The prognostic value of contrast echocardiography, electrocardiographic and angiographic perfusion indices for prediction of left ventricular function recovery in patients with acute myocardial infarction treated by percutaneous coronary intervention

Background: Fast and effective culprit artery patency restoration is important in acute myocardial infarction (MI) but does not ensure that tissue perfusion related to a better prognosis in the long-term follow-up is achieved. In this study we compared the prognostic value of myocardial perfusion contrast echocardiography with other well-known electrocardiographic and angiographic indices of preserved tissue perfusion. Material and methods: We studied 114 consecutive patients, of whom 85 were male, aged 57.9 &#177; 11 years, within 12 hours of the onset of symptoms of their first anterior myocardial infarction. These were treated with primary PCI, after which PCI myocardial blush grading was assessed (MBG 0-1 no perfusion, 2-3 normal perfusion). One hour after PCI a reduction of > 50% in the sum of ST-segment elevation (&#931;ST 50%) was assessed as an indicator of perfusion restoration. During the first 24 hours continuous ECG monitoring recorded reperfusion arrhythmias (RA) and the time required for ST-segment reduction to exceed 50% in the single lead with the highest ST elevation (&#916;t ST 50%). On the next day of MI, after LVEF evaluation, real-time myocardial contrast echocardiography (RT-MCE) was performed to assess perfusion in dysfunctional segments. The reperfusion index as an average of the dysfunctional segment perfusion score was determined. Regional and global LV function was assessed again one month after MI. An LVEF increase of over 5% divided the patients into two groups: group A with LVEF improvement (72 pts) and group B without LVEF improvement (42 pts). Results: In group A baseline LVEF was 41.9 &#177; 7.1% and in group B it was 38.9 &#177; 7.4% (p = NS). The reperfusion indices were 1.59 and 0.78 (p < 0.001) respectively. MBG 2-3 occurred more often in group A (64%) than in group B (34%) p < 0.001. &#931; ST50% and &#916;t ST 50%, after determination of the cut point on the ROC curve (61 min), occurred in 47 and 48 patients in group A and 17 and 16 patients in group B respectively. The accuracy of the tests under discussion for LVEF prognosis was 76.3%, 64%, 63.2% and 64.9% for RT-MCE, MBG, SST50% and &#916;t ST 50% respectively. Conclusions: Myocardial perfusion echocardiography had a high prognostic value for the prediction of LV global function improvement. It turned out to be the best predictor among the other angiographic, echocardiographic and electrocardiographic markers

Porównanie wartości prognostycznej echokardiografii kontrastowej z elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji w przewidywaniu poprawy funkcji skurczowej lewej komory u pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną interwencją wieńcową

Wstęp: Szybkie i skuteczne przywrócenie drożności tętnicy dozawałowej, a przede wszystkim trwałe przywrócenie perfuzji tkankowej, wiążą się z poprawą rokowania i lepszą funkcją skurczową lewej komory w obserwacji odległej w porównaniu z osobami z zaburzoną perfuzją. Celem przedstawionego badania jest porównanie wartości prognostycznej perfuzyjnej echokardiografii kontrastowej z innymi, ogólnie uznanymi elektrokardiograficznymi i angiograficznymi wskaźnikami oceny perfuzji tkankowej. Materiał i metody: Badaniem objęto kolejnych 114 pacjentów (85 M; 57,9 &plusmn; 11 lat) z pierwszym zawałem ściany przedniej (12 godzin od początku) leczonych PCI. Po udanej PCI dokonywano angiograficznej oceny perfuzji (MBG 0-1 brak perfuzji, 2-3 zachowana perfuzja), a następnie po 60 min wykonywano EKG w celu oceny stopnia redukcji sumy uniesień odcinka ST. Zmniejszenie sumy uniesień powyżej 50% (&#931;ST50%) było wskaźnikiem powrotu perfuzji. Przez pierwsze 24 godziny monitorowano 12-odprowadzeniowe EKG w celu rejestracji arytmii w czasie reperfuzji (RA) i czasu zmniejszenia uniesienia ST o ponad 50% w pojedynczym odprowadzeniu z najwyższym uniesieniem ST (&#916;tST50%). W 2. dobie zawału po oznaczeniu frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) oceniano perfuzję w segmentach dysfunkcyjnych, posługując się echokardiografią kontrastową (RT-MCE), a wskaźnik perfuzyjny (RPSI) stanowił średnią z wyników perfuzji segmentów dysfunkcyjnych. Regionalną i globalną kurczliwość LV oceniano ponownie po miesiącu, a na podstawie wzrostu LVEF o ponad 5% podzielono pacjentów na grupy A (z poprawą funkcji skurczowej; 72 osoby) i B (bez poprawy funkcji skurczowej; 42 osoby).Wyniki: W grupie A LVEF wynosiła 41,9% &plusmn; 7,1%, a w grupie B &#8212; 38,9 &plusmn; 7,4% (p = NS), natomiast wskaźnik RPSI odpowiednio: 1,59 i 0,78 (p < 0,001). Prawidłowa perfuzja oceniana angiograficznie (MBG 2-3) występowała częściej w grupie A (64%) w stosunku do grupy B (34%; p < 0,001). Wśród badanych pacjentów &#931;ST50% i &#916;tST50% po wyznaczeniu punktu odcięcia z krzywej ROC (61 min) wystąpiły u 47 i 48 pacjentów z grupy A oraz 17 i 16 z grupy B. Dokładność omawianych testów dla prognozowania poprawy funkcji LV wynosiła odpowiednio: 76,3%, 64%, 63,2% i 64,9% dla RT-MCE, MBG, &#931;ST50% i &#916;tST50%. Wnioski: W badaniu wykazano wysoką wartość prognostyczną echokardiografii perfuzyjnej w przewidywaniu poprawy globalnej funkcji skurczowej lewej komory, która okazała się najlepszym predykatorem wśród pozostałych wskaźników angiograficznych i elektrokardiograficznych

Znaczenie rakownicze wzrostu stężenia troponiny I po planowych zabiegach przezskórnej rewaskularyzacji

Background: A mild and asymptomatic increase in the troponin level following elective percutaneous coronary interventions (PCI) has been widely reported, however, the prognostic role of this finding has not yet been well established.Aim: To assess prognostic value of troponin I level increase following elective PCI.Methods: The study group consisted of 90 consecutive patients who underwent elective PCI in our institution. Troponin I level (normal values 0.1 ug/L was observed in 66 (73%) patients; of whom, 8 patients had a marked (>1.0 ug/L) increase of troponin I, with a concomitant significant elevation of the CK-MB level. Patients with a positive troponin test developed systolic LV abnormalities more often than patients with a normal troponin I level following PCI (p1.0 ug/L) which was significantly more often than in the troponin-negative patients (p1.0 ug/L) increase in troponin I level identified patients at risk of MACE. An increase in troponin I level was similar following various types of PCI

Prospektywne, randomizowane badanie porównujące pierwotne bezpośrednie stentowanie i miniinwazyjne pomostowanie metodą endoscopic atraumatic coronary artery bypass u chorych ze zwężeniem bliższego odcinka gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej

Background: The dynamic development of interventional cardiology resulted in an increasing proportion of patients treated with various forms of coronary angioplasty instead of surgery. On the other hand, it has been well established that the results of coronary artery by-pass surgery of the left anterior descending (LAD) coronary artery with the use of the internal mammary artery are excellent.Aim: To compare the results of primary direct stenting (PDS) and endoscopic atraumatic coronary artery bypass (EACAB) surgery in patients with an isolated proximal LAD type A or B1 lesion.Methods: This prospective and randomised study included 100 patients with an isolated critical (&ge;70%) LAD stenosis who underwent PDS (n=50) or EACAB (n=50).Results: After a six-month follow-up period, 32 (64%) PDS patients and 47 (94%) EACAB patients were angina-free. The rate of major cardiac adverse events (MACE) was significantly higher in the PDS group than in surgically treated patients (

Incomplete stent apposition after implantation of paclitaxel-eluting stents or bare metal stents: insights from the randomized TAXUS II trial.

BACKGROUND: The clinical impact of late incomplete stent apposition (ISA) for drug-eluting stents is unknown. We sought to prospectively investigate the incidence and extent of ISA after the procedure and at 6-month follow-up of paclitaxel-eluting stents in comparison with bare metal stents (BMS) and survey the clinical significance of ISA over a period of 12 months. METHODS AND RESULTS: TAXUS II was a randomized, double-blind study with 536 patients in 2 consecutive cohorts comparing slow-release (SR; 131 patients) and moderate-release (MR; 135 patients) paclitaxel-eluting stents with BMS (270 patients). This intravascular ultrasound (IVUS) substudy included patients who underwent serial IVUS examination after the procedure and at 6 months (BMS, 240 patients; SR, 113; MR, 116). The qualitative and quantitative analyses of ISA were performed by an independent, blinded core laboratory.