Relationship between echocardiographic parameters and exercise test duration in patients after myocardial infarction

Background: The interdependence between echocardiographic parameters of left ventricle function, severity of heart failure (HF) and exercise test duration has not been thoroughly examined. Methods: We compared echocardiographic data in patients after myocardial infarction divided according to NYHA class to mild (class I and II, group 1 = 24 subjects) and advanced HF group (III and IV, group 2 = 36) and assessed their correlation with exercise duration (ED) in a symptom-limited treadmill test. Then we tried to determine independent predictors of ED. Results: The group with advanced HF had lower left ventricle ejection fraction, shorter duration and deceleration times of both mitral inflow waves (Et and At, Edt and Adt) and higher E/A ratio (1.4 &#177; 1.1 vs. 0.9 &#177; 0.4; p < 0.05) with more frequent restriction and pseudonormalization pattern (56% vs. 12%). Also early wave propagation (21 &#177; 7 vs. 29 &#177; 11 cm/s; p < 0.001) and all tissue Doppler velocities were lower, but ratio of early wave peak velocity to early diastolic velocity of mitral annulus was higher (E/E&#8217; 10.5 &#177; 5 vs. 6.1 &#177; 1.3 for velocity ratio; p < 0.001) in subjects with more severe clinical symptoms. Significant negative correlation with ED was observed for difference between duration of pulmonary vein atrial reversal flow and atrial wave of mitral inflow (&#8710;At; r = &#8211;0.54) and for E/E&#8217; ratio (r = &#8211;0.48), the highest positive correlation for left ventricular ejection fraction and duration of mitral inflow atrial phase (EF; r = 0.48, At; r = 0.46). In multivariate stepwise regression analysis two independent predictors of ED were identified: age and &#8710;At (Art&#8211;At). Conclusions: Diastolic parameters showing the strongest correlation with ED (&#8710;At and E/E&#8217;) are connected with restrictive left ventricle physiology. The only independent predictors of exercise duration in patients after myocardial infarction were: age and &#8710;At

Skrajnie poszerzony lewy przedsionek u chorej ze stenozą mitralną

W pracy przedstawiono przypadek chorej ze zwężeniem zastawki mitralnej i ze skrajnym poszerzeniem lewego przedsionka, ocenianym w badaniu echokardiograficznym. Pomimo znacznego zaawansowania patologicznych zmian serca, dotychczasowy przebieg kliniczny u pacjentki charakteryzuje się stosunkowo umiarkowanym nasileniem objawów. Z uwagi na morfologię uszkodzonej zastawki w ramach dalszego postępowania istnieją wskazania do przeprowadzenia przezskórnej walwotomii balonowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 707-709

Skrajnie poszerzony lewy przedsionek u chorej ze stenozą mitralną

W pracy przedstawiono przypadek chorej ze zwężeniem zastawki mitralnej i ze skrajnym poszerzeniem lewego przedsionka, ocenianym w badaniu echokardiograficznym. Pomimo znacznego zaawansowania patologicznych zmian serca, dotychczasowy przebieg kliniczny u pacjentki charakteryzuje się stosunkowo umiarkowanym nasileniem objawów. Z uwagi na morfologię uszkodzonej zastawki w ramach dalszego postępowania istnieją wskazania do przeprowadzenia przezskórnej walwotomii balonowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 707-709

Zastawki serca po 22 latach - prawidłowy obraz homograftu aortalnego, zaawansowane wady ujść przedsionkowo-komorowych

We report a case of a 61-year-old female patient with a history of aortic valve replacement, who was admitted to our hospital with symptoms and signs of decompensated heart failure (NYHA class III). Transthoracic echocardiogram revealed mitral valve and tricuspid valve regurgitation (III grade) with normal function of aortic valve homograft implanted 22 years ago. The patient underwent cardiosurgical mitral valve replacement and tricuspid valve annuloplasty with very good result. An aortic valve homograft may be the best alternative to a mechanical valves for a young female patients

Ocena zaburzeń oddychania w czasie snu z wykorzystaniem rejestracji holterowskiej u pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym oraz nadciśnieniem płucnym wtórnym do dysfunkcji lewej komory serca

Introduction. Sleep-disordered breathing (SDB) affects approximately 2–12% of the general population and the prevalence among patients with heart failure due to left ventricular dysfunction (LV–HF) is even higher. SDB is an important determinant of worse clinical outcomes in such patients. In contrast, the prevalence of SDB in pulmonary arterial hypertension (PAH) and its implications remain unclear. The purpose of this study was to compare relations between estimated apnea-hypopnoea index (eAHI) and clinical parameters in patients with LV–HF and PAH, with particular attention to the consequences of SDB.Material and methods. Eighty-one patients were screened for SDB using commercial Holter electrographic monitoring software that allowed evaluation of eAHI. The study population consisted of 39 LV–HF patients and 42 PAH patients. Results. While similar N-terminal pro B-type natriuretic peptide (NT-proBNP) levels were noted in both groups, LV–HF patients were characterized by higher age (63 vs. 50 years, respectively, p &lt; 0.001), higher proportion of males (87% vs. 40%, p &lt; 0.0001), and higher eAHI (24 vs. 14, p &lt; 0.001) and body mass index (BMI) (28 vs. 25 kg/m2, p &lt; 0.001) values compared to the PAH group. The prevalence of SDB, defined as eAHI &gt; 15, was 64% in the LV–HF group and 36% in the PAH group. Parameters of time domain heart rate variability (HRV) analysis were lower in PAH vs. LV–HF. Patients with LV–HF had more ventricular arrhythmias than patients with PAH. In the LV–HF group, eAHI correlated positively with NT-proBNP level, and negatively with left ventricular ejection fraction and the mean heart rate. The median eAHI was 18.7, and patients with eAHI above the median had more supraventricular arrhythmias. In the PAH group, a negative correlation between eAHI and age was found. In the subgroup with eAHI &lt; 15, rMSSD values were higher and idiopathic PAH predominated. The median eAHI was 8.4, and patients with eAHI above the median were younger and had higher BMI values. Conclusions. Sleep-disordered breathing was more frequent and eAHI was higher in patients with LV–HF compared to those with PAH, although it was present in more than one third of patients in the latter group. Higher eAHI values indicated more severe hemodynamic dysfunction in patients with LV–HF. In the PAH group, higher eAHI was associated with clinical presentation at a younger age. Patients with PAH seem to have worse HRV parameters compared to patients with left ventricular dysfunction.Wstęp. Zaburzenia oddychania w czasie snu (SDB) dotyczą 2–12% ogólnej populacji; jeszcze wyższy odsetek obserwuje się wśród pacjentów z niewydolnością serca spowodowaną dysfunkcją lewej komory (LV–HF). Występowanie SDB w tętniczym nadciśnieniem płucnym (PAH) oraz jego implikacje kliniczne pozostają niejasne. Celem pracy było porównanie relacji między oszacowanym wskaźnikiem bezdechu sennego (eAHI) a parametrami klinicznymi pacjentów z LV–HF i PAH, z uwzględnieniem konsekwencji obecności bezdechu sennego.Materiał i metody. Do badania włączono 81 chorych, u których wykonano 24-godzinne monitorowanie elektrokardiograficzne metodą Holtera w celu obliczenia eAHI. Populację podzielono na dwie grupy — 39 chorych z LV–HF o etiologii wieńcowej oraz 42 chorych z PAH.Wyniki. W grupie LV–HF dominowali mężczyźni (87% v. 40% w grupie PAH; p &lt; 0,0001), w starszym wieku (63 v. 50 lat w grupie PAH; p &lt; 0,001), z wyższymi wartościami wskaźnika masy ciała (BMI) (28 v. 25 kg/m2; p &lt; 0,001) oraz niższą frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) (33 v. 56%; p &lt; 0,000001), choć grupy charakteryzowała podobna średnia wartość stężenia N-końcowego fragmenty propetydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP). Zaburzenia oddychania w czasie snu, zdefiniowane jako eAHI ponad 15, stwierdzono u 64% chorych z LV–HF i u 36% pacjentów z PAH. Wyższe wartości eAHI występowały w grupie LV–HF (24 v. 14; p &lt; 0,001). Pacjenci z LV–HF cechowali się obecnością licznych arytmii komorowych, a przy wartościach eAHI powyżej mediany (&gt; 18,7) potwierdzono zwiększoną częstość występowania arytmii nadkomorowej. W PAH obserwowano istotnie obniżone parametry czasowej zmienności rytmu zatokowego (HRV). W grupie LV–HF wykazano korelację eAHI z wartościami NT-proBNP i odwrotną korelację z LVEF oraz średnią dobową częstotliwością pracy serca. Z kolei eAHI w grupie chorych z PAH nie korelowało z NT-proBNP ani LVEF, ale było odwrotnie proporcjonalne do wieku. Wśród chorych z PAH i wartościami eAHI poniżej 15 przeważali pacjenci z PAH o etiologii idiopatycznej, z wyższymi wartościami rMSSD. Pacjentów z PAH i wartościami eAHI powyżej mediany (&gt; 8,4) charakteryzowały młodszy wiek oraz wyższe wartości BMI.Wnioski. Zaburzenia oddychania podczas snu u pacjentów z PAH nie były tak częste jak u chorych z LV–HF, ale dotyczyły więcej niż 1/3 populacji. Wyższe wartości eAHI u chorych z LV–HF wskazują na zaawansowaną dysfunkcję hemodynamiczną. U pacjentów z PAH obecność SDB wiąże się z zachorowaniem w młodszym wieku i wskazuje na istotną dysregulację w zakresie autonomicznej kontroli pracy serca

Pacjent ze złożoną wadą aortalną i dysfunkcją lewej komory - diagnostyka i zasady kwalifikacji zabiegowej

Zwężenie lewego ujścia tętniczego to jedna z najczęstszych wad zastawkowych serca; może mieć charakter wrodzony lub nabyty. W pracy przedstawiono przypadek pacjenta z krytyczną stenozą aortalną i dysfunkcją lewej komory oraz ciężką niedomykalnością trójdzielną. U chorego, mimo znacznego zaawansowania zmian, przebieg kliniczny charakteryzował się umiarkowanym nasileniem objawów. Wykonane echokardiograficzne badanie przezklatkowe pozwoliło na dokonanie rozpoznania i podjęcie decyzji terapeutycznych. Leczenie kardiochirurgiczne (wymiana zastawki aortalnej, plastyka zastawki trójdzielnej) przebiegło bez powikłań i spowodowało ustąpienie objawów, a w obrazie echokardiograficznym - poprawę funkcji lewej komory

Association of low ficolin-2 concentration in cord serum with respiratory distress syndrome in preterm newborns

IntroductionFicolin-2 is a serum pattern recognition molecule, involved in complement activation via the lectin pathway. This study aimed to investigate the association of ficolin-2 concentration in cord blood serum with complications related to premature birth.Methods546 premature neonates were included. The concentration of ficolin-2 in cord blood serum was determined by a sandwich TRIFMA method. FCN2 genetic variants were analysed with RFLP-PCR, allele-specific PCR, Sanger sequencing or allelic discrimination using TaqMan probes method.FindingsCord blood serum ficolin-2 concentration correlated positively with Apgar score and inversely with the length of hospitalisation and stay at Neonatal Intensive Care Unit (NICU). Multivariate logistic regression analysis indicated that low ficolin-2 increased the possibility of respiratory distress syndrome (RDS) diagnosis [OR=2.05, 95% CI (1.24-3.37), p=0.005]. Median ficolin-2 concentration was significantly lower in neonates with RDS than in premature babies without this complication, irrespective of FCN2 gene polymorphisms localised to promoter and 3’untranslated regions: for patients born &lt;33 GA: 1471 ng/ml vs. 2115 ng/ml (p=0.0003), and for patients born ≥33 GA 1610 ng/ml vs. 2081 ng/ml (p=0.012). Ficolin-2 level was also significantly lower in neonates requiring intubation in the delivery room (1461 ng/ml vs. 1938 ng/ml, p=0.023) and inversely correlated weakly with the duration of respiratory support (R=-0.154, p&lt;0.001). Interestingly, in the neonates born at GA &lt;33, ficolin-2 concentration permitted differentiation of those with/without RDS [AUC=0.712, 95% CI (0.612-0.817), p&lt;0.001] and effective separation of babies with mild RDS from those with moderate/severe form of the disease [AUC=0.807, 95% CI (0.644-0.97), p=0.0002].ConclusionLow cord serum ficolin-2 concentration (especially in neonates born at GA &lt;33 weeks) is associated with a higher risk of developing moderate/severe RDS, requiring respiratory support and intensive care

Characterization of patients with pulmonary arterial hypertension : data from the polish registry of pulmonary hypertension (BNP-PL)

Current knowledge of pulmonary arterial hypertension (PAH) epidemiology is based mainly on data from Western populations, and therefore we aimed to characterize a large group of Caucasian PAH adults of Central-Eastern European origin. We analyzed data of incident and prevalent PAH adults enrolled in a prospective national registry involving all Polish PAH centers. The estimated prevalence and annual incidence of PAH were 30.8/mln adults and 5.2/mln adults, respectively and they were the highest in females ≥65 years old. The most frequent type of PAH was idiopathic (n = 444; 46%) followed by PAH associated with congenital heart diseases (CHD-PAH, n = 356; 36.7%), and PAH associated with connective tissue disease (CTD-PAH, n = 132; 13.6%). At enrollment, most incident cases (71.9%) were at intermediate mortality risk and the prevalent cases had most of their risk factors in the intermediate or high risk range. The use of triple combination therapy was rare (4.7%). A high prevalence of PAH among older population confirms the changing demographics of PAH found in the Western countries. In contrast, we found: a female predominance across all age groups, a high proportion of patients with CHD-PAH as compared to patients with CTD-PAH and a low use of triple combination therapy

On the search for the right definition of heart failure with preserved ejection fraction

The definition of heart failure with preserved ejection fraction (HFpEF) has evolved from a clinically based “diagnosis of exclusion” to definitions focused on objective evidence of diastolic dysfunction and/or elevated left ventricular filling pressures. Despite advances in our understanding of HFpEF pathophysiology and the development of more sophisticated imaging modalities, the diagnosis of HFpEF remains challenging, especially in the chronic setting, given that symptoms are provoked by exertion and diagnostic evaluation is largely conducted at rest. Invasive hemodynamic study, and in particular — invasive exercise testing, is considered the reference method for HFpEF diagnosis. However, its use is limited as opposed to the high number of patients with suspected HFpEF. Thus, diagnostic criteria for HFpEF should be principally based on non-invasive measurements. As no single non-invasive variable can adequately corroborate or refute the diagnosis, different combinations of clinical, echocardiographic, and/or biochemical parameters have been introduced. Recent years have brought an abundance of HFpEF definitions. Here, we present and compare four of them: 1) the 2016 European Society of Cardiology criteria for HFpEF; 2) the 2016 echocardiographic algorithm for diagnosing diastolic dysfunction; 3) the 2018 evidence-based H2FPEF score; and 4) the most recent, 2019 Heart Failure Association HFA-PEFF algorithm. These definitions vary in their approach to diagnosis, as well as sensitivity and specificity. Further studies to validate and compare the diagnostic accuracy of HFpEF definitions are warranted. Nevertheless, it seems that the best HFpEF definition would originate from a randomized clinical trial showing a favorable effect of an intervention on prognosis in HFpEF