The value of topotecan in the second-line treatment of small-cell lung cancer. Preliminary report

Introduction: Small cell lung cancer (SCLC) is an aggressive malignancy with high propensity for early regional and distant metastases. Response rate to first-line chemotherapy is high but typically short-therm. All patients with extensive disease and majority with limited disease have recurrence of disease. The choice of second-line chemotherapy in case of progression depends on many factors, including type of first-line chemotherapy, response to treatment, progression-free survival and patients’ performance status. No standard second-line treatment has been established until recently. Monotherapy with topotecan is widely used in second-line treatment especially in patients in poor performance status. Material and methods: The aim of the study was to evaluate the results of monotherapy with topotecan. We also determined the predictive markers which could affect the therapeutic effect of topotecan. The examined group consisted of 42 patients with extensive stage of SCLC. Cox regression model was used to establish adverse factors, which were prognostic for overall survival of our patients divided into two groups according to administrated chemotherapy: 21 topotecan-treated and 21 standard chemotherapy-treated. Six variables that gave a maximum hazard ratio (HR) were used in the final model, e.g.: the age above 65 (HR = 2.35), anemia (HR = 1.83) and poor performance status (HR = 1.51). These variables scored the points according to their prognostic significance and HR. Results: In Kaplan-Meier analysis, in the group of patients treated with topotecan, the higher survival probability was noted for patients scored below 10 points than for patients scored above 10 points. The prognostic scale was not useful for patients with other scheme of chemotherapy. Five partial responses (24%) in topotecan-treated patients were noted. Conclusions: Precise qualification of patients to topotecan monotherapy in second-line treatment may be effective to prolong survival and increase the percentage of SCLC patients with objective response.Wstęp: Drobnokomórkowy rak płuca (DRP) jest nowotworem złośliwym o dużej agresywności oraz wysokim potencjale wzrostu i tworzenia przerzutów. Odpowiedź na leczenie pierwszej linii uzyskuje się często, lecz jest ona zwykle krótkotrwała. Nawrót choroby występuje u niemal wszystkich chorych w stadium choroby rozległej i u większości chorych w stadium choroby ograniczonej. Wybór chemioterapii drugiej linii zależy od wielu czynników, w tym od pierwotnie zastosowanych leków i uzyskanej odpowiedzi, czasu od zakończenia pierwszego leczenia do progresji oraz stanu sprawności chorego. Najczęściej w leczeniu drugiej linii stosuje się schemat chemioterapii, za pomocą którego uzyskano długotrwałą remisję w pierwszej linii leczenia. Coraz częściej w leczeniu drugiej linii wykorzystuje się monoterapię topotekanem, szczególnie u chorych w złym stanie sprawności. Materiał i metody: Celem autorów pracy była ocena wyników monoterapii topotekanem oraz określenie wpływu czynników predykcyjno-rokowniczych na skuteczność terapii. Badaniami objęto 42 chorych na DRP w uogólnionym stadium. W grupie 21 chorych stosowano monoterapię topotekanem, natomiast u pozostałych chorych inne schematy chemioterapii. Za pomocą testu względnego ryzyka według Coxa udowodniono, że największy wpływ na skrócenie całkowitego przeżycia mają między innymi: wiek powyżej 65 lat (HR = 2,35), wystąpienie niedokrwistości (HR = 1,83) oraz zły stan sprawności (HR = 1,51). Stworzono skalę predykcyjno-rokowniczą, która objęła 6 czynników wypunktowanych w zależności od wartości ryzyka względnego. Wyniki: Prawdopodobieństwo przeżycia chorych leczonych topotekanem było nieistotnie wyższe (p = 0,097) w grupie chorych, którzy uzyskali mniej niż 10 punktów w porównaniu z grupą chorych z punktacją 10 i więcej punktów według zaproponowanej skali. Skala ta okazała się nieprzydatna w prognozowaniu przebiegu DRP u chorych otrzymujących inną chemioterapię. Obiektywną odpowiedź na leczenie topotekanem uzyskano u 5 chorych (24%). Wnioski: Precyzyjna kwalifikacja do monoterapii topotekanem może przynieść wydłużenie czasu życia i umożliwić uzyskanie wyższego odsetka odpowiedzi wśród leczonych chorych

Superior vena caval syndrome caused by the tumor of the left hilum in a patient with unilateral persistent left superior vena cava diagnosed with multislice spiral computed tomography : a case report

Background: Unilateral persistent left superior vena cava (PLSVC) is an infrequent finding with incidence of 18-20% among the individuals with PLSVC. The persistence of the left-sided superior vena cava is an effect of disturbances in development of the connection between the precardinal veins (anterior cardinal veins) and formation of the sinus venosus in early stages of embryogenesis. Case report: The paper presents a case of a 62-year-old patient with a mass lesion of the left hilum, which caused left-sided superior vena caval syndrome in the presence of unilateral PLSVC. Conclusions: Developmental mechanisms of superior vena caval syndrome are discussed. The evolution of changes related to infiltration and occlusion of PLSVC is shown on the basis of three selected MSCT examinations

Szybka diagnostyka patomorfologiczna i molekularna chorych na raka płuca na podstawie techniki telepatologii

Telepathology is an emerging form of diagnostic process introducing digitalization of slides prepared from formalin-fixed paraffin-embedded materials and stained cytological smears. The use of whole slide imaging (WSI) systems could accelerate and improve the diagnosis of malignant neoplasms without the need of on-site pathologist or transporting diagnostic material in-between different locations. The implementation of endobronchial ultrasound (EBUS) and endoscopic ultrasound (EUS) with fine needle aspiration (FNA) in diagnostic process of advanced lung cancer creates a new field for telepathology utilization. In selected patients, pathomorphological and genetic diagnosis may take less than a week and therapeutic decisions can be made in a short time. There are several important issues that concern the use of telepathology and WSI in everyday clinical environment. This short review presents the pros and cons of this technology and its applicability in rapid diagnosis of lung cancer, its utilization in connection with novel sampling methods and molecular analysis.Telepatologia to nowa forma procesu diagnostycznego wprowadzająca cyfryzację preparatów przygotowanych z bloczków parafinowych lub wybarwionych rozmazów cytologicznych. Wykorzystanie systemu skanowania całych preparatów może polepszyć i znacząco przyspieszyć diagnostykę nowotworów złośliwych bez wymaganej obecności patomorfologa w miejscu wykonywania diagnostyki oraz bez potrzeby transportowania pobranego materiału pomiędzy różnymi lokalizacjami. Wprowadzenie biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (FNA) przeprowadzanej pod kontrolą przezoskrzelowego lub przezprzełykowego USG (EBUS lub EUS) do procesu diagnostycznego zaawansowanego raka płuca tworzy nowe pole do zastosowania telepatologii. U wybranych chorych diagnoza patomorfologiczna i genetyczna może trwać poniżej tygodnia, a decyzje terapeutyczne mogą zostać podjęte w krótkim czasie. Istnieje kilka istotnych kwestii związanych z wykorzystaniem telepatologii oraz skanowania całych preparatów w codziennej praktyce klinicznej. Ten krótki przegląd ma na celu przybliżenie wad i zalet opisanej technologii i ich możliwości wykorzystania w szybkiej diagnostyce raka płuca w połączeniu z nowoczesnymi metodami pobierania materiału i koniecznością prowadzenia diagnostyki genetycznej

Primary hyperparathyroidism on the example of a 33-year-old female patient with parathyroid adenoma

Parathyroid hyperactivity is the state of over-production and PTH secretion [1]. The most common cause of primary hyperparathyroidism is parathyriod adenoma - about 80% of cases, the remaining are parathyroid hyperplasia around 15%cases [2] [3], and in 1-5% of cases, cancer [2] [3] [4] [5]. The disease is diagnosed inabout 40 people in 100,000 [5] [6] [3] [7]. The most common cause of adenoma is the mutation in gene MEN 1. Less than 5% of cases are chronichyperparathyroidism, which is a component of the MEN 1 MEN 2a endocrine adenocarcinoma syndrome [1]. Excess PTH in the body leads to increased mobilization of calcium from the bones, and henceincreased osteolysis, what also increases the absorption of calcium from thedigestive system, as well as an increased amount of phosphate excretion in the urine. Clinical picture of the disease is multiform and often runs in a latent form. Most often the diseaseoccurs in the form of osteoporosis, chronic recurrent kidney stones, and is also commonpyelonephritis on the basis of urolithiasis. The disease may be accompanied by: dysphagia, abdominal pain, metallic taste in the mouth, persistent constipation. In addition, from the systemnervous: dizziness and headaches, disturbances of consciousness. Arrhythmia the form of additional contractions and paroxysmal tachycardia. Osteolysis, osteoporosis and pathological fractures [1]. The purpose of this article is to bring closer to the reader case of 33 years old woman with primary hyperparathyroidism on the adenoma

Pierwotna nadczynność przytarczyc na przykładzie 33-letniej pacjentki z gruczolakiem przytarczyc

Nadczynnością przytarczyc nazywamy stan nadmiernej produkcji i sekrecji PTH[1].Najczęstszą przyczyną pierwotnej nadczynności przytarczyc jest gruczolak przytarczyc - około 80 % przypadków, pozostałe to przerost przytarczycy około 15% przypadków[2] [3], a w 1-5% przypadków rak [2] [3] [4][5]. Choroba rozpoznawana jest u około 40 osób na 100 000 [ 5] [6][3][7].Najczęstszą przyczyną gruczolaka jest mutacja w genie MEN 1. Mniej niż 5% przypadków to przewlekła nadczynność przytarczyc, która jest składową zespołu gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej MEN 1 MEN 2a [1]. Nadmiar PTH w ustroju prowadzi do zwiększonej mobilizacji wapnia z kości, a co za tym idzie wzmożonej osteolizy, co więcej powoduje wzrost wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego, a także zwiększoną ilość wydalania fosforanów z moczem. Obraz kliniczny choroby jest wielopostaciowy i często przebiega ona w sposób utajony. Najczęściej choroba przebiega pod postacią osteoporozy, przewlekłej nawracającej kamicy nerek, częste są także odmiedniczkowe zapalenia nerek na podłożu kamicy. Chorobie mogą towarzyszyć: dysfagia, bóle brzucha, metaliczny posmak w ustach, uporczywe zaparcia. Ponadto z układu nerwowego: zawroty i bóle głowy, zaburzenia świadomości. Zaburzenia rytmu serca pod postacią skurczów dodatkowych i napadowych częstoskurczów. Osteoliza, osteoporoza i złamania patologiczne [1]. Celem tego artykułu jest przybliżenie Czytelnikowi przypadku 33 letniej kobiety z pierwotną nadczynnością przytarczyc na podłożu gruczolaka

The Value of Topotecan in the Second-Line Treatment of Small-Cell Lung Cancer. Preliminary Report

Introduction: Small-cell lung cancer (SCLC) is a highly aggressive malignancy with a high potential for growth and spread. Responses to first-line treatment are common but generally short-lived. Nearly all patients with extensive disease and most with limited disease relapse. The choice of second-line treatment depends on many factors, including previous treatment, previous response, time from completion of previous treatment to progression, and performance status. The most common chemotherapy regimen used in the second-line setting is the one which has led to long-term remission in the first-linesetting. Topotecan monotherapy is increasingly used in second-line treatment, especially in patients with poor performance status. Material and methods: Our aim was to evaluate the outcomes of topotecan monotherapy and to determine the effects of predictive/prognostic factors on the efficacy of the treatment. We investigated 42 patients with SCLC with extensive disease. Twenty-one subjects received topotecan monotherapy and the remaining ones received other chemotherapy regimens. Using the Cox proportional hazards model we demonstrated that such factors as the following reduce overall survival to the greatest degree: age over 65 years (HR = 2.35), anaemia (HR = 1.83), and poor performance status (HR = 1.51). A predictive/prognostic scale was created taking into account 6 factors that were assigned scores depending on the hazard ratio values. Results: The survival probability of subjects managed with topotecan was non-significantly higher (P = 0.097) in the group of subjects who scored less than 10, compared to the group scoring 10 or more on our proposed scale. The scale failed to prove useful for predicting the course of SCLC in patients receiving other chemotherapy. Objective response to topotecan was observed in 5 patients (24%). Conclusions: Precise qualification for topotecan monotherapy may prolong survival and increase the response rate

Ocena rearanżacji genu ROS1 za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w niedrobnokomórkowym raku płuca

Wstęp. Rearanżację genu kodującego protoonkogen ROS (ROS1) obserwuje się u bardzo niewielkiego odsetka (1–2%) chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Charakterystyka kliniczna chorych z omawianym zaburzeniem genu ROS1 jest podobna jak w grupie chorych z rearanżacją genu ALK. Wykrycie nieprawidłowości w genie ROS1 stanowi niezmiernie ważny czynnik predykcyjny, umożliwiający zastosowanie kryzotynibu w pierwszej linii leczenia u chorych na NDRP w stopniu IIIB (chorzy poza możliwością leczenia radykalnego) lub IV. W związku z dodaniem kryzotynibu do listy leków refundowanych od stycznia 2019 roku analiza tej zmiany genetycznej powinna być częścią panelu badań molekularnych wykonywanych u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego NDRP w ramach kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie. Cel badania. Celem badania była analiza częstości występowania rearanżacji genu ROS1 wśród chorych na NDRP w stadium IIIB lub IV, kwalifikowanych do terapii ukierunkowanych molekularnie. Przedstawiono także trudności metodologiczne badania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH), wykonywanego w celu wykrycia tej nieprawidłowości genetycznej. Materiał i metody. Analiza rearanżacji genu ROS1 została przeprowadzona za pomocą metody fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w próbkach materiału pobranego od 573 chorych na NDRP o typie innym niż płaskonabłonkowy w trakcie rutynowej diagnostyki patomorfologicznej. Wyniki. Analizie poddano materiał uzyskany z guza nowotworowego, utrwalony w formalinie i zarchiwizowany w parafinie. U 408 chorych uzyskano materiał histologiczny, a u 165 — cytologiczny (cytoblok). U 439 chorych otrzymano wiarygodny (diagnostyczny) wynik badania rearanżacji genu ROS1 (76,61%). Głównymi przeszkodami w dokonaniu analizy w pozostałych przypadkach były mała liczba komórek nowotworowych oraz wysokie zakłócenia fluorescencyjne tła i fragmentacja jąder komórkowych. Rearanżację genu ROS1 wykryto u 9 chorych na raka gruczołowego (1,57% wszystkich chorych), w tym u 5 mężczyzn i 4 kobiet. U 19 chorych zaobserwowano inne nieprawidłowości dotyczące genu ROS1, przede wszystkim polisomię badanego fragmentu genu ROS1 (3,32%). Polisomia nie współistniała z rearanżacją genu ROS1. Wnioski. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ stanowi użyteczne narzędzie w wykrywaniu rearanżacji genu ROS1. Badanie może być przeprowadzone w materiale zarówno histologicznym, jak i cytologicznym (cytoblok). Niezmiernie istotne dla uzyskania wiarygodnego wyniku są jednak prawidłowe utrwalenie materiału oraz odpowiednia liczba komórek nowotworowych w badanym preparacie

Ocena rearanżacji genu ROS1 przy pomocy fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ w niedrobnokomórkowym raku płuca

Introduction. The rearrangement of the gene encoding ROS protooncogene (ROS1) is observed in a very small percentage (1–2%) of patients with non-small cell lung cancer (NSCLC). The clinical characteristics of ROS1-positive patients are similar to those observed in the group of patients with ALK gene rearrangement. Detection of ROS1 gene rearrangement is an extremely important predictive factor enabling the use of crizotinib in the 1st line of NSCLC patients with stage IIIB or IV. Due to the addition of crizotinib to the list of reimbursed drugs from January 2019, the analysis of this genetic change should be part of a molecular tests panel performed in patients with locally advanced and advanced NSCLC in the qualification for molecularly targeted treatment. Aim of the study. Analysis of ROS1 gene rearrangement incidence among NSCLC patients in stage IIIB or IV qualified for molecularly targeted therapies. Presentation of methodological difficulties with fluorescent in situ hybridization (FISH) technique which is used to detect ROS1 genetic abnormality. Materials and methods. The analysis of ROS1 gene rearrangement was carried out using fluorescent in situ hybridization technique in tissue samples taken from 573 NSCLC patients of non-squamous cell type during routine pathomorphological diagnostics. Results. The material obtained from the tumor was fixed in formalin and archived in paraffin. Histological material was obtained from 408 patients, and 165 — cytological (cytoblock). A reliable (diagnostic) result of the ROS1 gene rearrangement was obtained in 439 patients (76.61%). The main difficulties for ROS1 gene analysis were low number of cancer cells, as well as high background fluorescence interference and fragmentation of cell nuclei. ROS1 gene rearrangement was detected in 9 patients with adenocarcinoma (1.57% among all patients), including 5 men and 4 women. In 19 patients, other abnormalities regarding the ROS1 gene were observed, primarily the polysomy of the examined ROS1 gene fragment (3.32%). Polysomy did not coexist with the ROS1 rearrangement. Conclusion. Fluorescent in situ hybridization is a useful tool in detecting ROS1 gene rearrangement. The test can be performed in both histological and cytological material (cytoblock). However, the correct fixation of the material and the appropriate number of tumor cells in the tested samples is extremely important for obtaining a reliable result.Wprowadzenie Rearanżacja genu kodującego protoonkogen ROS (ROS1) jest obserwowana u bardzo niewielkiego odsetka (1-2%) chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Charakterystyka kliniczna chorych z omawianym zaburzeniem genu ROS1 jest podobna do obserwowanej w grupie chorych z rearanżacją genu ALK. Obecność nieprawidłowości w genie ROS1 jest niezmiernie ważnym czynnikiem predykcyjnym, ponieważ umożliwia zastosowanie kryzotynibu w 1. linii leczenia u chorych na NDRP w stopniu IIIB (chorzy poza możliwością leczenia radykalnego) lub IV. W związku z dodaniem kryzotynibu do listy leków refundowanych od stycznia 2019 roku, analiza tej zmiany genetycznej powinna być częścią panelu badań molekularnych wykonywanych u chorych na miejscowo zaawansowanego i zaawansowanego NDRP w kwalifikacji do leczenia ukierunkowanego molekularnie. Cel badania Celem badania była analiza częstości występowania rearanżacji genu ROS1 wśród chorych na NDRP w stopniu zawansowania IIIB lub IV kwalifikowanych do leczenia ukierunkowanego molekularnie oraz przedstawienie trudności metodologicznych badania fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) stosowanej w celu wykrycia wspomnianej nieprawidłowości genetycznej. Materiały i metody Rearanżację genu ROS1 przeprowadzono metodą FISH – podczas rutynowej diagnostyki patomorfologicznej – w materiale uzyskanym od 573 chorych na NDRP o typie innym niż rak płaskonabłonkowy. Wyniki Analizie poddano materiał pochodzący z nowotworu i utrwalony w formalinie oraz zabezpieczony w parafinie. U 408 chorych uzyskano materiał histologiczny, a u 165 dostępny był materiał cytologiczny (cytoblok). U 439 chorych uzyskano wiarygodny (diagnostyczny) wynik badania rearanżacji genu ROS1 (76,61%). Główną przeszkodą w dokonaniu analizy w pozostałych przypadkach była mała liczba komórek nowotworowych oraz wysokie zakłócenia fluorescencyjne tła i fragmentacja jąder komórkowych. Rearanżacja genu ROS1 została wykryta u 9 chorych na raka gruczołowego (1,57% wśród wszystkich chorych), w tym u 5 mężczyzn i 4 kobiet. U 19 chorych zaobserwowano inne nieprawidłowości dotyczące genu ROS1, przed wszystkim polisomię badanego fragmentu genu ROS1 (3,32%). Polisomia nie współistniała z rearanżacją genu ROS1. Wnioski Badanie FISH jest użytecznym narzędziem w wykrywaniu rearanżacji genu ROS1 i może być przeprowadzone w materiale histologicznym lub cytologicznym (cytoblok). Niezmiernie istotne dla uzyskania wiarygodnego wyniku jest prawidłowe utrwalenie materiału oraz odpowiednia liczba komórek nowotworowych w badanym preparacie