Potential role of PET-CT in chemotherapy efficacy assessment and recurrence diagnosis in a patient with a Wilms’ tumour

BACKGROUND: Wilms’ tumour is the most frequent renal malignancy in children. There is no worldwide consensus regarding treatment and PET-CT role in this neoplasm. The aim of this report is to demonstrate the potential role of PET-CT in chemotherapy efficacy assessment and recurrence diagnosis. CASE description: a 7-year-old boy was diagnosed with blastemic type Wilms’ tumour and underwent neoadjuvant chemotherapy, nephrectomy, and adjuvant chemotherapy in compliance with SIOP protocol. Three years later the patient underwent surgical resection of the metastasis and chemoradiotherapy. Nine months later tomography and PET-CT were performed (during the third month of the treatment due to a second recurrence). The results were equivocal but within four months the boy underwent surgical resection of a third recurrence. Fourteen months later a second PET-CT revealed an active disease with extensive involvement of the left lung and pleura. The patient was referred to oral palliative chemotherapy. DISCUSSION: Equivocal PET-CT results during chemotherapy should be interpreted with caution. The first, during third line chemotherapy, was equivocal; however, an early massive recurrence three months later indicates that treatment was ineffective. The second PET-CT examination fourteen months later, as the only modality, depicted massive progression of the disease. This suggests the value of this examination in recurrence diagnosis. CONCLUSIONS: PET-CT seems to be valuable technique in recurrence detection in patients with histologically unfavourable tumours. Equivocal results of PET-CT should raise suspicion of recurrence even in recently treated patients. The timing of CIM and PET-CT should be considered individually — no universal and reliable schedule exists. Nuclear Med Rev 2011; 14, 1: 33–3

Can HRV Predict Prolonged Hospitalization and Favorable or Unfavorable Short-Term Outcome in Patients with Acute Ischemic Stroke?

The aim of this study was to assess whether the heart rate variability (HRV) could predict a favorable or unfavorable stroke outcome. The endpoint was based on the National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS). The patient’s health condition was assessed upon discharge from the hospital. An unfavorable stroke outcome was defined as death or NIHSS ≥ 9, while NIHSS < 9 meant a favorable stroke outcome. The studied group consisted of 59 patients with acute ischemic stroke AIS (mean age of 65.6 ± 13.2; 58% were females). An original and innovative non-linear measure was used to analyze HRV. It was based on symbolic dynamics consisting of comparing the “length of the longest words” in the night recording of HRV. “The length of the longest word” meant the longest sequence of identical adjacent symbols possible for a patient. An unfavorable stroke outcome occurred in 22 patients, whereas the majority of patients (37) had a favorable stroke outcome. The average hospitalization time of patients with clinical progression was 29 ± 14 days, and with favorable outcomes was 10 ± 3 days. Patients with long words (more than 150 adjacent RR intervals having the same symbol) were hospitalized no longer than 14 days and they had no clinical progression. The patients with a favorable stroke outcome were characterized by longer words. Our pilot study may be the beginning of work on the development of a non-linear, symbolic method as a predictor of prolonged hospitalization and increased risk of clinical progression in patients with AIS

Vaccination and COVID-19 in Polish Dialysis Patients: Results from the European Clinical Dialysis Database

Background: Patients with end-stage kidney disease undergoing hemodialysis are particularly vulnerable to severe COVID-19 as a result of older age and multimorbidities. Objectives: Data are still limited and there are no published data on mortality in hemodialyzed patients in Poland, in particular when vaccines became available. We assessed the epidemiologic and clinical data of patients with laboratory-confirmed COVID-19 and assessed the mortality in 2019, 2020, and 2021, as well as the vaccination rate in 2021. Patients and Methods: Retrospectively collected data from 73 Fresenius Nephrocare Poland hemodialysis centers and one public unit were analyzed. Results: In 2021, the vaccination rate was 96%. The unadjusted mortality (number of deaths divided by number of patients) in 2019 was 18.8%, while the unadjusted (after exclusion of COVID-related deaths) mortality in 2020 was 20.8%, and mortality in 2021 was 16.22%. The prevalence of cardiovascular deaths in 2019 and 2020 was almost identical (41.4% vs. 41.2%, respectively), and in 2021, the figures increased slightly to 44.1%. The prevalence of sudden cardiac deaths in 2019 was higher than in 2020 (19.6% vs. 17.3%, respectively) and consequently decreased in 2021 (10.0%), as well as strokes (6.2% vs. 5.4%, and 3.31% in 2021), whereas deaths due to gastrointestinal tract diseases were lower (2.5% vs. 3.2%, and 2.25% in 2021), diabetes complications (0.5% vs. 1.3%, and 0.5% in 2021), sepsis (5.1% vs. 6.3%, and 8.79% in 2021), respiratory failure (1.2 vs. 1.6%, and 2.83% in 2021), and pneumonia (1.4% vs. 2.0%, and 0.82%). There were 1493 hemodialyzed COVID-19 positive patients, and among them, 191 died in 2020 (12.79%). In 2021, there were 1224 COVID-19 positive patients and 260 died (21.24%). The mortality of COVID-19 positive dialyzed patients contributed 13.39% in 2020 and 16.21% in 2021 of all recorded deaths. Conclusions: The mortality among HD patients was higher in 2021 than in 2020 and 2019, despite the very high vaccination rate of up to 96%. The higher non-COVID-19 mortality may be due to the limited possibility of hospitalization and dedicated care during the pandemic. This information is extremely important in order to develop methods to protect this highly vulnerable patient group. Prevention plays a key role; other measures are essential in the mitigation and spread of COVID-19 in HD centers

Biomaterial composed of chitosan, riboflavin, and hydroxyapatite for bone tissue regeneration

Abstract Biomaterial engineering approaches involve using a combination of miscellaneous bioactive molecules which may promote cell proliferation and, thus, form a scaffold with the environment that favors the regeneration process. Chitosan, a naturally occurring biodegradable polymer, possess some essential features, i.e., biodegradability, biocompatibility, and in the solid phase good porosity, which may contribute to promote cell adhesion. Moreover, doping of the materials with other biocompounds will create a unique and multifunctional scaffold that will be useful in regenerative medicine. This study is focused on the manufacturing and characterization of composite materials based on chitosan, hydroxyapatite, and riboflavin. The resulting films were fabricated by the casting/solvent evaporation method. Morphological and spectroscopy analyses of the films revealed a porous structure and an interconnection between chitosan and apatite. The composite material showed an inhibitory effect on Staphylococcus aureus and exhibited higher antioxidant activity compared to pure chitosan. In vitro studies on riboflavin showed increased cell proliferation and migration of fibroblasts and osteosarcoma cells, thus demonstrating their potential for bone tissue engineering applications

The Hemisphere of the Brain in Which a Stroke Has Occurred Visible in the Heart Rate Variability

The aim of this study was to assess whether heart rate variability (HRV) could predict which hemisphere of the brain was affected during an acute ischemic stroke (AIS). To achieve this goal, we compared HRV between patients with a right (RH) and left hemispheric (LH) stroke. The studied group consisted of 64 patients with AIS (25 with RH and 39 with LH stroke, with a mean age of 64 &plusmn; 12 and 66 &plusmn; 13, p = 0.3, respectively) using 24 h Holter ECG records at NN intervals performed at a mean of 4.3 &plusmn; 2 days following their AIS. Standard linear methods were used to analyze HRV in the time and frequency domains, as well as nonlinear methods, including sample entropy, detrended fluctuation analysis, and asymmetry measures. Patients with an LH stroke had significantly greater values for sample entropy compared to subjects with an RH stroke (1.31 &plusmn; 0.53 vs. 0.92 &plusmn; 0.46, p = 0.003, Bonferroni-corrected p = 0.033, effect size = 0.8). The LH stroke group also had higher RMSSD (113 &plusmn; 81 vs. 76 &plusmn; 61, p = 0.06), pNN50 (33.35 &plusmn; 28.54 vs. 18.52 &plusmn; 23.75, p = 0.02), and HFnu (48.42 &plusmn; 16.41 vs. 42.66 &plusmn; 17.88, p = 0.11) values, when compared to the RH group, which was possibly related to higher activity in the parasympathetic system in the LH group. Conversely, subjects with RH stroke had higher LFnu (57.34 &plusmn; 17.88 vs. 51.58 &plusmn; 16.41, p-value = 0.11) and LF/HF ratios (2.24 &plusmn; 2.87 vs. 1.68 &plusmn; 2.50, p-value = 0.11), which were likely related to higher activity in the sympathetic nervous system, when compared to the LH stroke group. Our pilot study demonstrated that patients with RH stroke had lower HRV complexity than those with LH stroke, indicating that HRV could be useful in the discrimination of hemispheric involvement in AIS

Wpływ prowokowanego wysiłkiem niedokrwienia na występowanie późnych potencjalów komorowych u chorych na chorobę wieńcową

Późne potencjały komorowe Oceniano wpływ prowokowanego wysiłkiem niedokrwienia na parametry czasowe uśrednionego sygnału komorowego (SAECG) i obecność późnych potencjałów komorowych (LP) u chorych na chorobę wieńcową (CAD). Badaniem objęto 25 chorych na CAD w wieku 53,0 &plusmn; 7,7 lat (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 25 zdrowych w wieku 53,9 &plusmn; 7 (grupa II). Badanie SAECG wykonano w spoczynku oraz w trakcie niedokrwienia prowokowanego wysiłkiem w grupie I oraz na szczycie wysiłku w grupie II. Wartości RMS 40, 50 w grupie I uległy zmianom znamiennym statystycznie pod wpływem niedokrwienia, odpowiednio z 35,8 &plusmn; 18,7 &micro;V na 45,5 &plusmn; 25,4 &micro;V (p < 0,02) oraz 57,5 &plusmn; 27,3 &micro;V na 69,4 &plusmn; 37,7 &micro;V (p < 0,005). Z kolei w grupie II wartości RMS 40 i RMS 50 nie uległy zmianom istotnym statystycznie pod wpływem wysiłku. Natomiast wartości t-QRS w grupie I uległy znamiennemu skróceniu pod wpływem wysiłku z 99,2 &plusmn; 10,8 ms do 95,2 &plusmn; 11,3 ms (p < 0,05), a w grupie kontrolnej uzyskane różnice nie osiągnęły poziomu znamienności statystycznej. Oceniając zachowanie się LPD w obu badanych grupach, nie zarejestrowano zmian istotnych statystycznie. W trakcie niedokrwienia LP zniknęły u 2 (8%), a pojawiły się u 3 (12%) innych badanych. W grupie kontrolnej LP wykazano także w 3 (12%) przypadkach, które na szczycie wysiłku pozostały u 2 (8%) badanych, a zniknęły u jednego (4%) oraz pojawiły się na nowo u jednego (4%) badanego. Prowokowane wysiłkiem niedokrwienie u chorych na CAD nie zwiększa prawdopodobieństwa ujawnienia się LP, mimo że zmienia w sposób znamienny statystycznie wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 40 i 50 ms czasu trwania odfiltrowanego zespołu QRS (RMS 40, 50) i całkowity czas trwania odfiltrowanego zespołu QRS (t-QRS).(ESS 1995; 1: 20-27

Wpływ prowokowanego wysiłkiem niedokrwienia na występowanie późnych potencjalów komorowych u chorych na chorobę wieńcową

Późne potencjały komorowe Oceniano wpływ prowokowanego wysiłkiem niedokrwienia na parametry czasowe uśrednionego sygnału komorowego (SAECG) i obecność późnych potencjałów komorowych (LP) u chorych na chorobę wieńcową (CAD). Badaniem objęto 25 chorych na CAD w wieku 53,0 &plusmn; 7,7 lat (grupa I). Grupę kontrolną stanowiło 25 zdrowych w wieku 53,9 &plusmn; 7 (grupa II). Badanie SAECG wykonano w spoczynku oraz w trakcie niedokrwienia prowokowanego wysiłkiem w grupie I oraz na szczycie wysiłku w grupie II. Wartości RMS 40, 50 w grupie I uległy zmianom znamiennym statystycznie pod wpływem niedokrwienia, odpowiednio z 35,8 &plusmn; 18,7 &micro;V na 45,5 &plusmn; 25,4 &micro;V (p < 0,02) oraz 57,5 &plusmn; 27,3 &micro;V na 69,4 &plusmn; 37,7 &micro;V (p < 0,005). Z kolei w grupie II wartości RMS 40 i RMS 50 nie uległy zmianom istotnym statystycznie pod wpływem wysiłku. Natomiast wartości t-QRS w grupie I uległy znamiennemu skróceniu pod wpływem wysiłku z 99,2 &plusmn; 10,8 ms do 95,2 &plusmn; 11,3 ms (p < 0,05), a w grupie kontrolnej uzyskane różnice nie osiągnęły poziomu znamienności statystycznej. Oceniając zachowanie się LPD w obu badanych grupach, nie zarejestrowano zmian istotnych statystycznie. W trakcie niedokrwienia LP zniknęły u 2 (8%), a pojawiły się u 3 (12%) innych badanych. W grupie kontrolnej LP wykazano także w 3 (12%) przypadkach, które na szczycie wysiłku pozostały u 2 (8%) badanych, a zniknęły u jednego (4%) oraz pojawiły się na nowo u jednego (4%) badanego. Prowokowane wysiłkiem niedokrwienie u chorych na CAD nie zwiększa prawdopodobieństwa ujawnienia się LP, mimo że zmienia w sposób znamienny statystycznie wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 40 i 50 ms czasu trwania odfiltrowanego zespołu QRS (RMS 40, 50) i całkowity czas trwania odfiltrowanego zespołu QRS (t-QRS).(ESS 1995; 1: 20-27

Zastosowanie stymulacji przezprzełykowej i rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego w rozpoznawaniu trzepotania przedsionków

Ocena zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków Celem pracy jest ocena wykorzystania rejestracji parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej (TEP) w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków (AFl). Badaniem objęto 35 pacjentów zgłaszających napady niemiarowego szybkiego bicia serca, których podzielono na dwie grupy: gr. I - 14 badanych z AFl, w średnim wieku 49,3 &plusmn; 6,2 lat, gr. II - 21 badanych z migotaniem przedsionków (AF), o średniej wieku 47 &plusmn; 12,7 lat. Grupę kontrolną (gr. III) stanowiło 20 badanych, w średnim wieku 46,8 &plusmn; 8,9 lat. U wszystkich wykonano badanie echokardiograficzne, 24-godzinne EKG metodą Holtera, test wysiłkowy na bieżni ruchomej, rejestrację parametrów ASAECG oraz TEP. W trakcie analizy czasowej ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), a także czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). W trakcie TEP określono: czas efektywnej refrakcji lewego przedsionka (AERP), czas przewodzenia zatokowo-przedsionkowego (SACT), maksymalny (SNRT) i skorygowany czas powrotu rytmu zatokowego (CNRT), punkt Wenckebacha (WP) i średnią długość cyklu podstawowego (CD). W trakcie TEP rejestrowano istotnie dłuższe wartości AERP, SNRT, CNRT, WP w grupie z AFl i z AF w porównaniu do grupy kontrolnej. Ponadto w grupie z AFl zarejestrowano istotnie krótsze wartości SACT niż w grupie kontrolnej. Z kolei wartości RMS 10, RMS 20 i RMS 30 były znamiennie statystycznie niższe, a wartości PWD - istotnie dłuższe zarówno w grupie z AFl, jak i z AF w stosunku do grupy kontrolnej. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto następujące wnioski: 1. W grupie chorych z trzepotaniem przedsionków stwierdza się znamiennie statystycznie niższe wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20, 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P i dłuższe wartości całkowitego czasu trwania załamka P w porównaniu do grupy kontrolnej. 2. W trakcie stymulacji przezprzełykowej stwierdza się znamiennie dłuższe wartości maksymalnego i skorygowanego czasu powrotu rytmu zatokowego oraz czasu efektywnej refrakcji lewego przedsionka i punktu Wenckebacha i krótsze czasu przewodzenia zatokowo-przedsionkowego u badanych z trzepotaniem przedsionków w porównaniu do grupy kontrolnej. 3. Rejestracja parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej pozwala rozpoznawać chorych zagrożonych trzepotaniem przedsionków

Zastosowanie stymulacji przezprzełykowej i rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego w rozpoznawaniu trzepotania przedsionków

Ocena zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków Celem pracy jest ocena wykorzystania rejestracji parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej (TEP) w rozpoznawaniu zagrożenia napadowym trzepotaniem przedsionków (AFl). Badaniem objęto 35 pacjentów zgłaszających napady niemiarowego szybkiego bicia serca, których podzielono na dwie grupy: gr. I - 14 badanych z AFl, w średnim wieku 49,3 &plusmn; 6,2 lat, gr. II - 21 badanych z migotaniem przedsionków (AF), o średniej wieku 47 &plusmn; 12,7 lat. Grupę kontrolną (gr. III) stanowiło 20 badanych, w średnim wieku 46,8 &plusmn; 8,9 lat. U wszystkich wykonano badanie echokardiograficzne, 24-godzinne EKG metodą Holtera, test wysiłkowy na bieżni ruchomej, rejestrację parametrów ASAECG oraz TEP. W trakcie analizy czasowej ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), a także czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). W trakcie TEP określono: czas efektywnej refrakcji lewego przedsionka (AERP), czas przewodzenia zatokowo-przedsionkowego (SACT), maksymalny (SNRT) i skorygowany czas powrotu rytmu zatokowego (CNRT), punkt Wenckebacha (WP) i średnią długość cyklu podstawowego (CD). W trakcie TEP rejestrowano istotnie dłuższe wartości AERP, SNRT, CNRT, WP w grupie z AFl i z AF w porównaniu do grupy kontrolnej. Ponadto w grupie z AFl zarejestrowano istotnie krótsze wartości SACT niż w grupie kontrolnej. Z kolei wartości RMS 10, RMS 20 i RMS 30 były znamiennie statystycznie niższe, a wartości PWD - istotnie dłuższe zarówno w grupie z AFl, jak i z AF w stosunku do grupy kontrolnej. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto następujące wnioski: 1. W grupie chorych z trzepotaniem przedsionków stwierdza się znamiennie statystycznie niższe wartości średniokwadratowe amplitud końcowych 10, 20, 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P i dłuższe wartości całkowitego czasu trwania załamka P w porównaniu do grupy kontrolnej. 2. W trakcie stymulacji przezprzełykowej stwierdza się znamiennie dłuższe wartości maksymalnego i skorygowanego czasu powrotu rytmu zatokowego oraz czasu efektywnej refrakcji lewego przedsionka i punktu Wenckebacha i krótsze czasu przewodzenia zatokowo-przedsionkowego u badanych z trzepotaniem przedsionków w porównaniu do grupy kontrolnej. 3. Rejestracja parametrów czasowych uśrednionego sygnału przedsionkowego oraz parametrów elektrofizjologicznych uzyskanych w trakcie stymulacji przezprzełykowej pozwala rozpoznawać chorych zagrożonych trzepotaniem przedsionków

Wpływ leczenia chlorowodorkiem amiodaronu na elektrofizjologiczne właściwości przedsionka u chorych z napadowym migotaniem przedsionków w przebiegu choroby niedokrwiennej serca przy wykorzystaniu rejestracji uśrednionego sygnału przedsionkowego

Celem pracy była ocena zachowania się parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej uśrednionego sygnału przedsionkowego (ASAECG) u chorych z napadowym migotaniem przedsionków (PAF) w przebiegu choroby niedokrwiennej serca (IHD) w trakcie doustnego leczenia chlorowodorkiem amiodaronu. Badaniem objęto 33 chorych (17 kobiet i 16 mężczyzn) w średnim wieku 59,2 + 7,4 lat, których leczono amiodaronem przez 10 dni 600 mg/d, a przez następnych 6 tygodni w dawce 200 mg/d. Rejestracji ASAECG i 24-godzinnego EKG dokonywano wyjściowo, po 10 dniach i 6 tygodniach. Wśród parametrów czasowych ASAECG oceniano: wartości średniokwadratowe amplitudy końcowych 10, 20 i 30 ms czasu trwania odfiltrowanego załamka P (RMS 10, 20, 30) oraz całkowity czas trwania odfiltrowanego załamka P (PWD), jak i czas trwania załamka P w odprowadzeniu Franka X, Y, Z (XP, YP, ZP). Natomiast parametry częstotliwościowe oceniano, w zakresie 40-400 Hz, w skali logarytmicznej: sumaryczna moc składowych częstotliwościowych sygnału > -60 dB (Ar) i wartość składowej częstotliwościowej dla 40 Hz (Dd), oraz w skali liniowej: stosunek pól 20-50/0-20 Hz (Ar), wskaźnik energii (MR1-7). W trakcie 24-godzinnego badania EKG oceniano ilościowo i jakościowo nadkomorowe zaburzenia rytmu. W przypadku rejestracji PAF oceniano: czas ujawnienia się arytmii, jej długotrwałość, częstość epizodów na dobę, średnią częstość odpowiedzi komór oraz subiektywne objawy ze strony chorego. Ponadto dokonano oceny porównawczej następujących parametrów: rozmiaru lewego przedsionka, wieku i płci badanych, czasu trwania PAF i IHD, zaburzeń kurczliwości pod postacią hypokinezy oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną w grupach, gdzie wykazano skuteczność lub brak zastosowanego leczenia antyarytmicznego. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie chlorowodorku amiodaronu u chorych z PAF w przebiegu IHD powoduje znamienny statystycznie wzrost wartości RMS 10 i RMS 20 oraz zmniejszenie wartości A. Ponadto porównanie parametrów, takich jak: wiek, płeć, rozmiar lewego przedsionka, wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory serca i obecność fali zwrotnej przez zastawkę mitralną, a także czas trwania IHD i PAF oraz obecność zaburzeń kurczliwości ścian lewej komory między badanymi z potwierdzonym i brakiem skuteczności zastosowanego leczenia antyarytmicznego nie wykazuje różnic istotnych statystycznie