Próba oceny wpływu leczenia infliximabem na sprawność ruchową chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów : badania wstępne

Wstęp: W patogenezie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) ważną rolę odgrywa czynnik martwicy guzów alfa (TNFa). Lekiem neutralizującym biologiczną aktywność TNFa jest infliximab (Remicade) Celem pracy było określenie dynamiki zmian sprawności ruchowej pacjentów chorych na RZS w trakcie leczenia infliximabem. Metodyka: Infliximab podawano w dawkach 3 mg/kg w postaci 2 godzinnego wlewu dożylnego przez 14 tygodni; początkowo stosowano infuzje co 2 tygodnie, następnie co 4 tygodnie. Grupę badawczą stanowiło 8 kobiet ze średnio zaawansowanym, lub zaawansowanym RZS (IIo i IIIo gr wg Steinbrockera) leczonych na Oddziale Reumatologii Szpitala im J Dietla w Krakowie. Średnia wartość CRP w surowicy tych chorych wynosiła 3,15 mg%, a OB 55,5 po 1 godz. Zakres ruchów badano za pomocą Mechanical Joint Score (MJS), oceniając ruchomość w stawach rąk, nadgarstkowych, oraz w stawach łokciowych, barkowych, biodrowych, kolanowych i skokowych. Oceniano siłę chwytu rąk przy pomocy mankietu do pomiaru ciśnień, oraz nasilenie procesu zapalnego, ból i sztywność stawów używając kwestionariuszy Western Ontario Mc Master University Index (WOMAC) oraz Rheumatoid Arthritis Disease Activity Index (RADAI). Wyniki: Już po pierwszych 2 tygodniach leczenia nastąpiła istotna statystycznie poprawa sprawności ruchowej w stawach mierzona za pomocą MJS, oraz jakości życia mierzona kwestionariuszami RADAI i WOMAC. Wyraźnie zmniejszyły się dolegliwości bólowe i znaczącej poprawie uległa siła chwytu rąk. Zaobserwowano normalizację wartości CRP i OB. Największą poprawę wszystkich parametrów zaobserwowano po pierwszym wlewie infliximabu. W ciągu kolejnych tygodni poprawa postępowała znacznie wolniej. W 14 tygodniu leczenia stwierdzono wyraźne zaostrzenie procesu chorobowego, związane prawdopodobnie z dłuższym odstępem pomiędzy kolejnymi dawkami leku, nie osiągające jednak nasilenia takiego jak przed rozpoczęciem leczenia.Introduction: Tumour necrosis factor alpha (TNFa) plays an important role in the pathogenesis of rheumatoid arthritis (RA). Infliximab (Remicade) is an agent with neutralising effects on the TNFa biological activity. The aim of the study was to assess the dynamics of changes in motor function of patients with RA during infliximab treatment. Methods: Infliximab was administered at doses of 3 mg/kg in a 2-hour intravenous infusion for 14 weeks; initially, the infusions were given every 2 weeks, subsequently every 4 weeks. Eight women at moderately advanced or advanced stages of RA (stages IIş and IIIş according to Steinbrocker Staging System) hospitalised in the Rheumatology Ward of the Józef Dietl Hospital in Cracow were enrolled in the study. Mean serum CRP level in these patients was 3.15 mg%, and the 1-hour sedimentation rate was 55.5. The range of motion was evaluated using the Mechanical Joint Score (MJS) via mobility assessment in the joints of the hands, wrists, and in the elbow, shoulder, hip, knee and ankle joints. Grasp force of the hands was assessed by means of a sphygmomanometer cuff, and the intensity of the inflammatory process, pain and joint stiffness using the questionnaires Western Ontario Mc Master University Index (WOMAC) and Rheumatoid Arthritis Disease Activity Index (RADAI). Results: Statistically significant improvement in the motor function of the joints assessed using MJS and in the quality of life measured by means of RADAI and WOMAC occurred as early as after 2 weeks of the therapy. Pain was markedly alleviated and the grasp force of the hands significantly improved. Normalisation of the CRP concentration and the sedimentaion rate was observed. The most pronounced improvement of all parameters was demonstrated after the first infliximab infusion. During the subsequent weeks, the improvement was significantly slower. In the 14th week of treatment, a marked exacerbation of the disease, yet not exceeding the pre-treatment intensity, was noted, likely due to the increased interval between the successive doses of the preparation. Conclusions: Administration of infliximab in patients with RA induces a quick and significant improvement in patients’ motor function; however, beneficial effects of this agent were attenuated during the subsequent phases of infliximab therapy. This effect may have been caused by the reduction of administration frequency of the preparation (initially every 2 weeks, then every 4 weeks). Therapy-associated occurrence of infliximab-neutralising antibodies resulting in a reduced efficacy of the treatment with this agent cannot be excluded either

Terapia manualna po alloplastyce stawu kolanowego u pacjenta z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii A – studium przypadku

WstępStaw kolanowy jest jednym z najczęściej zajętych przez artropatię hemofilową, a zabieg alloplastyki stawu kolanowego jest leczeniem z wyboru w przypadku zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych. Celem pracy było przedstawienie kompleksowego postępowania fizjoterapeutycznego, ze szczególnym uwzględnieniem terapii manualnej, u pacjenta z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii typu A, u którego została wykonana alloplastyka stawu kolanowego. MetodykaMężczyzna, lat 49, po zabiegu alloplastyki stawu kolanowego lewego, z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii A, został poddany 6-tygodniowej rehabilitacji. U pacjenta zastosowano metody terapii manualnej, ćwiczenia usprawniające oraz fizykoterapię. Oceny postępów rehabilitacji dokonano, stosując: kwestionariusz WOMAC, test Timed Up and Go (TUG test), pomiar goniometryczny zakresu ruchu stawów kolanowych, ocenę siły mięśni zginaczy i prostowników kolana w skali Lovetta, ocenę dolegliwości bólowych w skali VAS. WynikiUzyskano wzrost siły mięśniowej oraz poprawę zakresu ruchu stawu kolanowego. W wyniku terapii poprawie uległa stabilność dynamiczna oraz stan funkcjonalny pacjenta (TUG test poprawa o 35%, skala WOMAC o 32%). Dolegliwości bólowe uległy zmniejszeniu z 9 na 3 w skali VAS. Uzyskano wydolny chód. Usprawnianie przebiegło bez powikłań. WnioskiFizjoterapia, w tym terapia manualna, u pacjenta z artropatią hemofilową po zabiegu alloplastyki kolana, jest postępowaniem skutecznym i bezpiecznym

Comparison of the classic massage effects and water exercises upon functioning state and subjective pain ailment of lumbar spine among pregnant women

Cel: Porównanie działania masażu klasycznego i ćwiczeń w wodzie na stan funkcjonalny ciężarnych z dolegliwościami bólowymi dolnego odcinka kręgosłupa. Materiał i metodyka: Grupę badaną stanowiło 40 kobiet w II i III trymestrze ciąży z bólami kręgosłupa lędźwiowego. Respondentki podzielono na 2 grupy; pierwsza - korzystała z masażu klasycznego, a druga - brała udział w ćwiczeniach w wodzie. Ocenie poddano ruchomość kręgosłupa lędźwiowego, stopień dolegliwości bólowych oraz stan funkcjonalny badanych. Wykorzystano: pomiar goniometryczny ruchomości kręgosłupa lędźwiowego w płaszczyźnie strzałkowej, skalę bólu wizualno-analogową (VAS) oraz autorski kwestionariusz ankietowy. Wyniki: Po zakończeniu zabiegów w obu grupach zaobserwowano zmniejszenie dolegliwości bólowych kręgosłupa oraz zwiększenie jego ruchomości. Lepszy efekt przeciwbólowy uzyskano w grupie kobiet, które brały udział w ćwiczeniach w wodzie. Zarówno masaż klasyczny, jak i ćwiczenia w wodzie poprawiły sprawność funkcjonalną badanych kobiet w porównywalnym stopniu. Wnioski: Masaż klasyczny i ćwiczenia w wodzie są bezpiecznymi terapiami polecanymi kobietom w ciąży, które odczuwają dolegliwości bólowe dolnego odcinka kręgosłupa.Aim: Comparing the effects of classic massage and water exercises upon the functioning state of pregnant women with pain of the lumbar spine. Material and methodology: The research involved 40 women with lumbar spine pain, being in the second and third trimesters of pregnancy. Respondents were divided into 2 groups. The first group was subjected to classical massage procedures, and the second group underwent water exercises. Lumbar spine mobility, pain levels and functional status of pregnant women were evaluated. The following diagnostic methods were used: goniometric measurement of lumbar spine mobility in the sagittal plane, visual analogue scale (VAS) of pain, and an original questionnaire prepared by the author. Results: Following both treatments, the pain of the lumbar spine was reduced in responders of both groups, and the spine mobility was increased in the sagittal plane. A better analgesic effect was obtained in a group of women who took part in water exercises. Both the classical massage and exercise in water improved the functional status of women to the comparable degree. Conclusions: Classical massage and exercise in water appear as safe and effective therapies recommended for pregnant women with lower spine pain

Protective Effect of Melatonin on Acute Pancreatitis

Melatonin, a product of the pineal gland, is released from the gut mucosa in response to food ingestion. Specific receptors for melatonin have been detected in many gastrointestinal tissues including the pancreas. Melatonin as well as its precursor, L-tryptophan, attenuates the severity of acute pancreatitis and protects the pancreatic tissue from the damage caused by acute inflammation. The beneficial effect of melatonin on acute pancreatitis, which has been reported in many experimental studies and supported by clinical observations, is related to: (1) enhancement of antioxidant defense of the pancreatic tissue, through direct scavenging of toxic radical oxygen (ROS) and nitrogen (RNS) species, (2) preservation of the activity of antioxidant enzymes; such as superoxide dismutase (SOD), catalase (CAT), or glutathione peroxidase (GPx), (3) the decline of pro-inflammatory cytokine tumor necrosis α (TNFα) production, accompanied by stimulation of an anti-inflammatory IL-10, (4) improvement of pancreatic blood flow and decrease of neutrophil infiltration, (5) reduction of apoptosis and necrosis in the inflamed pancreatic tissue, (6) increased production of chaperon protein (HSP60), and (7) promotion of regenerative process in the pancreas. Conclusion. Endogenous melatonin produced from L-tryptophan could be one of the native mechanisms protecting the pancreas from acute damage and accelerating regeneration of this gland. The beneficial effects of melatonin shown in experimental studies suggest that melatonin ought to be employed in the clinical trials as a supportive therapy in acute pancreatitis and could be used in people at high risk for acute pancreatitis to prevent the development of pancreatic inflammation