Analysis of the resistivity imaging results conducted over karst voids in Klucze using Depth of Investigation Index

Conducted by "Olkusz" Speleological Club exploratory works related to the Gieńkówka cave led only to its partial opening. There are indications stating that this cave has continuation beyond its currently available parts. In order to verify those assumptions resistivity imaging method has been used. During analysis of the resistivity models obtained from field measurements the synthetic model, simulating the intersection of the cave corridor, has been utilized. In order to assess the reliability of resistivity cross sections in terms of the presence of artifacts left by the inversion process Depth of Investigation (DOI) index has been applied. For preparing DOI maps two inversions on the same data set were carried out using different reference models. Then the results were compared to each other. High resistivity anomalies revealed on obtained models show strong correlation with actual caves known in this area. In addition, similar anomalies have been found in place of the predicted continuity in Gieńkówka cave, thus confirming the hypothesis made in this research. High DOI index values in the occurrence of caves pointing to the instability of the inversion process in those areas

Designing of passive residential buildings – case study

This paper describes the process of designing the passive residential buildings. The analysis is carried out on the basis of the Mannheim project, created as an entry for the Isover competition – Multi-Comfort House. Particular steps of the design process are analyzed for meeting the requirements of passive standard building. The specific solutions adopted in the Mannheim project are presented as an example

Mysie modele raka brodawkowatego tarczycy — krótki przegląd

  Thyroid carcinoma (TC) is the most common endocrine malignancy, and its frequency is still rising. Papillary thyroid carcinoma (PTC) accounts for 80% of all TCs and usually is related to a very good prognosis. However, the standard therapeutic approaches are not always sufficient and disease progression is sometimes observed. These data highlight the limitation of our understanding of molecular mechanisms underlying tumorigenesis and how they vary between individual patients. Over the last 19 years mouse models of thyroid cancers have been developed in order to give answers to questions about their genetic background, relations of key molecular events with pathways fundamental for cancer, and many others. Among these models genetically engineered mice were of utmost importance regarding the input of knowledge about human tumorigenesis. In the present review the most significant mouse models of PTC are described with particular emphasis on BRAFV600E-induced ones, for the sake of its frequency in PTC, relation to factors of poor prognosis, and the fact that, since its identification, it became an attractive target in novel therapies. For the presented mouse models phenotype consequences of particular genetic alterations are described as well as the limitations of the used methods. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 212–223)    Rak tarczycy (TC) stanowi większość nowotworów złośliwych układu endokrynnego. Obserwuje się stały przyrost zachorowalności na TC, szczególnie na raka brodawkowatego tarczycy (PTC), który stanowi aż 80% wszystkich TC. Rak brodawkowaty tarczycy wiąże się najczęściej z bardzo dobrym rokowaniem. Zdarzają się jednak chorzy, w przypadku których standardowe leczenie okazuje się niewystarczające i obserwuje się progresję choroby, co podkreśla ograniczenia naszego zrozumienia mechanizmów molekularnych leżących u podłoża raka, jak również indywidualnych różnic. Przez ostatnich 19 lat zostało opracowanych wiele mysich modeli raka tarczycy, w celu odpowiedzi na pytania dotyczące jego podłoża genetycznego, związku kluczowych zmian genetycznych z fundamentalnymi dla raka ścieżkami sygnałowymi oraz wiele innych aspektów. Ze względu na wkład w poznanie mechanizmów ludzkiej kancerogenezy największe znaczenie odegrały modele oparte o genetyczne modyfikacje. W poniższym przeglądzie przybliżone zostały najważniejsze mysie modele raka brodawkowatego tarczycy. Najwięcej uwagi poświęcono modelom PTC indukowanym mutacją BRAFV600E w związku z największą częstością tej zmiany w PTC, jej związkiem z gorszym rokowaniem oraz faktem, że od momentu odkrycia stała się jednym z bardziej atrakcyjnych celów w nowych terapiach. Dla prezentowanych mysich modeli PTC podano konsekwencje fenotypowe poszczególnych zmian genetycznych, jak również ograniczenia wynikające z zastosowanej metody. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 212–223)

Median nerve conduction impairment in patients with diabetes and its impact on patients’ perception of health condition: a quantitative study

INTRODUCTION: Impaired mobility and compromised manual dexterity leading to difficulties with the activities of daily living (ADL) are an inherent part of the clinical picture in diabetes. Hand function in diabetes is influenced by a variety of pathologies: the median nerve, the most important nerve of the hand, can suffer from metabolic disturbances, ischemia and/or entrapment neuropathies. The resulting deterioration in functional capacity is likely to have significant consequences for the ability to perform ADL, influencing adjustment to diabetes and affecting quality of life. The aim of the present study was to examine the influence of hand function as measured by median motor nerve conduction on quality of life, taking into account various aspects of functioning in patients with diabetes, including activities of daily living, psychological status and acceptance of illness. PATIENTS AND METHODS: Seventy one hospital patients with diabetes participated in the study. Electrophysiological recordings of conductance in the median nerve were obtained for both hands and the relationship between hand function and functional status (BI), depression and anxiety (HADS), adjustment to illness (AIS) and their effect on quality of life (SF-36v2 and QLI) was studied. RESULTS: Damage to the median nerve of the left hand was associated with significant differences in functioning in the physical, but not the mental component of the SF-36v2, p = 0.03 and in functional status (p = 0.006). QOL was associated with depression, patient age, acceptance of illness, functional ability and to a small, but significant extent with median nerve damage to the right hand on the measure of conduction velocities (R2 =0.726). CONCLUSIONS: Nerve conductance studies demonstrated a small, but significant effect of hand function on quality of life. Impairment of the median nerve in the left hand was associated with functional difficulties in the activities of daily living and a diminished quality of life in the area of physical functioning. No dependencies of this kind were found for the right hand, which may reflect the greater compensatory capacity of the right hand resulting from improved efficiency due to practice

Analiza kliniczna wydalania jodu z moczem u chorych na zróżnicowane raki tarczycy w trakcie terapii L-tyroksyną

Introduction: Urinary iodine concentrations were analyzed in the morning urine samples of patients with differentiated thyroid cancer (DTC). Material and methods: The analyzed group included 572 DTC patients who were treated with radioiodine or hospitalized for evaluation of radioiodine treatment effects in 2009 at the Institute of Oncology in Gliwice. Ioduria was analyzed by PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition) method before rhTSH administration. A total of 545 tests were performed during L-thyroxine treatment and 27 after L-thyroxine withdrawal. Results: Median L-thyroxine dose was 150 &#956;g/day. Median ioduria was 127.5 &#956;g/L during L-thyroxine therapy and 134 &#956;g/L after the L-thyroxine withdrawal. No distinct relation between ioduria and L-thyroxine dose was observed. Ioduria < 200 &#956;g/L was observed in over 90% of patients and this cut-off was chosen for the reference range. Only 1.2% of patients showed a distinct stable iodine contamination (ioduria &#8805; 300 &#956;g/L). Conclusions: Urinary iodine concentrations in differentiated thyroid cancer patients treated with L-thyroxine vary in a wide range and do not show a clear relation with L-thyroxine dose. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 458-461)Wstęp: W pracy przeanalizowano stężenie jodu w porannej próbce moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Materiały i metody: Badano 572 chorych na DTC po operacji, którzy w 2009 roku byli hospitalizowani w celu leczenia jodem radioaktywnym lub oceny jego wyników. Stężenie jodu w moczu oznaczano metodą PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition). W trakcie leczenia L-tyroksyną wykonano 545 badań, 27 po przerwie w stosowaniu L-tyroksyny. Wyniki: Mediana dawki L-tyroksyny wynosiła 150 &#956;g/dzień. Mediana dobowego wydalania jodu z moczem wynosiła 127,5 &#956;g/L, a po odstawieniu L-tyroksyny 134 &#956;g/L. Nie obserwowano zależności stężenia jodu w moczu od stosowanej dawki tyroksyny. Jodurię < 200 &#956;g/L obserwowano u ponad 90% chorych i ten zakres uznano za referencyjny. Kontaminację stabilnym jodem wykazano u 1,2% (joduria &#8805; 300 &#956;g/L). Wnioski: Stężenia jodu w moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy, leczonych L-tyroksyną, wahają się w szerokim przedziale wartości i nie korelują z dawką L-tyroksyny. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 458-461

Leczenie sorafenibem w zaawansowanym raku tarczycy - opis przypadku

Papillary thyroid cancer (PTC) usually has a good prognosis. The treatment, including total thyroidectomy and complementary radioiodine (RAI) therapy, gives complete remission in 90% of patients. However, in 10% of subjects with metastatic disease, the prognosis is poor. In the group of patients with disease progression and no 131I uptake, searching for new therapeutic modalities before all tyrosine kinase inhibitors and other antiangiogenic agents is necessary. The study presents the case of a 55-year-old male with advanced PTC /pT3mNxMo/ diagnosed in 1993. Primary treatment by total thyroidectomy and 131I ablation led to complete remission. In 2000 local as well as lymph node recurrence was diagnosed and successively treated by surgery. In 2006 an increasing serum thyroglobulin level was noted and a single lung metastasis was diagnosed and operated on. In 2007 new foci in CNS and vertebral column with no 131I uptake were stated. Further progression (bones, CNS, and pterygoid muscle) was confirmed by PET-CT. The patient underwent neurosurgical metastasectomy twice and palliative CNS and vertebra&#8217;s radiotherapy. Liver metastases were diagnosed in 2009. Treatment with increasing doses of thalidomide (up to 800 mg/d) was administered for 3 months with a good tolerance; however, the therapy was withdrawn due to cancer progression. Next, sorafenib (800 mg/d) was given for 16 weeks. Radiological examination performed after 16 weeks confirmed stable disease, whereas 2 months later, after sorafenib withdrawal due to lack of treatment possibility, further progression was observed. Metronomic chemotherapy with Adriamycin was instituted which gave disease stabilization for 6 months. The patient died with advanced disseminated disease due to pulmonary embolism. We present this case to document no adverse effects of therapy with sorafenib in a patient with brain DTC metastases. Sorafenib therapy was only short-term, but no progression occurred in this time. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 492-496)Rak brodawkowaty tarczycy należy do nowotworów o dobrym rokowaniu. Terapia oparta na całkowitym wycięciu tarczycy i uzupełniającym leczeniu jodem promieniotwórczym u 90% pacjentów prowadzi do całkowitej remisji choroby nowotworowej. U około 10% chorych, u których dochodzi do rozsiewu raka, rokowanie jest niepomyślne. U chorych, z rozsiewem raka, u których ogniska nowotworu nie wykazują zdolności wychwytu 131I konieczne jest poszukiwanie nowych możliwości terapeutycznych. W tym kontekście rozważa się zastosowanie leków antyangiogennych, w tym inhibitorów kinaz tyrozynowych. W pracy przedstawiono przypadek 55-letniego pacjenta z rozpoznaniem zaawansowanego raka brodawkowatego tarczycy/pT3mNxMo leczonego od 1993 roku, u którego w terapii zastosowano inhibitor angiogenezy (talidomid) i kinaz tyrozynowych (sorafenib). Leczenie pierwotne, dwuetapowe całkowite wycięcie tarczycy w 1994 i uzupełniające leczenie 131I (60 mCi) w 1994 roku doprowadziło do remisji choroby nowotworowej. W 2000 chory przebył operacyjne usunięcie wznowy miejscowej i przerzutów do węzłów chłonnych. W 2006 roku, w toku diagnostyki narastającej hipertyreoglobulinemii rozpoznano przerzut do płuca prawego, który usunięto operacyjnie. W 2007 roku stwierdzono niejodochwytny przerzut do kręgosłupa i ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Kontrolne badania obrazowe, w tym PET-CT, potwierdziły dalszą progresję raka pod postacią nowych ognisk przerzutowych w OUN, kośćcu i mięśniu skrzydłowym. Chory przebył 2-krotne operacyjne usunięcie zmian ogniskowych w OUN, paliatywną radioterapię OUN i paliatywną radioterapię przerzutu do kręgosłupa. W 2009 roku rozpoznano przerzuty do wątroby. W dalszej terapii stosowano talidomid we wzrastającej dawce do 800 mg/d. przez okres 3 miesięcy, co nie zapobiegło dalszej progresji. Następnie chory otrzymywał sorafenib w dawce 800 mg/d. przez okres 16 tygodni. Badania obrazowe wykonane po 16 tygodniach terapii potwierdziły stabilizację choroby nowotworowej, natomiast 2 miesiące po odstawieniu leku ze względu na brak możliwości kontynuacji terapii doszło do dalszej progresji. Następnie chory otrzymywał przez okres 6 miesięcy metronomiczną chemioterapię (adriblastyna), która doprowadziła do stabilizacji choroby. Chory zmarł w stadium zaawansowanego raka tarczycy z powodu zatorowości płucnej. Wniosek: W prezentowanym przypadku chorego na raka brodawkowatego tarczycy z przerzutami do mózgu, terapia sorafenibem nie spowodowała żadnych powikłań, a w czasie 16 tygodni jej stosowania obserwowano stabilizację zaawansowanej choroby nowotworowej. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 492-496

Klasyfikacja molekularna gruczolaków przysadki: w poszukiwaniu kryteriów przydatnych do badań wysokoprzepustowych

  Introduction: The mechanism of pathogenesis of pituitary adenomas is still unknown, and it shows differences in pituitary cells of different origin. The aim of our study was to analyse the gene expression profile of pituitary hormones and their precursor genes: PRL, GH, POMC, TSHb, LHb, FSHb, and CGA by QPCR in particular types of pituitary adenomas, and to evaluate the results in the context of sample selection for microarray studies. Material and methods: Analysis of the gene expression profile was performed in 84 samples of pituitary adenomas, by real-time quantitative PCR (QPCR). Results: As expected, expression of GH gene was significantly higher in somatotropinomas than in prolactinomas (p &lt; 0.05). For POMC gene we noticed lower expression in all pituitary adenomas, except adrenocorticotropinomas (p &lt; 0.05). In the case of PRL gene, the highest expression was observed; PRL+ adenomas were in third place. LHb and FSHb genes showed the highest expression, respectively, in LH-producing and FSH-producing pituitary adenomas; however, our analysis did not show statistically significant differences between LH-producing and FSH-producing adenomas. Conclusions: Our study showed that GH is a characteristic gene for somatotropinomas. We drew a similar conclusion for POMC gene and adrenocorticotropinomas. However, the results that we obtained for PRL, TSHb, LHb, FSHb, and CGA genes indicate that evaluation of gene expression is not sufficient for classification of particular subtypes of pituitary adenomas. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 148–156)    Wstęp: Mechanizm odpowiedzialny za patogenezę gruczolaków przysadki nie został jeszcze w pełni wyjaśniony i wykazuje różnice w różnych typach komórek przysadki. Celem badania była analiza profilu ekspresji genów kodujących hormony przysadkowe i ich prekursory: PRL, GH, POMC, TSHb, LHb, FSHb, CGA w poszczególnych typach gruczolaków przysadki oraz ocena uzyskanych wyników w kontekście wyboru próbek do badań mikromacierzowych. Materiał i metody: Analizę ekspresji genów przeprowadzono za pomocą ilościowej reakcji PCR w czasie rzeczywistym (QPCR) na materiale 84 gruczolaków przysadki. Wyniki: Ekspresja genu GH była znamiennie wyższa w gruczolakach somatotropinowych (GH+) w porównaniu z prolaktynowymi (PRL+). Zaobserwowano również wzrost ekspresji tego genu w guzach GH+ w stosunku do gruczolaków immunohistochemicznych ujemnych. Dla genu POMC wykazano niską ekspresję we wszystkich badanych grupach gruczolaków, z wyjątkiem gruczolaków kortykotropinowych (ACTH+). Najwyższą ekspresję genu PRL zaobserwowano w gruczolakach somatotropinowych; gruczolaki prolaktynowe były na trzecim miejscu. Dla genów LHb i FSHb nie zaobserwowano statystycznie znamiennych różnic pomiędzy gruczolakami LH+ i FSH+. Wnioski: W niniejszym badaniu potwierdzono, że gen GH jest charakterystyczny dla gruczolaków somatotropinowych, podobnie jak gen POMC dla gruczolaków kortykotropinowych. Jednakże, wyniki uzyskane dla genów PRL, TSHb, LHb, FSHb i CGA wskazują, że ocena ekspresji genów nie jest wystarczająca dla prawidłowej klasyfikacji poszczególnych podtypów gruczolaków przysadki. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 148–156)

The estimation of oxidative stress markers and apoptosis in right atrium auricles cardiomyocytes of patients undergoing surgical heart revascularisation with the use of warm blood cardioplegia.

Oxidative stress markers and apoptosis were estimated during elective surgical heart revascularization. Eight patients with good ejection fraction underwent coronary artery bypass grafting (CABG) with the use of warm blood cardioplegia. Two right atrium auricle biopsy specimens were collected before and after the operation. Specimens underwent immunocytochemical analysis of mitochondrial manganese superoxide dismutase (MnSOD) expression and apoptosis estimation by the TUNEL method. Ultrastructure analysis under electron microscope was made. Satisfactory results of the operation were obtained. After CABG the MnSOD expression increase in sections of auricles was observed through the increase of stain intensity and the percentage of cells with positive stain (from 30 to 80%). The apoptotic cells percentage remained at approximately the same level. Under the electron microscope insignificant pathological changes were observed. On this basis one may assume that in the case of cardiosurgical procedures with short aorta cross-clamping time and low operation risk level the application of cardioplegia sufficiently prevents reactive oxygen forms (ROF) cytotoxic activity although it does not inhibit the expression of oxidative stress (OS) markers. In our opinion the method of examining right atrium sections is safe and provides results comparable with other publications. It may also be a voice in the discussion on new methods of heart protection during cardiac surgery procedures

Znaczenie zakresu i czasu leczenia operacyjnego u chorych na zróżnicowane raki tarczycy

Introduction: To analyze the impact of time and extent of operation on overall and disease-free survival in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC). Material and methods: Retrospective analysis of 1235 DTC patients, a representative probe of patients diagnosed or treated between 1986 to 1998 was performed. 277 patients were staged T1M0 and 958 ones staged > T1M0. 10-year outcomes were analyzed by Kaplan-Meier survival curves and Cox proportional-hazard model. Results: The T1M0 patients were characterized by the best overall and disease-free survival independently of the time and the extent of operation (98% and 96% respectively); in > T1M0 group the survival was better in patients who were treated by total thyroidectomy (94% and 68% respectively) than in patients treated by non-total thyroidectomy (78% and 47% respectively). In patients treated by completion of total thyroidectomy delayed more than 1 year post cancer diagnosis the incidence of carcinoma in postoperative pathological material was twice as high in comparison to the group in whom total thyroidectomy was performed within the first year of therapy (p = 0.000). Conclusions: 1. In differentiated thyroid carcinoma the prognosis is related to the extent of operation only in patients staged more than T1M0. 2. A delay > 12 months in completion surgery in patients with differentiated thyroid cancer (tumors > 1 cm of diameter) significantly increases the risk of progression of multifocal disease in thyroid remnants.Wstęp: Celem niniejszej analizy była ocena wpływu czasu i zakresu leczenia operacyjnego na 10-letnie przeżycie całkowite i bezobjawowe chorych na zróżnicowane raki tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma). Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano reprezentatywną grupę 1235 chorych na DTC leczonych lub diagnozowanych w latach 1986-1998. Było to 277 chorych w stopniu zaawansowania T1M0 i 958 chorych o wyższym stopniu zaawansowania (> T1M0). Ocenę aktualizowanego przeżycia całkowitego i bezobjawowego przeprowadzono metodą Kaplana-Meiera oraz testem &#967;2. Wyniki: Chorych w stopniu zaawansowania T1M0 cechowało bardzo dobre przeżycie całkowite i bezobjawowe (odpowiednio: 98% i 96%), niezależnie od czasu i zakresu leczenia operacyjnego. Dla chorych z grupy > T1M0 prawdopodobieństwo przeżycia po operacjach całkowitego, pierwotnego lub wtórnego wycięcia tarczycy było znamiennie lepsze niż chorych po niecałkowitym wycięciu narządu i wynosiło: 94% (przeżycie całkowite) i 68% (przeżycie bezobjawowe) oraz 78% i 47%, odpowiednio dla chorych po operacjach niecałkowitego wycięcia tarczycy. W grupie osób poddanych operacjom wtórnego, opóźnionego całkowitego wycięcia tarczycy odsetek ognisk nowotworowych znajdowanych w materiale histopatologicznym był ponad 2-krotnie wyższy niż u chorych, u których radykalne leczenie operacyjne wykonano w pierwszym roku terapii (p = 0,000). Wnioski: 1. W zróżnicowanych rakach tarczycy rokowanie jest także uzależnione od zakresu leczenia operacyjnego, jego znaczenie ujawnia się jednak dopiero u chorych na nowotwór o średnicy większej niż 1 cm. 2. U chorych na raka tarczycy z guzem o średnicy większej niż 1 cm nie powinno się opóźniać wtórnej operacji, gdyż opóźnienie o ponad rok wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia wieloogniskowego wzrostu raka w resztkowym miąższu gruczołu pozostawionym po pierwszym zabiegu