105. Wyniki międzyośrodkowych, prospektywnych, kontrolowanych badań klinicznych nad optymalizacją rozpoznawania i leczenia raka żołądka

Rak żołądka, pomimo obserwowanego w całym świecie, również w Polsce malejącego trendu w zapadalności, należy do najczęściej występujących nowotworów złośliwych. Aktualnie w Polsce notuje się ponad 5500 nowych zachorowań rocznie. Polski consensus w sprawie raka żołądka to zasady leczenia i rozpoznawania tego schorzenia mające obowiązywać w na szym kraju. Zasady postępowania ujęte w konsensusie oparte zostały w głównej mierze na wynikach trwających od 25 lat Polskich Badań. Do tej pory prospektywne badania kliniczne objęły grupę ponad 4000 chorych leczonych chirurgicznie lub w skojarzeniu z chemio-i chemioimmunoterapią co stanowi unikatowy w skali światowej materiał kliniczny. Autorzy pracy omawiają szczegółowo zasady postępowania diagnostycznego i terapeutycznego przyjęte w aktualnym consensusie. Najważniejsze zasady postępowania u chorych z rakiem żołądka, zalecają wykonywanie całkowitej resekcji żołądka w większości przypadków raka zaawansowanego, wykonywanie wycięcia regionalnych węzłów w zakresie minimum D2 oraz włączanie chorych z zaawansowanych rakiem do randomizo-wanych badań klinicznych nad leczeniem skojarzonym w tym chemioterapii i radioterapii. Consensus szczegółowo określa zakres przeprowadzania badań w celu okołooperacyjnej oceny stopnia zaawansowania nowotworu, techniczne zasady przeprowadzania zabiegów resekcyjnych i elementy dokumentacji klinicznej w tym obowiązujące klasyfikacje i podziały. Consensus określa również zasady obser wacji chorych po leczeniu oraz postępowania paliatywnego i w przypadkach wznowy procesu nowotworowego

49. Radykalność onkologiczna a operacje oszczędzające zwieracze (CS) w leczeniu raka odbytnicy

Wyniki leczenia raka odbytnicy są zależne od wielu czynników, w tym obejmujących taktykę operacyjną oraz neo i adjuwancyjne leczenie skojarzone. Operacje oszczędzające zwieracze odbytu (CS) są obecnie wykonywane coraz częściej, a wskazania obejmują również lokalizację w dolnej części odbytnicy.Celem pracy była ocena własnych wyników w kategoriach radykalności onkologicznej zależnej od modelu leczenia tj. radykalnego odjęcia brzuszno-kroczowego w porównaniu z operacjami oszczędzającymi zwieracze odbytu.MateriałW latach 1984–2002 było leczonych operacyjnie n = 1671 chorych z rakiem jelita grubego, w tym chorych = 859 chorych z rakiem odbytnicy i 56 z wielomiejscowym zaawansowanym rakiem odbytnicy i okrężnicy. Operacje oszczędzające zwieracze odbytu (CS) wykonano u 51.7% chorych. W całej grupie leczonych uzyskano poziom resekcyjności 93.8%. Adjuwancyjnej chemioterapii, poddano wszystkich chorych (spełniających kryteria włączenia z uwagi na stan ogólny, wiek < 75 r.ż) w grupie II,III i IV stopniu zaawansowania wg UICC/AJCC. Neoadjuwancyjnej radio- lub radiochemioterapii poddano n = 98 chorych z rakiem odbytnicy w II lub III stopniu zaawansowania wg.UICC/AJCC. W dwóch różnych okresach analizy stosowano 2 modele usunięcia węzłów chłonnych – standardowy model D1/D2 w latach 1984–1991 oraz model D3 w latach 1982–2002 podczas operacji resekcyjnych.WynikiUzyskano poziom 5-cio letnich przeżyć ogółem 57 %. Przeprowadzono analizę regresyjną Coxa celem określenia wartości poszczególnych czynników prognostycznych. W całej grupie leczonych najważniejsze znaczenie miały takie czynniki jak: zaawansowanie choroby wg. UICC (w kolejności cech M,T,N) oraz zakres wycięcia układu chłonnego, a następnie stosowanie leczenia skojarzonego. Wykazano lepsze wyniki u chorych z operacjami oszczędzającymi zwieracze odbytu (CS). Wysoki odsetek operacji odjęcia brzuszno–kroczowego był związany z miejscowym zaawansowaniem raka i radykalizacją leczenia chirurgicznego.WnioskiWykazana analiza wskazuje na zależność nie tylko stopnia zaawansowania choroby, ale również od roli chirurgii oraz leczenia skojarzonego jako podstawowych czynników poprawiających wyniki w leczeniu raka odbytnicy