Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 ± 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633–641

Wskaźniki zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od aktywności fizycznej

Wstęp: Celem badania była charakterystyka zmienności rytmu zatokowego u mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w zależności od ich aktywności fizycznej. Materiał i metody: Przebadano 63 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca w wieku 55,2 ± 3,8 roku. Badaniem objęto 32 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy regularnie ćwiczyli fizycznie w ramach programu ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej średnio 3 godziny w tygodniu (grupa 1). Grupę kontrolną stanowiło 31 mężczyzn z chorobą wieńcową, którzy nie podejmowali regularnie aktywności ruchowej, ale powodem tego nie były przeciwwskazania medyczne (grupa 2). U każdego pacjenta wykonano spoczynkowe, krótkookresowe badanie zmienności rytmu zatokowego. Uzyskany zapis poddano analizie czasowej oraz częstotliwościowej. Oszacowano aktywność fizyczną badanych mężczyzn oraz oceniono ich wydolność fizyczną w czasie submaksymalnego testu wysiłkowego. Ponadto oceniono wybrane czynniki zagrożenia chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym stężenie glukozy i lipidów. Wyniki: Wydolność fizyczna mężczyzn poddawanych rehabilitacji fizycznej była istotnie większa niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn z chorobą wieńcową. W grupie 1 obserwowano znamiennie wyższą wartość średniej długości czasu trwania odstępu RR (mRR) oraz składowej o wysokiej częstotliwości (HF) w porównaniu z grupą 2. W grupie regularnie ćwiczących mężczyzn z chorobą wieńcową odnotowano istotnie statystycznie niższą wartość składowej o niskiej częstotliwości (LF) oraz wskaźnika LF/HF niż u nieaktywnych fizycznie mężczyzn. Wnioski: Regularny trening fizyczny u osób z chorobą niedokrwienną serca prowadzi do aktywacji składowej przywspółczulnej i jednoczesnego hamowania czynności składowej współczulnej autonomicznego układu nerwowego. (Folia Cardiol. 2004; 11: 633–641