Ocena korelacji oznaczeń stężenia kortyzolu we włosach w porównaniu z kortyzolem w surowicy, ślinie i moczu

Introduction: Cortisol concentration is measured in blood, urine, and saliva samples. It has been recently proven that cortisol could also be detected in hair samples. Cortisol measurements in different samples have their own individual characteristics and clinical utility. We aimed to investigate the correlation between hair cortisol concentration and standard cortisol measurements used in clinical practice. Material and methods: Fifty adult volunteers with a negative history of endocrine disorders were enrolled in the study. Morning serum cortisol (MSC), evening serum cortisol (ESC), evening free salivary cortisol (EFSC), urine free cortisol (UFC), and hair cortisol concentration (HCC) were analysed in all participants. Eventually, 41 volunteers were included into the study, whose cortisol concentration in the 1 mg overnight dexamethasone suppression test (1 mg ONDST) were &lt; 50 nmol/L, and cortisol levels in serum, saliva, and urine were within reference ranges. Hair cortisol concentration test was performed for 20 mg of hair strands of the proximal 1 cm hair segments. Results: Hair cortisol concentration ranged from 0.3036 to 2.65 nmol/mg, and the average value was 0.8125 ± 0.4834 nmol/mg. No significant correlations were found between HCC and MSC (rho = 0.04419, p = 0.7838), HCC and ESC (rho = –0.2071, p = 0.1938), HCC and EFSC (rho = 0.1005, p = 0.532), or HCC and UFC (rho = 0.1793, p = 0.262).Conclusions: This work is another step in the discussion on the application of HCC determinations in clinical practice. Our results have showed no correlations between HCC and single point cortisol assessment in blood, saliva, and urine in patients with reference cortisol levels.Wstęp: Oznaczenia kortyzolu wykonywane różnymi metodami tradycyjnie podlegają próbki krwi, moczu i śliny. Dodatkowo, najczęściej w ramach badań naukowych, sugeruje się możliwość oznaczeń stężenia kortyzolu we włosach. Każde z tych badań ma swoją indywidualną charakterystykę oraz przydatność kliniczną. Celem pracy jest zbadanie możliwej korelacji pomiędzy stężeniem kortyzolu we włosach, a stężeniem kortyzolu w rutynowo wykonywanych oznaczeniach. Materiał i metody: Do badania włączono 50 pełnoletnich ochotników z negatywnym wywiadem w kierunku endokrynopatii skutkującej zaburzeniami osi podwzgórzowo- przysadkowo- nadnerczowej. Wszyscy ochotnicy mieli wykonane oznaczenie porannego kortyzolu w surowicy (MSC), wieczornego kortyzolu w surowicy (ESC), wieczornego wolnego kortyzolu w ślinie (EFSC), wolnego kortyzolu w moczu (UFC) i stężenia kortyzolu we włosach (HCC). Ostatecznie do badania włączono 41 ochotników, u których stężenie kortyzolu w teście nocnego hamowania z 1mg deksametazonu (1mgONDST) określono na < 50 nmol/l, a pozostałe wyniki oznaczeń laboratoryjnych mieściły się w granicach normy. Oznaczenie HCC zostało wykonane dla przy-cebulkowej 1 cm próbki włosów pobranej w ilości 20 mg. Wyniki: Stężenia kortyzolu we włosach mieściły się w przedziale od 0,3036 do 2,65 nmol/l/mg, a średnia wartość została określona na 0,8125 ± 0,4834 nmol/l/mg. Nie stwierdzono istotnych zależności pomiędzy ocenianymi parametrami, a uzyskane wyniki wynoszą odpowiednio: HCC a MSC (rho=0.04419, p=0.7838), HCC a ESC (rho=-0.2071, p=0.1938), HCC a EFSC (rho=0.1005, p=0.532) oraz HCC a UFC (rho = 0.1793, p = 0.262). Wnioski: Przedstawiona praca jest kolejnym krokiem w dyskusji nad zastosowaniem oznaczeń HCC w praktyce klinicznej. Przedstawione wyniki nie wykazały korelacji między HCC, a oceną kortyzolu we krwi, ślinie i moczu u pacjentów z normokortyzolemią

Statistical methods for the assessment of students' knowledge as illustrated by the Introduction to Internal Medicine exam

Background: We wanted to develop substantial and statistical methodology for complex assessment of quality of teaching in internal medicine at a medical university. Our aim was also to check the connection between the results obtained during the midterm and final exam. Material and methods: We compared the results obtained by Polish (PD, n=235) and English Division (ED, n=81) students achieved during the midterm exam and multiple-choice final exam. The mean scores were calculated with t-Student test. For further evaluation Wilcoxon tests were used with the Bonferroni correction, The Stuart-Maxwell test was carried out to verify the hypothesis about correlations between results in the midterm and final exam. Results: The mean midterm exam score was 84.4% in PD and 72.6% in ED (p <0.0001) and mean final exam score was respectively 72.3% and 55.6% (p <0.0001). Good result of the final exam was obtained by 62% of students Conclusions: It is crucial to use appropriate tools to grade the quality of teaching. To evaluate that one should use advance statistical tests. The fact that ED students achieve less points on the exams might have several reasons such as the language barrier. Obtaining a good result during midterm exam does not guarantee passing the final exam

Dostępność wybranych procedur diagnostycznych w zakresie opieki nad pacjentem z niewydolnością serca w Polsce - POLKARD 2005

Background: Polish heart failure surveys from 1999 and 2005 indicated that non-invasive and invasive diagnostic procedures in heart failure patients are underused, mostly due to limited availability. Aim: To assess the access to procedures used for the diagnosis and treatment of heart failure in randomly selected outpatient clinics and hospital wards in Poland. Methods: The study was undertaken in 2005, as a part of the National Project of Prevention and Treatment of Cardiovascular Diseases - POLKARD. The data on non-interventional and interventional procedures were collected from 400 primary care units, 396 secondary outpatient clinics and 259 hospitals, and included cardiology or internal medicine departments. Additionally, the last five patients with diagnosed heart failures were identified, who visited outpatient clinics or were discharged from the hospitals, and their medical records of diagnostic procedures were analysed. Results: Echocardiography was not available in approximately 10% of hospital wards and 13-37% of outpatient clinics, both primary and secondary. Generally, the waiting time for echocardiography in Poland varied from region to region. A one-month waiting time was declared by more than 50% of secondary outpatient clinics and only 11-18% of primary care units, regardless of the community size. On the first day of hospital admission, echocardiography was performed in approximately 10% of patients of internal medicine wards and up to 36% of patients in cardiology departments. The assessment of B-type natriuretic peptide (BNP) or N-terminal pro-B-type natriuretic peptide (NT-proBNP) was generally performed only in a few hospitals, usually in cardiology departments. In primary care units, it was practically not available. Percutaneous coronary interventions, pacemaker or cardioverter-defibrillator implantations were available in approximately 20% of city hospitals, 30-40% of province hospitals, and 60-70% of clinical wards of medical universities. Conclusions: These data show limited availability of echocardiography in primary care units. It is necessary to continue actions for better accessibility and frequency of performing interventional procedures in patients with heart failure in Poland.Wstęp: Badania prowadzone w Polsce w latach 1999 i 2005 wskazały na niedostateczną częstość wykonywania podstawowych procedur diagnostycznych, nieinwazyjnych i inwazyjnych, w opiece nad pacjentem z niewydolnością serca. Jedną z najczęstszych przyczyn takiego stanu była ich ograniczona dostępność. Cel: Ocena możliwości diagnostycznych w zakresie niewydolności serca wśród losowo dobranych ośrodków opieki ambulatoryjnej i lecznictwa zamkniętego w Polsce. Metody: W ramach realizacji zadania POLKARD 2005 przeprowadzono badanie ankietowe w losowo dobranych ośrodkach lecznicztwa otwartego i zamkniętego z terenu całej Polski. Dane na temat możliwości diagnostycznych ankietowanych placówek uzyskano z 400 ośrodków podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), 396 poradni specjalistycznych oraz 259 oddziałów szpitalnych: internistycznych i kardiologicznych. Analiza postępowania diagnostycznego, przeprowadzona na podstawie dokumentacji medycznej, obejmowała ostatnich pięciu pacjentów z niewydolnością serca przyjętych w gabinecie lub wypisanych ze szpitala. Wyniki: Około 10% jednostek lecznictwa zamkniętego oraz 13-37% ośrodków lecznictwa otwartego nie miało dostępu do ultrasonografii serca (USG serca). Możliwość wykonania badania u pacjenta w ciągu miesiąca podała ponad połowa poradni specjalistycznych (50-60%) i zaledwie 11-18% ośrodków POZ, niezależnie od wielkości miejscowości. Czas oczekiwania na USG serca w lecznictwie otwartym był w dużym stopniu zróżnicowany regionalnie. W lecznictwie zamkniętym ok. 10% pacjentów oddziałów internistycznych i do 36% pacjentów oddziałów kardiologicznych miało wykonane USG serca w dniu przyjęcia. Stężenie peptydu natriuretycznego typu B (BNP) lub NT-proBNP oznaczane było w nielicznych ośrodkach, głównie na oddziałach kardiologicznych i w placówkach o wyższym poziomie referencyjności. Badanie to było praktycznie niedostępne dla ośrodków POZ. Plastyka naczyń wieńcowych oraz wszczepianie układów stymulujących, kardiowerterów dostępne były w ok. 20% szpitali miejskich, 30-40% szpitali wojewódzkich i ok. 60-70% badanych szpitali klinicznych. Wnioski: Przeprowadzona analiza wskazuje na wyraźny problem z dostępnością do USG serca w ośrodkach POZ. Konieczne jest również podjęcie działań zmierzających do poprawy sytuacji w zakresie dostępności i częstości wykonywania procedur inwazyjnych, m.in. koronarografii i wszczepiania kardiowerterów-defibrylatorów