diabetologiczna i położnicza nad kobietami z cukrzycą typu 1 i 2 pozwala uzyskać dobre wyrównanie cukrzycy. Wyniki wskazują jednak na wyższą śmiertelność okołoporodową i częstsze występowanie wad wrodzonych u dzieci kobiet z cukrzycą typu 2, co może wynikać z późnego zgłaszania się do ośrodków specjalistycznych i z braku planowania ciąży przez kobiety z cukrzycą typu 2, a także z obecności innych czynników ryzyka, takich jak wiek i otyłość.INTRODUCTION. The increasing prevalence of type 2 diabetes mellitus in the increasingly younger age groups is observed also in women in the reproductive age. Consequently, the number of pregnant women with type 2 diabetes is also increased. Aim of the study was to compare diabetes normalization, course of pregnancy and delivery in patients with type 2 (DM2) and type 1 diabetes mellitus (DM1). MATERIAL AND METHODS: 24 patients with prepregnancy DM2 and for comparison 110 women with DM1 treated in the Department of Metabolic Diseases and the Department of Pathological Pregnancy were analyzed retrospectively with respect to clinical data, diabetes normalization, blood pressure, weight gain in each trimester, and data on delivery and neonates. RESULTS. Patients with DM2 as compared with DM1 patients referred for specialized care in the later stages of pregnancy (18.9 &#177; 8.0 vs. 10.3 &#177; 5.5, p < 0.001), were older (30-48 years in DM2 and 19-45 years in DM1, p < 0,001), had higher body mass index (33.8 &#177; 5.3 vs. 26.2 &#177; 3.1, p < 0.001), and a larger number of pregnancies (2.8 &#177; 1.2 vs. 1.9 &#177; 1.3, p < 0.01). In women with DM2 cholesterol and triglyceride levels were significantly higher than in women with DM1 (5.1 &#177; 1.7 vs. 3.9 &#177; 0.6 mmol/l, p < 0.001 and 2.6 &#177; 2.2 vs. 0.9 &#177; 0.5 mmol/l, p < 0.001). Women with DM2 had higher systolic blood pressure on admission and in the second trimester (130 &#177; 16 vs. 117 &#177; 10 mm Hg, p < 0.05 and 123 &#177; 12 vs. 109 &#177; 10 mm Hg, p < 0.01). There were no significant differences in diabetes normalization between DM2 and DM1 on admission and in trimester 2 and 3. However, both in DM2 and DM1 HbA1c levels on admission were significantly higher than in trimester 2 and 3 (6.4 &#177; 1.3 vs. 5.9 &#177; 0.6 and 5.7 &#177; 0,6%, p < 0.05 and 7,2 &#177; 1.5 vs. 5.9 &#177; 0.9 and 5.9 &#177; 0.8%, p < 0.05). In DM2 patients as many as 25% of neonates had birth weight exceeding 4000 g. After adjustment for birth weight and maternal age in DM2 there were 33.3% of neonates with birth weight > 90th percentile and 16.6% with birth weight < 10th percentile. In DM2 women perinatal mortality was 4.5-fold higher and lethal congenital defect rate was also 4-fold higher. CONCLUSIONS. Specialized diabetological and obstetrical care in women with DM1 and DM2 affects normalization of diabetes. The present findings indicate also higher perinatal mortality and congenital defect rates in DM2. This may be a result of late referral for specialist care and no planning for pregnancy by DM2 women, and the presence of other risk factors such as age and obesity

Estimated Risk for Altered Fetal Growth Resulting from Exposure to Fine Particles during Pregnancy: An Epidemiologic Prospective Cohort Study in Poland

The purpose of this study was to estimate exposure of pregnant women in Poland to fine particulate matter [≤2.5 μm in diameter (PM(2.5))] and to assess its effect on the birth outcomes. The cohort consisted of 362 pregnant women who gave birth between 34 and 43 weeks of gestation. The enrollment included only nonsmoking women with singleton pregnancies, 18–35 years of age, who were free from chronic diseases such as diabetes and hypertension. PM(2.5) was measured by personal air monitoring over 48 hr during the second trimester of pregnancy. All assessed birth effects were adjusted in multiple linear regression models for potential confounding factors such as the size of mother (maternal height, prepregnancy weight), parity, sex of child, gestational age, season of birth, and self-reported environmental tobacco smoke (ETS). The regression model explained 35% of the variability in birth weight (β = −200.8, p = 0.03), and both regression coefficients for PM(2.5) and birth length (β = −1.44, p = 0.01) and head circumference (HC; β = −0.73, p = 0.02) were significant as well. In all regression models, the effect of ETS was insignificant. Predicted reduction in birth weight at an increase of exposure from 10 to 50 μg/m(3) was 140.3 g. The corresponding predicted reduction of birth length would be 1.0 cm, and of HC, 0.5 cm. The study provides new and convincing epidemiologic evidence that high personal exposure to fine particles is associated with adverse effects on the developing fetus. These results indicate the need to reduce ambient fine particulate concentrations. However, further research should establish possible biologic mechanisms explaining the observed relationship