Rola krążącego receptora dla IL-33 (sST2) w monitorowaniu terapii niewydolności serca

Heart failure (HF) is currently one of the major health problems in Poland and in other European countries. Despite the progress that has been made in the treatment of HF, mortality and the incidence of re-hospitalization for HF are still very high. One of the reasons is the lack of proper heart failure treatment optimization.Among the currently studied new biomarkers of heart failure, one of the special interest is circulating receptor for IL-33 (sST2). It has been shown that IL-33 plays cardioprotective role. Its molecular mechanisms of action are based mainly on the activation of the transmembrane form of ST2 receptor (ST2L). Availability of IL-33 for ST2L is limited by binding to the soluble fraction of the ST2 (sST2) — called a „decoy receptor”.The presence of elevated levels of sST2 in the population of patients with heart failure is associated with more severe left ventricular remodeling, impaired diastolic function and right ventricle function. Patients with both HF and high and/or rising levels sST2 are at high risk of adverse cardiovascular events.The standard treatment for heart failure leads to reduction in sST2 concentration. Among the drugs used in the heart failure treatment, two with the largest impact on reducing concentration of sST2 are beta-blockers in high doses, and aldosterone.Niewydolność serca (HF) jest obecnie jednym z najważniejszych problemów zdrowotnych w Polsce i w innych krajach europejskich. Mimo postępu, jaki dokonał się w leczeniu HF, umieralność i częstość ponownych hospitalizacji z powodu HF wciąż są bardzo wysokie. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest brak właściwej optymalizacji leczenia niewydolności serca.Wśród aktualnie badanych, nowych biomarkerów niewydolności serca szczególne zainteresowanie wzbudza krążący receptor dla IL-33 (sST2). Wykazano, że IL-33 ma działanie kardioprotekcyjne. Molekularne mechanizmy korzystnego działania IL-33 w układzie krążenia opierają się w głównej mierze na aktywacji przezbłonowej postaci receptora ST2 (ST2L). Dostępność IL-33 dla ST2L jest ograniczona przez wiązanie się jej z rozpuszczalną frakcją ST2 (sST2) — tak zwanym receptorem pułapką (decoy receptor). Podwyższone stężenia sST2 w populacji pacjentów z niewydolnością serca wiążą się z występowaniem bardziej nasilonego remodelingu lewej komory, upośledzeniem jej czynności rozkurczowej oraz gorszą funkcją prawej komory. Chorzy z HF i wysokimi i/lub narastającymi stężeniami sST2 stanowią grupę wysokiego ryzyka niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.Standardowe leczenie niewydolności serca prowadzi do zmniejszenia stężeń sST2. Wśród leków modyfikujących przebieg niewydolności serca największy wpływ na redukcję stężenia sST2 mają beta-adrenolityki w dużych dawkach oraz antagoniści aldosteronu

Ocena skuteczności zastosowania treningów pionizacyjnych oraz edukacji pacjenta w prewencji omdleń odruchowych u chorych z zespołem wazowagalnym, hospitalizowanych w Klinice Choroby Wieńcowej i Niewydolności Serca w latach 2010–2015

Introduction. Tilt training (TT) is a form of therapy usually proposed to patients with malignant or recurrent form of reflex  syncope syndrome, which causes deterioration of quality of life and carries the risk of injuries. Traditionally, TT involves  maintaining an upright posture against the wall for the extending period of time. The use of TT in the therapy of reflex  syncope has been mentioned in the guidelines of the European Society of Cardiology only as a possible method of  treatment in a selected group of patients (IIb, B).  The aim of the study was to assess the effectiveness of the therapy including intensified in-hospital tilt training and  simultaneous patient education in prevention of reflex syncope. Materials and methods. The study included 33 patients (19 women) aged 17–69 (average 40) with vasovagal syncope  syndrome who were hospitalized in 2010–2015 in the Department of Coronary Heart Disease and Heart Failure in order  to undergo TT therapy and syncope prevention education. The average number of TT sessions was 4 (1–9). Treatment  effects were assessed using telephone survey and the medical records analysis. The effectiveness of the applied therapy  in reflex syncope prevention and adherence to the therapy have been established, including the level of anxiety due to syncope recurrence, quality of life after treatment and subjective effectiveness of the applied therapy. Results. The mean follow-up period was 1.6 years. During the follow-up 22 patients (66.7%) continued TT, 30 (91%)  applied anti-syncope maneuvers, 29 (88%) increased the liquids consumption, 17 (51.5%) were trying to avoid high-risk  for syncope situations. Twenty-four patients (72.7%) had no recurrence of syncope during the follow-up period. Twenty-  -nine patients (88%) reported improvement in the quality of life. Thirty-one patients (94%) experienced reduction in the  anxiety level associated with the possibility of recurrent syncope. Average rating of usefulness of the undergone therapy,  assessed by the patients, in the prevention of reflex syncope was 9.3 out of 10. Conclusions. 1. High adherence to the syncope prevention recommendations is an important cause of the low recurrence  rates of syncope in the study group of patients with vasovagal syncope. 2. The use of the non-pharmacological  therapies such as tilt training and patient education has an important role for improving the quality of life and for reduction  of the anxiety in patients with vasovagal syncope. 3. Needs to be highlighted a very high subjective assessment  of patients with vasovagal syncope regarding the relevance and effectiveness of the applied therapy.Wstęp. Trening pionizacyjny (TT) jest formą terapii proponowaną pacjentom ze złośliwą lub nawracającą postacią zespołu omdleń odruchowych, które są przyczyną pogorszenia jakości życia oraz niosą ze sobą ryzyko urazów. W tradycyjnym ujęciu TT polega na ćwiczeniu utrzymywania pionowej pozycji ciała przy ścianie. Zastosowanie TT w terapii omdleń odruchowych uwzględniono w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego jedynie jako możliwą do wykorzystania metodę leczenia w wybranej grupie pacjentów (poziom wiarygodności IIb, siła dowodów B). Celem pracy była ocena skuteczności zintensyfikowanej terapii obejmującej TT prowadzone w warunkach szpitalnych oraz jednoczesnej edukacji z zakresu profilaktyki występowania omdleń odruchowych. Materiał i metody. Badaniem objęto 33 pacjentów (19 kobiet) w wieku 17–69 lat (średnio 40 lat) z zespołem omdleń wazowagalnych (VVS), u których w latach 2010–2015 podczas hospitalizacji w klinice choroby wieńcowej i niewydolności serca zastosowano edukację w zakresie niefarmakologicznego postępowania przeciwomdleniowego oraz TT. Średnia liczba sesji TT wynosiła 4 (1–9). Efekty leczenia oceniono za pomocą ankiety telefonicznej oraz analizy dokumentacji medycznej. Oceniano efektywność zastosowanej terapii w prewencji omdleń, stopień przestrzegania zaleceń lekarskich, wpływ terapii VVS na poziom lęku przed nawrotem omdleń, jakość życia pacjentów, a także subiektywną skuteczność stosowanej terapii. Wyniki. Średni okres obserwacji wynosił 1,6 roku. Spośród badanych 22 osoby (66,7%) kontynuowały TT, 30 osób (91%) stosowało manewry przeciwomdleniowe, 29 osób (88%) stosowało zalecenia dotyczące ilości spożywanych płynów, a 17 osób (51,5%) unikało sytuacji sprzyjających omdleniom. U 24 osób (72,7%) nie doszło do nawrotu omdleń w badanym okresie. Poprawę jakości swojego życia stwierdziło 29 osób (88%), a 31 (94%) odczuło zmniejszenie poziomu lęku związanego z możliwością nawrotu omdlenia. Średnia ocena przydatności odbytej przez badanych pacjentów terapii w prewencji omdleń odruchowych wyniosła 9,3 w 10-stopniowej skali. Wnioski. 1. Wysoki poziom przestrzegania zaleceń lekarskich dotyczących profilaktyki przeciwomdleniowej przez pacjentów z VVS jest istotną przyczyną niskiej częstości nawrotów omdleń w badanej grupie. 2. Zastosowanie TT oraz terapii niefarmakologicznej wpłynęło na polepszenie jakości życia i zmniejszenie poziomu lęku u osób z VVS. 3. Zwraca uwagę bardzo wysoka subiektywna ocena pacjentów z VVS, dotycząca przydatności oraz skuteczności zastosowanego postępowania — TT i edukacji przeciwomdleniowej.

How does the estimated phase of menstrual cycle or menopause influence the prevalence of vasovagal syncope induced by head-up tilt test

Background: The purpose of this study was to evaluate the prevalence of syncope induced by head-up tilt test (HUTT) and the type of positive vasovagal response to the orthostatic stress in a relationship to the estimated phase of menstrual cycle (follicular phase, luteal phase) or menopause. Methods: We observed a cohort of 500 women at age 13–89 years (median of age 37.5), referred to HUTT. Phase of the menstrual cycle was determined on the basis of the usual length of menstrual cycle and the day of the cycle at the time of the study. We assumed that the length of the luteal phase is constant and it is 14 days. Results: In premenopausal patients, the occurrence of the mixed and cardioinhibitory response was significantly more frequent in comparison to postmenopausal women (48.8 vs. 35.1% and 19.7 vs. 12.4%, respectively; p < 0.00001), while the occurrence of the vasodepressive one was significantly less frequent (7.3% vs. 28.6%; p < 0.00001) in that group of patients. Women in follicular phase presented vasodepressive response during HUTT more often than woman in the luteal phase (10.0% vs. 4.1%, p < 0.00001). Conclusions: Among women referred for HUTT, the prevalence of the vasovagal syndrome did not differ between those that were pre- and post-menopausal. Higher incidence of vasodepressive reaction in postmenopausal women was observed. Among the premenopausal women, the vasodepressive type of vasovagal syndrome occurred more often in follicular then in luteal phase