3. Profil ekspresji genów w guzie nowotworowym: znaczenie poznawcze i diagnostyczne na przykładzie raka brodawkowatego

Poznanie ludzkiego genomu dało silny impuls dla rozwoju nowych metod genomiki funkcjonalnej. Onkologia wiąże szczególnie duże nadzieje z techniką mikromacierzy DNA, która umożliwia jednoczesne badanie ekspresji wszystkich genów ub znacznej ich części – rzędu dziesięciudwudziestu tysięcy genów. W ostatnim czasie ukazało się szereg niezwykle interesujących publikacji dokumentujących możliwość zastosowania techniki mikromacierzy DNA dla nowej klasyfikacji guzów czy przewidywania przebiegu choroby nowotworowej i jej reakcji na leczenie. I tak badania z użyciem dedykowanej mikromacierzy cDNA (Lympho chip) pozwoliły na wyróżnienie dwóch podtypów chłoniaka z dużych komórek B, które istotnie różnią się rokowaniem. Z kolei w raku piersi możliwe stało się znacznie dokładniejsze niż dotychczasowe przewidywanie ryzyka przerzutów odległych, co stało się impulsem dla podjęcia prospek-tywnych badań klinicznych. Jeżeli potwierdzą się wcześniejsze wnioski, badanie raka piersi techniką mikromacierzy DNA będzie dostarczało istotnej informacji o rokowaniu i rzutowało na leczenie. Nasze własne badania dotyczą raka brodawkowatego tarczycy, w którym obserwujemy bardzo silny sygnał ekspresyjny, pozwalający na dobre odróżnienie raka od otaczającej tkanki już przy uwzględnieniu zestawu około 30 genów. W zdefiniowanym przez nas profilu ekspresji raka brodawkowatego znajduje się szereg genów, które nie były dotąd opisywane w dotychczasowych doniesieniach i których znaczenie dla procesu transformacji nowotworowej jest przez nas aktualnie analizowane. Badamy również, czy istnieją różnice w profilu ekspresji genów, zależne od typu mutacji inicjującej transformację nowotworową. Jakkolwiek widzimy pewne różnice w ekspresji genów w zależności od obecności rearanżacji RET, to nie pozwalają one na jednoznaczne odróżnienie guzów z tą mutacją od guzów, w których nie udaje się ich wykryć i w których inne wydarzenie molekularne inicjuje transformację nowotworową. W podsumowaniu, dotychczasowe doświadczenia techniką mikromacierzy DNA pozwalają stwierdzić, że metoda ta daje onkologowi niezwykłe narzędzie badawcze, które pozwala na formułowanie wielu nowych hipotez i kierunkowanie nowych badań klinicznych. Jakkolwiek praca nad ich weryfikacją zabierze wiele lat, już dzisiaj wyraźnie widoczne są perspektywy klinicznego zastosowania mikromacierzy DNA dla optymalizacji rozpoznania i leczenia raka

131I thyroid activity and committed dose assessment among family members of patients treated with radioactive iodine

The main goal of the present study was estimation of an internal contamination of 131I among family members of patients treated with radioactive iodine. Thyroid activity measurements of 131I in examined volunteers were performed using a whole-body spectrometer at the institute of nuclear physics, Polish academy of sciences. During this research, 20 relatives of patients treated with 131I were examined: eight women and 12 men with an age in the range from 3 to 72 years. In the case of nine individuals, the activity of 131I in the thyroid was below the detection limit, but among the remaining 11 individuals, the activity varied from (9 ± 3) Bq up to (1140 ± 295) Bq. Subsequently, based on the measurements of thyroid 131I activities, the corresponding doses were assessed. The highest estimated effective dose reached 218 μSv, while the thyroid equivalent dose was 2.4 mSv. In addition, the experimental data obtained were statistically analysed together with the results of surveys of the individuals participating in the study by means of correspondence analysis and nonparametric tests: Mann–Whitney, gamma, χ2 and Yule Phi coefficient. These analyses revealed relationships between 131I activities in the thyroids of the examined individuals and their housing conditions as well as consumption of meals prepared by the patients

Discrimination of papillary thyroid cancer from non-cancerous thyroid tissue based on lipid profiling by mass spectrometry imaging

Introduction: The distinction of papillary thyroid carcinomas from benign thyroid lesions has important implication for clinical management. Classification based on histopathological features can be supported by molecular biomarkers, including lipidomic signatures, identified with the use of high-throughput mass spectrometry techniques. Formalin fixation is a standard procedure for stabilization and preservation of tissue samples, therefore this type of samples constitute highly valuable source of clinical material for retrospective molecular studies. In this study we used mass spectrometry imaging to detect lipids discriminating papillary cancer from not cancerous thyroid directly in formalin-fixed tissue sections. Material and methods: For this purpose imaging and profiling of lipids present in non-malignant and cancerous thyroid tissue specimens were conducted. High resolution MALDI-Q-Ion Mobility-TOF-MS technique was used for lipidomic analysis of formalin fixed thyroid tissue samples. Lipids were identified by the comparison of the exact molecular masses and fragmentation pathways of the protonated molecule ions, recorded during the MS/MS experiments, with LIPID MAPS database. Results: Several phosphatidylcholines (32:0, 32:1, 34:1 and 36:3), sphingomyelins (34:1 and 36:1) and phosphatidic acids (36:2 and 36:3) were detected and their abundances were significantly higher in cancerous tissue compared to non-cancerous tissue. The same lipid species were detected in formalin-fixed as in fresh-frozen tissue, but [M + Na]+ions were the most abundant in formalin fixed whereas [M + K]+ions were predominant in fresh tissue. Conclusions: Our results prove the viability of MALDI-MSI for analysis of lipid distribution directly in formalin-fixed tissue, and the potential for their use in the classification of thyroid diseases

Ocena bezpieczeństwa i efektywność jabłczanu sunitynibu w przerzutowych guzach neuroendokrynnych trzustki (NEN G1/G2) w zależności od liczby i rodzaju wcześniejszych linii terapeutycznych — doniesienie wstępne

Introduction: The objective of this paper was to assess the safety and efficacy of sunitinib malate in patients with well-differentiated metastatic pancreatic neuroendocrine neoplasms (PNENs) who relapsed on standard therapy.Material and methods: Overall, eight patients with well-differentiated pancreatic neuroendocrine tumours/neoplasm (NET/NEN G1/G2, Ki-67 < 20%), who had relapsed on a standard therapy approach, were treated. All had non-resectable, progressive disease. All received therapy using a standard dose of sunitinib malate. Adverse events were evaluated using NCI-CTC AE v. 3.0.Results: Of the eight patients, seven had non-secretor and single secretor tumour (gastrinoma). Partial remission (PR) was noted in three patients (one after a single therapeutic line, two after two lines), five patients had stabilisation (SD) — including three individuals after three lines, one patient after two lines and another after a single line. Haematological adverse events: leukopenia (25%) — occurred in one patient after three lines and in one patient after two lines; anaemia (25%) — in one patient after three lines and in one patient after one therapeutic line. Mucocutaneous lesions were noted in 37.5% of patients after 2–3 lines of treatment. All of them experienced fatigue syndrome irrespective of the number of therapies. The majority of the patients simultaneously received somatostatin analogues, which did not exacerbate the toxicity profile. The median progression-free survival time (PFS) was 11 months.Conclusions: Sunitinib may be considered as a fairly well-tolerated and effective therapeutic option in progressive non-resectable PNEN patients in the second and subsequent lines of treatment, irrespective of the types of treatment previously applied. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 472–478)Wstęp: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa oraz analiza skuteczności jabłczanu sunitynibu u chorych z przerzutowymi wysokozróżnicowanymi guzami neuroendokrynnymi trzustki (PNET) w drugiej i kolejnych liniach leczenia.Materiał i metody: Analizie poddano 8 pacjentów z wysoko zróżnicowanymi guzami neuroendokrynnymi trzustki (NEN G1/G2, Ki-67 < 20%), u których wystąpiła progresja choroby i otrzymali sunitynib. Wszyscy chorzy byli w stadium nieoperacyjnym. Sunitynib był podawany w standardowej dawce. Działania niepożądane oceniono na podstawie kryteriów NCI-CTC AE v. 3.0.Wyniki: Leczono 8 pacjentów; 7 guzów nieaktywnych hormonalnie i 1 o typie gastrinoma. Częściową remisję (PR) uzyskano u 3 chorych (1 po 1 linii terapeutycznej, 2 — po 2 liniach), 5 chorych miało stabilizację (SD) — w tym 3 było po 3 liniach, 1 po 2 liniach i 1 po 1 linii terapeutycznej. Powikłania hematologiczne: leukopenia (25%) — wystąpiły u 1 pacjenta po 3 liniach i u 1 pacjenta po 2 liniach; niedokrwistość (25%) — u 1 pacjenta po 3 liniach i u 1 pacjenta po 1 linii terapeutycznej. U 37,5% chorych wystąpiły zmiany skórno-śluzówkowe po 2–3 liniach leczenia. U 100% chorych obserwowano zespół zmęczenia niezależnie od liczby terapii. Większość chorych jednocześnie otrzymywała SSA, co nie pogorszyło profilu toksyczności. Mediana czasu wolnego od progresji PFS (progression free survival) – wyniosła 11 miesięcy.Wnioski: Sunitynib może być rozważany, jako dość dobrze tolerowana, skuteczna opcja terapeutyczna u chorych z nieresekcyjnymi PNET w drugiej oraz kolejnych liniach leczenia, niezależnie od rodzaju uprzednio zastosowanych metod. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 472–478

Pancreatic neuroendocrine neoplasms — management guidelines (recommended by the Polish Network of Neuroendocrine Tumours)

W niniejszej publikacji przedstawiono zaktualizowane zalecenia dotyczące diagnostyczno-terapeutycznego postępowania w nowo­tworach neuroendokrynnych trzustki (PNEN) zaproponowane przez Polską Sieć Guzów Neuroendokrynnych. Zawierają one nowe dane uzyskane w latach 2013–2016, które albo potwierdziły wcześniejsze wytyczne, albo doprowadziły do zmian lub utworzenia dodatkowych zaleceń. W diagnostyce duże znaczenie mają badania biochemiczne, obrazowe (anatomiczne i czynnościowe), jak również rozpoznanie histopatologiczne, które determinuje postępowanie z chorymi na PNEN i musi być potwierdzone badaniem immunohistochemicznym. Terapia PNEN wymaga współpracy wielodyscyplinarnej grupy doświadczonych specjalistów zajmujących się nowotworami neuroendokrynnymi. Leczenie chirurgiczne jest podstawową metodą postępowania w wielu przypadkach. Dalsza terapia wymaga wielokierunkowego działania, dlatego omówiono zasady bioterapii, leczenia radioizotopowego, celowanego leczenia molekularnego oraz chemioterapii.This article presents updated diagnostic and therapeutic guidelines for the management of pancreatic neuroendocrine tumours (PNEN), proposed by the Polish Network of Neuroendocrine Tumours. The guidelines contain new data received in the years 2013–2016, which confirm previous recommendations, and have led to modification of previous guidelines or have resulted in the formulation of new guidelines. Biochemical and imaging (anatomical and functional) tests are of great importance in diagnostics, as well as histopathological diagnosis to determine the management of PNEN patients, but they must be confirmed by an immunohistochemical examination. PNEN therapy requires collaboration among the members a multidisciplinary team of specialists experienced in the management of these neoplasms. Surgery is the basic form of treatment in many cases. Further therapy requires a multidirectional procedure; therefore, the rules of biotherapy, peptide receptor radionuclide therapy, molecular targeted therapy, and chemotherapy are discussed

Molecular mechanisms of glucocorticoids action: implications for treatment of rhinosinusitis and nasal polyposis

Intra-nasal glucocorticoids are the most effective drugs available for rhinosinusitis and nasal polyposis treatment. Their effectiveness depends on many factors and not all of them have been well recognized so far. The authors present the basic information on molecular mechanisms of glucocorticoid action, direct and indirect effects of glucocorticoids on transcription of genes encoding inflammatory mediators. They focus on recently proved nongenomic mechanisms which appear quickly, from several seconds to minutes after glucocorticoid administration and discuss clinical implications resulting from this knowledge. Discovery of nongenomic glucocorticoid actions allows for better use of these drugs in clinical practice