Imaging diagnostics for primary hyperparathyroidism

Pierwotna nadczynność przytarczyc (PNP) jest chorobą łagodną o złośliwym potencjale. Nawet w ośrodkach specjalistycznych 5–10%operacji z powodu pierwotnej nadczynności przytarczyc (PNP) kończy się niepowodzeniem. Główną tego przyczyną wydają się byćektopia przytarczyc, obecność mnogich gruczolaków, przerost guzkowy przytarczyc oraz wewnątrztarczycowa lokalizacja przytarczyc.Ostatnie trzy dekady przyniosły gwałtowny postęp diagnostyki obrazowej.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 404–408)Primary hyperparathyroidism (PHP) is a benign condition characterised by malignant potential. Even in specialist wards, 5–10% of operations for PHP are unsuccessful. The main reasons seem to be ectopy of the parathyroid gland, numerous adenomas, multiglandular parathyroid hyperplasia, and intrathyroid location of the parathyroid. The last three decades have witnessed a rapid progression in imaging diagnostics.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 404–408

Zakrzepica żyły wrotnej po zabiegu rękawowej resekcji żołądka u 32-letniej kobiety z otyłością patologiczną

Portal vein thrombosis after laparoscopic procedures is an uncommon complication, but potentially life threating. Possible etiologic factors include venous stasis due to increased intra-abdominal pressure, intraoperative manipulation, or damage to the splanchnic endothelium and systemic thrombophilia states. We describe a case of a 32 year old morbidly obese patient, qualified for surgical treatment of obesity. After a laparoscopic gastric resection — a sleeve gastrectomy — on the 20th day after hospital discharge, the patient was re-admitted to the surgical ward due to uncharacteristic abdominal pain, nausea, vomiting and increased cholestasis indicators. The patient was diagnosed with portal system thrombosis. Following the treatment the patient achieved complete remission of symptoms. Given a growing number of laparoscopic procedures, we may expect an increasing number of similar complications. This condition needs to be considered in patients with unexplained abdominal pain after several laparoscopic procedures.Zakrzepica żyły wrotnej po zabiegach laparoskopowych jest rzadkim powikłaniem, ale potencjalnie zagrażającym życiu. Do rozwoju zakrzepicy predysponują liczne czynniki, jak zastój żylny z powodu zwiększonego ciśnienia w jamie brzusznej, śródoperacyjna manipulacja wewnątrzotrzewnowa, uszkodzenie śródbłonka naczyń trzewnych oraz trombofilią. Opisujemy przypadek 32-letniej pacjentki z patologiczną otyłością zakwalifikowaną do chirurgicznego leczenia otyłości. Po laparoskopowej resekcji rękawowej żołądka, w 20. dniu po wypisie ze szpitala, pacjentka została ponownie przyjęta na oddział chirurgiczny ze względu na nietypowe bóle brzucha, nudności, wymioty i podwyższenie wskaźników cholestazy. U pacjentki stwierdzono zakrzepicę żyły wrotnej. Po wdrożeniu leczenia zachowawczego uzyskano całkowitą remisję objawów. Biorąc pod uwagę rosnącą liczbę zabiegów laparoskopowych, należy spodziewać się zwiększenia częstości występowania podobnych powikłań. Powinno się o tym zawsze pamiętać u pacjentów z niewyjaśnionymi bólami brzucha poddanych procedurom laparoskopowym

Acute respiratory failure in goitre patients qualified for operative treatment

Wstęp: Celem pracy było omówienie obrazu klinicznego, leczenia i rokowania u chorych z ostrą, przedoperacyjną niewydolnością oddechową w przebiegu wola. Materiał i metody: W latach 2000–2011 z powodu różnych postaci wola operowano 7356 chorych, w tym 1214 (16,5%) z wolem zamostkowym i śródpiersiowym. Ośmioro (0,1%) z nich — 6 kobiet i 2 mężczyzn — w wieku 61–84 lata (śr. wieku 76,9 lat), zostało przyjętych w trybie interwencyjnym z objawami ostrej niewydolności oddechowej. Siedmioro z nich z chwilą przyjęcia było zaintubowanych, zaś ostatni wykazywał znacznego stopnia duszność spoczynkową z objawami sinicy obwodowej. Wyniki: U wszystkich chorych stwierdzono wole olbrzymie zamostkowe, w tym 2-krotnie nawrotowe. Dwoje chorych było leczonych wcześniej z powodu nadczynności tarczycy, z czego jeden raz stosowano J131 terapię. Dwukrotnie przy przyjęciu stosowano wentylację mechaniczną. Radiologicznie zwężenie tchawicy potwierdzono u wszystkich chorych. Nie odnotowano zaburzeń czynności tarczycy. Przedoperacyjne jednostronne porażenie nerwu krtaniowego wstecznego wystąpiło 3-krotnie. Wszystkich chorych operowano w trybie pilnym. Czterokrotnie stwierdzono nowotwór złośliwy tarczycy — dwa raki anaplastyczne, jeden pęcherzykowy i jeden płaskonabłonkowy — co potwierdzono badaniem histopatologicznym. Ze względu na miejscowe zaawansowanie zmian nowotworowych przy braku możliwości radykalnego ich wycięcia każdorazowo wykonywano częściową resekcję wola pozwalającą na znaczną redukcję jego masy (4-krotnie). Troje z nich wymagało założenia tracheostomii. U pozostałych czterech chorych, u których wole miały charakter niezłośliwy, dokonano całkowitego wycięcia tarczycy (u jednego pacjenta), prawie całkowitego (u dwóch pacjentów), względnie całkowitego wycięcia jednego płata i częściowego drugiego (u jednego pacjenta). Po operacji wentylowano mechanicznie 3 chorych. Dwoje z nich przekazano na OIT, gdzie zmarły z powodów kardiologicznych. Pozostałych wypisano w stanie dobrym. Wnioski: 1. Ostra niewydolność oddechowa spowodowana obecnością wola olbrzymiego jest stanem zagrażającym życiu wymagającym najczęściej doraźnej intubacji. 2. Z powodu dużego ryzyka powikłań oraz wysokiej śmiertelności chorzy z ostrą niewydolnością oddechową na tle wola powinni być operowani w ośrodkach specjalizujących się nie tylko w chirurgii tyreologicznej, ale także w chirurgii śródpiersia. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 215–219)Introduction: To present a clinical picture and management of goitre patients with acute respiratory failure. Material and methods: A total of 7,356 patients were operated on between 2000 and 2011 for various goitres, including 1,214 (16.5%) retrosternal or mediastinal types. Eight (0.1%) patients (six women and two men aged 61–84, mean 76.9 years) presented with acute respiratory failure on admission. Seven patients were intubated on admission, and one showed severe dyspnoea at rest accompanied by symptoms of peripheral cyanosis. Results: Giant retrosternal goitres were found in the eight operated patients. In two cases, the goitre was recurrent in character, and another two patients had previously suffered from hyperthyroidism (one treated pharmacologically, and one using J131). X-ray examination revealed tracheostenosis in all patients. No disorders in thyroid function was observed. Preoperative unilateral paralysis of laryngeal recurrent nerve was found in three patients. The operations were considered as most urgent. Four goitres were neoplastic: two were anaplastic carcinoma, one was follicular cell carcinoma and one was squamous cell carcinoma. These patients received partial resection to enable reduction of the goitre mass. In three patients, tracheostomy was necessary. On the other hand, four patients with non-malignant goitres underwent complete resection (one patient), nearly complete resection (two), and complete resection of one lobe and partial resection of the other (one). Three patients required mechanical ventilation postoperatively. Two of them, referred to the Intensive Therapy Unit, died from acute circulatory failure on day 6 and day 10 postoperatively. The rest were discharged in good general condition. Conclusions: 1. Acute respiratory failure caused by a giant goitre is a life-threatening condition that almost always requires an emergency intubation. 2. Due to a high risk of complications and high mortality, patients with acute respiratory failure caused by giant goitres should be operated in hospitals that are very experienced not only in thyroid but also in mediastinal surgery. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 215–219

Ocena operacyjnego leczenia chorych z trzeciorzędową nadczynnością przytarczyc po przeszczepieniu nerki

  Introduction: The purpose of the study was to assess the results of operative treatment of patients with tertiary hyperparathyroidism (tHPT) after kidney transplantation. Material and methods: The study included 30 patients in whom kidney transplantation was performed between 2006 and 2013, and in whom parathyroidectomy had to be performed at a later time because of tHPT. There were 17 (56.7%) women and 13 (43,3%) men in the group, aged 18–64, mean 46.1 years. In order to locate the lesion before the operation, all patients had to undergo USG, and 14 had scintigraphy MIBI in addition. Serum levels of PTH, ionised calcium, and creatinine were determined together with glomerular filtration rate (GFR). The results of control tests were compared with those performed one day before parathyroidectomy (PTX) and three days after the operation. Results: Among 30 patients, 19 (63.3%) underwent total resection of three parathyroid glands and 3/4 of the fourth. Two parathyroid glands were resected in eight (26.7%) patients, and one in the remaining three (10%) patients. Histopathological examination showed one parathyroid adenoma in six (20%) patients, and one parathyroid adenoma and hyperplasia of the remaining glands in one (3.3%) patient. Five (16.7%) patients had hyperplasia of two parathyroid glands whereas no changes were observed in two patients. On the other hand, hyperplasia of all glands was noted in 18 (60%) patients. Serum PTH level was significantly lower compared to the level before operation (p < 0.001), being 5.5–58.5 pg/mL, on day 3 postoperatively. Differences in the levels of serum-ionised calcium were also significant (p < 0.0001) after eight months. Conclusions: Surgical resection of parathyroid glands is a management of choice in patients after kidney transplantation accompanied by hypercalcaemia lasting longer than one year. Resection of 3 3/4 parathyroid glands because of hyperplasia in patients with hyperparathyroidism after kidney transplantation enables restoration of normal calcium metabolism. Moreover, resection of 3 3/4 parathyroid glands can allow avoidance of autotransplantation, which is necessary in cases of total resection of parathyroid glands. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 422–427)    Wstęp: Celem pracy była ocena wyników operacyjnego leczenia chorych z trzeciorzędową nadczynnością przytarczyc (tHPT) po przeszczepieniu nerki. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 chorych po przeszczepieniu nerki dokonanym w latach 2006–2013, u których w późniejszym czasie pojawiła się konieczność usunięcia przytarczyc z powodu tHPT. Było 17 (56,7%) kobiet oraz 13 (43,3%) mężczyzn w wieku 18–64 lat, śr. 46,1 lat. W celu lokalizacji zmienionych przytarczyc u wszystkich chorych wykonano przedoperacyjne badanie USG, a u 14 również scyntygrafię MIBI. Oznaczano u nich stężenie PTH w surowicy, wapnia zjonizowanego, kreatyniny oraz wskaźnik przesączania kłębuszkowego (GFR). Wyniki badań kontrolnych porównano z badaniami wykonanymi dobę przed parathyreoidektomią (PTX) oraz trzy dni po wykonaniu operacji. Wyniki: Spośród 30 chorych u 19 (63,3%) dokonano wycięcia całkowitego trzech przytarczyc oraz 3/4 czwartej. U ośmiu (26,7%) chorych z kolei usunięto dwie zmienione przytarczyce, zaś u pozostałych trzech (10%) jedną. W badaniach histopatologicznych u sześciu (20%) chorych stwierdzono obecność gruczolaka jednej przytarczycy, u jednego (3,3%) zaś rozpoznano gruczolaka jednej przytarczycy, w pozostałych obserwując rozrost. U pięciu (16,7%) chorych rozpoznano rozrost dwóch przytarczyc, zaś dwie pozostawały niezmienione. Natomiast u 18 (60%) operowanych rozpoznano rozrost wszystkich przytarczyc. W trzeciej dobie po operacji usunięcia przytarczyc pomiar stężenia PTH w surowicy chorych ulegał ustabilizowaniu, obniżając się znamiennie w zakresie 5.5–58.5 pg/ml w porównaniu z okresem sprzed operacji (p < 0,001). Również po ośmiu miesiącach różnice te miały charakter znamienny (p < 0,0001). Wnioski: Chirurgiczne wycięcie przytarczyc stanowi postępowanie z wyboru u chorych po przeszczepieniu nerki z hiperkalcemią trwającą ponad rok. Wycięcie 3 i 3/4 przytarczycy z powodu ich rozrostu u chorych z nadczynnością przytarczyc po przeszczepie nerki, pozwala u leczonych na przywrócenie prawidłowej gospodarki wapniowej. Wycięcie 3 i 3/4 gruczołu może pozwolić też na uniknięcie potrzeby dokonywania autotransplantacji jak to ma miejsce w przypadku całkowitego usunięcia przytarczyc. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 422–427)

Mediastinal parathyroid carcinoma: a case report

Chora w wieku 72 lat była operowana z powodu zagrażającego przełomu przytarczycowego w przebiegu pierwotnej nadczynności przytarczyc. Przedoperacyjne stężenie PTH w surowicy krwi wynosiło 808 pg/ml. Śródoperacyjnie zlokalizowano jedynie dwie przytarczyce górne — jedną prawidłową i jedną w stanie rozrostu. Pooperacyjne stężenie PTH w surowicy krwi wynosiło 726,5 pg/ml. W badaniu TK w przednim śródpiersiu stwierdzono obecność heterogennego guza. Chorą operowano ponownie. Wykonano sternotomię pośrodkową górną, usuwając zmienioną ektopowo przytarczycę. W badaniu histopatologicznym rozpoznano raka przytarczycy. Uzyskano spadek stężenia PTH do wartości 5,74 pg/ml. Badanie cytofluorometryczne wykazało diploidę przytarczyc górnych, podczas gdy rak przytarczycy miał charakter aneuploidalny. Chora została wypisana z kliniki po 27 dniach od operacji; pozostaje pod kontrolą ambulatoryjną bez cech wznowy procesu nowotworowego i jest poddana substytucji preparatami wapnia. (Endokrynol Pol 2012; 63 (2): 143–146)A 72 year-old woman with primary hyperparathyroidism was operated for parathyroid crisis. PTH serum level was 808 pg/mL. During the operation, only two superior parathyroid glands were found. One was normal, and hypertrophy was revealed in the other. After the surgical procedure, PTH serum level was 726.5 pg/mL. Helical computer tomography examination showed a heterogeneous mass in the anterior mediastinum. The tumour was removed via a sternotomy approach. Histopathological examination revealed parathyroid carcinoma. PTH level dropped to 5.74 pg/mL. Cytofluorometric examination revealed diploidy (DI = 1) in both the hypertrophic and the unchanged upper glands, whereas parathyroid cancer was aneuploid. After the initial operation, the woman was discharged from the hospital on the 27th postoperative day. One year after surgical procedures, she is well. She has to take calcium. (Pol J Endocrinol 2012; 63 (2): 143–146

Wole Riedela - rzadka i trudna diagnostycznie przyczyna chirurgicznego leczenia wola

Introduction: The paper reports a female patient treated surgically for Riedel’s goitre. A total of 4775 patients were treated surgically between 1 January 2000 and 31 December 2007 for various types of goitres. Thyroiditis was diagnosed in 193 (4.0%) cases. Among them Riedel’s goitre was found in one (0.5%). Case report: A 51-year-old woman P.G. (case record No. 1377/2007) was admitted to our hospital with considerable dyspnea, both inspiratory and expiratory, accompanied by marked stridor and retrosternal goitre, the latter suspected of neoplasmic process. Thyroid gland was hard, its left lobe extending behind the sternum. No disorders in thyroid hormonal function or high antibody titre against thyroid peroxidase were observed. Ultrasonography revealed large thyroid gland with mediastinal invasion, nodulated and hypoechogenic. Fineneedle biopsy suggested thyroid colloidal tumor. X-ray of the chest and neck revealed wide upper portion of the mediastinum and narrow trachea. Laryngological examination confirmed paralysis of left vocal fold. The patient was operated under general endotracheal anesthesia. Both thyroid lobes were partially resected together with the isthmus, and malacic trachea was decompressed. No complications were observed during postoperative period. Paraffin histopathological examination confirmed the presence of Riedel’s goitre. The patient was discharged in general good condition. She was under regular follow-up control and died 1.5 year after operation from further progress of the disease. Conclusions: Clinical course of Riedel’s goitre may cause remarkable diagnostic problems, and requires a differentiation with thyroid malignant tumor. Surgical treatment of Riedel’s goitres helps to quickly obtain correct diagnosis and improve both clinical condition and life comfort of the patients.Wstęp: W pracy przedstawiono opis przypadku chorej leczonej operacyjnie z powodu wola Riedela. W okresie od 01.01.2000 roku do 31.12.2007 roku operacyjnie leczono 4775 chorych z powodu różnych postaci wola. Zapalenie tarczycy rozpoznano u 193 (4,0%) z nich, z czego u jednej chorej (0,5%) stwierdzono wole Riedela. Opis przypadku: Chorą (P.G.) w wieku 51 lat (historia choroby nr 1377/2007) przyjęto do kliniki z powodu znacznego stopnia duszności wdechowo-wydechowej z zaznaczonym stridorem i rozpoznanym wolem zamostkowym, podejrzanym o proces nowotworowy. Gruczoł tarczowy był twardy, schodzący lewym płatem poza mostek. Nie stwierdzono zaburzeń czynności hormonalnej tarczycy, ani podwyższonego miana przeciwciał przeciw peroksydazie tarczycowej. Badanie USG wykazało powiększoną tarczycę z naciekiem śródpiersia, przebudowaną guzkowo, hipoechogeniczną. Biopsja cienkoigłowa przemawiała za guzem koloidowym tarczycy. Badanie radiologiczne klatki piersiowej i szyi wykazało poszerzenie cienia górnego śródpiersia i zwężenie tchawicy. Za pomocą badania laryngologicznego stwierdzono porażenie lewego fałdu głosowego. Chorą operowano w znieczuleniu ogólnym dotchawicznym. Dokonano częściowego wycięcia obydwu płatów tarczycy wraz z cieśnią i odbarczeniem zmienionej malacyjnie tchawicy. Przebieg pooperacyjny był bez powikłań. W badaniu histopatologicznym potwierdzono istnienie wola Riedela. Chorą wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym, pozostawała pod stałą kontrolą ambulatoryjną - zmarła 1,5 roku po operacji z powodu postępującej niewydolności oddechowej, będącej wynikiem choroby. Wnioski: Przebieg kliniczny wola Riedela może stwarzać znaczne trudności diagnostyczne i wymaga różnicowania z nowotworem złośliwym tarczycy. Leczenie chirurgiczne wola Riedela pozwala na szybkie rozwianie wątpliwości diagnostycznych, poprawę stanu klinicznego i komfortu życia chorych

Primary hyperparathyroidism

Primary hyperparathyroidism is an endocrine disorder that results in overproduction of parathyroid hormone by overactivated parathyroid gland leading to a significant rise in blood serum calcium. It results in hypercalcaemia, which has a significant impact mainly on the kidneys and bones and results in a variety of signs and symptoms. Primary hyperparathyroidism should be treated because, if left without any therapy, it can lead even to death. Surgery is considered as the best and only successful therapy, with very low risk of recurrence and relatively low complication rate. The aim of this review is to present clinical basis, aetiology, diagnostic possibilities, and treatment opportunities

Diagnostyka przerzutów nowotworowych do tarczycy za pomocą biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej

Introduction: Malignant metastases are rarely found in the thyroid gland, the incidence reaching approximately 2% of all thyroid malignant neoplasms. They are most often caused by tumours of the kidneys, lungs, mammary glands, ovary, and colon or by melanomas. The aim of the study was to evaluate the usefulness of fine needle aspiration biopsy (FNA) for diagnosing tumour metastases to thyroid glands. Material and methods: A total of 15122 patients were operated between 1990 and 2009 for goitres. Malignant neoplasm was diagnosed in 733 (4.8%) patients. Malignant metastases to the thyroid gland were detected in 10 patients, namely 2 men and 8 women aged 48–89 years. The group made up 1.4% of all patients operated for malignant thyroid tumour. Preoperative diagnostic procedure consisted of thyroid scintigraphy, thyroid ultrasonography, and cytology of the material obtained through FNA. In addition, the hormonal activity of the thyroid gland was examined. The range of operation was established through clinical assessment of the tumour, preoperative cytology, and intra-operative histopathology. Results: Among 7 patients with thyroid metastases from renal clear cell carcinoma, as diagnosed postoperatively, cytology of the thyroid material obtained through FNA revealed follicular tumour in 3 (43%) patients, tumour cells in 2 (28.5%) and atypical cells in the other 2 (28.5%). Intraoperative histopathology confirmed the presence of metastasis from renal clear cell carcinoma (1) and indicated thyroid medullary cancer (1), follicular tumour (4), or trabecular adenoma with necrosis (1). Among two patients with thyroid metastases from breast cancer, cytology confirmed a metastasis from breast cancer in one (the woman was disqualified for surgical treatment) and indicated follicular tumour in one. Intraoperative histopathology suggested thyroid anaplastic cancer. Examination of biopsy specimen revealed epithelial cells accompanied by cell atypia in one patient with thyroid metastasis from lung cancer. Intra-operative examination also indicated cellular atypia in the same patient. Conclusions: Follicular tumour diagnosed by fine needle aspiration biopsy in patients after treatment for other cancers, especially renal clear cell carcinoma, should alert the surgeon to the possibility that it could be a metastasis of this cancer to the thyroid gland. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 427-429)Wstęp: Tarczyca może być miejscem odległych przerzutów nowotworowych. Są to zmiany rzadkie stanowiące około 2% wszystkich nowotworów tarczycy. Najczęściej ich przyczyną są nowotwory nerki, płuca, sutka, jajnika, jelita grubego oraz czerniak. Celem pracy była ocena przydatności biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC) w rozpoznawaniu przerzutów nowotworowych do tarczycy. Materiał i metody: W latach 1990–2009 operowano 15122 chorych z powodu różnych postaci wola. Nowotwór złośliwy rozpoznano u 733 (4,8%) chorych. Przerzuty nowotworowe do tarczycy stwierdzono u 10 chorych (2 mężczyzn i 8 kobiet w wieku od 48-89 lat) - 1,4% nowotworów złośliwych tarczycy. Diagnostyka przedoperacyjna obejmowała badania scyntygraficzne, ultrasonograficzne tarczycy, ocenę cytologiczną materiału pobranego drogą BAC. Badano czynność hormonalną gruczołu tarczowego. Zakres operacji ustalano na podstawie oceny klinicznej guza, wyników badań przedoperacyjnego cytologicznego oraz śródoperacyjnego histopatologicznego. Wyniki: W wyniku BAC tarczycy u 7 chorych z rozpoznanym pooperacyjnie przerzutem raka jasnokomórkowego nerki do gruczołu stwierdzono guz pęcherzykowy (3), komórki nowotworowe (2), komórki atypowe u pozostałych (2). Doraźne badanie histopatologiczne potwierdziło przerzut raka jasnokomórkowego nerki (1), wskazywało na raka rdzeniastego tarczycy (1), nowotwór pęcherzykowy (4) i gruczolak beleczkowaty z martwicą (1). U 2 chorych z przerzutem raka piersi do tarczycy badanie cytologiczne (1) potwierdziło przerzut raka piersi (chora zdyskwalifikowana onkologicznie do leczenia operacyjnego) i wskazywało na guz pęcherzykowy (1). Doraźne badanie histopatologiczne sugerowało występowanie raka anaplastycznego tarczycy. U 1 chorej z przerzutem raka płuca do tarczycy w badaniu bioptatu stwierdzono obecność komórek nabłonkowych i atypię, zaś w badaniu śródoperacyjnym rozległe zmiany martwicze z atypią komórkową. Wnioski: Rozpoznanie w BAC guza pęcherzykowego u chorych po leczeniu innych nowotworów, szczególnie raka jasnokomórkowego nerki powinno wzmóc czujność lekarza w kierunku poszukiwania ewentualnego przerzutu tego nowotworu do tarczycy. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 427-429

Ocena chorych z zespołem MEN — 5 przypadków

THE AIM OF THE STUDY: Evaluation of the results of surgical treatment in patients with hyperparathyroidism related to MEN syndrome MATERIALS AND METHODS: The group of three women and two men aged between 17 and 72 years ( av. 38.6) with MEN- related hyperparathyroidism within 419 patients were operated between 2010-2016. MEN1 syndrome was diagnosed in four patients and MEN2 only once. Pre- and postoperative results of PTH levels and serum calcium values were compared. RESULTS: The mean preoperative serum PTH level was 215,56 pg/ml, whereas calcium concentration was 1.40 mmol/l. Three Patients with MEN1 syndrome had three and two thirds of parathyroid gland taken, and one had a single parathyroid gland excised with biopsy of the rest glands performed. A patient with MEN2 syndrome had one parathyroid gland excised. Postoperatively, we reported decreased secretion of both PTH (a mean serum PTH concentration 6.72 pg/ml), and serum calcium concentration 1.11 mmol/l. One patient (25%) with MEN 1 developed recurrent hyperparathyroidism after five years from the surgery. The patient was reoperated. The rest of the parathyroid gland was removed with an implantation into separated muscle pockets in the anterior forearm muscles. CONCLUSIONS: 1. MEN syndrome is a rare cause of primary hyperparathyroidism. 2. Subtotal parathyroidectomy helps to bring back a normal calcium metabolism. 3. Recurrence of hyperparathyroidism in patients with MEN syndrome requires total parathyroidectomy with an autotransplantation into the anterior forearm muscles.Wstęp: Celem pracy była ocena wyników leczenia chirurgicznego pacjentów z nadczynnością przytarczyc w przebiegu zespołu MEN. Materiał i metodyka: Zespół MEN stwierdzono u 3 kobiet i 2 mężczyzn w wieku 17–72 lata (średnio 41,6) spośród 419 chorych operowa­nych w latach 2010–2016 z powodu pierwotnej nadczynności przytarczyc. Zespół MEN1 zdiagnozowano u 4 chorych zaś MEN2 jednej. W pracy porównano stężenia parathormonu (PTH) i wapnia zjonizowanego (Ca2+) w surowicy krwi przed i po operacji. Wyniki: U chorych z zespołem MEN średnie przedoperacyjne stężenie PTH wyniosło 215,56 pg/ml a Ca2+ 1,4 mmol/l. W przebiegu MEN1 u trzech chorych wycięto 3 i 2/3 przytarczyc, u jednego zaś jedną przytarczycę z biopsją pozostałych. U chorej z MEN2 wycięto jedną przytarczycę z całkowitym wycięciem tarczycy i węzłów chłonnych szyi. Pooperacyjnie odnotowano spadek stężeń PTH do wartości średnio 6,72 pg/ml oraz Ca2+ do 1,11 mmol/l w surowicy krwi. U jednego chorego z zespołem MEN1 doszło do nawrotu nadczynności przytarczyc po 5 latach od operacji. Chory ponownie operowany — wycięcie pozostałej przytarczycy z autotransplantacją fragmentu do mięśni przedramienia. Wnioski: Zespół MEN jest rzadką przyczyną nadczynności przytarczyc. Częściowa subtotalna resekcja przytarczyc przywraca prawidłowy metabolizm wapnia. Nawrót nadczynności przytarczyc u pacjentów z zespołem MEN wymaga całkowitej resekcji przytarczyc z autotransplantacją fragmentu do mięśni przedramienia

Mental disorders in patients with primary hyperparathyroidism

Pierwotna nadczynność przytarczyc może przejawiać się występowaniem objawów psychopatologicznych. W wielu przypadkach objawy te, zwłaszcza w początkowej fazie choroby, mogą być jej jedyną manifestacją kliniczną. Celem pracy było zebranie najważniejszych opublikowanych dotychczas doniesień naukowych dotyczących występowania zaburzeń psychicznych w PNP. Zebrane w pracy wyniki badan klinicznych wskazują na znaczne nasilenie występowania zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych, zaburzeń funkcji poznawczych oraz pogorszenie jakości snu i jakości życia wśród chorych z PNP. Zarówno przedstawione badania, jak i opisy przypadków, wskazują na ustępowanie objawów psychopatologicznych po wykonaniu zabiegu paratyroidektomii.Primary hyperparathyroidism can be manifested by the presence of psychopathological symptoms. In many cases, especially in the early phase of the disease, these symptoms may be the only clinical manifestation. The aim of study was to collect the results of the most important published studies on the prevalence of mental disorders in the PHPT. The results of clinical trials indicate a significant increase of depressive symptoms, anxiety, impairment of the cognitive functions and a reduced quality of sleep and quality of life among patients with PHPT. The presented studies and case reports indicate a regression of psychopathological symptoms after parathyroidectomy