Comparative effectiveness of torasemide versus furosemide in symptomatic therapy in heart failure patients: Preliminary results from the randomized TORNADO trial

Background: Recent reports suggest that torasemide might be more beneficial than furosemide inpatients with symptomatic heart failure (HF). The aim was to compare the effects of torasemide andfurosemide on clinical outcomes in HF patients.Methods: This study pilot consisted of data from the ongoing multicenter, randomized, unblindedendpoint phase IV TORNADO (NCT01942109) study. HF patients in New York Heart Association(NYHA) II–IV class with a stable dose of furosemide were randomized to treatment with equipotentialdose of torasemide (4:1) or continuation of unchanged dose of furosemide. On enrollment andcontrol visit (3 months after enrollment) clinical examination, 6-minute walk test (6MWT) andassessment of fluid retention by ZOE Fluid Status Monitor were performed. The primary endpoint wasa composite of improvement of NYHA class, improvement of at least 50 m during 6MWT and decreasein fluid retention of at least 0.5 W after 3-months follow-up.Results: The study group included 40 patients (median age 66 years; 77.5% male). During follow-up7 patients were hospitalized for HF worsening (3 in torasemide and 4 in furosemide-treated patients).The primary endpoint reached 15 (94%) and 14 (58%) patients on torasemide and furosemide, respectively(p = 0.03).Conclusions: In HF patients treated with torasemide fluid overload and symptoms improved more thanin the furosemide group. This positive effect occurred already within 3-month observation

Self-piercing riveting-a review

© The Author(s) 2017. This article is published with open access at Springerlink.com.Self-piercing riveting (SPR) is a cold mechanical joining process used to join two or more sheets of materials by driving a rivet piercing through the top sheet or the top and middle sheets and subsequently lock into the bottom sheet under the guidance of a suitable die. SPR is currently the main joining method for aluminium and mixed-material lightweight automotive structures. SPR was originated half century ago, but it only had significant progress in the last 25 years due to the requirement of joining lightweight materials, such as aluminium alloy structures, aluminium-steel structures and other mixed-material structures, from the automotive industry. Compared with other conventional joining methods, SPR has many advantages including no pre-drilled holes required, no fume, no spark and low noise, no surface treatment required, ability to join multi-layer materials and mixed materials and ability to produce joints with high static and fatigue strengths. In this paper, research investigations that have been conducted on self-piercing riveting will be extensively reviewed. The current state and development of SPR process is reviewed and the influence of the key process parameters on joint quality is discussed. The mechanical properties of SPR joints, the corrosion behaviour of SPR joints, the distortion of SPR joints and the simulation of SPR process and joint performance are reviewed. Developing reliable simulation methods for SPR process and joint performance to reduce the need of physical testing has been identified as one of the main challenges.Peer reviewe

Recent development in finite element analysis of self-piercing riveted joints

Self-piercing riveting (SPR) is a high-speed mechanical fastening technique which is suitable for point-joining advanced lightweight sheet materials that are dissimilar, coated, and hard to weld. Major advances have been made in recent years in SPR technique. Latest literature relating to finite element analysis (FEA) of SPR joints is reviewed in this paper. The recent development in FEA of SPR joints are described with particular reference to three major factors that influence the success of SPR technique: SPR process, failure mechanism, and mechanical behavior of SPR joints. The main FE methods used in FEA of SPR joints are discussed and illustrated with brief case studies from the literature. Areas where further useful progress can be made are also identified

Artykuł oryginalnyDostępność automatycznych zewnętrznych defibrylatorów na terenie miasta Warszawy – stan na maj 2009 roku

Background: The most frequent cause of sudden cardiac arrest (SCA) is ventricular fibrillation and ventricular tachycardia. Despite many efforts the prognosis in this patient group is poor. According to the European Resuscitation Council (ERC) recommendations, early defibrillation, preferably in the first 3-5 min, is a key link in the Chain of Survival after SCA. With an increasing number of available automated external defibrillators (AED) time from SCA to defibrillation may be reduced, thus resulting in the improvement of patients’ prognosis. Therefore, the ERC recommends providing AED in public locations with a high incidence of cardiac arrests. Aim: Estimation of the availability of AED in the city of Warsaw. Methods: Automated external defibrillators were identified according to the information from the City Hall, public services, foundations, companies and own research and knowledge. The AED presence was confirmed by phone at the potential locations and random locations were visited. Results: By 15 May 2009, 117 AED had been reported in 83 points in the city of Warsaw. The number of AED was the highest in the Śródmieście (29) and Włochy (28) districts. On average, there was one AED per 14 706 citizens (0.68 per 10 000 citizens) and per 4.24 km2 (2.26 per 10 km2). The highest ratio of the number of AED per 10 000 citizens was observed in the Włochy (7.06) and Śródmieście (2.25) districts, the lowest – in the Targówek (0.16), Wawer (0.15) and Bemowo (0.09) districts. The highest ratio of the number of AED per 10 km2 were in the Śródmieście (18.63), Włochy (9.78) and Żoliborz (5.9) districts, the lowest – in the Wilanów (0.27) and Wawer (0.13) districts. Conclusions: The number of AED in the city of Warsaw should be increased, additional demonstrations of AED proper usage and AED promotion should be organised. It is necessary to provide easy access to the devices. Significant differences in the number of AED can be observed between the districts. Neither authorities nor public services are aware of the number of AED in the city of Warsaw.Wstęp: Najczęstszą przyczyną nagłego zatrzymania krążenia (ang. sudden cardiac arrest, SCA) jest migotanie komór lub częstoskurcz komorowy. Mimo wielu starań rokowanie w grupie chorych z pozaszpitalnym SCA pozostaje bardzo złe. Zgodnie z rekomendacjami Europejskiej Rady Resuscytacji (European Resuscitation Council, ERC), elementem skutecznego postępowania jest szybka defibrylacja, najlepiej w ciągu pierwszych 3–5 min. Dzięki rozpowszechnieniu automatycznych zewnętrznych defibrylatorów (ang. automated external defibrillator, AED) czas od SCA do defibrylacji może ulec skróceniu, co może skutkować poprawą rokowania w tej grupie chorych. Na tej podstawie ERC zaleca rozmieszczanie AED w szeroko dostępnych miejscach publicznych. Cel: Ocena dostępności AED na terenie Warszawy. Metody: Poszukiwaniami AED objęto szeroko dostępne miejsca publiczne, m.in. budynki użyteczności publicznej. Urządzenia lokalizowano na podstawie informacji uzyskanych z Urzędu Miasta, od służb publicznych, fundacji i firm prywatnych, na podstawie własnych poszukiwań i wiedzy. Informacje potwierdzano telefonicznie w ustalonym miejscu lokalizacji AED, a w losowo wybranych lokalizacjach weryfikowano dostępność urządzenia naocznie. Wyniki: Na terenie miasta do dnia 15 maja 2009 r. zlokalizowano 117 urządzeń typu AED w 83 punktach. Najwięcej urządzeń znajdowało się na terenie dzielnic Śródmieście (29 urządzeń) i Włochy (28). Średnio jedno urządzenie przypadało na 14 706 mieszkańców Warszawy (0,68/10 000 mieszkańców) i 4,24 km2 (2,26/10 km2). Najwięcej AED na 10 tys. mieszkańców przypadało w dzielnicach: Włochy (7,06) i Śródmieście (2,25), najmniej – Targówek (0,16), Wawer (0,15) i Bemowo (0,09). Najwięcej AED na 10 km2 znajdowało się w dzielnicach Śródmieście (18,63), Włochy (9,78) i Żoliborz (5,9), najmniej – Wilanów (0,27) i Wawer (0,13). Wnioski: Należy dążyć do dalszego zwiększania liczby AED, organizować pokazy i szkolenia z zakresu ich prawidłowego użycia oraz intensyfikować działania mające na celu promocję tego typu urządzeń. Konieczne jest podjęcie kroków w celu umożliwienia jak najszerszego dostępu do AED. Dostrzega się wyraźne różnice w liczbie urządzeń w poszczególnych dzielnicach. Fakt posiadania przez jednostki administracyjne jedynie częściowych informacji o rozmieszczeniu AED potwierdza zasadność przeprowadzonej próby zlokalizowania i skatalogowania wszystkich AED na terenie Warszawy

Czynniki ryzyka złego rokowania u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym

Background: For patients experiencing an acute coronary syndrome (ACS), a crucial time to assess their prognosis and to plan management is at discharge from hospital. Aim: The aim of the study was to identify risk factors of mortality during post-discharge period following a hospitalisation for ACS. Methods: We studied 672 consecutive ACS patients hospitalised and discharged alive between 2002 and 2004. The analysis was done with respect to the type of ACS, i.e. unstable angina/non-ST-segment elevation myocardial infraction (UA/NSTEMI; n = 255) vs. ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI; n = 417). All patients underwent coronary angiography and, if indicated, primary angioplasty (STEMI: 417 patients; UA/NSTEMI: 157 patients). The Cox proportional hazards regression model was used to evaluate the independent effect of the risk factors on the occurrence of primary endpoint, i.e. all-cause mortality during six-year follow-up. Survival status and date of death were obtained from the National Registry of Population (PESEL database). Results: A total of 123 patients (18.3%) died within the post-discharge period. The multivariate analysis identified 11 highly significant independent predictors of mortality (in order of predictive strength): diabetes mellitus (all types), higher creatinine level, older age, and more frequent occurrence of: supraventricular arrhythmias during hospitalisation, peripheral artery disease, recurrent angina pectoris with documented ischaemia on electrocardiogram, male sex, prior myocardial infarction, treatment with intra-aortic balloon pump counterpulsation, heart failure, and higher peak levels of creatine kinase-MB. Conclusions: The risk factors obtained from the medical history and during the hospitalisation improve the risk stratification during the post-discharge period after hospitalisation for ACS.Wprowadzenie: Ocena rokowania pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi (OZW) na ogół opiera się na danych szpitalnych. Dotyczy zatem przede wszystkim oceny śmiertelności wewnątrzszpitalnej. Obecnie brak jest prospektywnych, wieloletnich obserwacji pacjentów wypisanych ze szpitala po OZW i ich rokowania długoterminowego. Cel: Celem niniejszej pracy jest zidentyfikowanie czynników ryzyka złego rokowania u pacjentów z OZW na podstawie wieloletniej obserwacji. METODY: Analiza jednoośrodkowego rejestru 672 pacjentów hospitalizowanych i wypisanych w latach 2002–2004 po OZW (417 [62%] z uniesieniem i 255 [38%] bez uniesienia odcinka ST), u których w trakcie hospitalizacji jako postępowanie inwazyjne wykonano przynajmniej badanie koronarograficzne i w większości przypadków angioplastykę wieńcową (u 417 [100%] z uniesieniem i 157 [62%] bez uniesienia odcinka ST), połączona z prospektywną obserwacją ze średnim czasem obserwacji ponad sześciu lat. Dane na temat przeżycia obserwowanych pacjentów uzyskano z krajowej bazy PESEL. Wpływ wybranych czynników na analizowany punkt końcowy – śmiertelność całkowitą – zbadano za pomocą wieloczynnikowego modelu regresji Coxa. WYNIKI: W sumie 123 pacjentów (18,3%) zmarło w ciągu sześciu lat po wypisaniu. W analizie wieloczynnikowej zidentyfikowano 11 wysoce znaczących niezależnych niekorzystnych czynników predykcyjnych (kolejność według siły predykcyjnej): cukrzyca, poziom kreatyniny, wiek, nadkomorowe zaburzenia rytmu w trakcie hospitalizacji, choroba tętnic obwodowych, nawrót dławicy piersiowej z udokumentowanym niedokrwieniem w elektrokardiogramie, płeć męska, zawał mięśnia sercowego, stosowanie kontrapulsacji, niewydolność serca, pik frakcji mięśniowo-mózgowej kinazy kreatynowej. WNIOSEK: Zidentyfikowane w analizie wieloczynnikowej dodatkowe parametry kliniczne wnosiły niezależną wartość rokowniczą, przez co poprawiały globalną ocenę ryzyka pacjentów z OZW

Długoterminowe rokowanie po ostrych zespołach wieńcowych: prospektywne badanie obserwacyjne niewyselekcjonowanej grupy leczonej w szpitalu uniwersyteckim

Background: Risk stratification in acute coronary syndrome (ACS) is usually based on clinical data obtained during hospi-talisation. To date, there is a limited number of prospective observational studies assessing long-term prognosis of patients discharged from hospital after ACS. Aim: This study is to investigate long-term follow-up of unselected ACS patients treated at the 24-hour/7-day (24/7) cardiac catheterisation laboratory and discharged from referral university hospital. Methods: We studied 672 consecutive ACS patients (median age 61 years, 66.7% men) hospitalised and discharged be-tween 2002 and 2004. The analysis was done in respect of the type of ACS, i.e. non-ST-segment elevation: unstable angina non-ST-segment elevation myocardial infarction (UA/NSTEMI; n = 255) vs. ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI; n = 417). All patients underwent coronarography and, if indicated, primary angioplasty (417 patients with STEMI and 157 pa-tients with UA/NSTEMI). The primary endpoint was defined as all-cause mortality during six years of follow-up. Survival status and date of death were obtained from the National Death Registry of Poland and presented as Kaplan-Meier survival curves. Results: Despite a significantly higher one-year mortality of patients with UA/NSTEMI compared to those with STEMI (7.1% vs. 3.1%, p = 0.018), the overall mortality assessed throughout follow-up until 2009 was comparable between UA/NSTEMI and STEMI patients (18.8% vs. 18%, p = 0.79). Conclusions: The long-term (several years) survival did not depend on the type of ACS.Wstęp: Stratyfikacja ryzyka w ostrym zespole wieńcowym (ACS) jest zwykle oparta na danych klinicznych uzyskanych podczas hospitalizacji. Do chwili obecnej istnieje ograniczona liczba prospektywnych badań obserwacyjnych oceniających długoterminowe rokowanie pacjentów wypisanych ze szpitala po ACS. Cel: Celem pracy było zbadanie długotrwałej obserwacji niewyselekcjonowanych pacjentów z ACS skierowanych do szpitala uniwersyteckiego. Metody: Przebadano 672 kolejnych pacjentów z ACS (mediana wieku 61 lat, 66,7% mężczyzn) hospitalizowanych w latach 2002–2004. Analizę przeprowadzono w odniesieniu do typu ACS, tj. bez uniesienia odcinka ST: UA/NSTEMI (n = 255) vs. z uniesieniem odcinka ST (STEMI; n = 417). U wszystkich pacjentów wykonano koronarografię i wskazano pierwotną angioplastykę (417 pacjentów ze STEMI i 157 pacjentów z UA/NSTEMI). Pierwotny punkt końcowy określono jako śmiertelność z wszystkich przyczyn podczas 6-letniej obserwacji. Status przeżycia i datę zgonu uzyskano z bazy PESEL i przedstawiono jako krzywą przeżycia Kaplan-Meiera. Wyniki: Pomimo istotnie wyższej rocznej śmiertelności pacjentów z UA/NSTEMI w porównaniu ze STEMI (7,1% vs. 3,1%; p = 0,0181) ogólna śmiertelność oceniana w okresie obserwacji do 2009 r. była porównywalna u pacjentów z UA/NSTEMI i STEMI (18,8% vs. 18%; p = 0,7852). Wnioski: Długotrwałe kilkuletnie przeżycie nie zależało od rodzaju ACS

Remote Monitoring of Cardiac Implantable Electronic Devices in Patients Undergoing Hybrid Comprehensive Telerehabilitation in Comparison to the Usual Care. Subanalysis from Telerehabilitation in Heart Failure Patients (TELEREH-HF) Randomised Clinical Trial

Background: The impact of cardiac rehabilitation on the number of alerts in patients with remote monitoring (RM) of cardiac implantable electronic devices (CIEDs) is unknown. We compared alerts in RM and outcomes in patients with CIEDs undergoing hybrid comprehensive telerehabilitation (HCTR) versus usual care (UC). Methods: Patients with heart failure (HF) after a hospitalization due to worsening HF within the last 6 months (New York Heart Association (NYHA) class I-III and left ventricular ejection fraction (LVEF) ≤40%) were enrolled in the TELEREH-HF study and randomised 1:1 to HCTR or UC. Patients with HCTR and CIEDs received RM (HCTR-RM). Patients with UC and CIEDs were offered RM optionally (UC-RM). Data from the initial 9 weeks of the study were analysed. Results: Of 850 enrolled patients, 208 were in the HCTR-RM group and 62 in the UC-RM group. The HCTR-RM group was less likely to have alerts of intrathoracic impedance (TI) decrease (p < 0.001), atrial fibrillation (AF) occurrence (p = 0.031) and lower mean number of alerts per patient associated with TI decrease (p < 0.0001) and AF (p = 0.019) than the UC-RM group. HCTR significantly decreased the occurrence of alerts in RM of CIEDs, 0.360 (95%CI, 0.189–0.686; p = 0.002), in multivariable regression analysis. There were two deaths in the HCTR-RM group (0.96%) and no deaths in the UC-RM group (p = 1.0). There were no differences in the number of hospitalised patients between the HCTR-RM and UC-RM group (p = 1.0). Conclusions: HCTR significantly reduced the number of patients with RM alerts of CIEDs related to TI decrease and AF occurrence. There were no differences in mortality or hospitalisation rates between HCTR-RM and UC-RM groups