The child as an observer : the influence of adults’ nonverbal messages on children’s social attitudes

Previous research showed that children can exhibit preferences for social categories already at preschool age. One of the crucial factors in the development of children’s attitudes toward others is children’s observation and imitation of adults’ nonverbal messages. The aim of our study is to examine whether children’s tendency to perceive and follow nonverbally expressed attitudes toward other people is related to ingroup bias, i.e. the tendency to favor one’s own group over other groups. We examined 175 preschool children (age in months: 61-87; M = 72.6, SD = 6.53) presenting them with a video of a conversation between a message sender and a message recipient. The study was conducted in a minimal group paradigm. We found that children accurately identified the message sender’s attitude toward the recipient and also generalized this attitude to other members of the new group. We also found explicit ingroup bias among children from the message sender’s group. However, no generalization of the sender’s attitude to other ingroup members was found. The results are discussed in reference to previous findings on the role of imitation of adult’s non-verbal behavior for the development of social attitudes among children

Comparison of EEG-based motor intention detection protocols for diagnosis of consciousness in DOC patients

W kontekście diagnostyki klinicznej świadomość definiuje się jako proces, na który składają się dwa główne aspekty: czuwanie/pobudzenie – aspekt ilościowy i właściwa świadomość, związana z posiadaniem przeżyć – aspekt jakościowy. Zaburzenia świadomości (DOC) są jednymi z głównych następstw ciężkich uszkodzeń mózgu. Do DOC zalicza się Stan Wegetatywny / Zespół Niereaktywnej Przytomności, Stan Minimalnej Świadomości i Zespół Splątaniowy. Trafne i rzetelne diagnozowanie tych stanów jest jednym z największych wyzwań współczesnej neuropsychologii. Diagnozy klinicznej dokonuje się poprzez obserwację i opis zachowania pacjentów przy pomocy skal zachowania. Skale te bywają jednak zawodne. Z tego powodu niezbędne jest projektowanie narzędzi opartych na metodach neuroobrazowania. Jednymi z ważniejszych procedur z użyciem pomiaru EEG do diagnozy świadomości są te wykorzystujące intencję ruchową. W procedurach tych osoby badane proszone są o podjęcie próby wykonania określonych ruchów/czynności. W niniejszej pracy opisano eksperyment, polegający na przebadaniu 37 pacjentów po ciężkich urazach mózgu (z DOC) oraz 20 osób z grupy kontrolnej dwiema procedurami tego typu. Celem pracy było porównanie tych dwóch protokołów. Obie zastosowane procedury polegały na wykonywaniu odpowiednich ruchów ręką na polecenie słyszane w słuchawkach. Były to odpowiednio: zaciskanie dłoni w pięść i drapanie. Drugi z tych ruchów (w przeciwieństwie do pierwszego) jest ruchem powtarzalnym. Do rejestracji sygnału użyto 64-kanałowego EEG. Zastosowano analizę pojedynczych prób eksperymentalnych przy użyciu naiwnego klasyfikatora bayesowskiego. Porównania obu procedur dokonano zestawiając maksymalne trafności klasyfikatora w poszczególnych grupach. W grupie kontrolnej wykazano porównywalną zdolność do wykrywania intencji ruchowej dla obu procedur. Maksymalna trafność klasyfikatora była jednak lepsza dla procedury z drapaniem. Wykazano także zdolność obu procedur do wykrywania intencji ruchowej u pacjentów z DOC. Przejawy świadomości wykryto u 25% pacjentów w procedurze z zaciskaniem dłoni i u 38,5% pacjentów w procedurze z drapaniem. Należy w dalszym ciągu rozwijać i udoskonalać procedury w celu stworzenie jak najlepszego narzędzia mogącego służyć do diagnozy DOC. Jest to niezwykle istotne, gdyż diagnoza decyduje o tym jak pacjent jest traktowany i na jej podstawie ustala się dalsze działania terapeutyczne i rehabilitacyjne.In the context of clinical diagnosis consciousness can be divided into two main aspects: wakefulness/ arousal – quantitative aspect and awareness related to the contents of consciousness – qualitative aspect. Disorders of consciousness (DOC) are one of the main consequences of the severe brain injuries. DOC spectrum includes vegetative state / unresponsive wakefulness syndrome (VS/UWS), minimally consciousness state (MCS) and confusional state (CS). Valid and reliable diagnosis of these states is one of the greatest challenges for the modern neuropsychology. The clinical diagnosis is completed by an observation and description of patients’ behaviour based on the behavioural scales. Since these scales are often prone to misdiagnosis, it is necessary to design the tools based upon the neuroimaging methods. One of the most essential procedures, that utilise electroencephalography (EEG) for diagnosis of the consciousness, are those which use a motor intention. In these procedures, participants are requested to follow the command to do specific movements. In the following thesis, an experiment based on research on 37 patients after severe brain injuries (with DOC), as well as 20 people from the control group, applying those two methods, have been examined. The aim of this thesis was to compare these two protocols. Two procedures – both based on the command following (a particular hand movement) have been applied. The commands were passed through the headphones as follows: squeezing the fist and scratching. The second movement was repeatable in comparison to the first one. 64-channel EEG was used for signal registration. EEG signal was examined using single-trial analysis with the naive Bayes classifier method. The comparison of both procedures was made by comparing the maximum classification accuracies in the following groups. In the control group, an ability to detect a movement intention in both procedures was similar. However, the maximum classification accuracy was better for the scratch procedure. It was also established that both procedures are suitable for detecting a movement intention in the patients with DOC. The signs of consciousness were detected in 25% of patients once applying the squeeze procedure and in 38,5% of patients during the scratch procedure. It is necessary to continue developing and improving the procedures with an aim to design possibly best tool for DOC diagnosis. It is extremely vital, since the diagnosis decides how a patient is handled, and further on the basis of it, the therapeutic and rehabilitation actions are determined

Application of electrophysiological techniques in diagnosis of consciousness in patients with severe brain injuries.

Świadomość jest jednym z najbardziej fascynujących i równocześnie niezrozumiałych aspektów funkcjonowania mózgu, zajmującym filozofów i naukowców. W kontekście diagnostyki klinicznej świadomość definiuje się jako proces, na który składają się dwa główne komponenty: czuwanie (aspekt ilościowy) i właściwa świadomość (aspekt jakościowy), rozumiana jako samoświadomość i świadomość otoczenia. Zaburzenia świadomości są jednymi z głównych następstw zarówno urazowych jak i nieurazowych uszkodzeń mózgu. W zakres zaburzeń świadomości wchodzą dwa główne zespoły: stan wegetatywny oraz stan minimalnej świadomości. Tradycyjnie diagnozy świadomości w tych stanach dokonuje się za pomocą opisowych skal behawioralnych, takich jak Coma Recovery Scale-Revised (CRS-R). Skale te bywają jednak zawodne. Z tego powodu w ostatnich latach zaprojektowano wiele paradygmatów, wykorzystujących do diagnozy świadomości metody neuroobrazowania lub pomiar elektrofizjologiczny. Metody elektrofizjologiczne w porównaniu z metodami neuroobrazowania posiadają wiele zalet, czyniących z nich potencjalne narzędzie do diagnozy świadomości, które mogłyby znaleźć szerokie kliniczne zastosowanie. Są to przede wszystkim: niskie koszty, bezinwazyjność, możliwość przebadania pacjenta w łóżku oraz dobra rozdzielczość czasowa pomiaru. Do najważniejszych badań wykorzystujących pomiar EEG lub EMG do diagnozy świadomości należą badania wykorzystujące metodę potencjałów wywołanych w odpowiedzi na bodźce słuchowe, badania wykorzystujące warunkowanie klasyczne, badania wykorzystujące wolicjonalne zadania wyobrażeniowe oraz badania wykorzystujące potencjały wywołane TMS. Celem pracy był przegląd tych paradygmatów, porównanie ich i próba oceny ich trafności i rzetelności. Wszystkie opisane metody posiadają zarówno zalety, czyniące z nich potencjalnie dobre narzędzie diagnostyczne, jak i ograniczenia, nie pozwalające uznać ich za metody idealne i w pełni skuteczne. Każda z nich jest warta dalszych badań i udoskonalania oraz wprowadzenia do diagnostyki klinicznej. Warto także myśleć o wykorzystywaniu wielu procedur jednocześnie. Badanie jednego pacjenta wieloma metodami, wykorzystującymi zarówno opisowe skale zachowania, jak i neuroobrazowanie oraz pomiar elektrofizjologiczny i porównywanie uzyskanych przez niego wyników z pewnością pozwoliłoby na trafniejszą diagnozę.Consciousness is one of the most fascinating and least understood aspects of human brain function, that both philosophers and scientists find interesting. In the context of clinical diagnosis consciousness can be divided into two main components: wakefulness (quantitative aspect) and awareness (qualitative aspect, involving self-awareness and awareness of environment). Disorders of consciousness (DOCs) are one of the main consequences of both traumatic and non-traumatic brain injuries. DOC spectrum includes two main syndromes: vegetative state (VS) and minimally consciousness state (MCS). Traditional methods used in the diagnosis of consciousness are behavioral scales like Coma Recovery Scale-Revised (CRS-R). But these scales can be unreliable. For this reason many neuroimaging and electrophysiological paradigms of consciousness diagnosis have been designed recently. Electrophysiological techniques have many advantages over neuroimaging, making them a potential tool for diagnosing consciousness in common clinical use. The principal advantages are: low cost and noninvasiveness, the ability to monitor at the bedside and high temporal resolution. The most important approaches involving EEG or EMG include auditory event-related potentials, classical conditioning, volitional imaginary task and TMS-induced evoked potentials. The aim of this thesis was to analyze and compare these paradigms and to review their validity and reliability. All methods have many advantages which make them a potentially good diagnostic tool, yet they also have many limitations, which prevent from considering them ideal and completely effective. Each one of them is worth refining and introducing into clinical diagnosis. It is also a good idea to integrate different paradigms. Examining one patient using many methods which employ behavioral scales, neuroimaging and electrophysiological techniques, then comparing his or her results could make the diagnosis more accurate

Formation of the children's social attitudes under an influence of the adults' nonverbal behaviors

Przeprowadzone badanie dotyczyło wpływu zachowań niewerbalnych na formowanie się postaw wobec nowo utworzonych grup społecznych (drużyn sportowych – żółtej i czerwonej) u dzieci w wieku przedszkolnym. Oparto je na modelu rozwojowej teorii międzygrupowej, opisującym wpływ czynników związanych z rozwojem poznawczym, oddziaływaniem środowiskowym i procesami międzygrupowymi na kształtowanie się stereotypów i uprzedzeń. Przebadano 175 dzieci w wieku 61-87 miesięcy. Badanym prezentowano film z udziałem reprezentanta Drużyny Czerwonych (dawcy przekazu) i reprezentanta Drużyny Żółtych (jego odbiorcy). Manipulowano rodzajem przekazu niewerbalnego (pozytywny lub negatywny) i przynależnością dzieci do poszczególnych drużyn. Dzieci z grup z przekazem pozytywnym oceniały stosunek dawcy przekazu do jego odbiorcy, a także do innego reprezentanta Drużyny Żółtych jako bardziej pozytywny niż dzieci z grup przekazem negatywnym. Dziewczynki (ale nie chłopcy) z grup z negatywnym przekazem niewerbalnym wytworzyły bardziej negatywne postawy zarówno wobec biorcy, jak i dawcy przekazu. Wykazano także jawną preferencje grupy własnej u dzieci utożsamiających się z Drużyną Czerwonych (i tendencje do niej u dzieci z Drużyny Żółtych). Nie wykazano generalizacji postawy wobec aktora z Drużyny Żółtych na całą drużynę. Różnice międzypłciowe i wytworzenie się postawy wobec dawcy przekazu wymagają dalszych badań. Wykazany wpływ niewerbalnego przekazu osób dorosłych na postawy u dzieci jest ważny dla działań antydyskryminacyjnych.This thesis assessed the influence of nonverbal behaviors on the attitudes formation towards newly formed social groups (“Yellow” and “Red” teams) in preschool children. 175 children age 61 to 87 months were examined. They watched a filmed conversation between the Red and Yellow members. The children, who watched a film with positive nonverbal behavior rated the Red actor’s attitude to the Yellow actor, and to another member of the Yellow Team as more positive than those children, who watched a film with a negative nonverbal behavior. Girls (but not boys) from the groups with a negative nonverbal behavior formed more negative attitudes towards both actors. Also, ingroup favoritism in children from the Red Team (and a tendency for it in the children from the Yellow Team) was showed. There was no generalization of the attitude towards the Yellow actor on the whole team

The Child as an Observer: The Influence of Adults’ Nonverbal Messages on Children’s Social Attitudes

Previous research showed that children can exhibit preferences for social categories already at preschool age. One of the crucial factors in the development of children’s attitudes toward others is children’s observation and imitation of adults’ nonverbal messages. The aim of our study is to examine whether children’s tendency to perceive and follow nonverbally expressed attitudes toward other people is related to ingroup bias, i.e. the tendency to favor one’s own group over other groups. We examined 175 preschool children (age in months: 61–87; M = 72.6, SD = 6.53) presenting them with a video of a conversation between a message sender and a message recipient. The study was conducted in a minimal group paradigm. We found that children accurately identified the message sender’s attitude toward the recipient and also generalized this attitude to other members of the new group. We also found explicit ingroup bias among children from the message sender’s group. However, no generalization of the sender’s attitude to other ingroup members was found. The results are discussed in reference to previous findings on the role of imitation of adult’s non-verbal behavior for the development of social attitudes among children

Disorders of consciousness in view of neuroimaging

Patients after severe brain injury are often unable to communicate, move on their own or show evidence of a purposeful behaviour, yet at the same time they may remain conscious. Such states are referred to as disorders of consciousness. Their clinical diagnosis, as based on complex behavioural criteria, is still prone to error and may lead to ambiguous cases. This article is an overview of the recent experimental approaches aimed at the assessment of the structure and function of the central nervous system, based on neuroimaging and employing the current knowledge regarding the mechanisms of consciousness. All these approaches are aimed at identifying the most efficient measure to enable a reliable diagnosing. The first approach is based on structural imaging that provides information on the organisation and state of neural connections within the brain. Other approaches are functional studies divided into passive and active ones. Passive paradigms evaluate the ability of the neural networks in the patient’s brain to sustain consciousness without them having to take part in an experimental task, while the active ones enable the assessment of the state of consciousness on the basis of neural correlates of volitional activities recorded as the patient performs mental tasks. The latter approach rests on an assumption that volitional activity requires conscious processing and cannot be explained in terms of stereotypic reaction to stimulation. While a significant number of approaches presented herein works quite well with respect to differentiating the states on the group level, still only a few of them allow such differentiation on the level of an individual patient. On the latter level, the most important challenge (when it comes to choose a particular care for a patient) could be carried out by a complementary use of several methods at the same time or the evaluation of brain function based on various neuroimaging techniques (EEG and fMRI)