Skórne działania niepożądane podczas terapii afatynibem. Jak sobie z nimi radzić?

Blokowanie receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) stanowi uznaną terapię wydłużającą życie pacjentów onkologicznych z różnymi nowotworami złośliwymi. Afatynib hamuje kinazę tyrozynową EGFR i jest wykorzystywany w leczeniu guzów litów, między innymi niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Szlak przekaźnictwa indukowany receptorem EGF odgrywa kluczową rolę w regulacji proliferacji, różnicowania, migracji i przeżycia komórek naskórka i nabłonków, to jest keratynocytów. Z tego powodu powikłania terapii inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR obejmują skórę i błony śluzowe. Terapia anty-EGFR szybko prowadzi do pojawienia się najczęstszego działania niepożądanego związanego z mieszkami włosowo-łojowymi i wystąpienia zmian grudkowo-krostkowych, które mogą być bolesne i szpecące. Ich obecność wpływa niekorzystnie na jakość życia pacjentów, ich funkcjonowanie w społeczeństwie, a dodatkowo może spowodować konieczność modyfikacji leczenia i zmniejszyć jego skuteczność. Terapia powstałych podczas terapii anty-EGRF zmian skórnych zależy od stopnia ich nasilenia. Leczenie to, nazywane interwencyjnym, zastosowane na etapie, kiedy zmiany są już obecne, nie jest tak skuteczne jak sposoby zapobiegania ich wystąpieniu. Postępowanie profilaktyczne wydaje się teraz lepszym sposobem zapobiegania toksyczności skórnej związanej z inhibitorami EGFR. W ostatnim czasie w wielu publikacjach i pracach poglądowych dotyczących leczenia onkologicznego anty-EGFR podkreśla się na pierwszym miejscu znaczenie profilaktyki, a dopiero na drugim leczenia interwencyjnego, i zwraca uwagę, że profilaktyka powinna być stosowana u wszystkich pacjentów od pierwszego dnia terapii inhibitorami EGFR. Takie postępowanie skutecznie zmniejsza nasilenie i rozległość skórnych działań niepożądanych, co przekłada się na korzyść dla pacjenta: lepszą tolerancję i skuteczność leczenia.W niniejszym artykule przedstawiono praktyczne wskazówki dla onkologów i dermatologów prowadzących pacjentów leczonych inhibitorami EGFR, między innymi afatynibem, a także omówiono zasady profilaktyki i strategie terapeutyczne leczenia interwencyjnego

Graham-Little Syndrome — a rare entity of both scarring and non-scarring alopecia concomitance

Graham Little-Piccardi-Lassueur syndrome also called in a shorter form as Graham-Little syndrome, is a rare clinical entity characterized by the symptomatic triad including multifocal progressive cicatricial alopecia on the scalp, non-scarring hair loss of axillae and pubic areas and presence of keratosis pilaris-like eruption on the trunk and extremities. The etiology of the disease remains unknown with some hypotheses proposed. The condition is diagnosed based on clinical presentation, trichoscopical characteristic findings and histopathological analysis. The treatment of the syndrome is challenging. The therapeutic strategy includes topical or systemic corticosteroids, retinoids and PUVA therapy with different efficacy. We present the case of this rare syndrome and discuss it from the practical point of view in terms of diagnosis and treatment approach.Graham Little-Piccardi-Lassueur syndrome also called in a shorter form as Graham-Little syndrome, is a rare clinical entity characterized by the symptomatic triad including multifocal progressive cicatricial alopecia on the scalp, non-scarring hair loss of axillae and pubic areas and presence of keratosis pilaris-like eruption on the trunk and extremities. The etiology of the disease remains unknown with some hypotheses proposed. The condition is diagnosed based on clinical presentation, trichoscopical characteristic findings and histopathological analysis. The treatment of the syndrome is challenging. The therapeutic strategy includes topical or systemic corticosteroids, retinoids and PUVA therapy with different efficacy. We present the case of this rare syndrome and discuss it from the practical point of view in terms of diagnosis and treatment approach

Znaczenie dermoskopii w chorobie Grovera. Korelacja dermoskopowo-histologiczna

Abstact: Grover’s disease (transient acantholytic dermatosis) is characterized by the eruption of pruritic papules and papulovesicular lesions, mainly on the trunk and proximal extremities. The etiology of the disease remains unknown, however some drug-induced cases were reported. The diagnosis of Grover’s disease is based on histopathological examination which usually shows the presence of focal suprabasal acantholysis with dyskeratosis within the epidermis. There are four main histopathological patterns of this disease, including the Darier-like pattern, the Hailey-Hailey-like pattern, pemphigus-like pattern and eczema-like pattern. The main purpose of the study was to describe clinical, dermoscopic and histopathological features of skin lesions in three patients with three different patterns of Grover’s disease. The study was carried out on three patients with observable characteristic dermoscopic features of skin lesions who had been diagnosed with Grover’s disease based on the histopathological examination. In dermoscopy of the first one, yellow-brown polygonal structures with a white “halo” corresponding to focal acantholysis with dyskeratosis and hyperkeratosis were observed. Some areas with enlarged and dilated blood vessels were also seen, as well as regular oval white structures with yellow centres, which might correspond to empty hair follicles with abnormal keratosis in their ostia. In dermoscopy of the second patient, polygonal brown structures with scales corresponding to focal acantholysis with desquamation and dilated irregular blood vessels were observed. In dermoscopy of the third one, yellow-brown polygonal structures covered with scale and haemorrhagic crusts were observed. Dermoscopy is a useful diagnostic tool in patients suspected for Grover’s disease and gives characteristic dermoscopic features of yellow-brown polygonal structures corresponding to irregular acantholysis and disturb keratinization in histopathology. Streszczenie: Choroba Grovera (przemijająca dermatoza z akantolizą) charakteryzuje się obecnością rozsianych swędzących grudek lub zmian pęcherzykowo-grudkowych głównie na tułowiu i proksymalnych częściach kończyn. Etiologia choroby pozostaje nieznana, ale opisywano przypadki indukowane różnymi lekami. Rozpoznanie choroby Grovera opiera się na badaniu histopatologicznym, które wykazuje obecność ogniskowej nieregularnej akantolizy ponad warstwą podstawną naskórka z towarzysząca dyskeratozą lub zaburzonym rogowaceniem keratynocytów powyżej. Wyróżnia się cztery główne wzory histopatologiczne tej choroby: obraz podobny do choroby Dariera, do choroby Hailey-Hailey, do pęcherzycy i obraz wypryskopodobny. Celem badania było opisanie klinicznych, dermoskopowych i histopatologicznych cech zmian skórnych u trzech pacjentów z trzema różnymi odmianami choroby Grovera. Badanie dermoskopowe zmian skórnych przeprowadzono u trzech pacjentów z rozpoznaniem histologicznym choroby Grovera, w celu określenia najbardziej charakterystycznych cech dermoskopowych tej choroby. W badaniu dermoskopowym pierwszego pacjenta stwierdzono obecność żółto-brązowych wielokątnych struktur z białawą obwódką odpowiadających ogniskowej akantolizie z dyskeratozą i hiperkeratozą. Widoczne były również obszary z powiększonymi i poszerzonymi naczyniami krwionośnymi, a także regularne owalne białe struktury z żółtymi środkami, które mogły odpowiadać pustym mieszkom włosowym z nieprawidłowym rogowaceniem w ich lejkach. U drugiego pacjenta dermoskopowo stwierdzono obecność wielokątnych brązowych struktur pokrytych łuską odpowiadających ogniskowej akantolizie z nieprawidłowym rogowaceniem na powierzchni, oraz poszerzone nieregularnie naczynia krwionośne. U trzeciego pacjenta w dermoskopii stwierdzono żółto-brązowe wielokątne struktury pokryte łuską i krwotocznymi strupami. Dermoskopia jest użytecznym narzędziem diagnostycznym u pacjentów podejrzanych o chorobę Grovera i obrazuje charakterystyczne żółto-brązowe, wielokątne struktury odpowiadające nieregularnej akantolizie z nieprawidłowym rogowaceniem w badaniu histopatologicznym.Abstact: Grover’s disease (transient acantholytic dermatosis) is characterized by the eruption of pruritic papules and papulovesicular lesions, mainly on the trunk and proximal extremities. The etiology of the disease remains unknown, however some drug-induced cases were reported. The diagnosis of Grover’s disease is based on histopathological examination which usually shows the presence of focal suprabasal acantholysis with dyskeratosis within the epidermis. There are four main histopathological patterns of this disease, including the Darier-like pattern, the Hailey-Hailey-like pattern, pemphigus-like pattern and eczema-like pattern. The main purpose of the study was to describe clinical, dermoscopic and histopathological features of skin lesions in three patients with three different patterns of Grover’s disease. The study was carried out on three patients with observable characteristic dermoscopic features of skin lesions who had been diagnosed with Grover’s disease based on the histopathological examination. In dermoscopy of the first one, yellow-brown polygonal structures with a white “halo” corresponding to focal acantholysis with dyskeratosis and hyperkeratosis were observed. Some areas with enlarged and dilated blood vessels were also seen, as well as regular oval white structures with yellow centres, which might correspond to empty hair follicles with abnormal keratosis in their ostia. In dermoscopy of the second patient, polygonal brown structures with scales corresponding to focal acantholysis with desquamation and dilated irregular blood vessels were observed. In dermoscopy of the third one, yellow-brown polygonal structures covered with scale and haemorrhagic crusts were observed. Dermoscopy is a useful diagnostic tool in patients suspected for Grover’s disease and gives characteristic dermoscopic features of yellow-brown polygonal structures corresponding to irregular acantholysis and disturb keratinization in histopathology. Streszczenie: Choroba Grovera (przemijająca dermatoza z akantolizą) charakteryzuje się obecnością rozsianych swędzących grudek lub zmian pęcherzykowo-grudkowych głównie na tułowiu i proksymalnych częściach kończyn. Etiologia choroby pozostaje nieznana, ale opisywano przypadki indukowane różnymi lekami. Rozpoznanie choroby Grovera opiera się na badaniu histopatologicznym, które wykazuje obecność ogniskowej nieregularnej akantolizy ponad warstwą podstawną naskórka z towarzysząca dyskeratozą lub zaburzonym rogowaceniem keratynocytów powyżej. Wyróżnia się cztery główne wzory histopatologiczne tej choroby: obraz podobny do choroby Dariera, do choroby Hailey-Hailey, do pęcherzycy i obraz wypryskopodobny. Celem badania było opisanie klinicznych, dermoskopowych i histopatologicznych cech zmian skórnych u trzech pacjentów z trzema różnymi odmianami choroby Grovera. Badanie dermoskopowe zmian skórnych przeprowadzono u trzech pacjentów z rozpoznaniem histologicznym choroby Grovera, w celu określenia najbardziej charakterystycznych cech dermoskopowych tej choroby. W badaniu dermoskopowym pierwszego pacjenta stwierdzono obecność żółto-brązowych wielokątnych struktur z białawą obwódką odpowiadających ogniskowej akantolizie z dyskeratozą i hiperkeratozą. Widoczne były również obszary z powiększonymi i poszerzonymi naczyniami krwionośnymi, a także regularne owalne białe struktury z żółtymi środkami, które mogły odpowiadać pustym mieszkom włosowym z nieprawidłowym rogowaceniem w ich lejkach. U drugiego pacjenta dermoskopowo stwierdzono obecność wielokątnych brązowych struktur pokrytych łuską odpowiadających ogniskowej akantolizie z nieprawidłowym rogowaceniem na powierzchni, oraz poszerzone nieregularnie naczynia krwionośne. U trzeciego pacjenta w dermoskopii stwierdzono żółto-brązowe wielokątne struktury pokryte łuską i krwotocznymi strupami. Dermoskopia jest użytecznym narzędziem diagnostycznym u pacjentów podejrzanych o chorobę Grovera i obrazuje charakterystyczne żółto-brązowe, wielokątne struktury odpowiadające nieregularnej akantolizie z nieprawidłowym rogowaceniem w badaniu histopatologicznym

Zaskakująca korelacja: choroba Parkinsona i czerniak. Co łączy te dwie choroby?

Parkinson’s disease (PD) is a neurodegenerative disorder, characterized by depletion of dopamine in the striatum and loss of melanin-positive, dopaminergic neurons in the substantia nigra. Melanoma is a skin neoplasm arising from epidermal melanocytes. The epidemiology of melanoma focus on well-known risk factors such as light skin and hair color, gender, eye pigmentation and ultraviolet (UV) exposure. Many studies have suggested an association between Parkinson’s disease and melanoma. Mechanism underlying the possible connection between Parkinson disease (PD) and melanoma is not clear and has aroused lots of interest. More interesting is the link between these two diseases runs both ways. What is the underlying cause of this reciprocal association? Is it due to Parkinson's treatment? Is Levodopa the reason of melanoma increased incidence in people with the neurodegenerative condition? Are there any genetic, immune system irregularities or environmental risk factors that serves as the common denominator between these two conditions? Should we consider melanoma comorbidity with Parkinson disease and vice versa? Some hypothesis include pigmentation changes in melanin and/or melanin synthesis enzyme like tyrosinase hydroxylase, autophagy deficits, disturbed form of metabolically controlled cell death, changes of PD-related genes such as Parkin or α-synuclein. Learning more about the relationship between PD and melanoma may lead to a better understanding of each individual disease and contribute to more effective treatments of both.Choroba Parkinsona jest to postępująca, neurodegeneracyjna choroba ośrodkowego układu nerwowego. Jej istotę stanowi zanik istoty czarnej w ośrodkowym układzie nerwowym, będącej obszarem odpowiedzialnym za syntezę przekaźnika nerwowego — dopaminy. Czerniak jest nowotworem złośliwym z komórek barwnikowych skóry — melanocytów. Do głównych czynników ryzyka zachorowania zalicza się czynniki genetyczne, jasny fototyp skóry, nadmierne ekspozycje na promieniowanie ultrafioletowe pochodzące z promieniowania słonecznego i sztucznego oraz predyspozycje osobnicze. Wiele badań wskazuje na związek pomiędzy chorobą Parkinsona a czerniakiem. Podstawowy mechanizm łączący obie jednostki nie został dotychczas poznany i wzbudza wiele zainteresowania. Tym bardziej ciekawa jest wzajemna korelacja między obiema chorobami. Co stanowi podstawową przyczynę tej zależności? Czy ma związek z leczeniem choroby Parkinsona? Czy lewodopa wywołuje czerniaka u osób z chorobą neurodegeneracyjną? Czy istnieją jakieś genetyczne nieprawidłowości, które łączą obie choroby? Czy powinniśmy rozważać współistnienie czerniaka z chorobą Parkinsona i odwrotnie? Niektóre hipotezy wskazują na zmiany pigmentacji w melaninie i/lub w enzymach biorących udział w syntezie melaniny, takich jak tyrozynaza lub hydroksylaza tyrozynowa, deficyty autofagii, zaburzenia metabolicznej śmierci komórki czy zmiany genów związanych z chorobą Parkinsona, kodujących białko Parkin lub α-synukleinę. Większa liczba informacji na temat związku między chorobą Parkinsona a czerniakiem może pozwolić na lepsze zrozumienie obydwu chorób i być podstawą do dalszych interdyscyplinarnych badań przyczyniających się do skutecznego leczenia ich obu w przyszłości

Amicrobial pustulosis of the folds związany z przeciwciałami przeciwko peroksydazie tarczycowej

Amicrobial pustulosis of the folds (APF) is a rare neutrophilic dermatosis, co-existing with autoimmune disorders, especially systemic lupus erythematosus. The disease is characterized by the presence of sterile pustules localized in the skin folds, intraepidermal pustules with mainly neutrophilic infiltrate on histology, negative microbial cultures from an unopened pustule and the presence of circulating autoantibodies or autoinflammatory diseases. Due to its rare incidence, data on effective therapeutic options are limited to individual clinical cases. We present a 69-year-old man with disseminated pustular lesions in the main skin folds, focusing on the clinical, histopathological and immunological characteristics of the disease. Based on the clinical presentation and laboratory investigation, amicrobial pustulosis of the folds was diagnosed with an accompanying increased concentration of anti-thyreoperoxidase antibodies with compensated thyroid hormones. After 2 weeks of treatment with local glucocorticosteroids, skin lesions disappeared, leaving post-inflammatory discoloration. The patient remains without recurrence of any skin lesions during the five-month observation. In conclusion, in the diagnosis of this rare disease, the clinicopathological correlation plays a crucial role as well as the investigation for co-existing autoimmune disorders.Amicrobial pustulosis of the folds (APF) jest rzadką dermatozą neutrofilową, wspołistniejącą z zaburzeniami autoimmunologicznymi, zwłaszcza toczniem rumieniowatym układowym. Choroba charakteryzuje się obecnością: 1. jałowych środnaskorkowych krost zlokalizowanych w fałdach skornych, 2. odczynow zapalnych neutrofilowych w skorze właściwej, przy negatywnych posiewach mikrobiologicznych oraz 3. obecnością krążących autoprzeciwciał lub wspołistnieniem chorob autozapalnych. W związku z rzadkim występowaniem, dane dotyczące skutecznych opcji terapeutycznych ograniczają się do opisow pojedynczych przypadkow klinicznych. Prezentujemy przypadek 69-letniego mężczyzny z rozsianymi zmianami krostkowymi w fałdach i ich otoczeniu, skupiając się na obrazie klinicznym, histopatologicznym oraz immunologicznym choroby. Na podstawie wykonanych badań, w oparciu o obraz kliniczny, u pacjenta rozpoznano amicrobial pustulosis of the folds z towarzyszącym wzrostem stężenia przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie, przy wyrownanych hormonach tarczycy. Po dwutygodniowej terapii miejscowymi glikokortykosteroidami uzyskano ustąpienie zmian skornych, z pozostawieniem przebarwień pozapalnych. Pacjent pozostaje w remisji w trakcie 5-miesięcznego okresu obserwacji. W podsumowaniu, w rozpoznaniu tej rzadkiej jednostki chorobowej dużą rolę odgrywa korelacja kliniczno-patologiczna i poszukiwanie wspołistniejących zaburzeń autoimmunologicznych

Access to a dermatoscope during dermatology courses motivates students’ towards thorough skin examination

Introduction. Dermatoscope is a tool for a skin examination, used especially in early detection of malignant skin lesions. Non-dermatologists are being trained for opportunistic melanoma detection with the usage of dermatoscopy, however, still non-satisfactory. This study was aimed to determine whether practical dermoscopy adjunct to traditional, lecture and seminar-based medical school curriculum would improve the perceived relevance of regular skin examination and basic skin lesions differentiation. Material and method. Fourth-year medical students participating in a 3-week-long dermatology course were randomly assigned to two groups: the first one called A with limited access to a dermatoscope and the second one called B, with unlimited access to dermatoscopes throughout the course. All participants answered surveys concerning their attitude towards skin examination, with a rating scale from 1 to 5, before and after the course. Also, all participants completed an image-based dermoscopy test for distinguishing benign from malignant skin lesions. Results. Students assigned to group B significantly improved their perceived importance of routine skin examination (mean scores before 4.38; after 4.57, P = 0.03). No such tendency was observed in group A — before 4.40, after 4.49 (P = 0.29). Students in the group with higher dermatoscope availability considered buying a dermatoscope more often (61%) than those without (44%) (P = 0.037). No significant score difference was observed when testing skin lesions identification, mean for extended access 7.84 vs. normal 7.64 points (P = 0.69). Conclusions. Higher availability of dermatoscopy during dermatology rotations may encourage students to use this tool in future clinical practice and improve early detection of malignant skin lesions

Keratin-Butyrate Scaffolds Promote Skin Wound Healing in Diabetic Rats Through Down-Regulation of IL-1β and Up-Regulation of Keratins 16 and 17

Impaired wound healing particularly in diabetics creates a significant healthcare burden. The study aimed to evaluate the effect of keratin-butyrate fibers (FKDP +0.1%NaBu) in a full-thickness skin wound model in 30 diabetic rats. Physicochemical examination showed that the obtained dressing possesses a heterogeneous structure and butyrate was slowly released into the wound. Moreover, the obtained dressing is nontoxic and supports cell growth. In vivo results showed that keratin-butyrate dressing accelerated wound healing on days 4 and 7 post-injury (p < .05). Histopathological and immunofluorescence examination revealed that applied dressing stimulated macrophage infiltration, which favors tissue remodeling and regeneration. The dressing was naturally incorporated into regenerating tissue. The highest mRNA expression level of interleukin 1β (IL-1β) was observed during the first 2 weeks in the control wounds compared to FKDP +0.1%NaBu treated wounds, in which IL-1β was significantly decreased. In FKDP +0.1%NaBu dressed wounds, mRNA expression of IL-10 and VEGF increased significantly (p < .05) from day 14. Keratin-butyrate treated wounds enhanced mRNA expression of keratin 16 and 17 and zonula occludens protein-1 and junctional adhesion molecules (p < .05) on days 14, 21, and 28 post-injuries. Our study showed that keratin butyrate dressing is safe and can efficiently accelerate skin wound healing in diabetic rats