Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Does contrast agent injection during trans-catheter aortic valve implantation negatively affect kidney function?

Wstęp: Zabieg przezcewnikowego wszczepienia zastawki aortalnej (TAVI) jest od niedawna stosowany w leczeniu części chorych z istotnym hemodynamicznie zwężeniem zastawki aortalnej i z wysokim ryzykiem leczenia operacyjnego. Pacjenci kwalifikowani do TAVI to zwykle osoby starsze, przeważnie powyżej 80 rż., często z upośledzoną funkcją nerek. Jednocześnie w trakcie zabiegu TAVI podaje się środek kontrastowy o działaniu nefrotoksycznym. Cel: Celem pracy była ocena funkcji nerek po TAVI oraz zbadanie, czy podanie kontrastu podczas tego zabiegu nie prowadzi do pogorszenia czynności nerek i rozwoju nefropatii pokontrastowej. Metody: W okresie od stycznia 2009 do września 2010 roku w Instytucie Kardiologii w Warszawie metodą przezcewnikową wszczepiono zastawkę aortalną u 39 pacjentów (26 kobiet i 13 mężczyzn) w średnim wieku 81,43 &#177; 7,39 roku. Podczas zabiegu stosowano środek kontrastowy w średniej objętości 187,95 &#177; 91,34 ml o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym. U każdego chorego oznaczano stężenie kreatyniny i wartość przesączania kłębuszkowego wg wzoru MDRD przed TAVI oraz w 1., 2. i 5.-8. dobie po zabiegu. Wyniki: Dwie pacjentki zmarły w 1. dobie po zabiegu. U pozostałych chorych po TAVI nie obserwowano istotnego pogorszenia funkcji nerek. Wnioski: 1. Zabieg TAVI nie pogarsza istotnie funkcji nerek. 2. W przedstawionej grupie starszych pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej, licznymi chorobami współtowarzyszącymi oraz wyjściowo upośledzoną funkcją nerek podanie kontrastu podczas zabiegu TAVI nie doprowadziło do rozwoju nefropatii pokontrastowej. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-255Background: Trans-catheter aortic valve implantation (TAVI) has recently emerged as an alternative to conventional surgery in high-risk surgical patients with haemodynamically significant aortic valve stenosis. However, patients referred for TAVI are usually elderly individuals (> 80 years) who frequently also suffer from renal impairment. Trans-catheter valve therapies require extensive use of contrast injections with a risk of nephrotoxicity. Aim: To evaluate post-TAVI renal function and to determine whether the exposure to contrast injections might cause reduced kidney function and contrast-induced nephropathy. Methods: From January 2009 to September 2010, TAVI was performed in 39 patients (26 women and 13 men). The mean age of the patients was 81.43 &#177; 7.39 years, and the mean volume of contrast material administered was 187.95 &#177; 91.34 mL. Serum creatinine and glomerular filtration rate (GFR, acc. to the MDRD formula) were estimated in all patients prior to and 1, 2, and 5-8 days after TAVI. Results: Two female patients died on postoperative day 1. Other patients did not show clinically significant reduction in renal function following the procedure (mean creatinine concentration 104.46 vs 99.77 vs 94.56 vs 93.64 mmol/L, NS and mean GFR 52.37 vs 56.63 vs 60.18 vs 61.34 mL/min/1.73 m2, NS). Conclusions: 1. The TAVI procedure, which includes contrast injection does not seem to cause a clinically significant decrease of renal function. 2. None of our elderly patients with severe aortic valve stenosis, multiple co-morbidities, and pre- TAVI renal compromise developed contrast-induced nephropathy. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 251-25

PPAR Gamma Expression Levels during Development of Heart Failure in Patients with Coronary Artery Disease after Coronary Artery Bypass-Grafting

Genetic research has elucidated molecular mechanisms of heart failure (HF). Peroxisome proliferator-activated receptors (PPARs) seem to be important in etiology of HF. The aim of study was to find the correlation between PPARγ expression during development of HF in patients and coronary artery disease (CAD) after coronary artery bypass-grafting (CABG). Methods and Results. We followed up 157 patients (mean age 63) with CAD without clinical, laboratory, or echo parameters of HF who underwent CABG. Clinical and laboratory status were assessed before CABG and at 1, 12, and 24 months. During CABG slices of aorta (Ao) and LV were collected for genetic research. HF was defined as LVEF <40% or NT-proBNP >400 pg/mL or 6MWT <400 m. Patients were divided into 2 groups: with and without HF. PPARγ expression in Ao and LV was not increased in both groups at 2-year follow-up. Sensitivity of PPARγ expression in Ao above 1.1075 in detection of HF was 20.5% (AUC 0.531, 95% CI 0.442–0.619). Positive predictive value (Ppv) was 85.7%. Sensitivity and specificity of PPARγ expression in the LV in detection of HF were 58% and 92.9%, respectively (AUC 0.540, 95% CI 0.452–0.626). Ppv was 73.2%. Conclusion. PPARγ expression in Ao and LV was comparable and should not be used as predictive factor for development of HF in patients with CAD after CABG

Transcatheter aortic valve implantation using transfemoral/transsubclavian or transapical approach: 30-day follow-up of the initial 30 patients

Background: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is a new method for the treatment of aortic stenosis (AS). Aim: To evaluate early results of TAVI using transfemoral/transsubclavian approach (TFA/TSA) or transapical approach (TAA) in patients with severe AS and high risk for surgical aortic valve replacement. Methods: Between January 2009 and May 2010, 30 high-risk patients underwent TAVI. The primary treatment option was TFA, and TAA was used if contraindications to TFA were present; one patient underwent the procedure using TSA. Reasons for selecting TAA were as follows: small diameter (< 7 mm) and/or severe calcification of the iliofemoral arteries, peripheral atherosclerosis, "porcelain" aorta and a horizontal course of the ascending aorta. Edwards-Sapien or CoreValve devices were used in all cases, and procedures were performed without the use of cardiopulmonary bypass in a cardiac catheterisation laboratory. Results: Mean patient age was 82.46 &#177; 5.79 years, mean NYHA class was 3.23 &#177; 0.41, and predicted mean surgical mortality using logistic Euroscore was 29.18 &#177; 16.9% (22.72 &#177; 12.07% in the TFA/TSA group vs 34.6 &#177; 15.4% in the TAA group; p = 0.031). Eleven patients were treated using TAA. The valve was implanted successfully in 96% of patients. Inhospital mortality was 3.3%. Mean 30-day mortality was 6.6% in the entire cohort, 0% in the TFA/TSA group and 18% in the TAA group. There were no cases of periprocedural myocardial infarction (MI), cardiogenic shock, stroke/transient ischaemic attack, or need for cardiopulmonary resuscitation. One patient died suddenly three weeks after the procedure; except for this case, there were no major adverse cardiovascular events (MACCE: MI, cerebrovascular accident, re-do procedure) at 30-day follow-up. The TAVI was associated with a significant reduction in the mean maximal aortic gradient in both groups (from 99.6 &#177; 22.07 mm Hg to 21.83 &#177; 9.38 mm Hg post-procedure and to 23.25 &#177; 9.22 mm Hg at 30-day follow up), with no cases of severe aortic valve regurgitation. The NYHA class at 30 days improved from 3.23 &#177; 0.41 to 1.72 &#177; 0.52 (p = 0.03). Conclusions: Our results demonstrate lower 30-day complication rate and mortality in the TFA/TSA group. The availability of several techniques of valve implantation in the group of non-surgical patients with severe AS potentially broadens the patient population with indications for this treatment. Kardiol Pol 2011; 69, 2: 105-114Wstęp i cel: Celem niniejszej pracy jest porównanie wyników przezcewnikowej implantacji zastawki aortalnej (TAVI), z dostępu przeznaczyniowego [od tętnicy udowej (TFA) lub podobojczykowej (TSA)] i przezkoniuszkowego (TAA) u pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej zdyskwalifikowanych z leczenia chirurgicznego w okresie bezpośrednio po zabiegu i w obserwacji 30-dniowej. Metody: Analizą objęto 30 kolejnych pacjentów poddanych zabiegowi TAVI z dostępu TFA (18 osób), TSA (1 chory) lub TAA (11 pacjentów). Wszystkie zabiegi wykonano w Samodzielnej Pracowni Hemodynamicznej IK w Warszawie między 8.01.2009 a 13.05.2010 r. Dostępem pierwszego wyboru był TFA, natomiast drugiego wyboru - TAA, przy przeciwwskazaniach do TFA. Przeciwwskazaniem do TFA były masywne zwapnienia, kręty przebieg lub mała średnica tętnic biodrowych lub udowych wspólnych (< 6,5 mm dla zastawek CoreValve i < 7 mm dla systemu Edwards-Sapien), tętniaki aorty brzusznej i/lub piersiowej, "porcelanowa" aorta wstępująca bądź wywiad wcześniejszych zabiegów chirurgicznych tych naczyń. We wszystkich przypadkach implantowano protezy Edwards-Sapien lub CoreValve. Zabiegi przeprowadzono bez krążenia pozaustrojowego. Wyniki: Średni wiek pacjentów wynosił 82,46 &#177; 5,79 roku, klasa NYHA przed zabiegiem 3,23 &#177; 0,41, a przewidywane średnie ryzyko zgonu operacyjnego obliczone z zastosowaniem skali logistic Euroscore 29,18 &#177; 16,9% (TAA 34,6 &#177; 15,4% v. TFA/TSA 22,72 &#177; 12,07%; p = 0,031). Skuteczną implantację protezy przeprowadzono u 96% chorych. Całkowita śmiertelność szpitalna wyniosła 3,3% (TAA 9% v. TFA 0%; p = 0,19). W obserwacji 30-dniowej śmiertelność w całej grupie wyniosła 6,6% (TAA 18% i TFA/TSA 0%; p = 0,05). W trakcie hospitalizacji nie odnotowano poważnych zdarzeń, takich jak zawał serca, wstrząs, przemijający atak niedokrwienny/udar mózgu, konieczność zastosowania resuscytacji krążeniowo-oddechowej czy krążenia pozaustrojowego. Jeden pacjent zmarł nagle 3 tygodnie po TAVI. W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano innych poważnych zdarzeń kardiologicznych. Po TAVI stwierdzono znamienną redukcję gradientu w obu grupach (z 99,6 &#177; 22,07 mm Hg do 21,83 &#177; 9,38 mm Hg po zabiegu i do 23,25 &#177; 9,22 mm Hg w obserwacji 30-dniowej), nie zaobserwowano ciężkiej niedomykalności aortalnej. Klasa wg NYHA w obserwacji 30-dniowej zmniejszyła się z 3,23 &#177; 0,41 do 1,72 &#177; 0,52 (p = 0,03). Wnioski: Na podstawie doświadczeń autorów niniejszej pracy można sądzić, że zabiegi TAVI TFA/TSA wiążą się z mniejszym ryzykiem powikłań, w tym zgonu, w obserwacji 30-dniowej. Jednak możliwość zaproponowania chorym z ciężką AS, niekwalifikującym się do leczenia chirurgicznego, kilku alternatywnych sposobów implantacji zastawki, zwiększa grupę pacjentów mogących skorzystać z tej metody terapii. Kardiol Pol 2011; 69, 2: 105-11

Intraoperative assessment of mitral valve and peri-operative results of surgical treatment of mitral valve disease in patients who previously underwent closed surgical and percutaneous transluminal mitral commissurotomy

Background: Surgical open or closed mitral commisurotomy and percutaneous transluminal mitral commissurotomy (PTMC) are the well-established therapies in patients with mitral valve stenosis. However, due to various factors the long-term effects may not be optimal in some patients, so they should undergo surgical mitral valve replacement.Aim: The intra-operative assessment of the morphology of mitral valve and the evaluation of the peri-operative results of surgical treatment in patients with mitral valve disease who previously underwent closed surgical commissurotomy followed by PTMC.Methods: Twenty one patients (20 males, mean age 49 years) who underwent surgery due to mitral valve disease after closed mitral commissurotomy and PTMC, are presented. The time from closed mitral commissurotomy to PTMC was 3-42 years, and the time from PTMC to mitral valve replacement - 9 days to almost 9 years.Results: One patient died on the second day after the operation because of left ventricular failure. The outcome of the remaining patients was good. Advanced changes of the mitral valve and subvalvular apparatus were present in the majority of patients.Conclusions: The results of the implantation of mitral valve prosthesis in patients who previously underwent closed surgical mitral commissurotomy and PTMC are good. In some patients with a history of closed surgical mitral commissurotomy, PTMC delays surgical replacement of the mitral valve. Advanced changes in the mitral valve leaflets and subvalvular apparatus are the causes of PTMC failure

Ostre rozwarstwienie aorty wstępującej po laserowej rewaskularyzacji mięśnia sercowego. Opis przypadku

Acute aortic dissection in a patient with advanced coronary artery disease - a case report: A case of a 58-year-old male with acute aortic dissection is presented. A few months earlier the patient underwent transmyocardial laser revascularisation and implantation of venous graft to the left anterior descending coronary artery due to three-vessel disease. Acute aortic dissection was successfuly treated by surgery. Therapeutic options in patients with acute aortic dissection and advanced coronary artery disease are discussed