Early implementation of continuous venovenous haemodiafiltration improves outcome in patients with heart failure complicated by acute kidney injury

Background: Acute kidney injury (AKI) is a serious complication of heart failure (HF). Continuous venovenous haemodiafiltration (CVVHDF) is a widely accepted method for treating this complication. However, the optimal time of its initiation has not been established. Aim: To compare the outcome of patients with HF treated with CVVHDF which was implemented late (the first two years of our experience) or early (the next two years of our experience). Methods: Thirty seven patients, mean age 65 years, were hospitalised between April 2006 and January 2010 with the diagnosis of HF complicated by AKI. The primary cardiovascular diseases were: valvular heart disease (30%), acute coronary syndrome (27%), dilated cardiomyopathy (16%), exacerbation of chronic HF (11%), and others (16%). The inclusion criteria for CVVHDF therapy were: symptoms of HF including cardiogenic shock with high levels of creatinine (≥ 300 μmol/L) and/or oliguria and/or symptoms of septic shock. The exclusion criteria were: serious coagulation disturbances or inability of placing a catheter in a central vein. Group A consisted of 12 patients treated from April 2006 to the end of 2007. In group B, there were 25 patients treated from the beginning of 2008 to January 2010. Before treatment, mean ejection fraction, left ventricular diastolic diameter and mean blood pressure in both groups were comparable. Renal replacement therapy in group B was started earlier than in group A (mean 2.0 ± 2.0 days vs 4.0 ± 4.3 days from the onset of symptoms of AKI; NS). Results: The day after the beginning of CVVHDF, renal failure parameters improved in both groups, but the improvement was much more significant in group B. In group A, 11 (92%) patients died. The mean CVVHDF duration was six days and all patients required mechanical ventilation. In group B, 17 (68%) patients died (NS). The mean CVVHDF duration was shortened to four days. Seventeen (68%) patients were ventilated mechanically and this parameter was significantly different between the groups (p = 0.03) Conclusions: An early introduction of CVVHDF significantly diminished the need to use mechanical ventilation and indicated a positive trend in the reduction of in-hospital mortality in patients with HF complicated by AKI. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 891–896Wstęp i cel: Celem pracy była ocena rokowania u chorych z niewydolnością serca (HF) powikłaną ostrym uszkodzeniem nerek (AKI), leczonych za pomocą ciągłej żylno-żylnej hemodiafiltracji (CVVHDF). Badanych podzielono na 2 grupy. Do grupy A zaliczono pacjentów leczonych w pierwszych 2 latach od początku stosowania CVVHDF, a do grupy B — chorych poddanych terapii w późniejszym okresie. Metody: W okresie od kwietnia 2006 do stycznia 2010 r. w Klinice Intensywnej Terapii Kardiologicznej hospitalizowano 37 chorych z HF powikłaną AKI. Wada serca była przyczyną HF u 30% osób, ostry zespół wieńcowy — u 27% chorych, kardiomiopatię rozstrzerzeniową stwierdzono u 16% pacjentów, a zaostrzenie przewlekłej HF u 11%. U pozostałych 16% chorych rozpoznano inne przyczyny HF. Kryteriami włączenia do leczenia za pomocą CVVHDF były: objawy lewo- i/lub prawokomorowej HF, w tym wstrząs kardiogenny i stężenie kreatyniny we krwi ≥ 300 μmol/l i/lub skąpomocz, i/lub objawy wstrząsu septycznego. W przypadku istotnych zaburzeń krzepliwości krwi lub niemożności założenia dostępu żylnego do żyły centralnej nie stosowano CVVHDF. W grupie A było 12 chorych leczonych od kwietnia 2006 do końca 2007 r., a w grupie B — 25 osób leczonych od początku 2008 do stycznia 2010 r. Przed terapią badane grupy nie różniły się pod względem wartości frakcji wyrzutowej, wymiaru rozkurczowego lewej komory i średniego ciśnienia tętniczego krwi. U chorych z grupy B CVVHDF rozpoczęto wcześniej niż u pacjentów z grupy A (średnio 2,0 ± 2,0 v. 4,0 ± 4,3 dni; NS). Wyniki: W drugiej dobie leczenia za pomocą CVVHDF w obu grupach parametry niewydolności nerek poprawiły się, ale w istotnie większym stopniu w grupie B. W trakcie pobytu w szpitalu zmarło 11 (92%) chorych z grupy A; terapia za pomocą CVVHDF trwała średnio 6 dni, a 12 (100%) osób wymagało wentylacji mechanicznej. W grupie B zgony szpitalne wystąpiły u 17 (68%) chorych, a średni czas trwania CVVHDF wynosił 4 dni. W porównaniu z grupą A istotnie rzadziej zastosowano wentylację mechaniczną (17 chorych, 68%; p = 0,03). Wnioski: U chorych z HF powikłaną AKI wcześnie rozpoczęte leczenie nerkozastępcze za pomocą CVVHDF ogranicza konieczność stosowania wentylacji mechanicznej i pozytywnie wpływa na redukcję śmiertelności wewnątrzszpitalnej. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 891–89

Miejsce nowoczesnych dożylnych β-adrenolityków na oddziałach kardiologicznych - zasady stosowania i wskazania dla esmololu

We współczesnej farmakoterapii kardiologicznej nadal potrzebne są preparaty przeznaczone do podawania w krótkotrwałym leczeniu tachykardii nadkomorowej - dożylne β-adrenolityki stosowane śród- i okołooperacyjnie, w celu szybkiego zwolnienia czynności komór u pacjentów z migotaniem lub trzepotaniem przedsionków oraz we wszystkich innych przypadkach wymagających zwolnienia czynności komór przez zastosowanie preparatu o szybkim działaniu. Prezentowany w niniejszym autorskim opracowaniu lek β-adrenolityczny - esmolol może być stosowany w postaci dożylnej w przypadku tachykardii i nadciśnienia tętniczego podczas zabiegu operacyjnego, w przypadku niewyrównanej tachykardii zatokowej, w warunkach oddziału intensywnej opieki kardiologicznej

Risk factors for bleeding complications in patients undergoing transcatheter aortic valve implantation (TAVI)

Background: The risk of bleedings in transcatheter aortic valve implantation (TAVI) patientsincreases due to age and concomitant diseases. The aim of the study was to assess the risk ofbleedings, their influence on early prognosis of TAVI patients and utility of the TIMI andGUSTO scales in the evaluation of bleeding and in prediction of blood transfusion.Methods: This was a single center study of in-hospital bleedings in 56 consecutive TAVIpatients. Bleedings were classified according to the GUSTO and TIMI scales. HASBLED‘sscale risk factors, diabetes mellitus, female sex, the route of bioprosthesis implantation and inhospitalantithrombotic treatment were analyzed. Statistical analysis consisted of c2, Fisher’sexact, Wilcoxon tests and logistic regression analysis.Results: Serious bleedings occurred in 35 (62.5%) patients. There was no significantcorrelation with HASBLED score. History of anemia was a significant predictor of bleeding inGUSTO (p = 0.0013) and TIMI (p = 0.048) scales. No bleedings in patients receivingvitamin K antagonists (VKA) pre- and VKA plus clopidogrel post intervention were observed.Patients with bleedings according to the GUSTO scale more often required blood tranfusionthan in TIMI scale (p = 0.03).Conclusions: History of anemia is the strongest predictor of serious bleedings. VKA beforeand VKA with clopidogrel after TAVI are safer than dual antiplatelet or triple therapy. TheTIMI and GUSTO scales can adequately classify bleeding after TAVI, however the GUSTObetter predicts transfusions

Management strategies and 5-year outcomes in Polish patients with stable coronary artery disease versus other European countries: data from the CLARIFY registry

Introduction: An international registry of ambulatory patients with stable coronary artery disease (CLARIFY) allows a comparison of management and outcomes in real-life setting. Objectives: We aimed to compare the management strategies and 5-year outcomes in patients from Poland and from other European countries. Patients and methods: Stable coronary artery disease was defined as previous myocardial infarction (MI) or revascularization, coronary stenosis greater than 50%, or documented symptomatic myocardial ischemia. Patients were followed on an annual basis for 5 years. Results: Among the total of 32703 patients, 1000 were enrolled in Poland, and 17326 in other European countries. Polish patients were younger, with a higher proportion of women, smokers, and patients with previous MI, dyslipidemia, and hypertension. Patients in both cohorts received adequate medical treatment, with more Polish patients receiving β-blockers. Blood pressure and lipid control to target was similar and remained low in both cohorts. Diabetes control and successful smoking cessation rates were lower in Poland than in other European countries. Polish patients more often underwent percutaneous coronary intervention. All-cause (8.5% vs 7.9%; P = 0.81) and cardiovascular death rates (5.3% vs 4.9%; P = 0.82) did not differ between the groups, but fatal or nonfatal MI occurred more often in the Polish cohort (5% vs 3.1%; P = 0.006). Angina control was better in Poland than in other European countries (Canadian Cardiovascular Society class II-IV, 11.5% vs 15.8% of patients; P <0.001). Conclusions: Risk factor control was insufficient both in patients from Poland and in those from other European countries. The more frequent use of revascularization in Polish patients was not linked to improved outcomes, but, together with more extensive prescription of β-blockers, might have contributed to better angina control