Comparison of thyroid volume and goiter measured by means of ultrasonography and SPECT with use of 131I and 99mTc in smokers and non-smokers

Introduction: The aim of the study was to estimate the influence of nicotine on thyroid volume according to patients’ sex. Material and methods: A group of 160 patients with thyroid disorders in their past medical history was examined. Patients were divided into two groups: Group A contained 50 patients with goiter, where the volume of the thyroid was evaluated with use of US and 131I-SPECT; group B contained 50 patients with goiter, where the volume of the thyroid was evaluated with use of US and 99mTc-SPECT. There were two control groups: Group A’ contained 30 patients with normal volume of the thyroid gland shown by US and 131I-SPECT, and group B’ contained 30 patients with normal volume of the thyroid gland shown by US and 99mTc-SPECT. The patients from the examined and control groups were divided into two subgroups - smokers and non-smokers. US of the thyroid gland was made by means of an ALOKA SSD 500 device. SPECT was performed by means of a singke-headed gamma camera by Diacam. Results: The average volume of thyroid gland measured by 131I-SPECT and 99mTc-SPECT was significantly larger according to US in the examined and control groups in smokers and non-smokers. We did not show statistically significant correlations between levels of iodine uptake and volumes of goiter evaluated by US examination together with 131I scintigraphy. Conclusions: Significant differences in average values of thyroid volume between smokers and non-smokers were not observed, which might suggest a lack of goitrogenic activity of tobacco smoke or indicates a potential goitrogenic influence not significant enough in the examined group.Wstęp: Celem tego badania było oszacowanie wpływu nikotyny na objętość tarczycy w zależności od płci pacjentów. Materiał i metody: Przebadano grupę 160 pacjentów z chorobami tarczycy w wywiadzie. Pacjentów podzielono na dwie grupy. Grupa A składała się z 50 pacjentów z wolem, u których objętość tarczycy oceniano za pomocą USG i 131I-SPECT. Grupa B składała się z 50 pacjentów z wolem, u których objętość tarczycy oceniano za pomocą USG i 99mTc-SPECT. Stworzono dwie grupy kontrolne. Grupa A’ składała się z 30 pacjentów z prawidłową objętością tarczycy w ocenie USG i 131I-SPECT i grupa B’ składająca się z 30 pacjentów z prawidłową objętością tarczycy w ocenie USG i 99mTc-SPECT. Pacjentów z grup badanej i kontrolnej podzielono na 2 podgrupy - palaczy i osoby niepalące. Badania ultrasonograficzne tarczycy wykonywano za pomocą aparatu ALOKA SSD 500. Badanie SPECT przeprowadzono z zastosowaniem gammakamery Diacam. Wyniki: Średnia objętość tarczycy oszacowana za pomocą 131I-SPECT o 99mTc-SPECT była istotnie większa w porównaniu z objętością oszacowaną w badaniu USG w grupach badanych i kontrolnych, palaczy i osób niepalących. Autorzy nie wykazali istnienia znamiennej korelacji pomiędzy poziomem wychwytu jodu a objętością wola ocenianą za pomocą badania USG połączonym ze scyntygrafią 131I. Wnioski: Nie zaobserwowano istotnych różnic dotyczących średnich objętości tarczycy pomiędzy palaczami a osobami niepalącymi, co może sugerować brak działania wolotwórczego dymu tytoniowego lub wskazywać na potencjalne działanie wolotwórcze w grupie badanej, które nie było wystarczające istotne

Ocena parametrów lipidowych u pacjentów z rozpoznanym zespołem metabolicznym w zależności od ryzyka sercowo-naczyniowego obliczonego według skali SCORE

  Introduction: Metabolic syndrome predicts the development of CVD. Lipid abnormalities probably have an important influence on the increase of cardiovascular death risk. The SCORE chart includes only total cholesterol level, which may be inadequate. The aim of our study was to evaluate the lipid profile in patients with metabolic syndrome according to the cardiovascular risk calculated on the basis of the SCORE chart. Material and methods: The study participants comprised 974 patients with metabolic syndrome. The 10-year death risk of cardiovascular disease was calculated on the basis of SCORE chart in all patients. The study group was divided in three subgroups depending on the risk level calculated by SCORE scale. Results: There was a significantly higher level of LDL-C fraction in the subgroup of very high CV risk in comparison to the group of medium and high CV risk. The level of non-HDL-C was also significantly higher in the group with SCORE ≥ 10 compared to the remaining subgroups of medium and high CV risk. Conclusions: Increased CV risk in this group of patients may be associated not only with higher TC level, but also the other lipid fractions. The assessment of the CV risk on the basis of the SCORE chart, which includes only TC level, may be inadequate. A modification of the SCORE chart for the European population should be considered (inclusion of LDL-C level, or in selected cases non-HDL-C level instead of TC level). (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 265–270)    Wstęp: Zespół metaboliczny poprzedza rozwój choroby sercowo-naczyniowej. Ważny wpływ na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego mają prawdopodobnie zaburzenia gospodarki lipidowej. W skali SCORE ujęto jedynie poziom cholesterolu całkowitego, który może być nieadekwatny. Celem naszej pracy była ocena profile lipidowego u pacjentów z zespołem metabolicznym w zależności od obliczonego na podstawie skali SCORE ryzyka sercowo-naczyniowego. Materiał i metody: Do badania włączono 974 pacjentów z zespołem metabolicznym. Dziesięcioletnie ryzyko nagłego zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych obliczono na podstawie skali SCORE chart u wszystkich pacjentów. Badaną grupę podzielono na 3 podgrupy w zależności od poziomu ryzyka obliczonego za pomocą skali SCORE. Wyniki: Stwierdzono istotnie wyższe stężenie cholesterolu frakcji LDL w podgrupie pacjentów z bardzo wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z podgrup wysokiego i średniego ryzyka sercowo-naczyniowego. Stężenie cholesterolu frakcji non-HDL był również istotnie wyższy w podgrupie bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Wnioski: Zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowe w grupie pacjentów z zespołem metabolicznym może być związane nie tylko z wysokim stężeniem cholesterolu całkowitego, ale również z innymi frakcjami lipidowymi. Ocena ryzyka sercowo-naczyniowego na podstawie skali SCORE, która zawiera jedynie stężenie cholesterolu całkowitego, może być nieodpowiednia. Trzeba rozważyć modyfikacje skali SCORE w populacji Europejczyków (włączenie do oceny cholesterolu frakcji LDL, non-HDL, zamiast cholesterolu całkowitego). (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 265–270)

Insulin resistance and thyroid disorders

Insulinooporność definiuje się jako zaburzenie homeostazy glukozy polegające na zmniejszonej wrażliwości mięśni, tkanki tłuszczowej, wątroby oraz innych tkanek na insulinę pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia we krwi. Insulinooporność może przebiegać bezobjawowo lub towarzyszyć różnorodnym chorobom i zaburzeniom, takim jak upośledzona tolerancja glukozy, cukrzyca typu 2, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, otyłość i nadciśnienie tętnicze. Insulina działa za pośrednictwem swoistych receptorów obecnych na powierzchni większości komórek organizmu. Najwięcej tych receptorów stwierdza się na komórkach tłuszczowych, hepatocytach i komórkach mięśni poprzecznie prążkowanych. Wyróżnia się trzy rodzaje insulinooporności: przedreceptorową, receptorową i poreceptorową. Metody rozpoznawania insulinooporności oparte są na jednoczesnym oznaczaniu stężenia glukozy i insuliny w surowicy krwi. Pomiary stężenia glukozy i insuliny wykonywane są albo w warunkach podstawowych, albo po dożylnym podaniu określonej ilości glukozy lub insuliny. Metody oceny insulinooporności można podzielić na bezpośrednie i pośrednie. Obecnie za „złoty standard” w ocenie insulinowrażliwości uważa się pomiar zużycia glukozy przez tkanki metodą euglikemicznej klamry metabolicznej. Występowanie zaburzeń gospodarki węglowodanowej wykazano w chorobach tarczycy przebiegających z jawną nadczynnością lub jawną niedoczynnością. Nasilenie zaburzeń gospodarki węglowodanowej jest proporcjonalne do nasilenia zaburzeń czynności tarczycy. Nadal toczą się dyskusje na temat ewentualnego wpływu podklinicznych postaci nadczynności i niedoczynności tarczycy na zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Hormony tarczycy wywierają istotny wpływ na metabolizm glukozy i rozwój insulinooporności. W nadczynności tarczycy upośledzona tolerancja glukozy może być konsekwencją przede wszystkim insulinooporności wątrobowej, natomiast w przypadku niedoczynności tarczycy z dostępnych danych wynika, że dominującą komponentą insulinooporności jest insulinooporność tkanek obwodowych. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 70–76)Insulin resistance is defined as a glucose homeostasis disorder involving a decreased sensitivity of muscles, adipose tissue, liver and other body tissues to insulin, despite its normal or increased concentration in blood. Insulin resistance may be asymptomatic or occur presenting a variety of disorders, such as: glucose tolerance impairment, type 2 diabetes, as well as hypercholesterolaemia, hypertriglyceridaemia, obesity, and arterial hypertension. Insulin acts via specific receptors present on the surface of most cells of the body. The greatest number of these receptors is found on adipocytes, hepatocytes and striated muscle cells. There are three mechanisms of insulin resistance: pre-receptor, receptor and post-receptor. Multiple methods of assessing insulin resistance are based on the concurrent measurements of glucose and insulin levels in blood serum. The glucose and insulin measurements are conducted in baseline conditions or after intravenous administration of a specific quantity of glucose or insulin. The methods of assessing insulin resistance are divided into direct and indirect. The current ‘gold standard’ in the assessment of insulin sensitivity is the determination of tissue glucose utilisation using the metabolic clamp technique. The presence of disorders of carbohydrate metabolism has been demonstrated in thyroid disease involving either overt hyperthyroidism or overt hypothyroidism. The severity of the disease is proportional to the severity of these disorders. The possible influence of subclinical forms of both hyperthyroidism and hypothyroidism on carbohydrate disorders is still under discussion. Thyroid hormones have a significant effect on glucose metabolism and the development of insulin resistance. In hyperthyroidism, impaired glucose tolerance may be the result of mainly hepatic insulin resistance, whereas in hypothyroidism the available data suggests that the insulin resistance of peripheral tissues prevails. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 70–76

Aberrations in carbohydrate metabolism in patients with diagnosed acromegaly, hospitalized in the Endocrinology and Diabetology Department of Collegium Medicum University of Nicolaus Copernicus in Bydgoszcz in the years 2001-2009

Introduction: The incidence rate of acromegaly is 50 to70 persons per one million people. It occurs twice as often in women than in men, especially in middle age. In the course of the disease, insulin resistance develops, which is connected with the hypersecretion of somatotropin. Type 2 diabetes mellitus occurs more frequently in patients with acromegaly than in the rest of the population. It is diagnosed in 13-56% of acromegaly sufferers; impaired glucose tolerance occurs in 16-46% of examined patients with acromegaly. The aim of this study is to estimate disturbances of glycaemia in patients with diagnosed acromegaly, hospitalized in the Endocrinology and Diabetology Department of Collegium Medicum University of Nicolaus Copernicus in Bydgoszcz in the years 2001-2009. Material and methods: The participants were a group of 70 patients with acromegaly diagnosed on the basis of clinical symptoms, high levels of somatotropin, and MRI imaging of the pituitary gland. Results: Type 2 diabetes was diagnosed in 19 patients (27%); there were 11 cases (15%) of diagnosis of impaired fasting glycaemia (IFG) and imapired glucose tolerance (IGT) combined. Normoglycaemia was recognized in 57% of participants (40 patients). The average age of participants with concomitant type 2 diabetes was 56.1 years, whereas the average age of those without carbohydrate metabolism disturbances was 47.1 years. Conclusions: In patients with acromegaly, the incidence rate of type 2 diabetes is 3-4-times higher than in the rest of the population and increases with age, especially after the age of 60. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 260-263)Wstęp: Akromegalia występuje z częstością około 50-70 na milion osób, 2-krotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn, szczególnie w średnim wieku. W przebiegu akromegalii dochodzi do wystąpienia insulinooporności związanej z nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu. Cukrzyca typu 2 u pacjentów z akromegalią występuje częściej niż w populacji ogólnej. Stwierdza się ją u 13-56% pacjentów, natomiast upośledzona tolerancja glukozy występuje u 16-46% badanych osób z akromegalią. Celem pracy była ocena zaburzeń gospodarki węglowodanowej u pacjentów z rozpoznaną akromegalią, hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy w latach 2001–2009. Materiał i metody: W pracy przedstawiono 70 pacjentów z akromegalią rozpoznaną na podstawie podwyższonego stężenia hormonu wzrostu, obrazu klinicznego oraz badania MRI przysadki. Wyniki: Cukrzycę typu 2 u osób z rozpoznaną akromegalią stwierdzono u 19 pacjentów (27%), natomiast nieprawidłową glikemię na czczo (IFG, impaired fasting glycaemia) i upośledzoną tolerancją glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) łącznie u 11 z nich (15%). Pacjenci z normoglikemią stanowili w badanej populacji 57% (40 pacjentów). W grupie przebadanych 70 osób z rozpoznaną akromegalią, średni wiek osób z towarzyszącą cukrzycą typu 2 wynosił 56,1 lat w stosunku do osób bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej - 47,1 lat. Wnioski: U pacjentów z akromegalią częstość występowania cukrzycy typu 2 jest 3-4-krotnie większa niż w populacji ogólnej i rośnie wraz z wiekiem, szczególnie po 60. roku życia. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 260-263

Insulinooporność a choroby tarczycy

Insulinooporność definiuje się jako zaburzenie homeostazy glukozy polegające na zmniejszonej wrażliwości mięśni, tkanki tłuszczowej, wątroby oraz innych tkanek na insulinę pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia we krwi. Insulinooporność może przebiegać bezobjawowo lub towarzyszyć różnorodnym chorobom i zaburzeniom, takim jak upośledzona tolerancja glukozy, cukrzyca typu 2, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, otyłość i nadciśnienie tętnicze. Insulina działa za pośrednictwem swoistych receptorów obecnych na powierzchni większości komórek organizmu. Najwięcej tych receptorów stwierdza się na komórkach tłuszczowych, hepatocytach i komórkach mięśni poprzecznie prążkowanych. Wyróżnia się trzy rodzaje insulinooporności: przedreceptorową, receptorową i poreceptorową. Metody rozpoznawania insulinooporności oparte są na jednoczesnym oznaczaniu stężenia glukozy i insuliny w surowicy krwi. Pomiary stężenia glukozy i insuliny wykonywane są albo w warunkach podstawowych, albo po dożylnym podaniu określonej ilości glukozy lub insuliny. Metody oceny insulinooporności można podzielić na bezpośrednie i pośrednie. Obecnie za „złoty standard” w ocenie insulinowrażliwości uważa się pomiar zużycia glukozy przez tkanki metodą euglikemicznej klamry metabolicznej. Występowanie zaburzeń gospodarki węglowodanowej wykazano w chorobach tarczycy przebiegających z jawną nadczynnością lub jawną niedoczynnością. Nasilenie zaburzeń gospodarki węglowodanowej jest proporcjonalne do nasilenia zaburzeń czynności tarczycy. Nadal toczą się dyskusje na temat ewentualnego wpływu podklinicznych postaci nadczynności i niedoczynności tarczycy na zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Hormony tarczycy wywierają istotny wpływ na metabolizm glukozy i rozwój insulinooporności. W nadczynności tarczycy upośledzona tolerancja glukozy może być konsekwencją przede wszystkim insulinooporności wątrobowej, natomiast w przypadku niedoczynności tarczycy z dostępnych danych wynika, że dominującą komponentą insulinooporności jest insulinooporność tkanek obwodowych

Carcinoid tumors – retrospective analysis of patients hospitalized between 2001 and 2012 year in Department of Endocrinology and Diabetology of Ludwik Rydygier Collegium Medicum in Bydgoszcz

Gastro-entero-pancreatic neuroendocrine neoplasms (GEP-NENs) originate from diffuse endocrine system (DES). Over 50% of diagnosed neuroendocrine neoplasms (NENs) are carcinoid tumors, secreting mainly serotonine. The incidence of carcinoids in general population is estimated to be 2.9 cases/100000 inhabitants/year. In our study we aimed at analyzing retrospectively patients with diagnosed carcinoid tumors, hospitalized between the years 2001 and 2012 in the Department of Endocrinology and Diabetology of Nicolaus Copernicus University Collegium Medicum in Bydgoszcz. The study group consists of 39 patients (20 women and 19 men) aged between 36 and 70, with diagnosed carcinoid. All patients have determined chromogranin A concentration (CgA), urinary excretion of 5-hydroxyindoleacetic acid (5-HIAA) in 48-hours urine sample, urinary excretion of catecholamine hormones (norepinephrine, epinephrine and dopamine), vanillylmandelic acid (VMA) and homovanillic acid (HVA) in 24-hours urine sample. Ultrasonography (US), computed tomography (CT), magnetic resonance imaging (MRI), endoscopic ultrasound (EUS) and somatostatin receptor scintigraphy (SRS) with 99mTc-Depreotide have been performed. The diagnosis of the carcinoid tumor is often problematic because of its slow growth and uncharacteristic symptoms. And often the localization of the primary tumor cannot be determined. Somatostatin analogues can help to control symptoms of the carcinoid syndromeGuzy neuroendokrynne przewodu pokarmowego (GEP-NENs) pochodzą z rozproszonego układu wydzielniczego (DES). Rakowiaki, wydzielające głównie serotoninę, stano-wią ponad 50% rozpoznanych guzów neuroendokrynnych. Ich występowanie w ogólnej populacji szacuje się na około 2,9 przypadków/100000 mieszkańców/rok. W naszym badaniu przeprowadziliśmy retrospektywną analizę hospitalizowanych pacjentów w Klinice Endokry-nologii i Diabetologii Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy w latach 2001-2012. Badana grupa składała się z 39 pacjentów (20 kobiet i 19 mężczyzn) w wieku 36-70 lat, z rozpoznanym rakowiakiem. Wszystkim pacjentom oznaczono poziom chromograniny A (CgA), wydalanie z moczem kwasu 5-hydroksyindolo-octowego w 48-godzinnej zbiórce moczu oraz wydalanie z moczem katecholamin (noradrenalina, adrenalina i dopamina), kwasu wanilinomigdałowego (VMA) oraz kwasu homowanalinowego (HVA) w dobowej zbiórce moczu. Wykonano badania obrazowe: ultrasonografię (USG), to-mografię komputerową (TK), rezonans magnetyczny (RM), endoskopię ultrasonograficzną (EUS) oraz obrazowanie za pomocą receptorów somatostatynowych z zastosowaniem 99mTc-Depreotide. Rozpoznanie rakowiaka jest często problematyczne z powodu jego powolnego wzrostu oraz mało charakterystycznych objawów klinicznych. Nie rzadko również nie można określić pierwotnej lokalizacji guza. Analogi somatostatyny mogą być pomocne w kontrolowaniu objawów ubocznych rakowiaka

Choroba Hashimoto a zaburzenia gospodarki węglowodanowej u pacjentów hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii Collegium Medicum w Bydgoszczy w latach 2001–2010

Introduction: Chronic lymphocytic thyroiditis, also known as Hashimoto’s thyroiditis, is the most frequent type of thyroiditis. An average of 2% of the population have the disease. It occurs in all age groups, also in children. The main cause of the disease are autoimmune disorders, which results in incresed risk of suffering from type 1 diabetes. Fourthermore, during the course of Hashimoto’s thyroiditis, hypothyroidism may cause carbohydrate metabolism disorders. Aim of our study was estimate disturbances of glycaemia in patients with recognized Hashimoto’s thyroiditis, hospitalized in Endokrinology and Diabetology Depatment of Collegium Medicum University of Nicolaus Copernicus in Bydgoszcz in years 2001–2010. Material and methods: We examined 54 patients with the diagnosis of Hashimoto thyroiditis based on clinical picture and examination(autoantibodies anty-TPO and anty-Tg). Results: In the tested group with Hashimoto’s thyroiditis, diabetes has been confirmed in 27.8% of the patients; impaired fasting glycaemia (IFG) or impaired glucose tolerance (IGT) occurred in 16.6%, whereas a normoglycaemia has been confirmed in 55.6% of the pacients. An average age of the patients with Hashimoto’s thyroiditis and diabetes at the same time, was 53 years. The patients in which we confirmed the impaired fasting glycaemia or impaired glucose tolerance were on average 49.9 years old. An average age of the patients without any carbohydrate methabolism disorders was on average 43.1 years. Conclusions: Carbohydrate metabolism disorders in the form of type 1 diabetes connected with an autoimmune process, as well as type 2 diabetes connected with the increase of the insulin resistance, occure in average of half of the patients with Hashimoto’s thyroiditis.Wstęp: Przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy zwane chorobą Hashimoto jest najczęstszym typem zapalenia tarczycy. Dotyczy około 2% populacji. Występuje we wszystkich grupach wiekowych, także u dzieci. Głównym podłożem choroby są zaburzenia autoimmunologiczne, co powoduje, że występuje zwiększone ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 1. Dodatkowo w przebiegu choroby Hashimoto mogą wystąpić zaburzenia gospodarki węglowodanowej spowodowane hipotyreozą. Celem naszej pracy była ocena zaburzeń gospodarki węglowodanowej u pacjentów z rozpoznaną chorobą Hashimoto, hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy w latach 2001–2010. Materiał i metody: Przebadano 54 pacjentów z rozpoznaną na podstawie obrazu klinicznego oraz badań dodatkowych (przeciwciała anty-TPO oraz anty-Tg) chorobą Hashimoto. Wyniki: W badanej grupie osób z chorobą Hashimoto cukrzycę rozpoznano u 27,8% pacjentów. Nieprawidłowa glikemia na czczo (IGT) lub nieprawidłowa tolerancja glukozy (IFG) wystąpiły u 16,6% osób, natomiast normoglikemię stwierdzono u 55,6%. Średni wiek pacjentów z chorobą Hashimoto i jednocześnie cukrzycą wynosił 53,1 roku. Osoby, u których stwierdzono stan przedcukrzycowy pod postacią nieprawidłowej glikemii na czczo (IFG), bądź nieprawidłowej tolerancji glukozy (IGT) miały średnio 49,9 roku, natomiast wiek osób bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej wynosił średnio 43,1 roku. Wnioski: Zaburzenia gospodarki węglowodanowej pod postacią zarówno cukrzycy typu 1 związane z procesem autoimmunologicznym, jak i cukrzycy typu 2 związane ze wzrostem insulinooporności występują u około połowy pacjentów z chorobą Hashimoto

Ocena objętości wola za pomocą badania ultrasonograficznego oraz badania scyntygraficznego (SPECT) z zastosowaniem 131I

Wstęp: Do metod oceniających objętość tarczycy zaliczamy między innymi badanie ultrasonograficzne (USG) oraz badania scyntygraficzne (SPECT). Dokładne obliczanie objętości gruczołu tarczowego jest niezbędne do ustalenia odpowiedniej dawki radiojodu, co niejednokrotnie decyduje o powodzeniu terapii. Celem niniejszej pracy była ocena objętości wola za pomocą ultrasonografii oraz badania SPECT z zastosowaniem 131I. Materiał i metody: Przebadano 80 osób z chorobą gruczołu tarczowego w wywiadzie. Utworzono dwie grupy: A i B. Do grupy A włączono 50 pacjentów (39 kobiet, 11 mężczyzn) z wolem, u których porównywano objętość tarczycy ocenianej w badaniu ultrasonograficznym oraz w badaniu 131I-SPECT. Grupę kontrolną B stanowiło 30 pacjentów (21 kobiet, 9 mężczyzn) z prawidłową objętością tarczycy w badaniu ultrasonograficznym oraz w badaniu 131I-SPECT. Badanie ultrasonograficzne tarczycy wykonywano aparatem ALOKA SSD 500 z głowicą liniową o częstotliwości 7,5 MHz. Badanie 131I-SPECT wykonano za pomocą gammakamery jednogłowicowej Diacam, stosując kolimator wysokoenergetyczny. Wyniki: W grupie badanej średnia objętość wola wynosiła w badaniu ultrasonograficznym 44,55 ml, a w badaniu SPECT - 49,67 ml (p < 0,001), natomiast w grupie kontrolnej objętość tarczycy wynosiła odpowiednio 13,83 ml i 16,19 ml (p < 0,001). Wnioski: Wyniki pomiarów objętości tarczycy zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn w grupie badanej i kontrolnej zależą od zastosowanej metody badania. (Endokrynol Pol 2007; 58 (5): 403-407)Introduction: Ultrasonography (US) and scintigraphy (SPECT) are used to evaluate the volume of thyroid glands. An accurate estimation of the thyroid volume, among other factors, is necessary to calculate the suitable radioactive iodine dose, which determines the success of the therapy. The aim of the study was to estimate the volume of the goiter by means of US and 131I-SPECT. Material and methods: A group of 80 patients with a thyroid disorder in their past medical history was examined. Patients were divided into two groups. The group A contained 50 patients (39 females, 11 males) with a goiter, where the volume of the thyroid was evaluated with the use of US and 131I-SPECT. The group B contained 30 patients (21 females, 9 males) with a normal volume of the thyroid gland shown by US and 131I-SPECT. US of the thyroid gland was made by means of an ALOKA SSD 500 device, with the linear head 7.5 MHz frequency. 131I-SPECT was made by means of a one head gammacamera Diacam with a high energy collimator. Results: In the group A, the average volume of the goiter was 44.55 ml in US and 49.67 ml in SPECT (p < 0.001). In control group B the average volumes of the thyroid gland were respectively 13.83 ml vs. 16.19 ml (p < 0.001). Conclusion: The results of the thyroid volume measurement was dependant on the method used in both the investigated and control groups. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (5): 403-407

Admission glycemia and inhospital or long term mortality in patients without acute life-threatening conditions

WSTĘP. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej są istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju przyspieszonej miażdżycy. Chorzy z hiperglikemią podczas przyjęcia do szpitala, niezależnie od współistnienia cukrzycy, cechują się wyższą śmiertelnością w porównaniu z grupą osób z prawidłową glikemią. Dotychczas opracowano niewiele doniesień dotyczących wpływu glikemii podczas przyjęcia na ryzyko zgonu u chorych hospitalizowanych z innych powodów niż nagłe stany zagrożenia życia. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 4944 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii CM UMK w Bydgoszczy. Badanych podzielono na 3 grupy w zależności od wcześniejszego występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej, pojawienia się ich podczas hospitalizacji lub ich braku. Oceniano wpływ glikemii podczas przyjęcia do szpitala (AG) na śmiertelność wewnątrzszpitalną i 2 lata po wypisaniu chorych ze szpitala. WYNIKI. W grupie osób z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej rozpoznanymi po raz pierwszy w trakcie hospitalizacji (II) stwierdzono najwyższą glikemię podczas przyjęcia - 15,2 mmol/l (273,6 mg/dl). Najniższą glikemię wynoszącą 5,9 mmol/l (105,7 mg/dl) zaobserwowano w grupie osób bez zaburzeń węglowodanowych (III). W grupie chorych na cukrzycę AG wynosiła 12,3 mmol/l (221,1 mg/dl) i różniła się istotnie w porównaniu z grupą II (p < 0,0001) i III (p < 0,0001). Największy odsetek zgonów wewnątrzszpitalnych (3,7%) odnotowano w grupie III. Był on statystycznie wyższy od stwierdzanego u chorych na cukrzycę (2,6%, p < 0,05). Spośród 870 badanych zmarło 223 pacjentów: 94 (42%) z grupy I, 20 (9%) z grupy II i 109 (49%) z III. Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności po 2 latach od wypisu w poszczególnych grupach. WNIOSKI. Nie stwierdzono zależności między AG a śmiertelnością wewnątrzszpitalną i 2-letnią wśród chorych hospitalizowanych z przyczyn innych niż nagłe stany zagrożenia życia.INTRODUCTION. Carbohydrate metabolism disorders are important risk factors of atherosclerosis development. Patients with admission hyperglycemia (AG), irrespective of diabetes coexistence, have a higher inhospital mortality rate in comparison to people with normal glucose level. Nowadays there are few papers refer to admission glucose effect on mortality in patients hospitalized due to other reasons than acute life-threatening conditions. MATERIAL AND METHODS. The study group consisted with 4944 patients admitted to the Endocrinology and Diabetology Department CM UMK in Bydgoszcz. Analyzed people were divided into 3 groups according to presence or absence of the glucose metabolism disorders. The effect of admission glycemia on inhospital and 2 years mortality was evaluated. RESULTS. In patients with newly diagnosed glucose metabolism disorders (group II) the highest AG - 15.2 mmol/l (273.6 mg/dl) was found. The lowest value of AG - 5.9 mmol/l (105.7 mg/dl) was observed in people without metabolic disorders (III). In patients with diabetes AG was 12.3 mmol/l (221.1 mg/dl) and was significantly different in comparison to groups II (p < 0.0001) and III (p < 0.0001). The highest percent of inhospital death (3.7%) was in III group. It was significantly higher than in patients with diabetes (I) (2.6%, p < 0.05). Among 870 examined patient 223 died: 94 (42%) in I group, 20 (9%) in II group and 109 (49%) in III group. After 2 years from the discharge there were no significantly differences in mortality rate between groups. CONCLUSION. There was no correlation between admission glycemia and inhospital and long-term mortality in patients without acute life-threatening conditions

Nelson’s syndrome — a case report

Zespół Nelsona jest rzadką jednostką chorobową występującą u 10–15% pacjentów z chorobą Cushinga po obustronnej adrenalektomii. Charakteryzuje się wysokim stężeniem ACTH w surowicy, nadmierną pigmentacją skór y, błon śluzowych oraz występowaniem objawów neurologicznych.Autorzy przedstawiają opis przypadku 44-letniej kobiety z rozpoznanym zespołem Nelsona, porównując metody leczenia, jakie mogą być wykorzystane w leczeniu przedstawionej jednostki chorobowej.Nelson’s syndrome is a rare disease that occurs in 10–15% of patients with Cushing’s disease after bilateral adrenalectomy. It is characterized by high levels of ACTH in the serum, hyperpigmentation of the skin and mucous membranes, and the occurrence of neurological symptoms.The authors present a case of 44-year-old woman diagnosed with Nelson’s syndrome. They compare methods of treatment that can be used to treat Nelson’s syndrome