Eosinophilic dermatitis with edema (Wells'-like syndrome) possibly triggered by cooked fish in a dog

Μια σκΰλα δυο ετών, ακαθόριστης φυλής, προσκομίστηκε με πολυεστιακές δερματικές αλλοιώσεις που εμφανίστηκαν αιφνίδια και επεκτείνονταν συμμετρικά στον κορμό του σώματος. Το ζώο αυτό ζοΰσε μέσα στο σπίτι και είχε καταναλώσει μαγειρεμένα ψάρια μία ήμερα πριν από την προσκόμιση, ενώ δεν του είχαν χορηγηθεί φάρμακα ή εμβόλια τους 3 τελευταίους μήνες. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκαν μη κνησμώδεις και ανώδυνοι πομφοί, βλαττίδες και πλάκεςπου κατανέμονταν κυρίως στην κεφαλή, τα πτερύγια των αυτιών, τον τράχηλο και τα τοιχώματα του θώρακα. Οι δερματικές αυτές αλλοιώσεις ήταν κυκλοτερείς, τοξοειδείς ή οφιοειδείς με τάση συνάθροισης. Η ιστοπαθολογική εξέταση αποκάλυψε την ύπαρξη οιδήματος στο επιπολής χόριο, συμφόρηση των μετα-τριχοειδών φλεβιδίων και περιαγγειακή-διάμεση εωσινοφιλική δερματίτιδα. Αρχικά στο σκύλο χορηγήθηκε από το στόμα βιταμίνη Ε, σουλφασαλαζίνη και δοξυκυκλίνη, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μετά την ιστοπαθολογική επιβεβαίωση της εωσινοφιλικής δερματίτιδας, η παραπάνω θεραπεία αντικαταστάθηκε από την πρεδνιζολόνη, από το στόμα, για 2 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο σκύλος παρουσίασε σημαντική βελτίωσημέχρι την εξαφάνιση των δερματικών αλλοιώσεων, χωρίς στη συνέχεια να εμφανίσει υποτροπές. Το πιθανότερο αίτιο της εωσινοφιλικής αυτής αντίδρασης υπερευαισθησίας ήταν η κατανάλωση μαγειρεμένων ψαριών από το σκύλο αυτό. A 2-year old intact female mongrel dog was admitted with multifocal skin lesions appearing suddenly and extending symmetrically over most of the body. The dog was living indoors and one day before the admission it had consumed cooked fish. Neither medication, nor vaccination had been given to the dog, at least during the last 3 months. Physical examination revealed only non-pruritic and non-painful macules, papules and plaques that were distributed mainly over the head, pinnae, neck and thorax. The lesions were annular, aeriform or serpiginous with a tendency to coalesce. Skin histopathology (H-E) revealed a superficial dermal edema, post-capillary venule congestion and perivascular to interstitial eosinophilic dermatitis as the main pattern. The dog was initially placed on oral vitamin E, sulphasalazine and doxycycline, but to no avail. As soon as the diagnosis of eosinophilic dermatitis with edema was confirmed by histopathology, the former treatment stopped and oral prednisolone was given for two months during which there was a remarkable improvement of skin lesions and complete disappearance with no relapse. The cooked fish, consumed by the dog the night before the incident, was assumed to be the cause of the acute eosinophilic hypersensitivity reaction

Metabolie epidermal necrosis (hepatocutaneous syndrome) in the dog: A clinical and pathological review of 6 spontaneous cases

Η μεταβολική νέκρωση της επιδερμίδας διαγνώστηκεσε 6 σκύλους που προσκομίσθηκαν στην ΚλινικήΠαθολογίας των Ζώων Συντροφιάς του Τμήματος Κτηνιατρικής του Α.Π.Θ. κατά τη χρονική περίοδο 1989 - 1998.Τέσσερις από τους σκύλους αυτούς ήταν αρσενικού και δυο θηλυκού γένους. Η ηλικία τους κυμαινόταν από 8 ως 11,5χρόνια. Οι δερματικές αλλοιώσεις, που ήταν αμφοτερόπλευρα συμμετρικές στα 5 ζώα χαρακτηρίζονταν από αλωπεκία- υποτρίχωση (5/6), ερύθημα (6/6), αποχρωματισμότου δέρματος (3/6), περιφερική επιδερμική αποκόλληση (3/6), έλκη και διαβρώσεις (6/6), εφελκίδες (6/6), υπερκεράτωση του ακρορρινίου ή /και των πελματικών φυμάτων (5/6),εξοίδηση (4/6), εξίδρωση (3/6), φλύκταινες (2/6), φολίδες(2/6) και βλατίδες (1/6). Οι αλλοιώσεις αυτές εντοπίζονταν στα άκρα (6/6), στα εξωτερικά γεννητικά όργανα (5/6), στην κάτω κοιλιακή χώρα (4/6), στα βλεννογονοδερματικά όρια(4/6), στις οστέινες προεξοχές (3/6), στο κάτω τμήμα των άκρων(3/6), στο ακρορρίνιο (3/6), στο πρόσωπο (2/6), στιςμασχάλες (1/6) και στην άνω επιφάνεια του κορμού (1/6).Στα σπουδαιότερα ευρήματα από την αιματολογική, τη βιοχημική εξέταση του ορού του αίματος και την ανάλυση των ούρων περιλαμβάνονταν η αναιμία (5/6), η λευκοκυττάρωση (3/6), η θρομβοκυτταροπενία (1/6), η υπολευκωματιναιμία (4/5), η υπεργλυκαιμία (3/6), η αυξημένη δραστηριότητατης αλκαλικής φωσφατάσης (4/6) και της αλανινο-αμινοτρανσφεράσης (5/6), η υπασβεστιαιμία (2/5), η πρωτεϊνουρία (1/6) και η γλυκοζουρία (3/6). Στην ιστοπαθολογική εξέταση του ήπατος, που πραγματοποιήθηκε σε 4 περιστατικά, διαπιστώθηκαν οι χαρακτηριστικές αλλοιώσεις της κενοτοπιώδους ηπατοπάθειας. Στα υπόλοιπα δυο ζώα, οι πιθανότερεςυποκείμενες παθολογικές καταστάσεις, με βάσητα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων θα μπορούσαν να ήταν η κενοτοπιώδης ηπατοπάθεια (1/2) και το γλυκαγόνωμα του παγκρέατος (1/2). Η θεραπευτική αγωγή,συστηματική ή/και τοπική, που επιχειρήθηκε σε 3 σκύλους δεν ήταν παρά ελάχιστα αποτελεσματική. Τελικά και τα 6ζώα πέθαναν (3/6) ή τους έγινε ευθανασία (3/6) σε χρονικό διάστημα 2 ως 17 μηνών από την πρωτοεμφάνιση των δερματικών αλλοιώσεων.Metabolic epidermal necrosis was diagnosed in 6 dogs admitted to the Clinic of Companion Animal Medicine, Faculty of Veterinary Medicine, A.U.T., between 1989 and 1998. Four of these animals were males and 2 females with an age range of 8 to 11.5 years. Bilaterally symmetrical (5/6) or asymmetrical (1/6) skin lesions characterized by alopecia – hypotrichosis (5/6), erythema (6/6), depigmentation (3/6), epidermal colarettes (3/6), ulcers and erosions (6/6), crusts (6/6), footpad and nose hyperkeratosis (5/6), edema (4/6), exudation (3/6), pustules (2/6), scales (2/6) and papules (1/6) were observed in all of the dogs. These lesions were located on the limbs (6/6), the external genitalia (5/6), ventral abdomen (4/6), mucocutaneos junctions (4/6), pressure points (3/6), distal extremities (3/6), nasal philthrum (3/6), muzzle (2/6), axillae (1/6) and on the dorsal aspect of the body trunk (1/6). The most important clinicopathologic findings included anemia (5/6), leucocytosis (3/6), thrombocytopenia (1/6), hypoalbuminaemia (4/5), hyperglycemia (3/6), increased alkaline phosphatase (4/6) and alanino-aminotransferase (5/6) activities, hypocalcaemia (2/5), proteinuria (1/6) and glycosuria (3/6). Liver histopathology, carried out in 4 dogs, revealed vacuolar hepatopathy in all of them. The same underlying disease was suspected in one additional case, whereas pancreatic glucagonoma was a possibility for the remaining dog. Systemic an/or topical treatment, that was attempted in 3 dogs, was unrewarding. All the 6 dogs died (3/6) or were euthanized (3/6) 2 to 17 months after the appearance of the skin lesions

Erythema multiforme in the dog

Το πολύμορφο ερύθημα είναι μία σπάνια δερματοπάθεια του σκύλου με ποικιλόμορφη κλινική εικόνα και χαρακτηριστικά ιστοπαθολογικά ευρήματα. Η νόσος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επειδή μπορεί να απειλήσει τη ζωή του ζώου. Η παθογένεια του συνίσταται στην, μέσω της κυτταρικής ανοσίας, απόπτωση των κερατινοκυττάρων στην επιδερμίδα και στο τοίχωμα του θυλάκου των τριχών, που συνήθως εμφανίζεται υστέρα από τη χορήγηση διάφορων φαρμάκων, ενώ σπανιότερα ακολουθεί σε λοιμώξεις, νεοπλάσματα, νοσήματα του συνδετικού ιστού και σεκατανάλωση ορισμένων τροφών ή είναι ιδιοπαθής. Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα και κυρίως στην ιστοπαθολογική εξέταση των βιοψιών από το δέρμα και η θεραπευτική αντιμετώπιση στην απομάκρυνση των υποκείμενων αιτίων, στα υποστηρικτικά μέτρα και ενδεχομένως στη χορήγηση γλυκοκορτικοειδών.Canine erythema multiforme is a rarely seen skin eruption that is characterized by variable clinical signs and a rather distinctive histopathology. From a clinical point of view erythema multiforme is of particular interest, mainly due to its life-threatening potential. It is considered a host-specific cell-mediated hypersensitivity reaction, leading to epidermal and follicular wall keratinocyte apoptosis. Although the exact pathomechanism is not currently fully understood, it is often associated with drugs, infections, neoplastic and connective tissue diseases, adverse food reactions and idiopathy. Definite diagnosis is based on the clinical and histopathological findings and therapy aims to the elimination of the triggering factors and the institution of supportive measures. The usefulness of glucocorticoids in canine erythema multiforme is still controversial

Canine demodicosis

Η δεμοδήκωση του σκύλου οφείλεται στο άκαρι Demodex canis, που ανήκει στη φυσιολογική χλωρίδα του δέρματος και παρασιτεί στους θυλάκους των τριχών. Πρόκειται για μία από τις συχνότερες στην πράξη δερματοπάθειες, ιδιαίτερα στους νεαρούς σκύλους. Η δεμοδήκωση εμφανίζεται με την εντοπισμένη και τη γενικευμένη μορφή, στην οποία ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός του παρασίτου οφείλεται στην ειδική απέναντι στο D. canis διαταραχή της λειτουργίας των Τ-λεμφοκυττάρων που κληρονομείται.Οι δερματικές αλλοιώσεις, που ξεκινούν και εντοπίζονται συχνότερα στο πρόσωπο και στα πρόσθια άκρα με δυνατότητα επέκτασης σ' ολόκληρο το σώμα, χαρακτηρίζονται από αλωπεκία - υποτρίχωση, φολίδες, εφελκίδες, ερύθημα, υπερχρωμία, βλατίδες και λειχηνοποίηση. Αυτές συχνά επιπλέκονται από τον Staphylococcus intermedius, ιδιαίτερα στη γενικευμένη μορφή. Η διάγνωση στηρίζεται στην ανεύρεση μεγάλου αριθμού ακάρεων, σε διάφορα εξελικτικά στάδια, κατά τη μικροσκοπική εξέταση των ξεσμάτων από το δέρμα. Στην εντοπισμένη μορφή δε συνιστάται κανενός είδους τοπική ή συστηματική αγωγή, επειδή σχεδόν πάντοτε αυτοϊάται. Αντίθετα, η γενικευμένη μορφή απαιτεί μακροχρόνιακαι εντατική θεραπεία με τοπικά (αμιτράζη) ή συστημικά (ιβερμεκτίνη, μιλμπεμυκίνη, μοξιδεκτίνη) εξωπαρασιτοκτόνα φάρμακα, μέχρις ότου στα ξέσματα δε βρίσκεται κανένα παράσιτο σε 2 ή 3 συνεχόμενες μηνιαίες επανεξετάσεις.Αν περάσουν 12 μήνες από τη διακοπή της ακαρεοκτόνου αγωγής και δεν εμφανιστεί υποτροπή το ζώο έχει ιαθεί οριστικά.Canine demodicosis, which is caused by the follicular mite Demodex canis, is one of the most common skin diseases, especially in the young dog. Demodicosis can be localized or generalized; in the latter a parasite-specific cellular immunosuppression, which is genetically transmitted, is the cornerstone of its pathogenesis. Alopecia - hypotrichosis, erythema, hyperpigmentation, lichenification, papules, scales and crusts, first appear on the face and front limbs, to spread eventually to the other parts of the body. Superficial or deep staphylococcal pyoderma is a common complication, especially in the generalized form of the disease. Diagnosis will be confirmed by the presence of the mite in high numbers and at various developing stages in the skin scrapings. Treatment is not recommended for the localized form, which is almost always self-limiting. Various ectoparasiticides have been used in the generalized form of the disease, either for topical (amitraz) or systemic application (ivermectin, mylbemycin, moxidectin), with good results. Treatment is terminated when not a single parasite can be found in the skin scrapings on 2-3 consecutive monthly re-examinations. The animal is considered cured if there have not been any relapses one year since the end of the acaricidal treatment

Contemporary aspects on the immunopathogenesis of skin lesions in canine leishmaniosis (Leishmania infantum)

Η ανοσολογική αντίδραση του σκύλου στη Leishmania infantum καθορίζει όχι μόνο την ποικιλομορφία των δερματικών αλλοιώσεων αλλά και την ευαισθησία ή την ανθεκτικότητα του σκύλου στην προκαλούμενη νόσο. Η διήθηση του χορίου από ενεργοποιημένα Thl CD4+ λεμφοκύτταρα,που προϋποθέτει την έκφραση των συνδιεγερτικών μορίων Β7 από τα μολυσμένα μακροφάγα (IL-12 καιIFN-γ), καταλήγει στην ενεργοποίηση των μακροφάγων και την εξόντωση του παρασίτου. Το αντίθετο συμβαίνει όταν αυτό διηθείται από Th2 CD4+ λεμφοκύτταρα. Η έκφραση του παράγοντα FasL από τα Thl CD4+ κύτταρα φαίνεται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην αποτελεσματική λειτουργία των τελευταίων.Στην αποφολιδωτική δερματίτιδα της λεϊσμανίωσης του σκύλου, η ανοσολογική απάντηση είναι αποτελεσματική, στα δερματικά οζίδια ανεπαρκής, ενώ στην ελκώδη δερματίτιδα έχει μικτό χαρακτήρα. Στην πρώτη κυριαρχούν τα Τ λεμφοκύτταρα, ενώ συχνό εύρημα αποτελεί η κοκκιωματώδης σμηγματαδενίτιδα. Η αναλογία μεταξύ των CD4+ και των CD8+ κυττάρων είναι περίπου η ίδια,ενώ τα μισά περίπου είναι κύτταρα μνήμης. Στη λεϊσμανίωση του σκύλου, η χρήση του μορίου avn-CD28 και/ήτων κυτταροκινών IL-12 και IFN-γ, φαίνεται στο μέλλον ότι θα βοηθήσουν τόσο στην παρασιτολογική ίαση, όσο και στον αποτελεσματικό εμβολιασμό στη λεϊσμανίωση του σκύλου.Dog's immunologic reaction to Leishmania infantum inoculation may determine not only the diversity of the observed skin lesions but also the susceptibility or resistance of the dog to develop the disease.The expression of costimulatory molecules, such as B7, by infected macrophages along with the action of cytokines IL-12 and IFN-γ, results in Thl CD4+ cell activation and their infiltration of the dermis. The latter, in turn, activate macrophages to kill the parasite. Failure of the infected macrophages to express these molecules, results in dermis infiltration with Th2 CD4+ cells and macrophage in activation which facilitates the spreading of parasites and thus the perpetuation of the infection. The normal function of Thl CD4+ cells depends, at least partially, on FasL expression. In the exfoliative dermatitis of canine leishmaniosis the immune response is more efficient than in dermal nodules while in the ulcerative dermatitis a mixed type of immune response occurs. In the exfoliative dermatitis, Τ cells predominate in the inflammatory infiltrate while granulomatous sebaceous adenitis is a common histopathological finding. CD4+:CD8+ ratio is approximately 1 and in both immunocytes half of them are memory cells. Extrapolating from immunopathology, the use of canine CD28 molecule along with that of IL-12 and IFN-γ, may be quite useful in both the antileishmanial treatment and the preparation of an effective vaccine

A case of canine epitheliotropic lymphoma (mycosis fungoides)

Στην εργασία αυτή παρουσιάζονται η κλινική εικόνα, η διάγνωση και η θεραπευτική αντιμετώπιση ενός σκύλου με επιθηλιοτροπο λέμφωμα (σπογγοειδής μυκητίαση).Το ζώο, που ήταν αρσενικό, ακαθόριστης φυλής και ηλικίας 13 χρόνων, προσκομίσθηκε στην Κλινική επειδή τους τελευταίους 5 μήνες παρουσίαζε μη κνησμώδεις δερματικές αλλοιώσεις. Το πλέον εντυπωσιακό εύρημα της κλινικής εξέτασης ήταν η πολυεστιακή προς διάχυτη αποφολιδωτική ερυθροδερμία. Η διάγνωση στηρίχθηκε στην ιστοπαθολογική εξέταση των βιοψιών από το δέρμα, στις οποίες διαπιστώθηκε έντονη διήθηση του χορίου και της επιδερμίδας από άτυπα και πολύμορφα λεμφοκύτταρα και παρουσία μικροαποστημάτων του Pautrier στην τελευταία. Η χορήγηση ισοτρετινοΐνης από το στόμα δεν μπόρεσε να αποτρέψει την επιδείνωση και επέκταση των δερματικών αλλοιώσεων,αλλά η προσθήκη L-ασπαραγινάσης και ο διπλασιασμός της δόσης της ισοτρετινοΐνης βελτίωσαν την κλινική εικόνα και την ποιότητα ζωής του ζώου. Ο σκύλος πέθανε 15 και 10 μήνες μετά την πρωτοεμφάνιση των δερματικών αλλοιώσεων και τη διάγνωση, αντίστοιχα, υστέρα από σύντομη περίοδο κατάπτωσης και ανορεξίας.The clinical picture, diagnosis and treatment of a dog with epitheliotropic lymphoma are presented. The dog (male, mongrel, 13-year old) was admitted to our Clinic with a 5-month history of non-pruritic skin lesions. At clinical examination a multifocal to diffuse exfoliative erythrodermia was the most striking finding. Diagnosis of epitheliotropic lymphoma was based on cutaneous histopathology, revealing a dense dermal and epidermal lymphocytic infiltration and Pautrie microabcess formation. Initial treatment with isotretinoin had a poor impact on skin lesions that progressed to the macular stage. On the contrary, combination chemotherapy with Lasparaginase and isotretinoin resulted in substantial improvement. The animal died, following a short period of depression and inappetance, 15 months after the first appearance of skin lesions and 10 months after diagnosis

Modern aspects on etiopathogenesis of canine osteoarthritis

Ο αρθρικός χόνδρος αποτελείται από μεσοκυττάρια ουσία και χονδρικά κύτταρα. Η πρώτη βασικά αποτελείται από πρωτεογλυκάνες, κολλαγόνες ίνες και νερό, ενώ τα χονδρικά κύτταρα είναι υπεύθυνα για τη σύνθεση και την αποδόμηση των στερεών συστατικών της. Η διατήρηση της ελαχιστοποίησης των τριβών, της ελαστικότητας και της ομοιομερους κατανομής των μηχανικών φορτίσεων στις διαρθρώσεις προϋποθέτει τη φυσιολογική ομοιοστασία του αρθρικού χόνδρου. Η διαταραχή της, λόγωσυγγενών ανωμαλιών ή επίκτητων παθολογικών καταστάσεων των διαρθρώσεων, συνίσταται στη μείωση της συγκέντρωσης των πρωτεογλυκανών, στην αύξηση της περιεκτικότητας σε νερό και στη ρήξητων κολλαγόνων ινών του αρθρικού χόνδρου που τελικά οδηγούν στην εγκατάσταση του φαύλου κύκλου της οστεοαρθρίτιδας. Αν και οι βιοχημικές διαταραχές και οι παθολογοανατομικές αλλοιώσεις του αρθρικού χόνδρου στην ΟΑ έχουν μελετηθεί επαρκώς, ορισμένα σημεία της παθογένειας της εξακολουθούν να παραμένουν αδιευκρίνιστα.Extracellular matrix and chondrocytes are the main structure components of the articular cartilage. The extracellular matrix is largely comprised of collagen fibers, proteoglycans and water, whereas the metabolically active chondrocytes are responsible for its production and maintenance. An interaction of the physical and biochemical characteristics of the articular cartilage is necessary for normal joint function by providing nearly frictionless motion, wear resistance, joint congruence and loading transmission to subchondral bone. The vicious cycle of osteoarthritis sets forth when structural and homeostatic aberrations, secondary to congenital or acquired joint diseases, occur in the articular cartilage. Although the pathological and biochemical changes of the articular cartilage in the osteoarthritic joint have been studied extensively, the exact mechanism pertaining its pathogenesis is still unknown

Otitis externa in the dog and the eat

Η έξω ωτίτιδα είναι η συχνότερη παθολογική κατάσταση του έξω ακουστικού πόρου στα μικρά ζώα με συχνότητα που είναι μεγαλύτερη στο σκύλο απ' ότι στη γάτα. Η πολυπαραγωντική της αιτιολογία περιλαμβάνει τους προδιαθεσικούς παράγοντες, τα προκαλούντα αίτια καθώς και τους παράγοντες εκείνους που ευθύνονται για τις συχνές υποτροπές. Στα σπουδαιότερα προκαλούντα αίτια περιλαμβάνονται η ατοπία, η τροφική αλλεργία, η ωτοδηκτική ψώρα, τα ξένα σώματα, οι ενδοκρινοπάθειες και οι διαταραχές της κερατινοποίησης. Τα βακτηρίδια και οι ζύμες, που σαπροφυτούν στον εξωακουστικό πόρο, συχνά επιπλέκουν τις αρχικές αλλοιώσεις, οδηγώντας έτσι στην εγκατάσταση κυψελιδοπαραγωγικής ή πυώδους έξω ωτίτιδας. Η μέση ωτίτιδα και οι υπερπλαστικές αλλοιώσεις του έξω ακουστικού πόρου είναι υπεύθυνες για τη διαιώνιση της νόσου. Η διάγνωση γίνεται εύκολα με την καλή διερεύνηση του ιστορικού, τον καθαρισμό του έξω ακουστικού πόρου και την ωτοσκόπηση, την κυτταρολογική και παρασιτολογική εξέταση των εξιδρωμάτων, την καλλιέργεια για βακτηρίδια και το αντιβιόγραμμα και την ακτινολογική εξέταση (τιτάνωση του χόνδρου, μέση ωτίτιδα). Η διαγνωστική διερεύνηση και η θεραπευτική αντιμετώπιση της υποκείμενης δερματοπάθειας κρίνονται απαραίτητες. Η θεραπεία της έξω ωτίτιδας εξαρτάται από την ταυτοποίηση και τον έλεγχο των προδιαθεσικών παραγόντων και των αιτιών, εφόσον βέβαια αυτό είναι δυνατό. Η συντηρητική θεραπεία συνίσταται στον καθαρισμό ή και στη συστηματική χορήγηση διαφόρων φαρμακευτικών ουσιών (ακαρεοκτόνα, αντιμυκητικά, αντιβιοτικά, γλυκοκορτικοειδή). Οι διορθωτικές χειρουργικές επεμβάσεις θα πρέπει να γίνονται στα περιστατικά εκείνα που δεν ανταποκρίνονται στη συντηρητική αγωγή.Otitis externa is the most common disorder of the cat ear canal in small animals, with a higher incidence in dogs than in cats. It has a multifactorial etiology comprising of numerous predisposing, primary and perpetuating factors. The most important primary causes are atopy, food allergy, otodectic mange, foreign bodies, endocrinopathies and keratinisation disorders. Bacteria and yeasts residing in the ear canal usually complicate the initial lesions thus leading to the establishment of ceruminous or suppurative otitis externa. Otitis media and chronic hyperplastic changes of the ear canal are hold responsible for the perpetuation of the disease. A diagnosis is easily made from the history, the cleaning of the ear canal and otoscopy, the cytologic and parasitologic examination of ear exudates, the bacterial culture and sensitivity testing and the radiography (cartilage mineralization, otitis media). Evaluation and treatment of the underlying skin disease is always necessary. Therapy of otitis externa depends on identifying and controlling the predisposing and primary factors, whenever possible. Medical treatment includes cleaning of the ear canals and the middle ear, applying topicals and/or administering systemic medications (acaricides, antifungal agents, antibiotics, glucocorticoids). Corrective surgeries are indicated in the refractory to medical treatment cases

Feline atopic dermatitis

Η ατοπία της γάτας είναι μια έντονα κνησμώδης νόσος, σε ζώα που αντιδρούν θετικά στην ενδοδερμική δοκιμή, κυρίως σε μη εποχικά αλλεργιογονα (ακάρεα της σκόνης του σπιτιού). Η παθογένεια της είναι άγνωστη, αν και πιστεύεται ότι οφείλεται σε αντισώματα ανάλογα με την IgE. Η νόσος εμφανίζεται κυρίως στις νεαρές γάτες και χαρακτηρίζεται από κνησμό, που κυριαρχεί της κλινικής εικόνας. Τα τέσσερα συχνότερα δερματολογικά σύνδρομα με τα οποία εκδηλώνεται κλινικά είναι η κεχροειδής δερματίτιδα, οι αλλοιώσεις του συμπλέγματος των εωσινοφιλικών κοκκιωμάτων, η αυτοπροκαλοΰμενη συμμετρική υποτρίχωση - αλωπεκία και η παρουσία κνησμού, με ή χωρίς αλλοιώσεις - στην κεφαλή, στον τράχηλο και στα πτερύγια των αυτιών. Η αντικειμενική διάγνωση της νόσου θα πρέπει να βασιστεί στη θετική αντίδραση στην ενδοδερμική δοκιμή, στον αποκλεισμό της αλλεργικής από ψύλλους δερματίτιδας με την εξουδετέρωση των ψύλλων και της τροφικής αλλεργίας με τη χορήγηση υποαλλεργικοΰ σιτηρεσίου για 9 έως 13 εβδομάδες, στις αρνητικές καλλιέργειες για δερματόφυτα και στα αρνητικά ξέσματα από το δέρμα για παθογόνα ακάρεα. Στη θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνονται η αποφυγή των υπευθύνων αλλεργιογόνων, η χορήγηση γλυκοκορτικοειδών (μεθυλοπρεδνιζολόνη μακράς δράσης, πρεδνιζολόνη, δεξαμεθαζόνη), συμπληρωμάτων που περιέχουν ω/3-ω/6 λιπαρά οξέα, αντιϊσταμινικών (χλωρφαινιραμίνη, κλεμαστίνη) ή/και ουσιών που εμποδίζουν την αποκοκκίωση των σιτευτικών κυττάρων (οξατομίδη) καθώς και η αποευαισθητοποίηση.Atopy is a highly pruritic skin disease in cats that have positive intradermal test reactions mostly to non - seasonal allergens (house dust mites). It's pathogenesis is unknown, though it is believed that a reaginic antibody exists resemblin IgE. Young cats appear to be predisposed. The most consistent feature of the disease is pruritus, heralding its clinical picture. The four most commonly occurring cutaneous reaction patterns are military dermatitis, eosinophilic granuloma complex lesions, selfinduced alopecia or hypotrichosis and lesionai or nonlesional pruritus of the face, neck and pinnae. The definitive diagnosis of feline atopy requires a positive intradermal allergy test reaction, good flea control, a poor response to a 9 to 13 -week course of a hypoallergenic diet and negative fungal cultures plus skin scrapings for pathogenic mites. The treatment plan may include avoidance of allergens, glucocortidoids (repositol methylprednisolon, dexamethason), ω/3 - ω/6 fatty acid supplements, antihistamines (chlopheniramine, clemastine) and/or mast cell stabilizers (oxatomide) and hyposensitization

Topical treatment of canine pyodermas

Η τοπική θεραπεία σε σκύλους με πυώδεις δερματίτιδες αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των υπευθύνων βακτηριδίων και στην αποκατάσταση της ακεραιότητας της επιδερμίδας και του θυλάκου των τριχών. Στις περισσότερες επιπολής και εν τω βάθει πυώδεις δερματίτιδες η τοπική αγωγή σπάνια μόνο είναι από μόνη της αποτελεσματική. Όμως η σωστή χρήση της ανακουφίζει το ζώο και επιταχύνει την ανταπόκριση στη συστηματική αντιβιοθεραπεία. Αντίθετα, στις επιφανειακές ή ψευδείς πυώδεις δερματίτιδες συνήθως είναι αρκετή. Μεταξύ των διαφόρων αντιβακτηριδιακών ουσιών που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς, ευρεία εφαρμογή βρίσκουν το υπεροξείδιο του βενζοϋλίου, το γαλακτικό αιθΰλιο, η ποβιδόνη, η τρικλοζάνη και ορισμένα αντιβιοτικά όπως η μουπιροσίνη, το φουσιδικό οξύ, η νεομυκίνη και η κλινδαμυκίνη. Επιπλέον για την τοπική θεραπεία των επιφανειακών κυρίως πυωδών δερματίτιδων μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τα γλυκοκορτικοειδή, οι ξηραντικές σκόνες και οι στυπτικές ουσίες, ενώ η υδροθεραπεία με τη μορφή επιθεμάτων ή λουτρών δίνει θεαματικά αποτελέσματα σε σκύλους με εν τω βάθει πυώδη δερματίτιδα. Τέλος, εκτός από τη δραστική ουσία, ιδιαίτερη σημασία έχει και η επιλογή της κατάλληλης φαρμακοτεχνικής μορφής ανάλογα με το είδος, τη διασπορά και την έκταση των δερματικών αλλοιώσεων.Topical treatment in canine pyodermas helps to reduce or eliminate the surface bacterial population and to restore the epidermal and follicular integrity. In most superficial and deep pyodermas topical treatment rarely works when used alone; however, its judicious use can make the patient more comfortable and hasten the response to systemic antibiotics. Conversely, in surface pyodermas or pseudopyodermas topicals usually suffice. Among various antimicrobials, the most commonly used include benzoyl peroxide, ethyl lactate, povidone-iodine, triclozan and some antibiotics such as mupirocin, fucidic acid, neomycin and clindamycin. In addition, other topical medication like glucocorticoids, astrigents and dessicating powders are usually applied in dogs with surface pyodermas. Finally, hydrotherapy is very helpful in deep pyoderma cases in the form of wet dressings or baths. The effectiveness of topical treatment depends on the appropriate selection of the active ingredient and its delivery system (formulations), that should accommodate the kind, the distribution and the extension of skin lesions